Θολά τα όρια...

Δεν μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία αστικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και άλλοι φορείς μεταπηδούν με αφορμή το Σκοπιανό από τον κοσμοπολιτισμό στον εθνικισμό και τούμπαλιν. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση που κλιμακώθηκε την περασμένη βδομάδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, με αφορμή και τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαρήγαγε παλιότερες δηλώσεις στελεχών της ΝΔ, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος σήμερα διαπραγματεύεται με άξονα τις δικές της θέσεις. Από την άλλη, η ΝΔ αξιοποίησε μέχρι και ρεπορτάζ της «Αυγής» του 1992, το οποίο αποθέωνε τα τότε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «δικαιώνει» τη γραμμή του επικαλούμενος παλιότερες θέσεις της ΝΔ, ενώ η ΝΔ «δικαιώνει» τη δική της τοποθέτηση, επικαλούμενη παλιότερες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ... Τι αποδεικνύει αυτή η ανταλλαγή θέσεων; Οτι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό. Και ότι διαχρονικός οδηγός για τις θέσεις που παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου είναι τα συμφέροντά του και το πώς αυτά διασφαλίζονται καλύτερα.

... κάτω από την ίδια ομπρέλα

 

Αλλωστε, και οι ίδιοι οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου δεν έκρυψαν ότι θέλουν την ευρωΝΑΤΟική ολοκλήρωση στα Βαλκάνια, ενώ κάποιοι, όπως οι συνεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για να δυναμώσει η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης... Αντίστοιχες είναι και οι παρεμβάσεις παραγόντων, όπως ο τέως πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Ν. Μέρτζος, που τη δεκαετία του '90 ήταν στην πρώτη γραμμή ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» από την ΠΓΔΜ, ενώ σήμερα επιχειρηματολογεί υπέρ της διευθέτησης με «σύνθετη ονομασία». Επιβεβαιώνεται και από αυτή τη σκοπιά ότι το πλαίσιο της «διαπάλης» ανάμεσα στους «ονοματολόγους» είναι συγκεκριμένο, ότι η ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι δεδομένη και ότι κάτω από αυτή ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα των καυγάδων, είτε για τη διαδικασία, είτε για τη «συγκυρία», πάντως ποτέ για την ουσία.

Πακέτα

 

«Λύση - πακέτο» λένε κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία ότι αναζητείται για το θέμα της ΠΓΔΜ. Και εννοούν «πακέτο» τη διευθέτηση του ονοματολογικού με την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να προχωρήσουν περαιτέρω τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως και για να τρέξουν τα σχέδια τους σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, τις Μεταφορές κ.ο.κ. Μέσα εκεί αναζητεί η εγχώρια αστική τάξη τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της. Ανάλογη «λύση», λένε, αναζητείται και σε ό,τι αφορά την «επόμενη μέρα» στην καπιταλιστική οικονομία, όπου το «υβριδικό μνημόνιο» που ετοιμάζεται θα περιλαμβάνει «πακέτο» τις ευκολίες πληρωμής για το κρατικό χρέος (για να δανείζεται το κεφάλαιο με ευνοϊκότερους όρους) με τις «ασφαλιστικές δικλίδες», που σημαίνει μνημόνιο διαρκείας για το λαό. Μάλιστα, από διάφορες πλευρές, αυτά τα δύο παρουσιάζονται ως «πακέτο» (και είναι), αφού όπως λένε ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης συμβάλλει στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, και το ανάποδο: Η ανάκαμψη αυτή αποτελεί όρο ώστε η Ελλάδα να παίξει το ρόλο που διεκδικεί στα ευρωατλαντικά σχέδια. Επικίνδυνοι σχεδιασμοί και αντιλαϊκή πολιτική είναι δηλαδή πακέτο, με το ίδιο περιεχόμενο, τη στρατηγική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και ως τέτοια πρέπει να τα απορρίψει ο λαός.

Ξέχασαν;

 

Ορισμένες οργανώσεις και εφημερίδες που αυτοαποκαλούνται «αριστερές» εξαπολύουν μύδρους ενάντια σε παλιούς συνοδοιπόρους τους, επειδή με τη συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο νομιμοποιούν την ακροδεξιά. Αλήθεια, όμως, δεν θυμούνται τους εαυτούς τους να κάνουν το ίδιο στις πλατείες των «αγανακτισμένων», όπου διαδήλωναν πλάι πλάι με χρυσαυγίτες και άλλους εθνικιστές; `Η μήπως είναι μακριά ο καιρός που η κυβέρνηση χαριεντιζόταν στο φακό με τους χρυσαυγίτες βουλευτές, στις «πατριωτικές» εξορμήσεις Καμμένου - Βίτσα στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου; Η κοντή μνήμη και τα ανομήματα των άλλων δεν ξεγράφουν τη «θολούρα» που καλλιέργησαν και οι ίδιοι με τη στάση τους στο λαό, ψαρεύοντας στα θολά νερά του «αντιμνημόνιου».

Ξέπλυμα

 

Να ξεπλύνει τη στάση του Συνασπισμού στο Σκοπιανό, την περίοδο της εθνικιστικής έξαρσης και των συλλαλητηρίων, προσπαθεί η κυριακάτικη «Αυγή» σε άρθρο της με τίτλο «Ο Κύρκος, το "Μακεδονικό" και η παραποίηση της Ιστορίας». Εκεί διαβάζουμε για την περίοδο του 1992 ότι «πράγματι, ο ΣΥΝ συμμετείχε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, πράγματι, ο Κύρκος είχε δηλώσει αμέσως μετά ότι "επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση, που τη χαρακτήρισε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της Ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς"», αλλά το 1993, στο βιβλίο του «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού», παραδέχεται ότι «ήταν βασικό λάθος η απολυτοποίηση της σημασίας του ονόματος». Θυμίζουμε ότι στο συλλαλητήριο εκείνο, ο Κύρκος είχε πει το αλησμόνητο «πλην Λακεδαιμονίων», κατηγορώντας το ΚΚΕ που δεν πήρε μέρος στον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής. Κι ενώ ο Κύρκος εμφανίζεται να ...μετανοεί σε ό,τι αφορά τα συλλαλητήρια και την ονοματολογία, η αντίληψη του ίδιου και του Συνασπισμού για τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών φαίνεται να μην αλλάζει καθόλου, αφού κριτήριο παραμένει το συμφέρον της αστικής τάξης. Ετσι, στο βιβλίο του ο Κύρκος εκφράζει ανησυχίες για το κατά πόσο η Ελλάδα διαθέτει «εθνική στρατηγική», ώστε η χώρα να μην «περιέλθει ποτέ σε απομόνωση» και να μη «βρεθεί ποτέ μόνη», σε μια φάση που «οι ισορροπίες διαμορφώνονται και ανατρέπονται ταχύτατα». Σταθερός ο καημός τους, είτε ασπάζονταν τον εθνικισμό είτε επιχειρηματολογούσαν υπέρ των «κοσμοπολίτικων» διευθετήσεων στα Βαλκάνια, με ενεργό ρόλο της Ελλάδας.

Ριζοσπάστης