Περί προδοσίας στην ιστορία της μετανάστευσης

Ο ατομικός δρόμος είναι (αυτο-)καταστροφικός είτε κανείς τον επιλέγει στα Άνω Λιόσια, είτε στη Ντάνφορθ του Τορόντο. Οι προηγούμενες γενιές μεταναστών εργατών έδωσαν τεράστιες μάχες με ανεπτυγμένο αίσθημα «ταξισυνειδησίας». Όσοι από εμάς αναγκαζόμαστε να φύγουμε από την Ελλάδα πρέπει να συνεχίσουμε αυτή τη δουλειά.

 

Κατιούσα

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ.Π. Καβάφης, Η Πόλις

Στα μάτια κάποιων εργατών το «εξωτερικό» έχει μια αύρα χιλιαστικής σωτηρίας.

 Αρκεί να τα βροντήξουν όλα κάτω και ξαφνικά θα σταματήσουν να είναι «μελαψές φυλές κοντοπόδαρες» και «κωλοέλληνες» και θα ξαναγεννηθούν ως «πανέλληνες» που με την ατομική σκληρή δουλειά τους «στην οθόνη σκυμμένοι», θα λυτρωθούν από τον λεγόμενο υγιή καπιταλισμό και θα γίνουν «θεϊκά δεμένοι με την οικουμένη». Αν υπάρχει κάποια προδοσία στην ιστορία της μετανάστευσης, είναι ακριβώς αυτή η ρατσιστική παραμύθα.

Η ταξική πάλη δεν σταματάει στη Γευγελή ή στις αναχωρήσεις του Ελευθέριος Βενιζέλος. Μια γρήγορη ματιά στη σελίδα του Εργατικού Συλλόγου Ελλήνων του Κεμπέκ επιβεβαιώνει την ανάγκη για οργάνωση, για ενημέρωση και για διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργατών το ίδιο στην ομογένεια όπως και στην μητρόπολη. Η ομογένεια στο Τορόντο, στην Νέα Υόρκη και αλλού κουβαλάει πολλές προσωπικές ιστορίες στυγνής εκμετάλλευσης νεόφερτων μεταναστών σε εστιατόρια, κατασκευαστικές, και μαγαζιά πατριωτών αφεντικών. Οι ιεραρχικές δομές της Ελληνικής πραγματικότητας αναπαράγονται ακέραιες, ενώ επιπλέον υπάρχουν και κομμάτια της  παροικίας που δεν πέρασαν ποτέ …Μεταπολίτευση.

Αλλά και πέρα από την αγκαλιά της παροικίας, ο καπιταλιστικός παράδεισος είναι, όπως παντού, ιεραρχικά δομημένος και σκορπάει μιζέρια και θάνατο. Στο Οντάριο, χρειάστηκαν χρόνια αγώνα για να αυξηθεί το κατώτατο ωρομίσθιο στα 15$. Στη Βρετανία, οι δείκτες ανεργίας κρατιούνται πλασματικά χαμηλοί με τα «συμβόλαια μηδενικού χρόνου». Στις ΗΠΑ, δεν υπάρχει καθολική ασφάλιση υγείας. Ταυτόχρονα, ο λεγόμενος υγιής καπιταλισμός τους βασίζεται σε δολοφονικές ρατσιστικές ιεραρχίες στο εσωτερικό και σε ωμές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, κάθε κοινωνία, ακόμα και εκείνες του λεγόμενου υγιούς καπιταλισμού, έχει τις αντιφάσεις της, τους αγώνες που πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν.

Ο ατομικός δρόμος είναι (αυτο-)καταστροφικός είτε  κανείς τον επιλέγει στα Άνω Λιόσια, είτε στη Ντάνφορθ του Τορόντο. Οι προηγούμενες γενιές μεταναστών εργατών έδωσαν τεράστιες μάχες με ανεπτυγμένο αίσθημα «ταξισυνειδησίας». Όπου μπόρεσαν, έχτισαν ομογενειακές οργανώσεις όπως την «Ελληνοκαναδική Δημοκρατική Οργάνωση» στο Τορόντο και τον «Εργατικό Σύλλογο Ελλήνων του Κεμπέκ» στο Μοντρεάλ. Οργανώθηκαν, έχτισαν σχέσεις με το εργατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στις νέες πατρίδες τους και κράτησαν επαφή με το ταξικό κίνημα στην Ελλάδα, στηρίζοντάς το όπως μπορούν.

Όσοι από εμάς αναγκαζόμαστε να φύγουμε από την Ελλάδα πρέπει να συνεχίσουμε αυτή τη δουλειά. Μόνο ως οργανωμένοι, συνειδητοί μετανάστες εργάτες μπορούμε να απαντήσουμε στη βαρβαρότητα.

Το κείμενο μας έστειλε ο Plagal



Η φωτό είναι από τον 902 κι από την είδηση: “Καναδάς-Αγωνιστική Παρέμβαση στην παρέλαση του Τορόντο για την 28η Οκτωβρίου“.

 katiousa.gr