Όμορφος κόσμος, ηθικός…

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Δύο ειδήσεις από το εξωτερικό δελτίο έρχονται να επιβεβαιώσουν ένα διαχρονικό συμπέρασμα για την πιθανή ακεραιότητα και την πολιτική συνέπεια του αστικού πολιτικού κόσμου.

Στη Βρετανία, οι Sunday Times αποκάλυψαν πως ο Μπόρις Τζόνσον, πρώην δήμαρχος Λονδίνου και νυν υπουργός Εσωτερικών, που ήταν από τους πρωτεργάτες της καμπάνιας του BRexit, στο δημοψήφισμα του Ιουνίου, βρισκόταν αρχικά στο αντίπαλο στρατόπεδο, και μόλις δύο ημέρες πριν τη μεταστροφή του, είχε έτοιμο ένα άρθρο, στο οποίο επιχειρηματολογούσε υπέρ του BRemain.

“Υπάρχει μια αγορά στο κατώφλι μας, έτοιμη για περαιτέρω αξιοποίηση από τις βρετανικές επιχειρήσεις. Το αντίτιμο των μελών φαίνεται μάλλον μικρό σε σύγκριση με όσα προσφέρει η πρόσβαση σε αυτήν. Γιατί είμαστε τόσο αποφασισμένοι να της γυρίσουμε την πλάτη μας;” έγραφε χαρακτηριστικά, κάνοντας λόγο για οικονομικό σοκ, στην περίπτωση που επικρατούσε αυτό το ενδεχόμενο.

Μερικές μέρες μετά, ο Τζόνσον ριχνόταν στη μάχη υπέρ του μέχρι πρότινος “απευκταίου BRexit” και όργωσε την επικράτεια με ένα λεωφορείο και ένα με βασικό επιχείρημα πως από την έξοδο θα εξοικονομούνταν 300 εκ. λίρες για τη βελτίωση του συστήματος υγείας της χώρας.


Ένα ποσό που, είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν πρόκειται να καταλήξει στις τσέπες των Βρετανών εργαζομένων, ούτε και κάποιου άλλου ευρωπαϊκού λαού.

Ασφαλώς κι ο καθένας έχει δικαίωμα να αλλάξει τη γνώμη του. Αναρωτιέται κανείς όμως πόσο αθώα ήταν αυτή η οβιδιακή μεταμόρφωση του Μπ. Τζόνσον και ποιοι παράγοντες την προκάλεσαν.

Το χρήμα είπατε; Σωπάτε καλέ! Γίνονται τέτοια πράγματα σε αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες; Αποκλείεται.




Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, η χρηματοδότηση-συναλλαγή ως γεγονός είναι αδιαμφισβήτητη. Κι ουδείς από το επιτελείο της Κλίντον διέψευσε την είδηση-αποκάλυψη του Wiki-Leaks για τις ομιλίες έναντι αμοιβής που έδινε για τη Goldman Sachs η υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ο Κλίντον δεν είναι Καίσαρας, αλλά η σύζυγός του (όπως κι ο ίδιος άλλωστε) ούτε είναι, ούτε φαίνεται τίμια, καθώς παίζει το ρόλο της “εκδιδομένης πολιτικού” που διαμορφώνει επί χρήμασι τις δημόσιες παρεμβάσεις της, κατά το δοκούν και συμφέρον του χρηματοδότη της. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ακριβώς θα θέσει κανόνες και θα ελέγξει τις επιχειρήσεις, εφόσον αμείβεται αδρά από αυτές.

Αυτό που απασχολεί ωστόσο την Κλίντον, δεν είναι να αντικρούσει την ουσία της κατηγορίας, αλλά να αποδώσει τη διαρροή στη Ρωσία και στην προσπάθεια του Πούτιν να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ, ευνοώντας τον Ντόναλντ Τραμπ.

Η διεθνής πολιτική σκηνή φαίνεται να έχει αφήσει προ πολλού πίσω της το καραμανλικό απόφθεγμα για αυτά που γίνονται, αλλά δε λέγονται. Έτσι στις μέρες μας, ακόμα κι αυτά τα λίγα που βγαίνουν τελικά στην επιφάνεια, δεν εκπλήσσουν κανέναν, και δεν αρκούν από μόνα τους, για να σπάσουν το απόστημα της απάθειας. Γιατί η σαπίλα του αστικού κόσμου είναι άκρως μεταδοτική και απειλεί να μας ακινητοποιήσει και να μας πνίξει στο βούρκο της…