Προσφυγικό και αντιλαϊκή επίθεση δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Στη βδομάδα που πέρασε η κυβερνητική προπαγάνδα έδωσε ρέστα για να πείσει το λαό ότι και η πίτα θα μείνει ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Εκανε λόγο για «δύο πειράματα που εξακολουθούν να εκτελούνται στο σώμα αυτής της χώρας» σαν να είναι η ίδια αμέτοχη στη σφαγή. Μέσα από την επίσημη κυβερνητική εφημερίδα («Αυγή») μίλησε για «χειρουργείο της λιτότητας» και για «παγίδα με τους παγιδευμένους πρόσφυγες». Προετοιμάζοντας το κλίμα για στήριξη της πολιτικής της, στο επόμενο βήμα αναφέρθηκε σε «αποφάσεις που να κλείνουν αυτές τις δύο παρενθέσεις».

Τόσο η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για το μοίρασμα των αγορών και η αντιλαϊκή διαχείριση του Προσφυγικού που αυτές προκαλούν όσο και η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου έχουν κοινή αφετηρία: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, τους σχεδιασμούς γεωπολιτικής αναβάθμισης στην περιοχή, τη στρατηγική για την ανάκαμψη των κερδών τους. Δεν αποτελούν, λοιπόν, παρενθέσεις αλλά καθορίζουν την αστική πολιτική. Αυτήν την πολιτική υπηρετεί ενιαία και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως έκαναν άλλωστε και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, γεγονός που δεν μπορούν να κρύψουν τα «συζυγικά καβγαδάκια» ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

 

Τα κλειστά σύνορα

Η συνέχεια της απόλυτης εναρμόνισης με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές βρήκε ήδη πρακτική έκφραση στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που επικυρώνουν τον εγκλωβισμό σε πρώτη φάση των 45.000 προσφύγων που είναι ήδη εδώ και θεωρούνται παραβάτες της Συνθήκης Σένγκεν, άρα δεν θα έχουν προτεραιότητα στην όποια διαδικασία μετεγκατάστασης, που αφορά 72.000 πρόσφυγες από αυτούς που θα φτάσουν στη χώρα από σήμερα και μετά.

Στο αίτημα των ίδιων των προσφύγων να τους δίνεται η δυνατότητα να πάνε εκεί που θέλουν, η απάντηση ήταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής οι οποίες παγιώνουν τα κλειστά σύνορα, με όρους που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη διαβίωση των προσφύγων και οδηγούν σε μαζικό εγκλωβισμό προσφύγων στην Ελλάδα. Το «Νταχάου» της Ειδομένης - σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Κουρουμπλή - έχει τη σφραγίδα των αποφάσεων της ΕΕ και την υπογραφή, για άλλη μια φορά, και της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ειδομένη και επίσημα πλέον αποτυπώνει την ουσία των αποφάσεων της ΕΕ, της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

 

Ασφαλιστικό κι ακολουθούν τα Εργασιακά

Οι αποφάσεις για τους πρόσφυγες, που προβάλλονται ήδη ως επιτυχία από την κυβέρνηση, αξιοποιούνται για να συσκοτιστούν οι εξελίξεις στο άλλο μέτωπο, που αφορούν τη διαπραγμάτευση και τα νέα αντιλαϊκά «πακέτα» που ετοιμάζονται. 

Προκαταλαμβάνοντας την όποια εξέλιξη η κυβερνητική προπαγάνδα στη βδομάδα που πέρασε μίλησε για «ανάγκη από όσο το δυνατόν σταθερότερο περιβάλλον, ώστε να ξέρει πλέον ο καθένας τους κανόνες μέσα από τους οποίους πρέπει να κινηθεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τις δράσεις του. Θα είναι λάθος, κάποιοι να σταθούν μόνο σε νούμερα ή επιβαρύνσεις, πριν ξεδιπλωθούν οι προσπάθειες για την ανάπτυξη».

Ως πρώτο βήμα για την «άρση της αβεβαιότητας» του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδύσεων» θεωρεί την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» και, φυσικά, των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σε αυτήν. Θεωρεί ως κομμάτι του «ανταγωνιστικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος», που πρέπει να δημιουργηθεί, τις νέες αντιλαϊκές ανατροπές στο Ασφαλιστικό, με στόχο τη σταδιακή πλήρη απαλλαγή του κεφαλαίου, αλλά και του κράτους του, από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών στα Ταμεία, καθώς και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική Ασφάλιση.

Το «κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης» του κεφαλαίου υπηρετούν και οι νέες αντιλαϊκές ανατροπές στα Εργασιακά, που περιλαμβάνονται στο επόμενο πακέτο υλοποίησης του μνημονίου, λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια των μονοπωλίων, παγιώνοντας και «νομιμοποιώντας» τη ζούγκλα που βιώνουν ήδη οι εργαζόμενοι στην πράξη, βάζοντας νέα εμπόδια στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση...

 

Η σφραγίδα του ΣΕΒ

Τον τόνο για ό,τι έρχεται τον έχει δώσει και σ' αυτό το σημείο ο ΣΕΒ, που ζήτησε ήδη να υλοποιηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο 3ο μνημόνιο, με την προσθήκη ότι «η ολοκλήρωση της 1ης αξιολόγησης είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία στην ανάκαμψη». Σύμφωνα με τους βιομήχανους, «χρειάζονται χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές, μείωση του μη μισθολογικού κόστους, φορολογικά κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις, καθολική χρήση των ηλεκτρονικών συναλλαγών για πάταξη της φοροδιαφυγής κ.ο.κ.». Ο ΣΕΒ ζητά η φορολογική επιβάρυνση να κατευθυνθεί προς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και στους συνταξιούχους, αναφέροντας πως «η μισθωτή εργασία στο Δημόσιο και τα εισοδήματα από σύνταξη ευνοούνται καθώς για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογούμενων το εισόδημα αυτό παραμένει αφορολόγητο ή καταβάλλει ελάχιστο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων».

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ΣΕΒ υπενθύμισε με έναν έμμεσο τρόπο με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε και στηρίχθηκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απ' το κεφάλαιο, δηλαδή την εξασφάλιση της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής», της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης στη στρατηγική του κεφαλαίου. Εξέφρασε την ανησυχία του - απευθυνόμενος και στην κυβέρνηση και στο σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος - για τον κίνδυνο η μη επίτευξη αυτού του στόχου να οδηγεί σε «πολιτικό ριζοσπαστισμό».

 

Το τυράκι στη φάκα

Με δεδομένες τις παροχές στο κεφάλαιο η κυβέρνηση αντιπαραβάλλει ως «νέα ελπίδα» την πιθανότητα για ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Ομως, ελάφρυνση του χρέους, που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μείωσή του, αλλά επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, σημαίνει νέα μέτρα, που σημαίνει νέα βάρη στους εργαζόμενους, μείωση του εισοδήματος, κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, το ύψος της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους θα κριθεί από τον όγκο των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (μεταρρυθμίσεων), από την απογείωση της φοροληστείας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, από την κατακρεούργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, των συντάξεων, των κρατικών κονδυλίων για πρόνοια - προστασία κ.ά., όπως άλλωστε διδάσκει και η εμπειρία από το «κούρεμα» του 2012, που βέβαια συνδυάστηκε με μπαράζ κάθε είδους μόνιμων παρεμβάσεων. Και βεβαίως η όποια ελάφρυνση στην αποπληρωμή του εξασφαλίζει χρήμα στο κράτος για επενδύσεις αλλά και χρηματοδότηση μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις. Αλλωστε, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον «αναπτυξιακό νόμο» αυτό προβλέπουν, μαζί με τις μεγάλες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, τα λαϊκά στρώματα θα στενάζουν κάτω από το βάρος και των νέων μέτρων, που με τη σειρά τους έρχονται να προστεθούν πάνω σε αυτά που ήδη ισχύουν. Η ρήτρα της απαρέγκλιτης εφαρμογής των μνημονίων, προκειμένου η «ελάφρυνση» να διατηρείται σε βάθος χρόνου, σημαίνει ότι ο λαός θα πληρώνει διπλά και τριπλά ένα χρέος που προκάλεσαν οι αστικές κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενισχύοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για να υπάρξουν τα αιματοβαμμένα «πρωτογενή πλεονάσματα» στους κρατικούς προϋπολογισμούς για όλα τα επόμενα χρόνια στο 3,5% του ΑΕΠ, αναγκαστικά θα προβάλλονται ως σιδερένια ανάγκη τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα. Η ελάφρυνση του χρέους κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι άλλο από το τυράκι στη φάκα, το οποίο βεβαίως και δεν πρέπει να τσιμπήσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

 

Μπροστά μας η 48ωρη απεργία

Αντίθετα, από το σύνολο των εξελίξεων προκύπτουν συμπεράσματα, χρήσιμα για την οργάνωση της δουλειάς, μπροστά στη 48ωρη γενική απεργία που έχει προκηρύξει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό στη Βουλή. Ηδη είναι καθαρό ότι το τελικό νομοσχέδιο θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση στις αρχές Γενάρη, ο πυρήνας του οποίου παραμένει αναλλοίωτος έτσι κι αλλιώς. 

Τους τρεις σχεδόν μήνες που διαρκεί η διαπραγμάτευση, νέα μέτρα προστίθενται σ' αυτά που προβλέπονταν αρχικά. Η κυβέρνηση κορόιδευε αισχρά το λαό όταν έλεγε ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα για να διασφαλίσει ένα «δίκαιο» Ασφαλιστικό. Αποδείχτηκε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν γίνεται για το συμφέρον του λαού και ότι τα μέτρα που αποφασίζονται τελικά, είναι πάντα μια χειρότερη εκδοχή εκείνων που ανακοινώνονται στην έναρξη της διαπραγμάτευσης.

Ο νόμος που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πρέπει να συναντήσει μαζικά την αντίδραση και την καταδίκη του λαού. Κυρίως, όμως, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί ο στρατηγικός χαρακτήρας που έχουν αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μόνο έτσι θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για ένα ισχυρό ταξικό κίνημα, με σταθερότητα και αντοχή, που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Που δεν θα υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αλλά θα αγωνίζεται να τον ανατρέψει.

Κατά συνέπεια, αν χιλιάδες λαού συμμετείχαν στις προηγούμενες απεργίες και κατέβηκαν μαζικά στο δρόμο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο της κυβέρνησης, τώρα, μετά τη χειροτέρευση ακόμα και αυτής της συντριπτικής για ασφαλισμένους και συνταξιούχους πρότασης, στη 48ωρη απεργία πρέπει κυριολεκτικά να νεκρώσουν τα πάντα, να βουλιάξουν οι δρόμοι από απεργούς διαδηλωτές.

Ριζοσπάστης