Ποίημα! Αφιέρωμα στους Συνταξιούχους

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ

Πενήντα χρόνια δούλεψα ,

σωστός παλληκαράς.

Έκανα οικογένεια, μεγάλωσα εγγόνια

Ποτέ δεν είπα μέσα μου ,

βρε πως περνούν τα χρόνια.

Στο διάβα της ζωής μου ,

συνάντησα πολέμους ,

συνάντησα εχθρούς.

Τίποτα δεν με φόβησε ,

Αρίστο κουράγιο έλεγα ,

πως θα ‘παιρνα τη σύνταξη

και θα ξεκουραζόμουν.

Ξεχύθηκα στους δρόμους ,

στα εβδομήντα μου τα χρόνια ,

«Ανήμπορος»

Για έναν νέο αγώνα ,

για μια καλύτερη ζωή , «για το ψωμί»

και αντί για σεβασμό ,

μούριξες δακρυγόνα.

Πως τόλμησες στ’ αλήθεια;

με ασπίδα και με ρόπαλο ,

αυτό τ’ ανήμπορο το κορμί ,

στο δρόμο να πετάξεις;

Τα βάρβαρά σου ένστικτα ,

τα  έδειξες σε μένα.

Με τύφλωσες με μάτωσες ,

πόνεσες το κορμί μου.

Αυτή είναι η αμοιβή μου…

Οι γέροντες με πιάσανε ,

με βάλαν στο φορείο.

Τ΄ ασθενοφόρο ούρλιαζε ,

για το Νοσοκομείο.

Μου ζήτησες συγνώμη ,

μα εγώ πονάω ακόμη!...

Ο συντάξας ,  συνταξιούχος Ι.Κ.Α.

Παραπούρας Αρίσταρχος

Έχει τηρηθεί η ορθογραφία και η σύνταξη του πρωτότυπου.   

Αναρτήθηκε από https://syntaxio.blogspot.com ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ Η ΕΝΟΤΗΤΑ