Εφησυχασμός

 

Στην πρώτη γραμμή της καλλιέργειας εφησυχασμού γύρω από την πανδημία βρίσκεται η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας, η οποία ετοιμάζει το έδαφος ώστε να θεωρείται πλέον ο κορονοϊός μια απλή ...γριπούλα, που δεν χρειάζεται σοβαρή επιδημιολογική ή άλλη επιτήρηση, ούτε ιδιαίτερα μέτρα πρόληψης και προστασίας. Το άλλοθι που χρησιμοποιεί, όπως συμβαίνει άλλωστε και στη χώρα μας, είναι η μετάλλαξη «Ομικρον», η οποία εκδηλώνεται με ηπιότερα συμπτώματα σε σχέση με όλες τις προηγούμενες. Η αγωνία τους δεν είναι βέβαια να γλιτώσει ο λαός από τον εφιάλτη της πανδημίας. Το απέδειξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν στα αλλεπάλληλα κύματα των μεταλλάξεων, αν και πιο επικίνδυνα, δεν πήραν κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία του λαού. Τώρα, με αφορμή την «Ομικρον», βιάζονται να κηρύξουν το τέλος της πανδημίας για να βάλουν μια κι έξω τέρμα στη συζήτηση για την αναγκαία ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, για ολοκληρωμένη πρόληψη με την ανάπτυξη ενός σύγχρονου συστήματος Πρωτοβάθμιας Υγείας με αναφορά τον τόπο κατοικίας, τους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, την επιβολή αυστηρών πρωτοκόλλων και τον έλεγχο της εργοδοσίας για μέτρα υγείας και ασφάλειας, που απουσιάζουν εντελώς από εργασιακούς χώρους. Με άλλα λόγια, το «τέλος της πανδημίας» έχει και εδώ τη σκοπιμότητα να θωρακίσει το κράτος, τους ομίλους και την οικονομία από την «πολυτέλεια» της ουσιαστικής προστασίας της υγείας του λαού, που την αντιμετωπίζουν ως κόστος.

Χαμένες ώρες

Ποιος φταίει για τις χαμένες διδακτικές ώρες; Μα οι ...μαθητικές κινητοποιήσεις φυσικά! Η «αποκάλυψη» αυτή της «Καθημερινής», με την παραίνεση μάλιστα το «φαινόμενο» των καταλήψεων να «αντιμετωπιστεί προτού εξαπλωθεί», δίνει σήμα για καταστολή. Προκύπτουν όμως μια σειρά ερωτήματα: Πόσες είναι οι χαμένες διδακτικές ώρες από την αρχή της χρονιάς εξαιτίας των κενών των εκπαιδευτικών; Πόσες είναι οι χαμένες διδακτικές ώρες την πρώτη βδομάδα λειτουργίας των σχολείων μετά τις γιορτές λόγω νόσησης εκπαιδευτικών - που η απουσία τους δεν αναπληρώνεται; Πόσες είναι οι χαμένες ώρες σε μαθητές που μπήκαν καραντίνα, είτε επειδή νοσούσαν είτε επειδή είχαν έρθει σε επαφή με κρούσμα; Πόσες είναι οι χαμένες ώρες σε μαθητές που οι γονείς τους δεν τους έστειλαν στο σχολείο την περασμένη βδομάδα, εξαιτίας της ανησυχίας που προκαλούν τα κυβερνητικά πρωτόκολλα υπερμετάδοσης; Είναι πολλές αυτές οι χαμένες ώρες, για τις οποίες ευθύνονται αποκλειστικά το κράτος και η κυβέρνηση, που δημιουργούν, συντηρούν και ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Μιλάμε άλλωστε για κενά και ελλείψεις που προϋπήρχαν της πανδημίας, οξύνθηκαν με αυτήν και δεν έχουν ακόμα αντιμετωπιστεί ούτε στο ελάχιστο, αφού η κυβέρνηση εδώ και δυο χρόνια απορρίπτει αδιάλλακτα τα δίκαια αιτήματα μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων.

Ο,τι βολεύει...

Αντιδράσεις προκαλούν στο διαδίκτυο οι αναρτήσεις ορισμένων «celebrities» των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και όχι μόνο, που κυκλοφορούν με τον τίτλο του «influencer», με αφορμή τη στάση τους απέναντι στους δράστες - τέρατα για τον βιασμό της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη. Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να συστήνουν στο κοινό τους να μην προτρέχει, να μην καταλογίζει ευθύνες στους φερόμενους ως βιαστές, αλλά να περιμένουν να αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Σημειωτέον ότι στην προκειμένη περίπτωση εμπλέκονται βαριά ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, με τα οποία οι λεγόμενοι/ες «influencers» συνδέονται με διάφορα ορατά και αόρατα νήματα, αφού η μπίζνα τους στο διαδίκτυο στηρίζεται κατά βάση στους χορηγούς, που αναζητούν πελατεία ανάμεσα στους χιλιάδες ακολούθους τους. Ετσι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταγγέλλουν τώρα αυτούς τους γνωστούς και μη εξαιρετέους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» επειδή σε άλλες περιπτώσεις κακοποίησης γυναικών κρέμασαν τους δράστες στα μανταλάκια, ενώ τώρα επικαλούνται τη δικαιοσύνη και το τεκμήριο της αθωότητας για να ροκανίσουν χρόνο και να απλώσουν «δίχτυ προστασίας» γύρω από τους εμπλεκόμενους.

... τον χορηγό

Η στάση τους αυτή προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα. Πάνω απ' όλα αποδεικνύεται το πόσο σαθρό είναι το έδαφος που αναπτύσσονται τα «κινήματα» των διάφορων «δικαιωματιστών», που αποσυνδέουν τη βία σε βάρος των γυναικών από τα κοινωνικά - ταξικά της αίτια. Με τον τρόπο αυτό, πολλές από τους influencers που σήμερα «τα λένε αλλιώς» αύξησαν το προηγούμενο διάστημα τους «ακολούθους» τους επειδή εξέφρασαν την επιλεκτική τους ευαισθησία για αποτρόπαια περιστατικά βίας κατά των γυναικών, εγκλωβίζοντας το ζήτημα αποκλειστικά στην αναγκαία ατομική καταγγελία που χαρακτηρίστηκε ως «κίνημα me too». Τώρα όμως που οι αποκαλύψεις ενοχλούν τους χορηγούς, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μπουν μπροστά και να υπερασπιστούν τους θύτες, δικαιολογώντας απόλυτα ένα ξεγυρισμένο «unfollow», που πρέπει να στραφεί όχι μόνο στους συγκεκριμένους influencers, αλλά και σε όλους τους ομοίους τους στο διαδίκτυο. Το θάρρος, η τόλμη, η αντοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα μπορούν να αναπτυχθούν στο έδαφος της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, που είναι η «ασπίδα προστασίας» για τη γυναίκα.

Ριζοσπάστης