Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (1)

Απο Cogito ergo sum

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή το σχόλιο που ανάρτησε η αναγνώστρια Μαίρη Καροφυλλάκη στο χτεσινό κείμενο. Εκτίμησα την σοβαρή διάθεση με την οποία γράφτηκε το εν λόγω σχόλιο αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι στενοχωρήθηκα γιατί από τις πρώτες κιόλας λέξεις ("Ας υποθέσουμε ότι το δημόσιο από την δεκαετία του 80 είχε κατά μέσο όρο 300.000 υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους...") έβγαλα το συμπέρασμα ότι η σχολιογράφος είναι επηρεασμένη από τα ψεύδη τα οποία εξακοντίζουν κατά ριπάς τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, κάνοντάς μας πλύση εγκεφάλου. Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεκινήσω σήμερα μια προσέγγιση στο θέμα των υπεράριθμων, άχρηστων και τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων, του υπερτροφικού κράτους κλπ, με τον τρόπο στον οποίο αρέσκεται αυτό το ιστολόγιο: με ψυχραιμία, υγιή σκέψη και πραγματικά στοιχεία.

Κατ' αρχάς, ας δούμε πόσοι είναι -επί τέλους!- οι δημόσιοι υπάλληλοι στον τόπο μας. Η πρώτη απογραφή που επιχείρησε ποτέ κυβέρνηση, έγινε το 2010 (επί ημερών Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο οικονομικών) και κατέδειξε περίπου 770.000 υπαλλήλους στον στενό δημόσιο τομέα, τα ΝΠΔΔ και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης α' και β' βαθμού ("Απογραφή: στους 768.000 οι δημόσιοι υπάλληλοι", Τα Νέα, 30/7/2010). Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει: 625.738 μόνιμους, 53.833 συμβασιούχους αορίστου χρόνου και 59.156 συμβασιούχους ορισμένου χρόνου (εποχικούς). Σημειωτέον ότι οι τελευταίοι απογράφηκαν έστω κι αν η σύμβασή τους έληγε μετά από λίγες μέρες.

Ζώντας δύο χρόνια στην Βόρεια Κορέα: μια προσωπική μαρτυρία

Φραγκίσκα Μεγαλούδη  Δημοσιογράφος με ειδίκευση στα ανθρωπιστικά θέματα

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα παραμένει η πιο παρεξηγημένη χώρα στον κόσμο, Ταυτόχρονα και η πιο άγνωστη. Ο μέσος δυτικός έχει μια πολύ άσχημη εικόνα, κυρίως επειδή έχει γαλουχηθεί με στερεότυπα και απλουστεύσεις, τα οποία σπάνια μπορεί κάποιος να επαληθεύσει ή να διαψεύσει, καθώς είναι ελάχιστοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν επισκεφθεί τη Βόρεια Κορέα.

Έζησα στη Βόρεια Κορέα για σχεδόν δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι το Μάρτιο του 2014. Έφτασα στην Πιονγκ Γιανγκ ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Πριν το ταξίδι μου, είχα διαβάσει αμέτρητα άρθρα ειδικών και αναλυτών, είχα δει ατέλειωτες ώρες από ντοκιμαντέρ και εκπομπές για τη Βόρεια Κορέα και είχα πειστεί ότι επρόκειτο να συναντήσω όχι ανθρώπους αλλά αυτόματα που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Φανταζόμουν ότι όλοι θα βηματίζουν στρατιωτικά, θα δοξάζουν τον ηγέτη και θα είναι έτοιμοι να με φυλακίσουν αν κατά λάθος τα βλέμματα μας συναντηθούν.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της, όμως τα δύο αυτά χρόνια που έζησα εκεί, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια αλήθεια που ελάχιστη σχέση είχε με τα στερεότυπα και τις προκατασκευασμένες εικόνες. Ανακάλυψα ανθρώπους έτοιμους να σε βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα, με μια ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ, που θα προσκαλούσαν τον άγνωστο περαστικό να μοιραστεί μαζί τους μια μπύρα στις όχθες του Τεντογκ, που γελούσαν με τα ίδια αστεία, που μοιράζονταν τις ίδιες ανησυχίες και ελπίδες για το μέλλον τους όπως όλοι μας.

Κώστας Βάρναλης: Στους Μπελογιάννηδες

Από herko στο Μαρ 30, 2015 Αφιερώματα

 

30 Μάρτη 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δ. Μπάτσης, Ν. Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης

εκτελούνται στου Γουδί, πίσω από το νοσοκομείο Σωτηρία. Τιμώντας την επέτειο το περιοδικό αφιερώνει τις λογοτεχνικές του στήλες στον Νίκο Μπελογιάννη.

Γ. Φαρσακίδης «Αφιέρωμα στον Νίκο Μπελογιάννη». Σχεδιάστηκε και χαράχτηκε το πρώτο μερόνυχτο μετά την είδηση της εκτέλεσης

Στους Μπελογιάννηδες

Χαραυγή κατεπάνω του θανάτου
βάδιζεν η καρδιά σου, Παλικάρι,
λες κι ήταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει
ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.

Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,
το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.
Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,
η προδοσιά χορεύοντας σε φτυούσε.
Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν

να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι
και γαρούφαλο για το μαύρο Νόμο,
σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι,
οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,
τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,

οι τρίδουλοι το λεύτερο κι η λάσπη
τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!
Δεν έχεις τάφο, αλλ’ όπου ηλιοβολιέται
γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει
καριοφίλι της λευτεριάς, ολόρθον

η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν έχεις κι όνομα. Οι μαύροι το μαυρίσαν.
Μα το λένε στη ρεματιά τ’ αηδόνια,
οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια
και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.

Μην κλαίτε, μάνες μαυρομαντηλούσες
και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!
Όπου να ’ναι, θα τον νεκραναστήσει
μέγας λαός κι αυτός αναστημένος.

Σαββατιάτικα (49)

Σαββατιάτικα (49 Cogito ergo sum)

*** Ρε, το κωλόπαιδο! *** Είπαμε, ρε συ Αλέξη, να αντιγράψεις τον Ανδρέα αλλά όχι και τον Γιωργάκη. *** Άκου "λεφτά υπάρχουν"! *** Πού στον διάολο είναι κρυμμένα εδώ και τόσα χρόνια και δεν μπορούμε να τα βρούμε; *** Για το ΠαΣοΚ, τα λεφτά υπήρχαν... για τον ΣυΡιζΑ, τα λεφτά υπάρχουν... ως και η ΝουΔου είχε την ρευστότητα έτοιμη... σε μας γιατί κρατάνε μούτρα; *** Δραγασάκης: "Εντός εβδομάδων ολοκληρώνεται η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ." *** Πρώτη φορά αριστερά, ε; *** Γιάννη, τέτοια σκατά έκανες όταν διαχειριζόσουν τα οικονομικά του ΚΚΕ κι ακόμη δεν μπορούν να ξεχρεώσουν τα συντρόφια τού Περισσού. *** Αφήσαμε τον Λαυρεντιάδη, αφήσαμε τον Κατσούλα... ε, όχι και τον Σάββα! *** Τί παναπεί έχει 90% αναπηρία; ***

Καλλιτέχνης επιπέδου;

Σε τούτο τον τόπο, τους ανάπηρους τους έχουμε στο φτύσιμο, έτσι κι αλλοιώς. *** Αν βρείτε πεζοδρόμιο με ράμπα αμαξιδίου ελεύθερη ή με "μονοπάτι" για τυφλούς ελεύθερο, να με φτύσετε. *** Σταύραξ: "Ο ΣυΡιζΑ έκρυψε από τον λαό ότι τα ταμεία ήταν άδεια." *** Ναι, ρε Σταύρακα, γιατί όλοι νομίζαμε ότι ήταν γεμάτα. *** Ώστε εκμεταλλευόταν τους απολυμένους ο Κατρούγκαλος; *** Δηλαδή, αυτά δεν τα κάνουν μόνο γαλάζια παιδιά και πασόκοι; *** Πέφτω από τα σύννεφα! *** Μια χαρά έδειχνε ο Αλέξης στο πλάι της Άγγελας, έτσι; *** Και να οι παράτες και να οι μούζικες και να οι χαιρετούρες... *** Έσκασε από το κακό του ο γκαβός. *** Κι αν πεις για τον άλλο, τον κομματάρχη δίχως κόμμα... τέτοια χαρά στα σκέλια σου δεν θα την δεις, Βαγγέλα! *** Ρε συ, Μπένυ, πού το κατάντησες το κόμμα και βάζει για πρόεδρος ο Χειμωνάς; *** Σήκω Ανδρέα για να δεις την κατάντια της Αλλαγής. *** Ομολογώ ότι είχε πολύ ενδιαφέρον η επιστημονική είδηση ότι κάποτε ο πλανήτης Δίας έκανε άνω-κάτω το ηλιακό μας σύστημα. ***

Ανέκδοτα

Απο  Cogito ergo sum

 

Ήταν ένας τραπεζίτης, ένας χρυσαυγήτης κι ένας μετανάστης κι είχαν μπροστά τους ένα πιάτο με δέκα κουλουράκια. Καθώς ο χρυσαυγήτης κοίταζε οργισμένος τον μετανάστη κι ο μετανάστης κοίταζε φοβισμένος τον χρυσαυγήτη, ο τραπεζίτης με το ένα χέρι έβαλε ένα κουλουράκι στο στόμα του και με το άλλο χέρι έβαλε άλλα οχτώ κουλουράκια στην τσέπη. Πέρασε κάμποση ώρα και, μόλις ο χρυσαυγήτης κοίταξε με απορία το μοναδικό κουλουράκι που είχε απομείνει στο πιάτο, έσκυψε ο τραπεζίτης και, δείχνοντας τον μετανάστη με το βλέμμα, του είπε συνωμοτικά στο αφτί: "Πρόσεχέ τον, θα σου το αρπάξει".

Ήταν ένας Αντώνης, ένας Βαγγέλης κι ένας Αλέξης. Και λέει ο Αντώνης: "Ρε παιδιά, πείνασα. Έχει τίποτε κουλουράκια να φάμε;". Και λέει ο Βαγγέλης: "Είχαμε αλλά τελείωσαν. Τα έφαγε ένας τραπεζίτης". "Και τώρα τί θα φάμε;", ξαναρωτάει ο Αντώνης. "Να πάει ο Αλέξης να φέρει", απαντάει ο Βαγγέλης. "Και γιατί να πάω εγώ;", ρωτάει ο Αλέξης. "Γιατί είσαι ο μικρότερος", απαντάει θυμωμένος ο Βαγγέλης. "Ναι, αλλά δεν έχω λεφτά", λέει ο Αλέξης. "Δεν πειράζει", απαντάει ήρεμα ο Αντώνης, "πάρε βερεσέ από τον φούρναρη και μετά στείλε τον Γιάνη να πληρώσει". "Μα ούτε ο Γιάνης έχει λεφτά", ξαναλέει ο Αλέξης με απορία. "Να του πεις να δανειστεί από τον τραπεζίτη", πετιέται ο Βαγγέλης. Κι έβαλαν κι οι τρεις τα γέλια κι έφυγε ο Αλέξης να φέρει κουλουράκια.

Ήταν ένας Γιάνης, μια Νάντια κι ένας έλληνας. Και λέει ο Γιάνης στον έλληνα: "Επειδή πήρα κάτι δανεικά για να αγοράσω κάτι κουλουράκια που φάγανε κάποιοι άλλοι και τώρα δεν έχω να τα επιστρέψω, πρέπει να πας να βρεις τον τραπεζίτη να τον πληρώσεις". Και λέει ο έλληνας: "Και γιατί πρέπει να πληρώσω εγώ, αφού άλλος πήρε τα δανεικά κι άλλος έφαγε τα κουλουράκια;". "Γιατί είναι πατριωτικό σου καθήκον", του απαντάει αυστηρά η Νάντια. "Και πώς να πληρώσω, που δεν έχω λεφτά;" ρωτάει ο έλληνας. "Μπορείς να τα δώσεις με δόσεις", τον καθησυχάζει η Νάντια. "Και τις δόσεις πώς θα τις πληρώνω, αφού δεν έχω λεφτά;" επιμένει ο έλληνας. "Σπίτι έχεις;", ρωτάει πονηρά ο Γιάνης. "Ρε, δεν με παρατάτε", λέει κι ο έλληνας, "δεν μου αρέσει αυτό το ανέκδοτο. Φεύγω να πάω σ' άλλο". Και τους άφησε να κοιτάζονται απορημένοι.

Ήταν μια Λαγκάρντ, ένας Σώυμπλε κι ένας Ντράγκι και κοιταζόντουσαν σιωπηλοί γιατί δεν είχαν χιούμορ και δεν μπορούσαν να βγάλουν ανέκδοτο. Και λέει η Λαγκάρντ: "Ρε σεις, δεν πάμε να βρούμε κανέναν έλληνα; Οι έλληνες είναι καλοί στα ανέκδοτα". Οι άλλοι δυο συμφώνησαν και άρχισαν να περπατάνε να βρουν κανέναν έλληνα. Λίγο πιο κάτω βρίσκουν έναν που καθόταν σ' ένα καφενείο κι έπινε τον καφέ του και τον πλησίασαν. "Να καθήσουμε μαζί σου, να φτιάξουμε ένα καλό ανέκδοτο;" ρωτάει ο Σώυμπλε. "Και δεν κάθεστε", απαντάει βαριεστημένα ο έλληνας, "μόνο μη περιμένετε να κεράσω καφέ γιατί δεν υπάρχει μία". "Και πώς θα βγει καλό ανέκδοτο δίχως κερασμένο καφέ;" αναρωτιέται με απογοήτευση ο Ντράγκι. "Ρε, γαμώ το φελέκι μου, τί κακό είναι τούτο", λέει αναστενάζοντας ο έλληνας, "να μη μπορώ να βρω ένα ανέκδοτο που να μη θέλουν να με βάλουν να πληρώσω..."

Ήταν ένας Άδωνις κι ένας Λαφαζάνης και πηγαίνανε στο παζάρι να πουλήσουνε ένα αρνί γιατί πλησίαζε το Πάσχα. Όπως πηγαίνανε, φτάνουν σε μια διασταύρωση. "Από δεξιά να πάμε, λέει ο Άδωνις. "Από αριστερά να πάμε", λέει ο Λαφαζάνης. "Από δεξιά", επιμένει ο Άδωνις. "Από αριστερά", πεισμώνει ο Λαφαζάνης. Κουβέντα την κουβέντα, πιάνονται στα χέρια. Με τα πολλά, περνάει από εκεί ένας έλληνας. "Να ζητήσουμε την γνώμη του", λέει ο Άδωνις. "Έγινε", συμφωνεί ο Λαφαζάνης και φωνάζει στον έλληνα: "Φίλε, να σε ρωτήσουμε κάτι;". "Να μένει το βύσσινο", λέει ο έλληνας, "κάτι θα με βάλετε να πληρώσω πάλι" και το βάζει στα πόδια. Τότε λέει ο Άδωνις: "Να ρωτήσουμε το αρνί κι ό,τι μας πει". "Έγινε", ξανασυμφωνεί ο Λαφαζάνης και ρωτάει το αρνί: "Εσύ από πού θες να πάμε στο παζάρι, από δεξιά ή από αριστερά;". Και λέει το αρνί: "Γιατί ρωτάτε εμένα; Εγώ χέστηκα. Απ' όπου και να πάμε, στην σούβλα θα καταλήξω".

Ήταν ένα αρνί κι ένας λαγός. Και ρωτάει ο λαγός το αρνί: "Το ανέκδοτο με την αλεπού στο παζάρι, το ξέρεις;". "Το ξέρω", απαντάει το αρνί και γυρίζει να φύγει. "Ε, πού πας;", του φωνάζει ο λαγός. "Άσε με, ρε συ, δεν μ' αρέσουν τα ανέκδοτα", απαντάει το αρνί δίχως να γυρίσει το κεφάλι. "Κάτσε ρε, ξέρω κι άλλα, θα γελάσουμε", επιμένει ο λαγός. Τότε το αρνί σταματάει, κοιτάει τον λαγό και του λέει: "Εσύ μπορεί να γελάσεις. Εγώ όποτε μπλέκω με ανέκδοτα, ή με τρώει το λιοντάρι ή καταλήγω στην σούβλα".

Ήταν ένας λαγός και καθόταν έξω από την φωλιά του, ξαπλωμένος στον ήλιο. Περνάει μια αλεπού και τον ρωτάει: "Πώς πάει, κυρ-λαγέ;". "Πώς να πάει, κυρά-Μαριώ", απαντάει ο λαγός, "πίνω φραπεδάκι και περιμένω να περάσει το λιοντάρι να το πηδήξω". Αλαφιασμένη η αλεπού τρέχει, βρίσκει τα άλλα ζώα και τους λέει: "παιδιά, δεν θα το πιστέψετε αλλά ο λαγός την έχει στημένη του λιονταριού να το πηδήξει". Με τα πολλά, το νέο φτάνει στ' αφτιά του λιονταριού. Θυμώνει το λιοντάρι και πάει και βρίσκει τον λαγό. "Πώς πάει, λαγέ;", ρωτάει με προσποιητή ηρεμία.."Πώς να πάει, βασιλιά μου;", απαντάει ο λαγός, "εδώ. Αραλίκι... φραπεδάκι... λέμε και καμμιά μαλακία να περάσει η ώρα...". "Οι μαλακίες πληρώνονται", λέει τότε το λιοντάρι και κάνει τον λαγό μια χαψιά. "Δεν μπορείς να με φας", προλαβαίνει να διαμαρτυρηθεί ο λαγός, "δεν πάει έτσι το ανέκδοτο". Το λιοντάρι καταπίνει τον λαγό, φτύνει κάτι κοκκαλάκια, ρεύεται και λέει: "Εγώ είμαι ο βασιλιάς και τα δικά μου ανέκδοτα πάνε όπως μ' αρέσει εμένα".

Ήταν ένας τραπεζίτης, ένας χρυσαυγήτης, ένας μετανάστης, ένας Γιάνης, μια Νάντια, μια Λαγκάρντ, ένας Σώυμπλε, ένας Ντράγκι, ένας Αντώνης, ένας Βαγγέλης, ένας Αλέξης, ένας Άδωνις, ένας Λαφαζάνης, ένα αρνί, ένας λαγός, ένα;λιοντάρι.... Και ήταν κι ένας έλληνας. Κι από δίπλα ήταν και κάτι άνεργοι και κάτι συφοριασμένοι που ψάχνανε τους κάδους των σκουπιδιών... Κι ήταν και κάτι ξένοι που έρχονταν εδώ από αλλού γιατί εκεί υπήρχε πόλεμος κι ήταν και κάτι ντόπιοι που φεύγανε από εδώ γι' αλλού γιατί εδώ δεν υπήρχε ελπίδα... Κι ήταν και κάτι φόροι και κάτι χαράτσια και κάτι απλήρωτες πιστωτικές κάρτες και κάτι απλήρωτα δάνεια και κάτι απλήρωτοι λογαριασμοί νερού και κάτι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος και κάτι απλήρωτα βερεσέδια στον μπακάλη και στον φούρναρη... Και, γενικά, ήταν και φτώχεια και γκρίνια και απογοήτευση και χρέη και απελπισία κι όλα τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά...

Και κανένας δεν γελούσε γιατί όλα τούτα δεν γινόταν να βγάλουν καλό ανέκδοτο.

[Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πάνω σε μια παλιά ιδέα του Θύμιου Καλαμούκη]

Περί ειρηνικής συνύπαρξης 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο Ατέχνως

Ο Λένιν εισήγαγε στην πολιτική ορολογία την έννοια της ειρηνικής συνύπαρξης, ως ειδικής μορφής ταξικής πάλης των δύο αντικρουόμενων συστημάτων, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Το βασικό σκεπτικό ήταν πως η σοβιετική Ρωσία, που είχε ρημαχτεί απ’ τις πολύχρονες πολεμικές συγκρούσεις, και το νεαρό σοσιαλιστικό κράτος χρειάζονταν μια «ανακωχή» και μια ειρηνική περίοδο, για να επουλώσουν τις πληγές τους, να αναπτυχθούν απρόσκοπτα και να πατήσουν σε γερές βάσεις, χωρίς να εγκαταλείπουν το στρατηγικό στόχο της παγκόσμιας επικράτησης του σοσιαλισμού.
Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι η ανάλυση του Λένιν ξεχάστηκε ως ένα βαθμό από τους σοβιετικούς, που ταύτισαν μεταπολεμικά την τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης με τη δυνατότητα ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό (και ας βοούσε περί του αντιθέτου η πραγματικότητα, πχ στη Χιλή του Αγιέντε) και με τη διαπλοκή του ταξικού στοιχείου με τις οικουμενικές αξίες. Ενώ ακολουθήθηκε πιστά από το αντίπαλο στρατόπεδο, που διδάχτηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πως δεν είναι εύκολο να νικήσει σε μια κατά μέτωπο επίθεση με τα όπλα τους σοβιετικούς και προέταξε άλλες μεθόδους, χωρίς προφανώς να εγκαταλείψει το πεδίο των πολεμικών συγκρούσεων, που είναι σύμφυτο φαινόμενο με τον ιμπεριαλισμό. Αντιστρέφοντας μια γνωστή φράση του φον Κλαούζεβιτς, θα λέγαμε πως η ιμπεριαλιστική πολιτική και ειρήνη ήταν συνέχεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου με άλλα μέσα (ή ακόμα και με τα ίδια, αλλά συγκαλυμμένα και σε δεύτερο πλάνο).

ΛΑΡΚΟ: Το μεγάλο ξεπούλημα μέσω ΤΑΙΠΕΔ

«Η ΛΑΡΚΟ παραμένει μνημονιακή δέσμευση και κατά συνέπεια στην διάθεση του ΤΑΙΠΕΔ. Βεβαίως, μέλημα της κυβέρνησης είναι να απεμπλακεί η ΛΑΡΚΟ από το ΤΑΙΠΕΔ αλλά αυτό θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εάν και εφόσον γίνει αυτό, τότε θα διοριστεί νέα Διοίκηση που θα προκύψει από διεθνή διαγωνισμό και η νέα Διοίκηση θα κινηθεί στην κατεύθυνση να βρει στρατηγικό επενδυτή για την όποια κατεύθυνση και ήδη υπάρχουν προτάσεις από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους» (Δημήτριος Μάρδας, αναπληρωτής υπ.οικονομικών, 19/3/2015).

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

 

Απόφαση που δείχνει ανταγωνισμούς για το λιμάνι του Πειραιά

 

Phasma

Στο πλαίσιο των έντονων ανταγωνισμών των επιχειρηματικών ομίλων και των κρατών που ανήκουν οι οποίοι είναι σε πλήρη εξέλιξη, γύρω από υποδομές - «φιλέτα» της χώρας, όπως είναι το λιμάνι του Πειραιά, χτες ήρθε στη δημοσιότητα απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία χαρακτηρίζει ως «παράνομες κρατικές ενισχύσεις», ποσά που προέρχονται από τις ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις, οι οποίες προβλέπονται στη συμφωνία της παραχώρησης της προβλήτας ΙΙ του ΟΛΠ στη COSCO.Κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι ρυθμίσεις αυτές προσφέρουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ΣΕΠ, τη θυγατρική δηλαδή που έχει συστήσει η COSCO για να παραλάβει την προβλήτα, κατά παράβαση των κανόνων της ΕΕ για κρατικές ενισχύσεις και ζητά από την κυβέρνηση να ανακτήσει αυτά τα ποσά.
Συγκεκριμένα, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση της ΕΕ, η Κομισιόν «κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ορισμένα φορολογικά πλεονεκτήματα που χορηγήθηκαν από την Ελλάδα υπέρ του φορέα εκμετάλλευσης του λιμένα "Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά ΑΕ" (PCT) και της μητρικής της εταιρείας "Cosco Pacific Limited" ("Cosco") παρείχαν στους δικαιούχους αθέμιτο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών τους, κατά παράβαση των κανόνων της ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις». Οπως αναφέρεται, τα οφέλη αυτά περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, φορολογικές απαλλαγές και η ΕΕ ζητά άμεσα «οι εταιρείες να επιστρέψουν τα πλεονεκτήματα που έλαβαν στο ελληνικό κράτος».

Πάρτε όπλα, θα σας φέρουμε και πόλεμο..!

Οι ΗΠΑ πρώτες στην εξαγωγή όπλων παγκοσμίως - Υπερεξοπλισμοί σε Ασία και Περσικό Κόλπο

 

 

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  

Οι πωλήσεις όπλων υποδεικνύουν, συνηθέστατα, τα μελλοντικά πεδία συγκρούσεων στον πλανήτη. Καταδεικνύουν, όμως, και την πορεία της πολεμικής βιομηχανίας, η οποία σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης παίζει το ρόλο ατμομηχανής της οικονομίας. Υπό την έννοια αυτή, τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), για την πενταετία 2010- 2014, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού αποκαλύπτουν μια ταχύτατη άνοδο των εξοπλισμών στην Ασία και τις χώρες του Περσικού Κόλπου.

Οι ΗΠΑ στην πρωτοκαθεδρία 

Τα στοιχεία του SIPRI δείχνουν, εξάλλου, την πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ των χωρών που εξάγουν όπλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξαγωγές όπλων από τις ΗΠΑ, αποτελούν το 31% των παγκόσμιων εξαγωγών, με τη Ρωσία στη δεύτερη θέση και ποσοστό 27%. Τρίτος μεγάλος εξαγωγέας όπλων είναι η Κίνα, η οποία αύξησε τις εξαγωγές της κατά 141% σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία 2005- 2009. Ωστόσο, η Κίνα εξακολουθεί να είναι σημαντικά πίσω από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

«Οι ΗΠΑ θεωρούν τις εξαγωγές όπλων ως μείζον εργαλείο της εξωτερικής τους πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας, αλλά τα τελευταία χρόνια (σε μια περίοδο μείωσης των αμερικανικών πολεμικών δαπανών) χρησιμοποιούν τις εξαγωγές για να διατηρήσουν τα επίπεδα παραγωγής της πολεμικής τους βιομηχανίας», σημειώνει ο Aude Fleurant, διευθυντής του SIPRI.

H παραπάνω παρατήρηση αφορά στο ρόλο των εξοπλισμών στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όπου η πολεμική βιομηχανία καλείται να «ξελασπώσει» την οικονομία στο σύνολο της. Υπαινίσσεται ακόμη ότι οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να συντηρούν την ένταση σε διάφορα σημεία του κόσμου, όχι μόνο για την προώθηση των συμφερόντων τους, αλλά και για να αυξάνουν τις ανάγκες των «πελατών» τους για περισσότερα όπλα…

Περσικός και Ασία πρώτοι «πελάτες» 

Όπως θα ανέμενε κανείς, η μεγαλύτερη αύξηση στις εισαγωγές όπλων, την πενταετία 2010- 2014, σημειώθηκε στις χώρες του Περσικού Κόλπου και τη «Νέα Μέση Ανατολή». Συγκεκριμένα, οι εισαγωγές από κράτη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου αυξήθηκαν κατά 71% σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία, αντιπροσωπεύοντας το 54% των εισαγωγών προς τη Μέση Ανατολή. Η Σαουδική Αραβία έγινε ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στο κόσμο, αυξάνοντας τον όγκο των εισαγωγών της κατά τέσσερις φορές (!) σε σύγκριση με το 2005- 2009.

Όσον αφορά στην Ασία, αξίζει να σημειωθεί ότι από τις δέκα μεγαλύτερες χώρες εισαγωγείς, οι πέντε είναι ασιατικές. Στην κορυφή βρίσκεται η Ινδία που μόνη της απορροφά το 15% των παγκόσμιων εισαγωγών. Ακολουθούν η Κίνα (5%), το Πακιστάν (4%), η Νότια Κορέα (3%) και η Σιγκαπούρη (3%).

Αυτές οι πέντε χώρες αντιπροσωπεύουν το 30% του συνολικού όγκου των εισαγωγών όπλων σε όλο τον κόσμο.

Άλλες αξιοσημείωτες εξελίξεις

• Οι εισαγωγές όπλων στις ευρωπαϊκές χώρες μειώθηκαν την πενταετία 2010- 2014 κατά 36% σε σύγκριση με την πενταετία 2005- 2009. Μετά το 2014 εμφανίζεται άνοδος εξαιτίας της κρίσης στην Ουκρανία.
• Οι εξαγωγές όπλων από τη Γερμανία μειώθηκαν κατά 43%. Ωστόσο από το 2014 εμφανίζεται άνοδος εξαιτίας μεγάλων παραγγελιών που έγιναν κυρίως από κράτη της Μέσης Ανατολής.
• Το Αζερμπαϊτζάν αύξησε τις εισαγωγές όπλων κατά 249%!
• Οι εισαγωγές στις αφρικανικές χώρες αυξήθηκαν κατά 45%.
• Η Αλγερία είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στην Αφρική. Ακολουθεί το Μαρόκο.
• Το Καμερούν και η Νιγηρία συγκέντρωσαν όπλα από διάφορα για να αντιμετωπίσει τη Boko Haram.
• Το Ιράκ πήρε όπλα από διάφορες χώρες (Ιράν, ΗΠΑ, Ρωσία) για την καταπολέμηση του ISIS.
• Οι παραδόσεις και οι παραγγελίες βαλλιστικών συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας αυξήθηκαν σημαντικά την πενταετία 2010- 2014, κυρίως για χώρες του Κόλπου και της Βορειοανατολικής Ασίας.

Η δημοκρατία του ιμπεριαλισμού.

Συρματόπλεγμα «ξυράφι» περιτριγυρίζει το νέο κτίριο της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη

φωτο απο

Πέντε χρόνια μνημόνια

Γράφει ο Cogito ergo sum Απο Ατέχνως

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τότε που η Ελλάδα άρχισε να ζη και να αναπνέει στους ασφυκτικούς ρυθμούς τους οποίους επέβαλαν τα περιβόητα μνημόνια. Τα μνημόνια τα οποία συμφωνήσαμε (ως χώρα) από κοινού με τους πιστωτές μας και, όπως όλοι αντιληφθήκαμε, οδήγησαν στην λεηλασία αυτού του τόπου προς χάριν της διεθνούς των τοκογλύφων. Τα μνημόνια-βωμοί, στα οποία θυσιάστηκε μια ολόκληρη χώρα κι ένας ολόκληρος λαός, προκειμένου να μη ζημιωθεί το διεθνές κεφάλαιο. Με την ευκαιρία αυτής της μαύρης επετείου, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση του τρόπου με τον οποίο έδρασαν αυτά τα επάρατα μνημόνια.
Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε το όπλο του φόβου. Οι επιδρομείς έπρεπε να δημιουργήσουν μια κατάσταση πανικού, ώστε να διευκολυνθεί η επέλασή τους. Στο πλευρό τους στάθηκαν, ως εξαίρετοι σύμμαχοι, όλες οι κυβερνήσεις, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους, κυρίως δε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Οι έλληνες άρχισαν να υβρίζονται ως διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, βολεψάκηδες, ανεπρόκοποι, απατεώνες κλπ κλπ. Σκοπός τους ήταν να τρομοκρατηθούμε και να πιστέψουμε ότι καταστρεφόμαστε ώστε, στην συνέχεια, να αποδεχτούμε ευκολώτερα κάθε είδους κατακεφαλιά.
Μόλις βασίλεψε απ” άκρη σ” άκρη ο τρόμος, ακολούθησαν τα επιλεγμένα δεδομένα, όπως π.χ. ότι έπρεπε επειγόντως να βρούμε δανεικά για να μη βουλιάξουμε. Δηλαδή, παρουσιάστηκε ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας το να μη χάσουν λεφτά οι τοκογλύφοι πιστωτές μας. Κάθε διαφορετική φωνή φιμώθηκε, αφού οι έλληνες έπρεπε να ακούνε μόνο αυτό το φτιαχτό δεδομένο. Σκοπός; Να «ψηθεί» ο λαός ότι ήταν εξαιρετικά τυχερός που η χώρα μπορούσε να δανειστεί μέσω μνημονίου με επιτόκιο 5-6%, την ώρα που οι «αγορές» ζητούσαν 15%. Κανένας δεν τόλμησε να πει το αυτονόητο: αφού η χώρα δεν μπορούσε να αποπληρώσει δάνεια του 1,5-2,5%, πώς διάβολο θα κατάφερνε να αποπληρώσει τα δάνεια με 5-6%, τα οποία θα έπαιρνε για να καλύψει τα φτηνότερα προηγούμενα;

Είσαι το δικό μου παιδί .

                    Δεν ήταν  μάγκες. ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ  είναι.    

 αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει,  αέρας θα με παρασέρνει.

Κλάρα Τσέτκιν: Ο Λένιν για τη γυναίκα

 Το «Ατέχνως» τιμά τη Μέρα της Γυναίκας (1)
Επιμέλεια: ofisofi //atexnos

Η Κλάρα Τσέτκιν γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1857 στο Βιντεράου της Σαξωνίας. Από νωρίς ενδιαφέρθηκε για το σοσιαλιστικό κίνημα και τη μαρξιστική θεωρία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το 1881 να προσχωρήσει στο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο τότε είχε αποκτήσει αρκετή δύναμη στη Γερμανία αν και παράνομο. Σύντομα  αναδείχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητές του. Πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς και το 1890 ηγήθηκε του γυναικείου κινήματος.
Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα διασπάστηκε και η Τσέτκιν συντάχθηκε με την κομμουνιστική πτέρυγα. Ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Από το 1920 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής και εξέδιδε τη γυναικεία επιθεώρηση «Η Ισότητα».
Με δική της πρόταση, στη Β` Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης που έκαναν διαδηλώσεις και απεργίες  διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, μείωση του ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών για την ίδια εργασία, θέτοντας επιπλέον ζητήματα για την εκμετάλλευση και τις φυλετικές διακρίσεις.

Σαββατιάτικα (46)

Σαββατιάτικα (46)

*** Ευπατρίδης και ο Μαγγίνας; *** Κωλόχαρτος: "Πάμε παρακάτω ενωμένοι με Αντώνη Σαμαρά." *** Πόσο παρακάτω, ρε Άδωνι; *** Στο 15% ή ακόμη παρακάτω; *** Γκαβός: "Δεν είμαι παντρεμένος με την θέση μου." *** Δεν το πιστεύω, Αντώνη! *** Αστεφάνωτη την έχεις τόσα χρόνια; *** Τί ψυχή θα παραδώσεις, μωρέ; *** 35.000 κατοικίες κατασχέθηκαν το 2014 στην Ισπανία. *** Αλέξη, αυτή η "συμμαχία του νότου" αρχίζει να με προβληματίζει... *** Να με παραπροβληματίζει, μη σου πω. *** Αυτό που στην Αυστραλία για να είναι νόμιμη η απεργία σου πρέπει να πάρεις πρώτα την άδεια του εργοδότη σου, πώς δεν το σκέφτηκε πρώτος ο Βρούτσης; *** Τόσες αναμορφώσεις έκανε ο Απελευθερωτής και του ξέφυγε η κορυφαία; *** Αθώος ο Θέμος και μπράβο στην τυφλή με την ζυγαριά! ***

Κάποιον μου θυμίζει αυτό το χαμόγελο...

Από πότε, δηλαδής, είναι έγκλημα να παίρνεις 5 εκατομμύρια και να τα βγάζεις βόλτα στην Ευρώπη; *** Εδώ είναι έξω ο τυροπιττάς τής γειτονιάς μου που δεν κόβει αποδείξεις κι ο Θέμος θα πάει στην μπουζού; *** Άει στον διάολο πια με τον φτηνό λαϊκισμό! *** Αναρωτιέμαι ποιος είδε στα δελτία των 8 την είδηση για τα 6 ευρώ κολατσιό στους εργαζόμενους της ΔΕΗ και κατάλαβε ότι αυτά αφορούν μόνο τους εργάτες που δουλεύουν στο κάρβουνο. *** Επειδή έχω μπερδευτεί, μήπως μπορείτε να μου πείτε πόσα κόμματα κάνουν αντιπολίτευση στην βουλή και πόσα στηρίζουν την κυβέρνηση; *** Όπως τα λογαριάζω εγώ, τέτοια κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε ο Κιμ Γιονγκ Τέτοιος δεν πρέπει να έχει, οπότε σίγουρα κάπου κάνω λάθος. *** Πολύ σωστά αθωώθηκε ο Κασιδιάρης για τις "ογλήγορες" (που έλεγε η γιαγιά μου) στην Κανέλλη. ***

Βαρδινογιάννηδες - 4. Από την τρομοκρατία στις... προσφορές

Βαρδινογιάννηδες - 4. Από την τρομοκρατία στις... προσφορές

Απο Cogito ergo sum

 

Η δολοφονία τού κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη δεν καπρίτσωσε μόνο τους κατοίκους της περιοχής. Καπρίτσωσε και τα αφεντικά τής ΣΕΚΑ, τα οποία, μη έχοντας πια τον ενοχλητικό κοινοτάρχη να μπερδεύεται στα πόδια τους, έδειξαν και πάλι τα δόντια τους. Παρά το ότι η ντόπια κοινωνία βούιζε, φαίνεται ότι ελάχιστα πράγματα έφταναν στους δέκτες των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όμως, δέκα χρόνια μετά την δολοφονία, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Ριζοσπάστης Χρίστος Παπαδάκης αποφάσισε να σκαλίσει το πρόβλημα, οι κάτοικοι τόλμησαν να μιλήσουν και η εφημερίδα δημοσίευσε το σχετικό ρεπορτάζ στις 24 Νοεμβρίου 1996, με τίτλο "Ο νόμος του ισχυρού και του χρήματος". Από τις επώνυμες μαρτυρίες εκείνου του ρεπορτάζ, σταχυολογώ:
- Μενέλαος Νικήτας: Κάθε καλοκαίρι που έρχονται από την Αθήνα οι "μεγάλοι" της οικογένειας, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες παρεμποδίζονται και δεν τους επιτρέπεται να κάνουν μπάνιο στη μαγευτική παραλία των Καλών Λιμένων. Δεν ξέρω για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Αυτοί επικαλούνται ζητήματα ασφαλείας, όμως αυτό που λέμε εμείς είναι ότι αυτή η τρομοκρατία πρέπει να τελειώσει γιατί έχει παρατραβήξει το κακό. Δεν μπορούν σήμερα αυτοί, μετά από τόσα χρόνια, να διώξουν εμάς. Δεν τους εμποδίζουμε, ας μας αφήσουν ήσυχους.
- Μανώλης Λαμπάκης: Το 1972 κατέβηκα εδώ με την οικογένειά μου, για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε τα μπάνια μας. Στους Καλούς Λιμένες είχε τότε σπίτι ο γαμπρός μου, αλλά επειδή ήταν μικρό έστησα μια σκηνή για να παίζει μέσα το παιδί μου. Οταν κάποια στιγμή πέρασα έξω από τη ΣΕΚΑ με βλέπει ο Σήφης Βαρδινογιάννης και μου λέει: "Να πας να βγάλεις τη σκηνή από εκεί γιατί εμποδίζει". Του είπα, "καλά", όμως δεν την έβγαλα. Το βράδυ έρχεται και με το πόδι του δίνει μια στη σκηνή και τη χαλάει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει το παιδί που ήταν μέσα. Ανταλλάξαμε στη συνέχεια πολλές άσχημες κουβέντες. Του είπα, πως "έχω δει γουρούνια στη Γερμανία, αλλά σαν κι εσένα όχι". Άλλο βράδυ έγινε κάποιο περιστατικό με τον Γιάννη Πεδιαδιτάκη, ταξιτζή, που έκανε ένα αγώι κι έπρεπε να περάσει από την περιοχή για να μεταφέρει πελάτες από το Ηράκλειο στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Οι άνθρωποι της εταιρίας είχανε κλείσει το δρόμο και δεν άφηναν το ταξί να περάσει. Επειτα από λογομαχία που είχε με τους μπράβους, ο ταξιτζής κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Καθώς πήγε να βγάλει τα κλειδιά, ο Σήφης Βαρδινογιάννης νόμισε ότι θα τραβούσε πιστόλι. Τρέχει γρήγορα, ανοίγει το αυτοκίνητό του, παίρνει την καραμπίνα και σημαδεύει τον Πεδιαδιτάκη. "Αμα είσαι άντρας ρίξε", του λέει ο ταξιτζής. Εγινε μεγάλη φασαρία κείνο το βράδυ.

Βαρδινογιάννηδες - 3. Ο ενοχλητικός κοινοτάρχης

Βαρδινογιάννηδες - 3. Ο ενοχλητικός κοινοτάρχης

Απο Cogito ergo sum

 

Πίσω στην Κρήτη, όλα πάνε πρίμα για τους Βαρδινογιάννηδες. Η μετάβαση από την χούντα στην δημοκρατία έγινε με απόλυτα ομαλό τρόπο και τίποτε δεν διετάρασσε την γαλήνη τους. Βέβαια, στους Καλούς Λιμένες υπήρχαν ακόμη κάποιοι ανυπότακτοι κάτοικοι αλλά αργά ή γρήγορα θα παραδίνονταν κι αυτοί. Δυστυχώς, οι δημοτικές και κοινοτικές εκλογές τού 1978 έκρυβαν μια δυσάρεστη έκπληξη για την οικογένεια. Μια έκπληξη που θα τους αναστάτωνε.
Λίγο ψηλότερα, στον ορεινό όγκο των Αστερουσίων, υπάρχει μια κοινότητα στην οποία ανήκει διοικητικά και ο οικισμός των Καλών Λιμένων, τα Πηγαϊδάκια. Το 1978, λοιπόν, οι πηγαϊδακιώτες είχαν την έμπνευση να εκλέξουν ως κοινοτάρχη έναν νεαρό σοσιαλιστή, τον Γιάννη Κουτσάκη. Στα 26 χρόνια του ο Κουτσάκης εμφορείται από τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής (μη ξεχνάμε ότι το ΠαΣοΚ του Ανδρέα βρίσκεται σε άνοδο και τα συνθήματά του χαρακτηρίζονται από πολλούς συντηρητικούς ως εξτρεμιστικά) και δεν καταλαβαίνει και πολλά. Με την χαρακτηριστική σε νέους ανθρώπους άγνοια κινδύνου, δεν διστάζει να τα βάλει με τους Βαρδινογιάννηδες.
Πρώτη δουλειά τού νέου κοινοτάρχη είναι να ανοίξει επί τέλους ο δρόμος για τους Καλούς Λιμένες, ο οποίος, όπως είδαμε στο πρώτο σημείωμα αυτής της σειράς, είχε χαραχτεί από το 1962 και οι απαλλοτριώσεις είχαν καταβληθεί μέχρι το 1966 αλλά ποτέ δεν ξεκίνησε η κατασκευή του. Το έργο αρχίζει αλλά σύντομα σταματάει, αφού οι μπουλντόζες πέφτουν πάνω σε συρματοπλέγματα ή σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα της ΣΕΚΑ.

Ούτε αυξήσεις, ούτε συμβάσεις, ούτε οργάνωση!

Λυσσάξανε δεξιοί και "αριστεροί" κατά της ...σύμβασης που υπέγραψε η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ! Σάλος έγινε οδηγώντας τον φιλολαϊκό (κατά το φιλάνθρωπος, φιλόζωος κ.λπ.) Λόρδο της Οικονομίας σερ Βαρουφάκη να δηλώσει ότι έχει πρόβλημα με τις "αυξήσεις" στους εργαζόμενους της ΔΕΗ!
Βγήκε ο αριστερός Φίλης και δήλωσε, χωρίς να ντρέπεται, ότι δεν μπορεί να ζητάν αυξήσεις κάποιοι τη στιγμή που κάποιοι άλλοι πεινάνε. Τόσο ανερυθρίαστα που αναρωτιόμαστε τι διαφορά έχουν τελικά με τους προηγούμενους; Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα αυτού του τύπου η "αριστερά", που πάσχιζε επί δεκαετίες να γίνει κυβέρνηση, υιοθετεί πρακτικές και επιχειρήματα της δεξιάς! Του ΠΑΣΟΚ του πήρε 4-5 χρόνια να ξεχάσει ότι ήταν "σοσιαλιστικό". Αυτονών τους πήρε (ούτε) καμιά τριανταριά μέρες να ξεχάσουν ότι ήταν αριστεροί!

Βαρδινογιάννηδες - 2. Το ιδιόμορφο... real estate

Βαρδινογιάννηδες - 2. Το ιδιόμορφο... real estate

Απο Cogito ergo sum

 

Με την αγορά τού Μικρονησιού, η ΣΕΚΑ αρχίζει την δουλειά. Επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, αμέσως καταφθάνουν στην περιοχή δυο δεξαμενόπλοια, τα οποία χρησιμοποιούνται ως πλωτές δεξαμενές. Σύντομα αποδεικνύεται ότι το πόστο είναι καλό και οι δουλειές πάνε πρίμα. Μέχρι που φτάνει το 1965 και μια ξαφνική κακοκαιρία πετάει το ένα δεξαμενόπλοιο στην ακτή, όπου καταστρέφεται. Έτσι η εταιρεία αποφασίζει να κατασκευάσει στο Μικρονήσι σταθερές δεξαμενές καυσίμων και νερού, ενώ βάζει μπρος και για την κατασκευή λιμενοβραχιόνων.

Το μόνο πρόβλημα για τον Νίκο Βαρδινογιάννη είναι οι λιγοστοί κάτοικοι του μικρού, ξεχασμένου από θεό κι ανθρώπους οικισμού στην απέναντι ακτή. Οι Καλοί Λιμένες δεν είναι παρά μια περιοχή με μερικές παράγκες και λιγοστά φτωχόσπιτα, όπου κατοικούν μόνιμα φτωχοί ψαράδες και εποχικά οι κάτοικοι των μεσόγειων χωριών που κατεβαίνουν στην παραλία για τα μπάνια τους. Μόνο που η τοποθεσία είναι εντυπωσιακή. Κι είναι λογικό ο Βαρδινογιάννης να την ορέγεται. Η οικογένεια θα μπορούσε άνετα να φτιάξει εκεί τα εξοχικά της αλλά και η εταιρεία θα μπορούσε να δημιουργήσει εκεί τις υποδομές για τις οποίες δεν προσφερόταν το Μικρονήσι.

Βαρδινογιάννηδες - 1. Το ξεκίνημα

Βαρδινογιάννηδες - 1. Το ξεκίνημα

Απο Cogito ergo sum

 

Στα νότια του νομού Ηρακλείου, εκεί που σκάνε τα κύματα του Λιβυκού, δεσπόζουν τα Αστερούσια Όρη. Κατάφυτα κι απόκρημνα, έγιναν πολλές φορές καταφύγιο πολλών, είτε κυνηγημένων από το εκάστοτε καθεστώς (από την εποχή των οθωμανών ακόμη) είτε απλών ληστών. Κάπου εκεί είναι χτισμένο το μοναστήρι τής Οδηγήτριας. Και κάπου εκεί αρχίζει η ιστορία μας, πάνω από μισόν αιώνα πριν...

Επειδή, όμως, κάθε καλή ιστορία πρέπει να έχει κι έναν ενδιαφέροντα πρόλογο, ας πεταχτούμε για λίγο κάπως βορειότερα από τα Αστερούσια, στην Επισκοπή Ρεθύμνης. Εκεί, το 1949, ο τριτότοκος γυιος τού Ιωάννη Βαρδινογιάννη, ο Νίκος, αποφασίζει να μπει στην σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Λένε πως οι κρητικοί προτιμούν να ζουν καλλιεργώντας την γη και στην θάλασσα στρέφονται μόνο όσοι είναι τόσο φτωχοί ώστε δεν έχουν γη για να τους θρέψει. Κι είναι αλήθεια πως η οικογένεια του Ιωάννη Βαρδινογιάννη με τα δέκα παιδιά είναι πάμφτωχη. Παππούς του Ιωάννη ήταν ο Γιάννης Βαρδινάκης, ο οποίος πρωτοστάτησε στην εξέγερση των σφακιανών κατά των τούρκων (1877-1878) και έμεινε γνωστός ως Βαρδινογιάννης, δίνοντας έτσι καινούργιο επώνυμο στην φαμίλια του. Είναι λογικό, λοιπόν, οι αντάρτες Βαρδινογιάννηδες να μη βρίσκουν στον ήλιο μοίρα, αν και ο Ιωάννης καταφέρνει να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του ασχολούμενος με το εμπόριο.

Ευτυχώς, για τον Ιωάννη, ο Νίκος γίνεται αξιωματικός τού ναυτικού και εξασφαλίζει το ψωμί του. Όπως φαίνεται να το εξασφαλίζει και ο πρωτότοκός του, ο Παύλος, ο οποίος σπούδασε νομικά στην Αθήνα και σε ηλικία μόλις 25 ετών, το 1950, ανέλαβε διευθυντής τού πολιτικού γραφείου τού τότε πρωθυπουργού Σοφοκλή Βενιζέλου, στενού φίλου της οικογένειας. Κι αυτό ήταν το πρώτο σκαλί για το φτωχαδάκι από την Επισκοπή. Το 1956, ο Παύλος θα εκλεγόταν βουλευτής Ρεθύμνης και θα διατηρούσε την θέση του μέχρι την δικτατορία, αφού στο μεταξύ θα γινόταν και υπουργός στις κυβερνήσεις Γεωργίου Παπανδρέου (1963-1965).