Δημοκρατία

Στραβή, κουτσή κι ανάποδη είναι η «δημοκρατία» που υποτίθεται ότι θέλησαν να «εξάγουν» οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, αλλά «κούκλα» μπροστά στις εναλλακτικές των ανταγωνιστών τους, δηλαδή της Κίνας, της Ρωσίας ή του Ιράν. Αυτό το νέο επιχείρημα διακινούν οι Ευρωατλαντικοί θιασώτες, μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Βέβαια, και μόνο το γεγονός ότι λένε στον λαό να μη διαμαρτύρεται για τους πολέμους, τη φτώχεια και τον ξεριζωμό, επειδή ...αλλού είναι χειρότερα, δείχνει από μόνο του ότι το εκμεταλλευτικό τους σύστημα «ξύνει πάτο» προ πολλού. Το βασικότερο βέβαια είναι ότι και αυτό το επιχείρημα αλλού κοιτάζει, και συγκεκριμένα στην προσπάθεια να «ντυθούν» με τον μανδύα της υποτιθέμενης «μάχης της δημοκρατίας» απέναντι στον «απολυταρχισμό» τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ απέναντι στους αντιπάλους τους. Με κάτι τέτοια, άλλωστε, οι ελληνικές κυβερνήσεις «ντύνουν» τόσα χρόνια την εμπλοκή τους στις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις όπου Γης, ενώ φτάνουν να ξεπλένουν ως «δημοκρατικό τόξο» τις συμμαχίες τους με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, ή τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, γνωστές για τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» και τις «μάχες» τους για ...την ελευθερία. Ο,τι κι αν σκαρφιστούν, όμως, η αλήθεια δεν κρύβεται: Πίσω από τα σχέδια και τις αποφάσεις τους βρίσκονται τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, η σύγκρουση για τα κέρδη, τις αγορές, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Γι' αυτό πραγματικό αντίβαρο για τους λαούς και τα συμφέροντά τους δεν είναι να διαλέγουν ανάμεσα «στον κακό και τον άσχημο» του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά να στοχεύσουν την «καρδιά», το σάπιο σύστημα που γεννάει φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά.

Ετσι κι αλλιώς...

Είτε με επεκτατική πολιτική είτε με περιοριστική, το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης θα το πληρώσουν από την τσέπη τους οι λαοί μέσα από την αύξηση της φορολογίας και τη μείωση των κρατικών δαπανών. Αυτήν την επισήμανση έκανε σε συνέντευξή του στο «Bloomberg» ο διευθυντής του τμήματος αξιολόγησης διεθνούς δημόσιου χρέους του οίκου «Fitch», ενός εκ των τριών μεγαλύτερων οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, με θέμα την εκτίναξη του δημόσιου δανεισμού μέσα στην περίοδο της πανδημίας. Οπως ανέφερε, παρά τα χαμηλά επιτόκια, τα υψηλά χρέη που συσσώρευσαν τα καπιταλιστικά κράτη προκειμένου να στηρίξουν την κερδοφορία των μονοπωλίων (16 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΔΝΤ) θα οδηγήσουν σε μειώσεις στις κρατικές δαπάνες και υψηλότερους φόρους. Ο ίδιος παραδέχθηκε πως ακόμα και αν «η πολιτική λιτότητας δεν βρίσκεται στην ατζέντα των πολιτικών ηγετών αυτήν τη στιγμή, ο λογαριασμός της πανδημίας συντόμως θα πρέπει να εξοφληθεί», ενώ εμφανίστηκε απαισιόδοξος για το ενδεχόμενο καπιταλιστικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο ικανής να μειώσει την αναλογία κρατικού χρέους προς ΑΕΠ, σημειώνοντας πως αυτό «δεν είναι πιθανό».

... χαμένος ο λαός

Οι άλλες τρεις εναλλακτικές που ανέφερε, είναι η γνωστή από την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση «δημοσιονομική προσαρμογή», το τύπωμα νέου χρήματος και η «αναδιάρθρωση ή παύση εξυπηρέτησης», η οποία επίσης δοκιμάστηκε από αστικές κυβερνήσεις στην προηγούμενη κρίση, με τον λαό να πληρώνει κι εδώ τα σπασμένα, όπως στην Ελλάδα με το PSI. Μονά - ζυγά για το κεφάλαιο, λοιπόν, και ο λογαριασμός στον λαό. Που σημαίνει ότι καμιά μορφή και κανένα μείγμα διαχείρισης, σε ανάπτυξη και κρίση, δεν μπορεί να τον σώσει από τα αδιέξοδα που το ίδιο το σύστημα προκαλεί. Και πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», αναζητώντας διέξοδο στον οργανωμένο ταξικό αγώνα κι όχι στα αδιέξοδα που αναπαράγει η κυβερνητική εναλλαγή.

Σεσημασμένοι

Μόνο άγχος... Αυτό «βγάζει» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η προσπάθεια της ΕΕ, με «τόνους» χρήματος, βρώμικου μελανιού και διακηρύξεων, να παραχαράξει την Ιστορία, να συκοφαντήσει τον σοσιαλισμό με την άθλια προσπάθεια ταύτισής του με τον φασισμό, το αυθεντικό δηλαδή δημιούργημα του σάπιου καπιταλισμού που υπερασπίζονται. Οταν δε όλα αυτά αναλαμβάνουν να τα «πάρουν επ' ώμου» και να τα αναπαράγουν μια χούφτα «σεσημασμένοι» του αντικομμουνισμού, όπως ο Ραν Ταν Πλαν των «Νέων», με τα ατράνταχτα ιστορικά τεκμήρια... των ταινιών του Χόλιγουντ και με το απαραίτητο κλάμα κι οδυρμό για το γεγονός ότι η άθλια προσπάθειά τους δεν βρίσκει την απήχηση που θα ήθελαν, το άγχος πλησιάζει στα όρια της απελπισίας. Ο καημός τους δεν είναι βέβαια για την ιστορική αλήθεια, την οποία έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτό που τους απασχολεί και τους «αγχώνει» είναι το μέλλον, επειδή γνωρίζουν ότι το σάπιο σύστημά τους γεννάει μόνο αδιέξοδα για τον λαό και ότι παρά το ιστορικό πισωγύρισμα, με τις αντεπαναστατικές ανατροπές, ο τροχός της Ιστορίας δεν σταμάτησε. Οι λαοί έχουν τη δύναμη και δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, μπορούν και θα ξαναβάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, στέλνοντας το σάπιο σύστημα στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Ριζοσπάστης