Το «μεγάλο επίτευγμα»

 

Από την συνάντηση Τσίπρα - Ζάεφ στις Πρέσπες

Το «μεγάλο επίτευγμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για το οποίο καυχήθηκε εκ νέου χτες ο πρωθυπουργός, η συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια επαίσχυντη συμφωνία, που φέρει ατόφια τη σφραγίδα των επικίνδυνων σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια.

Η ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, που είναι η καρδιά της συμφωνίας, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο άρθρο 2, παντού όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης, πηγή κινδύνων, νέων επεμβάσεων και πολέμων κατά των λαών.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η συμφωνία χαρακτηρίζεται από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ «υπόδειγμα» και για τις υπόλοιπες ευρωατλαντικές διευθετήσεις στην περιοχή, όπως π.χ. μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου.


Αποτελεί δηλαδή όχι μια «διμερή συμφωνία», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά βασικό κρίκο του συνολικού επικίνδυνου ευρωατλαντικού σχεδιασμού στην περιοχή. Γι' αυτό άλλωστε και η κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης από ΗΠΑ, Γερμανία (και) για τη βρώμικη αυτή διεκπεραίωση.

Είναι προφανές ότι υπηρετεί τα δικά τους σχέδια και την αντιπαράθεσή τους με εκείνα της Ρωσίας, της Κίνας κ.ά., βάζοντας τη χώρα στο επίκεντρο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ανοίγοντας την πόρτα σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις συνολικά για τους λαούς της περιοχής.

Εξάλλου, παρά τα μεγάλα λόγια και τους εκατέρωθεν συμβιβασμούς, η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ όχι μόνο δεν βάζει τέλος στον αλυτρωτισμό αλλά αφήνει ολοζώντανα τα σπέρματά του, με σημεία που μπορούν να αξιοποιηθούν κατά το δοκούν για να δώσουν «αέρα στα πανιά» του εθνικισμού σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ, ανάλογα και με τις κάθε φορά επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών.

Οι λαοί των Βαλκανίων έχουν μεγάλη και πικρή πείρα από το τι σημαίνουν τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια: Εχουν πληρώσει τα σχέδια αυτά με το αίμα τους, με επεμβάσεις, βομβαρδισμούς, επαναχάραξη συνόρων, φούντωμα των εθνικισμών και των αλυτρωτισμών.

Κι όσο για το κακόγουστο ανέκδοτο που ξαναλένε τα κυβερνητικά στελέχη, ότι τάχα η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ αποτελεί εγγύηση για τη σταθερότητα και την εξάλειψη των αλυτρωτισμών και κινδύνων, δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στο Αιγαίο, εκεί που η λυκοσυμμαχία «κρατάει το φανάρι» στην τουρκική επιθετικότητα και αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Απαιτεί λοιπόν θράσος χωρίς πάτο η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει την καραμπινάτη αυτή αμερικανοΝΑΤΟική συμφωνία και τα σχέδια «αναβάθμισης» της αστικής τάξης στην περιοχή ως το «απαύγασμα» της προοδευτικότητας και τάχα «διαχωριστική γραμμή» μεταξύ «προόδου» και «συντήρησης».

Είναι κάλπικη όμως και η αντίδραση της ΝΔ, των άλλων αστικών δυνάμεων, που μπορεί να ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού, να εγείρουν διαφωνίες σχετικά με εθνότητα, γλώσσα ή ονοματολογία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν τα σχέδια ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε έκθεσή του για την Ελλάδα, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, σημειώνει τον κομβικό ρόλο που καλείται να παίξει η χώρα στα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια αναχαίτισης της «ρωσικής και κινεζικής επιρροής» στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο... Ποια αστική κυβέρνηση αμφισβητεί αυτόν το ρόλο, όταν αυτός συμπλέει με τα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών συμμάχων τους; Καμία...

Τη διαφορά, και εδώ, ο λαός δεν μπορεί να τη βρει ανάμεσα στις διαφορετικές εκδοχές του ίδιου επικίνδυνου σχεδιασμού. Μπορεί να την κάνει με τη δική του πάλη, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας, δυναμώνοντας την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη με τους γείτονες λαούς ενάντια στον εθνικισμό, στον αλυτρωτισμό, στα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τετάρτης 16 Γενάρη 2019.

902gr