Πόσο αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή;

 Του Γιάννη Καραλή

Η συζήτηση έχει εντοπιστεί στο ένα σκέλος, από το ξεκίνημά της...

Αυτό που ακούς και που συμβαδίζει απόλυτα με τη φανατίλα και την αρρώστια των γηπέδων μας, είναι να κατηγορούν ή να υπεραμύνονται (!!!) για το αν φταίει ή δεν φταίει, για τα μέτρα ασφάλειας, η ανάδοχη εταιρεία του έργου ανέγερσης του γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια!!!

Τόσο ...χάλια, λοιπόν, τα πράγματα...

Μα μπορεί να μπαίνει σε συζήτηση κάτι τέτοιο; Ποιος δικαιούται να κλείνει τα μάτια του μπροστά στις δεδομένα κακές (έως κάκιστες) συνθήκες, σε θέματα ασφάλειας, ωραρίου, συνεχόμενων ημερών εργασίας και πολλών - πολλών ακόμη, που καλούνται να αποδεχθούν οι εργαζόμενοι, με μόνιμη την απειλή της απώλειας του μεροκάματου πάνω από το κεφάλι τους, στη συντριπτική πλειοψηφία ανάλογων έργων στη χώρα μας;


Προσωπικά, παρά την (και επαγγελματική) ενασχόλησή μου με τον χώρο του αθλητισμού για καμιά 40αριά χρόνια, αρνούμαι να δεχτώ ως... θέσφατο την «ανάγκη» και για τα αθλητικά γήπεδα και για τα... «μεγάλα αναπτυξιακά έργα» και για τα - όποια - μεγαλόπνοα σχέδια των ομάδων. Πόσο μάλλον την... ανάγκη της ταχύτατης αποπεράτωσής τους, κόντρα -πολλές φορές- ακόμη και στα ανθρώπινα όρια αντοχής! 

Στην τελική, είδαμε και τα χάλια μας - σε αντίστοιχες συνθήκες - με την (ανύπαρκτη) μεταολυμπιακή χρήση των... μασίφ, άκαμπτων και μη «ευέλικτων» τσιμέντο - έργων του 2004, που ήρθε να συμπληρώσει το βαρύτατο «κεφαλικό φόρο» κάθε Έλληνα, για την ... «κονόμα» των ...«τσιμεντάδων» (και των πολιτικών τους αβανταδόρων;) και μόνο!

 Γιατί και τότε υπήρξαν άνθρωποι που πλήρωσαν με τη ζωή ή την αρτιμέλεια τους την... "ανάγκη ταχύτατης αποπεράτωσης", διότι - λέει - «είχαμε αργήσει ...δραματικά»!!!

Ε, λοιπόν, μπροστά στην απώλεια του ιερότερου όλων και ταυτόχρονα πλέον υποτιμημένου σε μια κοινωνία... καρχαριών ή αδιάφορων, της ανθρώπινης ζωής, δεν χωράει τίποτα άλλο!

Πως καταντήσαμε έτσι, αλήθεια; 

Ένας άνθρωπος, ένας πατέρας, σύζυγος, αδερφός ή γιος, να φεύγει τόσο άδικα, να χάνεται τόσο βίαια από το πλευρό ή το σπίτι των δικών του ανθρώπων και να μπορούμε να συζητάμε οτιδήποτε άλλο...

Όχι φίλοι μου. Μπορεί τα όποια λάθη στις συνθήκες ασφάλειας, να είναι δουλειά των εμπειρογνωμόνων να τα εντοπίσουν και των Αρχών να εγκαλέσουν τους φταίχτες, κάνοντάς τους να πληρώσουν τα προβλεπόμενα.

Όμως, το μεγάλο - εδώ και πολλές 10ετίες - αναπάντητο ερώτημα είναι άλλο: Γιατί ένας συμπολίτης μας, στα 60 του, να είναι αναγκασμένος να σκαρφαλώνει στις σκαλωσιές για ένα φτωχό - μεροκάματο της... πείνας;

Το περίφημο... «κράτος πρόνοιας» που όλοι - μηδενός εξαιρουμένου - οι κυβερνώντες, 10ετίες τώρα, ευαγγελίζονται,που... ακριβώς βρίσκεται; Για τι ακριβώς... «προνοεί»; Τι είδους προστασία προσφέρει στο βασικότερο γρανάζι, τον κινητήριο μοχλό στην πραγματικότητα, της οικονομίας του τόπου, τον απλό εργαζόμενο; Πόσο ακόμη μπορεί να ανεχτεί η κοινωνία μας τους πάσης φύσεως «νταβατζήδες» (έτσι δεν τους αποκάλεσε, κάποτε, ακόμη κι ο... Κωστάκης;) καπέλο στην εργασία, στην τσέπη, στα δικαιώματα, στις ανάγκες, ακόμη και (κυριολεκτικά) στην ίδια της τη ζωή;

Υ.Γ. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη: Αγώνας Παντού!

902.gr