Ιστορική αναφορά στη Πρωτομαγιά

Μια καλή ιστορική αναφορά στη Εργατική Πρωτομαγιά. Αξίζει να της αφιερώσουμε λίγο χρόνο.

Η συνομιλία άνοιξε. 1 μη αναγνωσμένο μήνυμα.

Απορίες ενός χοντροκέφαλου

Γράφει ο Cogito ergo sum απο Ατέχνως


Δεν πρωτοτύπησε ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Δημήτρης Μάρδας όταν είπε πως στο τέλος του μήνα μπορεί να λείψουν καμμιά τετρακοσαριά εκατομμύρια για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Τα ίδια έλεγαν και οι προκάτοχοί του και όχι μόνον αυτοί. Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσαμε από τους απολογητές των αντιλαϊκών μέτρων πως, αν δεν υπογράφαμε τα μνημόνια, δεν θα είχαμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις.

Φαίνεται, όμως, πως είμαι χοντροκέφαλος γιατί υπάρχει κάτι που, τόσα χρόνια, δεν μπορώ να το καταλάβω: πώς διάβολο γίνεται και, όταν λείπουν λεφτά, λείπουν πάντοτε από την μισθοδοσία του δημοσίου; Μεσ’ στον Απρίλιο, ας πούμε, το κράτος έχει υποχρεώσεις 4,9 δισ. ευρώ και διαθέσιμα 4,5 δισ. ευρώ. Γιατί πρέπει τα 400 εκατομμύρια που λείπουν να αφορούν μισθούς και συντάξεις κι όχι π.χ. την δόση του ΔΝΤ, το τοκοχρεωλύσιο της ΕΚΤ ή τις επιδοτήσεις των μεγαλοεργολάβων; Μυστήρια πράγματα… Πολύ θά ‘θελα να μου έλυνε ο κύριος Μάρδας αυτή την χρόνια απορία.
Βεβαίως, δεν περιμένω απάντηση από τον αναπληρωτή υπουργό οικονομικών. Αν όμως, παρ’ ελπίδα, ευαρεστηθεί να μου απαντήσει, τον παρακαλώ να αδράξει την ευκαιρία και, συμπαθώντας την χοντροκεφαλιά μου, να μου λύσει μερικές ακόμη απορίες. Λόγου χάρη:

1) Εκεί, στο υπουργείο οικονομικών, υπάρχει μια λίστα με τα δάνεια που έχει πάρει η χώρα και τα οποία δεσμευτήκαμε με τα μνημόνια ότι θα ξοφλήσουμε μέχρι δεκάρα. Πάνω-πάνω σ” αυτή την λίστα υπάρχει ένα δάνειο του 1929. Με το δεδομένο ότι η χώρα είχε κηρύξει πτώχευση το 1932, αυτό το γαμημένο το δάνειο πώς γίνεται και το χρωστάμε ακόμη; Δεν το πήρε σβάρνα εκείνη η πτώχευση;

2) Ενώ στον περίφημο μηχανισμό στήριξης συνεισφέρουν όλες οι χώρες με τα κρατικά τους ταμεία, η Γερμανία δεν συνεισφέρει απ” ευθείας ως κράτος αλλά πλαγίως, μέσω της κεντρικής της τράπεζας. Προς τί αυτή η ντρίπλα; Μήπως για να μη μπορεί η Ελλάδα να ισχυριστεί κάποτε ότι δεν θα επιστρέψει τα γερμανικά δανεικά αλλά θα τα συμψηφίσει με τις απαιτήσεις της από εκείνο το ρημαδιασμένο το κατοχικό δάνειο, που είχαν πάρει με τσαμπουκά οι γερμανοί;

Η αδυσώπητη πραγματικότητα

Απο Cogito ergo sum

Κάποτε οι εργαζόμενοι διαδήλωναν ζητώντας αυξήσεις των πενιχρών αποδοχών τους. Σήμερα ελπίζουν ότι οι μισθοί τους θα επιστρέψουν εκεί όπου βρίσκονταν πριν έξι χρόνια. Κάποτε οι μαθητές απείχαν από τα μαθήματά τους (ενίοτε δε προχωρούσαν και σε καταλήψεις) ζητώντας θέρμανση. Σήμερα απέχουν και προχωρούν σε καταλήψεις ζητώντας βιβλία και καθηγητές. Κάποτε ο κόσμος ζητούσε βελτίωση της περίθαλψης, διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και για τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Σήμερα περιμένει απλώς το μοιραίο, αδυνατώντας να αγοράσει τα φάρμακά του.
Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς κατά τρόπο πικρό.

Το καλοκαίρι του 2011 βουλιαξαν οι πλατείες όλης της χώρας από ανατρεπτικά και σχεδόν αναρχικά συνθήματα του τύπου "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", με την "αγανάχτηση" να ξεχειλίζει και τους "αγαναχτημένους" να φαντάζουν σαν φουσκωμένο ποτάμι που θα παράσερνε το σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για φανεί πως τα μόνα σαπρόφυτα που μπόρεσε να θρέψει εκείνη η "αγανάχτηση" ήταν ο Σαμαράς και η Χρυσή Αυγή ενώ το φουσκωμένο ποτάμι εκφυλίστηκε σε τελματωμένο ρυάκι, το οποίο αργότερα καπηλεύτηκε ο Σταύρος με τις πλάτες των μεγαλοεργολάβων τής ενημέρωσης.

26 Aπριλίου 1937: Η καταστροφή της Γκουέρνικα

1937: Η καταστροφή της Γκουέρνικα

 

Στις 26 Απρίλη 1937, όταν μαινόταν στην Ισπανία ο Εμφύλιος Πόλεμος, η γερμανική πολεμική αεροπορία ισοπεδώνει, ύστερα από ένα βομβαρδισμό τριών ολόκληρων ωρών την Γκουέρνικα, μια μικρή πόλη στη χώρα των Βάσκων, σκοτώνοντας χίλιους ανυπεράσπιστους άμαχους. Η βάρβαρη καταστροφή της Γκουέρνικα, ιερής πόλης των Βάσκων, προκάλεσε την αγανάκτηση των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου. Δεν ήταν μόνο η επέμβαση της Γερμανίας στο πλευρό του Φράνκο κατά των δημοκρατικών, ήταν και ένα σήμα κινδύνου για την ανθρωπότητα από τη φονική ναζιστική πολεμική μηχανή, που απειλούσε πλέον ολόκληρη την Ευρώπη.Η σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο εμπόδισε την ιστορική έρευνα σχετικά με τη σφαγή της Γκουέρνικα. Η επίσημη εκδοχή της φρανκικής προπαγάνδας ήταν ότι η πόλη πυρπολήθηκε από του «ερυθρούς στασιαστές» για τους δικούς τους προπαγανδιστικούς σκοπούς. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο. Ενα ερώτημα που απασχολούσε τους ιστορικούς ήταν αν ο βομβαρδισμός έγινε με τη συναίνεση των εθνικιστών, ή αν οι Γερμανοί έδρασαν ανεξάρτητα, κάνοντας μια γενική δοκιμή των μεθόδων αεροπορικής καταστροφής που επρόκειτο να παίξουν τόσο σημαντικό ρόλο στον επερχόμενο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί μεταπολεμικοί πολιτικοί πάντως συνέκλιναν στην άποψη ότι για τη σφαγή ευθύνονται από κοινού οι ναζί και ο Φράνκο.

Η Γκουέρνικα βομβαρδισμένη και όπως την είδε ο Π. Πικάσο

Ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα δεν ήταν η μόνη «συνδρομή» της ναζιστικής Γερμανίας στον Φράνκο. Ο ίδιος ο Χίτλερ υπολόγιζε ότι η «βοήθεια» έφτασε τα 400 εκατομμύρια μάρκα, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Δεν έγινε γνωστός ο αριθμός των Γερμανών που πολέμησαν από τις φασιστικές γραμμές, αλλά το γεγονός ότι από το φρανκικό καθεστώς παρασημοφορήθηκαν 29.113 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες δείχνει το μέγεθος της ανάμειξης.«Κραυγές παιδιών, κραυγές γυναικών, κραυγές πουλιών», σημείωνε στο ημερολόγιό του ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο, λίγο πριν καταγράψει στον ομώνυμο πίνακά του την καταστροφή της Γκουέρνικα, κληροδοτώντας στην αιωνιότητα τη μεγαλύτερη αγριότητα του πολέμου.

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26 Απρίλη 2000

Το έχετε παρατηρήσει;…

 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

      Η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν υπάρχει πόλεμος στη γειτονιά μας που να μην έχει πρωταγωνιστήσει ή να μην έχει συμμετάσχει, που για να κάνει τις δουλειές της φτάνει να χρησιμοποιεί ως εργαλείο τους ναζί στην Ουκρανία, που στις τάξεις της συμμετέχουν χώρες όπου οι φασίστες φτιάχνουν μνημεία για να δοξολογούν τα «Βάφεν Ες – Ες», συνεδρίασε χτες για να λύσει το μεταναστευτικό…

 

     
Η κυρία Μέρκελ που επί των ημερών της και επί των ημερών των συγκυβερνητών της, των σοσιαλδημοκρατών, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα βγήκαν εκτός των συνόρων της χώρας και συγκεκριμένα «στην αραβική χερσόνησο, στην Κεντρική Ασία, στη βορειοανατολική Αφρική και σε παρακείμενες θάλασσες» (όπως αναφέρεται επί λέξει στο επίσημο κείμενο της απόφασης της γερμανικής κυβέρνησης από το 2001), συμμετείχε χτες στη συνεδρίαση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού...

   

Αποκαλυπτικά γραφήματα της Telegraph: Οι άνεργοι στην Ελλάδα δεν έχουν ελπίδα

Οι αριθμοί, ορισμένες φορές, μπορούν να είναι πιο δηλωτικοί από όσο φαίνονται. Για το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να μελετήσει κανείς τα μακροοικονομικά μεγέθη – φτάνει να παρατηρήσει τα ποσοστά της ανεργίας. Αυτό κάνει και η Telegraph.
Βασιζόμενο στα στοιχεία της Eurostat, το άρθρο της εφημερίδας σημειώνει πως το 73,5% των ανθρώπων που δηλώθηκαν ως άνεργοι το 2014, ήταν άνεργοι για περισσότερο από ένα χρόνο, σε σύγκριση με το 67,1% το 2013. Η Αττική είναι η περιοχή που έχει πληγεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης (77,3%), ενώ αποκαρδιωτικά είναι και τα ποσοστά ανεργίας στη Δυτική Ελλάδα (76,7%).



Επιζήμια ανεργία

Οι ερευνητές του London School of Economics αναφέρουν πως η μακροχρόνια ανεργία είναι επιζήμια για μια σειρά από λόγους. Τείνει να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες στη ζωή των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Επιπλέον, το ανθρώπινο κεφάλαιο των εργαζόμενων (πραγματικό ή αντιληπτό από τους εργοδότες) ενδέχεται να επιδεινωθεί κατά την περίοδο της ανεργίας, καθώς ο χρόνος που αφιερώνεται στην αναζήτηση εργασίας συνήθως μειώνεται. Αμφότεροι οι παράγοντες υποδηλώνουν ότι οι πιθανότητες εξόδου από την ανεργία μειώνονται, όσο περισσότερο αυτή συνεχίζεται.

…κι οι βαρκούλες αρμενίζανε!

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

 Σήμερα έχουμε… «επέτειο»! Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από πέντε χρόνια, στις 23 Απρίλη του 2010.



 
 Ήταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, από το Καστελόριζο, επιλέγοντας για φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, μας ανακοίνωσε την υπαγωγή της Ελλάδας στη δίνη των Μνημονίων.
  
  Ήταν τότε που η εγχώρια πλουτοκρατία, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι, έθεταν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για τη μεταβίβαση των βαρών της καπιταλιστικής κρίσης – της δικής τους κρίσης – πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού.
    
Όπως μας είπαν τότε οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, για τα μνημονιακά μαρτύρια του ελληνικού λαού (που συνεχίζονται ακατάπαυστα και που μέσα από αυτά προωθούνται όλα τα αντιδραστικά μέτρα που είχαν προσχεδιάσει εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν), έφταιγε ότι τα «σπρεντς» είχαν φτάσει τις 600 μονάδες…
  
  Αλλά σήμερα, πέντε χρόνια μετά – και μετά από τόση «σωτηρία» – τα «σπρεντς» είναι στις… 1.335 μονάδες!
  
  Μας είχαν πει, τότε, πως η πολιτική τους στόχευε στη μείωση του χρέους, επειδή το χρέος είχε φτάσει στο 125% του ΑΕΠ.
     
Αλλά σήμερα, πέντε χρόνια μετά – και μετά από τόση «σωτηρία» – το χρέος είναι στο… 175% του ΑΕΠ!

    Τότε, όμως, το καθεστώς που γεννάει Μνημόνια, μας είπε και μια αλήθεια:«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό», ήταν τα λόγια του Παπανδρέου.

ΟΙ ΓΡΟΘΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ – ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ 

 Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου

Ο σφετερισμός της επιστήμης

Γνωρίζουμε ότι το αντικείμενο των φυσικών επιστημών βρίσκεται στη φύση και όχι στην κοινωνία. Ωστόσο, η ώθηση να αναπτυχθούν προέρχεται από τις ανάγκες της κοινωνίας. Επομένως, το τι γίνεται με την επιστήμη και τα αποτελέσματά της είναι στα χέρια των κυρίαρχων της κάθε εποχής. Αυτοί αξιοποιούν προς το συμφέρον τους ό, τι εφευρίσκει και ό, τι παράγει η επιστήμη. Στο βιβλίο «Στη γροθιά του Σούπερμαν» του Αστέριου Λάμπρου («Σύγχρονη Εποχή») διαβάζουμε: «…η επιστημονική πρόοδος συνιστά έκφραση της ανεξαρτησίας της «αυθόρμητης αντίθεσης»» (σελ. 428). Και: «Στις μέρες μας κλείνουν τα τελευταία όρια αυτής της ανεξαρτησίας καθώς η επιστήμη αποσπάται από τους δημιουργούς της. Πράγματι, η πλειοψηφία των ερευνητών δε γνωρίζει σε ποιο γενικό πλαίσιο εντάσσεται η έρευνα που διεξάγει ούτε ποια θα είναι η τελική εφαρμογή ή χρήση της δουλειάς της. Ούτε μπορεί να ερευνήσει ό, τι επιθυμεί παρά μόνο ό, τι επιτρέπει η διαθέσιμη χρηματοδότηση. Μάλιστα, ενώ προηγούμενα ο σφετερισμός της επιστήμης ήταν μερικός και συνέβαινε κυρίως εκ των υστέρων, τώρα η άρχουσα τάξη σφετερίζεται την επιστήμη εν τη γενέσει της, σχεδιάζει τον τρόπο ανάπτυξής της και τις κατευθύνσεις που θα ακολουθήσει» (σελ. 428-429). Αυτά γράφτηκαν πριν από 20 χρόνια. Πόσο μάλλον ισχύουν για σήμερα με την ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η διαχρονική άλωση της λαϊκής ψυχής…

Παγκόσμιο χρέος (μια προσέγγιση)

                      Παγκόσμιο χρέος (μια προσέγγιση) 

 Γράφει ο Cogito ergo sum απο Ατέχνως

Σύμφωνα με έκθεση του McKinsey Global Institute, κατά την περίοδο 2007-2014 το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 57 τρισ. δολλάρια, αγγίζοντας στις 31/12/2014 το ιλιγγιώδες ύψος των διακοσίων τρισεκατομμυρίων δολλαρίων. Κι επειδή είναι πολύ πιθανό να μη σας λένε τίποτε αυτοί οι αριθμοί, ας προσθέσω ένα στοιχείο ακόμη, το οποίο θα τους καταστήσει εξαιρετικά εύγλωττους: κατά το 2014, το παγκόσμιο ΑΕΠ δεν ξεπέρασε το ύψος των 70 τρισ. δολλαρίων.
Τα στοιχεία είναι ανατριχιαστικά: το παγκόσμιο χρέος είναι σχεδόν τριπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ! Με άλλα λόγια: για να ξοφληθεί αυτό το χρέος, πρέπει όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη να δουλεύουν τελείως νηστικοί επί τρία ολόκληρα χρόνια και όλο το προϊόν της δουλειάς τους να πηγαίνει στην αποπλήρωση του χρέους. Φαίνεται πως δεν είναι μόνο οι έλληνες που «καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν» και πως δεν έχει μόνο ο τόπος μας το χαρακτηριστικό να «τα τρώμε όλοι μαζί»…

Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ μιλάμε για παγκόσμιο χρέος (δηλαδή, για το άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους), καλό είναι να έχουμε κατά νου μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι στις 31/12/2014 το συνολικό χρέος της Ιαπωνίας φτάνει το 517% του ΑΕΠ της και του Ηνωμένου Βασιλείου το 494%. Ή ότι η Ιρλανδία, την οποία μας δείχνουν ως παράδειγμα για το πόσο καλά μπορεί να πάει μια χώρα που τηρεί σωστά τις δεσμεύσεις και τις συμβουλές των μνημονίων της, κατά την περίοδο 2007-2014 παρουσιάζει αύξηση του χρέους της 172% ενώ η «ανυπάκουη» Ελλάδα 103%. Οι δε ΗΠΑ, με ΑΕΠ λίγο πάνω από 15,5 τρισ., έχουν συνολικό χρέος σχεδόν 45 τρισ., δηλαδή οι κάτοικοι των ΗΠΑ χρωστάνε περίπου το 25% όσων χρωστάει όλος ο πλανήτης. Ζαλάδα…

ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!!

Λούης Τίκας, ο Έλληνας άξιος γιος της εργατικής τάξης των ΗΠΑ

                                               Ο Λούης Τίκας δεύτερος από δεξιά.

101 χρόνια από τη «Σφαγή του Λάντλοου» (20 Απρίλη 1914)

Γράφει ο Οικοδόμος 

 

Όταν το 1906 ο νεαρός Ηλίας Σπαντιδάκης αποβιβαζόταν στο «Έλις Άιλαντ» της Νέας Υόρκης δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια από τις ηρωικότερες σελίδες του αμερικανικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος θα γραφόταν και με το δικό του αίμα. Όπως χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί του απ’ όλη την Ελλάδα, εγκατέλειψε το Ρέθυμνο με προορισμό την αμερικανική «γη της επαγγελίας», για να βρει την «τύχη» του στα ανθρακωρυχεία ή στις φάμπρικες. Εκεί όπου, ως Λούης Τίκας, θα γινόταν ο ήρωας της εργατικής τάξης της πολιτείας του Κολοράντο και σύμβολο των εργατικών αγώνων στις ΗΠΑ.

Ηλίας Σπαντιδάκης (Λούης Τίκας), 1884-1914

Το όνομα του Λούη Τίκα συνδέθηκε με τον ηρωισμό και την τραγική κατάληξη της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στα ορυχεία της εταιρείας CFI (ιδιοκτησίας Ροκφέλερ) στο Λάντλοου του νότιου Κολοράντο, που έμεινε στην ιστορία ως η «Σφαγή του Λάντλοου». Εκεί, μέσα σε άθλιες συνθήκες που γεννούσε η απάνθρωπη καταπίεση, τον Σεπτέμβρη του 1913 ξεσηκώθηκαν δώδεκα χιλιάδες ανθρακωρύχοι (ανάμεσά τους και περίπου οχτακόσιοι Έλληνες) διεκδικώντας μια σειρά από αιτήματα όπως η καθιέρωση του οκτάωρου, αύξηση στο μεροκάματο, αναγνώριση των συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων και άλλων ελευθεριών που η εργοδοσία καταπατούσε κάνοντας τη ζωή των εργατών και των οικογενειών τους κανονική κόλαση.
Μερικά μόνο στοιχεία ενδεικτικά των συνθηκών που βίωναν οι εργάτες των ορυχείων του Κολοράντο και οι οικογένειές τους: Ζούσαν περιορισμένοι σε άθλιους καταυλισμούς γύρω από τα ορυχεία, που φρουρούσαν οπλισμένοι μπράβοι της εργοδοσίας, χωρίς να έχουν δικαίωμα μετακίνησης αλλού εκτός από τις στοές των ορυχείων τις ώρες δουλειάς. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δούλευαν χαρακτηρίζονταν από την πλήρη απουσία μέτρων ασφάλειας. Ακόμα και τα εργαλεία της δουλειάς δεν τα χορηγούσε η εργοδοσία, αντίθετα οι εργάτες ήταν αναγκασμένοι να τα αγοράζουν με δικά τους έξοδα, από συγκεκριμένα μαγαζιά της περιοχής, ιδιοκτησίας ―και αυτά― της εργοδοσίας! Όσο για την υγιεινή, τα ποσοστά θνησιμότητας των εργατών στην περιοχή έφταναν μέχρι και στο διπλάσιο του μέσου όρου στις ΗΠΑ…

Μισθοφόροι της ήττας τους

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Ανάπτυξη με κάθε κόστος. Εργασία με κάθε κόστος. Αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο και να διαιωνίζεται εις το διηνεκές ο φαύλος κύκλος της εργασιακής ανασφάλειας, της οικονομικής εκμετάλλευσης, της καταρράκωσης της αξιοπρέπειας των εργαζόμενων, που ως επαίτες εκλιπαρούν ένα κομμάτι ψωμί. Ακόμη και αν αυτό είναι ποτισμένο, με τα συστατικά που συνιστούν τους όρους εξαθλίωσης του κόσμου της εργασίας ως ιστορικού υποκειμένου, με ιδιαίτερα συμφέροντα , ανάγκες και επιδιώξεις.

Πριν από λίγες ημέρες εργαζόμενοι και οπαδοί,της Eldorado Gold, διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας υπέρ του δικαιώματος της συγκεκριμένης εταιρείας να συνεχίζει απρόσκοπτα να απομυζά τους φυσικούς πόρους της περιοχής των Σκουριών , στην Χαλκιδική, ώστε να βγαίνει και ένα μεροκάματο για τους εργαζόμενους, για να είναι σε θέση να χρηματοδοτούν με μια σχετική κανονικότητα τους όρους της εξαθλίωσης τους. Στον σύγχρονο καπιταλισμό ο εργάτης όχι μόνο αποξενώνεται από το προϊόν της εργασίας του, αλλά επιπλέον μετατρέπεται σε πειθήνιο μισθοφόρο των συμφερόντων του εργοδότη του, ενώ συμφιλιώνεται με ένα καθεστώς κοινωνικής και οικονομικής ζωής, όπου η αμοιβή του, φτάνει οριακά για τα έξοδα της κηδείας του.

Coca Cola vs Eldorado Gold

Οι μεν απολυμένοι σχεδόν δύο χρόνια τώρα και οι δε να ανησυχούν για τις θέσεις εργασίας τους. Οι μεν εργάζονταν σε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, ενώ οι δε εργάζονται σε μια ισχυρή βιομηχανία. Ένα εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη κλειστό και ένα εργοτάξιο στη Χαλκιδική με τη λειτουργία του υπό αμφισβήτηση. Οι απολυμένοι της 3Ε διεξάγουν εδώ και μήνες έναν δύσκολο αγώνα κόντρα σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο, καλώντας το καταναλωτικό κοινό να μποϊκοτάρει τα >>>

 

προϊόντα της εταιρείας. 

Οι εργαζόμενοι της Ελληνικός Χρυσός αποφασίζουν να στραφούν κατά της κυβέρνησης, την οποία κατηγορούν ότι θέλει να τους αφήσει χωρίς δουλειά. 

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος

Ich bin ein Berliner, έλεγε κάποτε πονόψυχα ο Κένεντι μπροστά στο τείχος του Βερολίνου, κρατώντας με κόπο τα κροκοδείλια δάκρυά του γι’ «αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί».

Αν και η δική του υποκρισία δεν έπιανε μία μπρος στους σύγχρονους αστούς πολιτικούς και την άφατη στενοχώρια τους για τη διαίρεση «αυτής της κοινωνίας που σε τάξεις έχει σχιστεί». Πολιτικούς εθνικής εμβέλειας, που υπερβαίνουν τα στενά, ταξικά τείχη και γίνονται, ανάλογα με τις ανάγκες της περίστασης, ένας από εμάς, απλοί καθημερινοί άνθρωποι ή «Charlie» -για να μην ξεχνιόμαστε- και στο τσακίρ κέφι εργάτες και μεταλλωρύχοι από τις Σκουριές.  Καλή ώρα σαν τον μπαρουτοκαπνισμένο προλετάριο της φωτογραφίας, που δούλευε, λέει, από τα 18 του. Κάθε βουλευτής που σέβεται την παράδοση του τόπου του, έχει να διηγηθεί για τον εαυτό του ένα παρόμοιο σαξές στόρι αυτοδημιούργητου, για να τονίζει πόσο λαϊκός και καπάτσος ταυτόχρονα είναι.

Κάτι μου θυμίζει! Το βρήκα! Είναι ο πραγματικός δημόσιος υπάλληλος, σαν αυτούς που έχουμε και εδώ. Δουλεύουν στης κυβερνήσεις σαν υπουργοί για τα συμφέροντα των ιμπεριαΛΗΤΩΝ μόνο που τον μισθό τους γι΄ αυτές της εισπράττουν από το δημόσιο. Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΜΜΕ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ . ΑΥΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ !

Ισπανία: Η άνοδος και η πτώση του πρώην διευθυντή του ΔΝΤ

Έρευνα για απάτη και ξέπλυμα χρήματος από τον Ρ.Ράτο

 

Ο Ροντρίγκο Ράτο αφέθηκε ελεύθερος μετά τη σύλληψή του με την κατηγορία απάτης και ξεπλύματος χρήματος, σε μία υπόθεση που έχει γίνει σεισμός στην Ισπανία και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες στους διαδρόμους της Μαδρίτης. Ο άνθρωπος που είχε βάλει την σφραγίδα του στο «οικονομικό θαύμα» της δεκαετίας του '90 και κατέληξε στην ηγεσία του ΔΝΤ είχε διαδρομή παράλληλη με εκείνη της ισπανικής οικονομίας -η κάθοδός του μοιάζει, εκ των υστέρων, συνώνυμη με την πορεία προς την κρίση.
Η δικαστική έρευνα στη Μαδρίτη που έχει βάλει στο στόχαστρο τον Ράτο είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό και κορυφώθηκε με την σύλληψη του Ράτο το βράδυ της Πέμπτης. Στο στόχαστρό της βρίσκονται και άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του, χωρίς να έχουν δοθεί περισσότερες λεπτομέρειες, και φαίνεται σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν τα ισπανικά ΜΜΕ πως αφορά μεταξύ άλλων και την προέλευση τεράστιων ποσών που είχε πρόσφατα «επαναπατρίσει» από λογαριασμούς στην Ελβετία.

Περί «μη μισθολογικού κόστους» 

Γράφει ο Cogito ergo sum  Απο Ατέχνως

Έλεγα να μη γκρινιάξω τέτοιες μέρες αλλά… θέλει ο παπάς ν” αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Κι όπου διαόλοι, διάβαζε δημοσιογράφοι, δηλαδή τα γνωστά παπαγαλάκια τού συστήματος, τα οποία δεν καταλαβαίνουν ούτε από γιορτές ούτε από αργίες. Ενώ εσύ, λοιπόν, έχεις όλη την καλή διάθεση να ραχατέψεις, έρχονται τα παπαγαλάκια με τα κρωξίματά τους και σου ανεβάζουν τα γράδα. Να ήσαν αηδόνια, να πεις πάει καλά. Αλλά έχετε ακούσει πώς σκούζουν οι παπαγάλοι; Δεν υποφέρονται, π” ανάθεμά τους…

Εκείνο το κρώξιμο, λοιπόν, που με αλάλιασε περισσότερο τις τελευταίες μέρες, λέγεται «μη μισθολογικό κόστος». Φάγανε τα λυσσακά τους όλοι με το «μη μισθολογικό κόστος», που ανεβάζει -λένε- το κόστος των επιχειρήσεων και δημιουργεί πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητά τους. Φυσικά, οι καλοί μας μουμουέδες δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναπαράγουν τις θέσεις των επιχειρηματιών, όπως έχουν διατυπωθεί από τον ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ ή, πιο πρόσφατα, τη διοίκηση του επιχειρηματικού πάρκου Σχιστού: «Τα υπό κατάρρευση ναυπηγεία, η απουσία, τόσον πολιτικής προσέλκυσης πλοίων, όσον και Eνιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας και Nαυπηγοεπισκευής μαζί με την γραφειοκρατία, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος και τον άνισο ανταγωνισμό (sic) από τις όμορες χώρες, αποτελούν τα κύρια εμπόδια επανεκκίνησης της οικονομίας στο ναυπηγοεπισκευαστικό χώρο» (η υπογράμμιση δική μου).
Για να βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, πρέπει να πούμε ότι περί «μη μισθολογικού κόστους» άρχισε να μιλάει και η αριστερή μας κυβέρνηση, όπως π.χ. ο Γιάνης Βαρουφάκης, κατά την επίσκεψη του στον ΣΕΒ στις 23 Μαρτίου ή ο Γιώργος Ρωμανιάς, στις προτάσεις του για την χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων.

«Η απεργία αυτή μάλλον είναι σημαντική γιατί ήρθαν πολλά κανάλια να την καλύψουν!!!»

Άλλο εργαζόμενοι άλλο μισθοφόροι...

Άλλο διαδηλωτές και άλλο κλακαδόροι...

Άλλο να ναυλώνεις τα πούλμαν από το υστέρημα σου και άλλο να στα ναυλώνει η εταιρεία που δουλεύεις...

Άλλο να έχεις τους πολίτες δίπλα σου και άλλο τον Άδωνη Γεωργιάδη επικεφαλής στην πορεία σου...

Εν κατακλείδι... του Πάχτα τα καμώματα τα βλέπει ο λαός και γελά... :ΡΡΡ

Νανσυ Πανταζη

Το «παρών» στη διαδήλωση υπέρ της συνέχισης της λειτουργίας των μεταλλείων προανήγγειλε ότι θα δώσει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, μέσω Twitter: «Σήμερα θα παρευρεθώ και εγώ στην πορεία τους… Οφείλουμε να τους στηρίξουμε στον αγώνα για τις δουλειές τους».

Left.gr

Έτσι κλείνουν τα μεταλλεία κ. Λαφαζάνη

Tης Νέλλης Ψαρρού μέσω  antigoldgr

 

Κε Λαφαζάνη,

Η κυβέρνηση, λέει, ψάχνει τρόπους να κλείσει τα μεταλλεία, και καθυστερεί επειδή υπάρχουν ρήτρες πολλών εκατομμυρίων που το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να πληρώσει αν τα κλείσει μονομερώς. Παρακαλούμε πολύ, ας μας δειξουν τις σχετικές ρήτρες, αν υπάρχουν κάπου υπογεγραμμένες, διότι στις σχετικές συμβάσεις, εγκρίσεις κλπ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ρήτρα για χρηματικό ποσό που πρέπει να πληρώσει το δημόσιο αν κλείσει την επένδυση. Το μόνο που αναφέρεται είναι ότι, σε περίπτωση που κάποιο από τα δυο μέρη δεν τηρήσει τις υποχρεώσεις του, γίνεται αναστροφή της μεταβίβασης, οπότε η εταιρεία επιστρέφει τα μεταλεία Κασσάνδρας στο Ελληνικό Δημόσιο και εκείνο επιστρέφει τα 11 εκατ. ευρώ (άρθρο 4). Φυσικά, αυτό δεν αποκλείει τη διεκδίκηση εύλογης αποζημίωσης από το μέρος που δεν ευθύνεται για τη λύση της σύμβασης, αλλά όπως θα δείξουμε παρακάτω, η Ελληνικός Χρυσός βαρύνεται με ποινικές ευθύνες για τη σύμβαση αυτή.

Μας λένε επίσης ότι ψάχνετε νομικούς τρόπους να κλείσει βασιζόμενοι πάνω σε δικές της παρανομίες. Έτσι, χάνεται χρόνος ενώ η εταιρεία δημιουργεί τελεσίδικες καταστάσεις στο βουνό και κοινωνική διχόνια ψάχνοντας την επιμέρους παρανομία που μπορεί απλώς να καθυστερήσει την επένδυση για λίγο. Η τήρηση της νομιμότητας δεν μπορεί να βασίζεται σε εκ των υστέρων φωτογραφικές διατάξεις που νομιμοποιούν προηγούμενες παρανομίες, ούτε στο νομικό καθεστώς που έχτισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που ως ΣΥΡΙΖΑ καταγγείλατε ως αντισυνταγματικές. Η «σαλαμοποίηση» των έργων ήταν πάντα η τακτική των εταιρειών κατά των αντιδράσεων.

Καλή Ανάσταση

Δώρο Πάσχα. Μια πονεμένη υπόθεση

Ένα σύντομο χρονικό της ιστορίας των επιδομάτων καλοκαιρινής άδειας, δώρου Χριστουγέννων και δώρου Πάσχα, από την καθιέρωση στην κατάργηση 

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ  απο Ημεροδρόμος

Μέχρι την Μ. Τετάρτη έπρεπε να καταβληθεί το Δώρο του Πάσχα στους εργαζόμενους του Δημοσίου και σε όλους τους συνταξιούχους. Η σφαγή όμως των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων παίρνει πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά. Για τρίτη συνεχή χρονιά, μετά τις περικοπές του 2011 και του 2012, δεν θα καταβληθεί το δώρο.
Ο 13ος μισθός (δώρο Χριστουγέννων) και ο 14ος μισθός (επιδόματα εορτών Πάσχα και αδείας μετ’ αποδοχών) είναι μέρος των ετήσιων αποδοχών των εργαζομένων, καθιερωμένα εδώ και δεκαετίες.
Το δώρο του Πάσχα έχει τις ρίζες του στην προ του 1821 εποχή, επί τουρκοκρατίας. Ο ιστοριοδίφης Θ. Βαγενάς, μελετώντας τα κρατικά αρχεία βρήκε ένα έγγραφο που μαρτυρεί πως οι τυπογράφοι στα 1822 ζητούσαν να πάρουν και το «δώρο» του Πάσχα. Το απόσπασμα καταγράφεται στην «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος» του Γ. Κορδάτου στις σελίδες 29 – 30:

«Βρισκόμαστε ακόμα – γράφει ο Βαγενάς – στις αρχές του Μεγάλου Αγώνα του Εικοσιένα. Το Απρίλη του 1822 η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος ήταν εγκατεστημένη στην Κόρινθο, όπου έμεινε μέχρις ότου ο κίνδυνος από την κάθοδο του Δράμαλη – πασά την ανάγκασε να κατέβη στο Αργος. Εκεί στην Κόρινθο είχε μεταφερθεί και το Τυπογραφείο της Διοικήσεως, όπου δούλευαν οι πρώτοι νεοέλληνες τυπογράφοι μ’ επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Τόμπραν και τον ανεψιό του τον Ιωάννη Τόμπρα. Λίγο πριν από τις γιορτές του Πάσχα, ο Κ. Τόμπρας, εκ μέρους του συνεργείου των τυπογράφων της Κορίνθου, έστειλε μια αίτησί του προς την Ελληνική διοίκηση, (που περισώθηκε στα Γενικά αρχεία του Κράτους), αυτήν εδώ: ‘‘Προς το Μινιστέριον της Οικονομίας. Επειδή και κατ’ αυτάς έφθασαν αι του Πάσχα εορτάσιμοι ημέραι και θέλομεν ν’ αγοράσωμεν άλλος παπούτσια, άλλος τζουράπια και άλλος άλλο τι, δια τούτο παρακαλούμεν το Μινιστέριον να μας δώση ολίγα γρόσια δια ν’ απεράσωμεν ταύτας τας εορτασίμους ημέρας, αναπληρούντες τας χρείας μας. 1822 Απριλίου α΄. Κωνσταντίνος Τόμπρας’’.» (Εφ. Αλλαγή, φ. 18 Φεβρ. 1952).

Στη συνέχεια του άρθρου του, προσθέτει ο Βαγενάς, πως το δώρο ήταν παλιά συνήθεια: «Κατά την γνώμην μας η παροχή δώρου για τις γιορτές στους εργάτες τυπογράφους αποτελούσε παράδοση και μέσα στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Και το δώρο αυτό λεγόταν χαρετλίκι (από την τουρκική λέξη χαϊρέτ = χάρισμα). Και στην περίληψη του εγγράφου εκείνου σημειώνονται τα’ ακόλουθα: ‘ ‘Κωνσταντίνος Τόμπρας, τυπογράφος, διά να του δώσωμεν χαρετλίκι. α΄ Απριλίου 1822. Κόρινθος’’».

Το όπιο του λαού 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο Ατέχνως.

Αυτές τις γιορτάρες μέρες, η σκέψη σκοντάφτει σε πεισματάρικα γεγονότα και οδηγείται μηχανικά στα ίδια συμπεράσματα: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, όπως σημείωνε κι ο Μαρξ. Για να προσθέσει μετά από μερικά χρόνια ο Λένιν πως «η θρησκεία είναι μια απ’ τις μορφές της πνευματικής καταπίεσης που καταδυναστεύει παντού τις λαϊκές μάζες, που τσακίζονται στη δουλειά προς όφελος τρίτων. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει την πίστη σε μια καλύτερη ζωή μετά θάνατο, το ίδιο αναπόφευκτα όπως η αδυναμία του άγριου, στην πάλη του με τη φύση, γεννάει την πίστη στους θεούς, τους σατανάδες, στα θαύματα, κλπ».
Δεν εξαντλείται όμως τόσο απλά το θέμα. Ο Μαρξ συμπλήρωνε αμέσως μετά τη γνωστή φράση για το όπιο (που αποκόπηκε και αυτονομήθηκε) πως «η θρησκεία αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου». Το όπιο ως ναρκωτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ιατρικούς σκοπούς, ως παυσίπονο. Κι ως παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του αναζητώντας τη μετά θάνατον δικαίωση. Και μια ελπίδα για να πορεύεται και να αντέξει στην ατέλειωτη κοιλάδα των δακρύων που λέμε ζωή.

Κατά μία έννοια όμως κι η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σύγχρονο όπιο του λαού, με γλυκερές ρεφορμιστικές ουτοπίες για όσους εύπιστους θέλουν να παραμυθιαστούν: Δευτέρα Παρουσία, καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, διαταξική συνεργασία, κτλ. Μια προσπάθεια-ματαιοπονία να καταπολεμηθεί με ασπιρίνες ένα σύστημα βαριά άρρωστο, σε προχωρημένη σήψη και στάδιο καρκίνου. Παστίλιες για τα κέρδη του άλλου, όπως θα έλεγε παραφρασμένη και μια διαφήμιση. Ή με άλλα λόγια, η σοσιαλδημοκρατία είναι ο «δίκαιος συμβιβασμός» ενός άδικου κόσμου, η καρδιά ενός άκαρδου συστήματος, που έχει στο DNA του τα κέρδη του και την εκμετάλλευση που τα αυγατίζει.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το δικό μας πρόβλημα δεν είναι με τον χρήστη ναρκωτικών ουσιών, αλλά με τον έμπορο που τις καλλιεργεί και τις εμπορεύεται συστηματικά –είτε μιλάμε για το κανονικό όπιο, είτε για τη μεταφορική του σημασία (πολιτική, θρησκευτική, κτλ). Συνεπώς είναι ζητούμενο, δύσκολο προς κατάκτηση, να πολεμήσουμε σταθερά και επίμονα τη διάδοσή τους, χωρίς εκπτώσεις στο περιεχόμενο, αλλά και χωρίς να προσβάλουμε τους ίδιους τους πιστούς και τους ψηφοφόρους για τις αυταπάτες που τρέφουν. Και αυτό δε σημαίνει να πάμε με τα νερά τους και να τα ανοίξουμε στα δύο με το μαγικό μας ραβδί. Αλλά να καταπολεμήσουμε όλες τις αυταπάτες, σκληρές και μαλακές, ανεξάρτητα από το φιλολαϊκό, ριζοσπαστικό τους μανδύα (με το δηλητήριο του Νέσσου, που σκότωσε τον Ηρακλή).

Και το κυριότερο, να μην υποκαταστήσουμε αυτές τις ουσίες και ξεπέσουμε οι ίδιοι σε κάποια μορφή θρησκείας, θεϊκών εντολών-κανόνων και αφηρημένων εξαγγελιών για το απώτερο μέλλον, που θα έρθουν από τα πάνω, θεόσταλτες, ως μάννα εξ ουρανού, με το λαό στο περιθώριο, δειλό, μοιραίο και άβουλο αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα και την άνωθεν σωτηρία του. Μόνο αν σπάσει αυτό το απόστημα της ανάθεσης και κουνήσει την χείρα του (συν Αθηνά), χωρίς να περιμένει την ευτυχία να έρθει από το αόρατο χέρι της (καπιταλιστικής) αγοράς του Άνταμ Σμιθ, θα μπορέσει ο περιούσιος λαός να κάνει κοινωνική περιουσία τον πλούτο που παράγει. Μόνο τότε θα συμμετέχει στο θείο μυστήριο της επ-ανάστασης και το δικό του πέρασμα (Πεσάχ, δηλ Πάσχα) στην κοινωνία του μέλλοντος και τη γη της επαγγελίας.

Μάχες στη Χαλκιδική- Κουκουλοφόροι και "εργαζόμενοι" της εταιρείας με πέτρες εναντίον διαδηλωτών

Ο Δήμος  απλά υπέρ της ειρήνης στην περιοχή...

Φαινόμενα που μας πάνε στα χρόνια του παρακράτους των "αγανακτισμένων πολιτών", κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 είχαμε την Κυριακή  στη Χαλκιδική.

Η ιστορία έχει ως εξής.
Οι κάτοικοι που αντιδρούν στην επένδυση χρυσού(και όχι μόνο) στη Χαλκιδική είχαν οργανώσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Η εταιρεία, βάζοντας μπροστά εργαζόμενους(και άλλους όπως δείχνουν τα βίντεο...) οργάνωσε αντισυγκέντρωση για να εμποδίσει τη διαμαρτυρία εναντίον της.
Η αστυνομία και τα ΜΑΤ δεν απαγόρευσαν και δεν εμπόδισαν την αντισυγκέντρωση να φτάσει στα σημεία απ΄όπου θα πέρναγαν οι κάτοικοι που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία εναντίον της εταιρείας.

Το αποτέλεσμα ήταν, οι "εργαζόμενοι" με κίτρινα πλαστικά αδιάβροχα της εταιρείας μαζί με περίεργους κουκουλοφόρους να επιτεθούν και να αρχίσουν να πετούν πέτρες εναντίον των διαδηλωτών!

Το όλο θέμα παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ με δήθεν ουδέτερο τρόπο, ως σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πλευρές, που θα πρέπει να σταματήσει... Ο τρόπος βέβαια είναι ένας κατά τα συστημικά ΜΜΕ. Να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες των κατοίκων εκεί εναντίον της "επένδυσης" Χρυσού.
Μάλιστα αν κάποιος δεν το πολυέψαχνε μπορεί να έβγαζε το συμπέρασμα ότι διαδηλωτές που είναι εναντίον της εταιρείας χρυσού επιτέθηκαν σε εργαζόμενους στα μεταλλεία!

Τα βίντεο που  βρήκαμε στο antigold  βέβαια δείχνουν καθαρά τι έγινε εκεί.
Μπαίνουμε λοιπόν σε μια εποχή όπου το σύστημα εκπαιδεύει τους δούλους του να "παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους" και να καθαρίζουν για λογαριασμό του.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα συναντήσουμε σύντομα ανάλογα φαινόμενα και αλλού.

Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων

( Έργα και Ημέραι της πρώτης φοράς Αριστερά )

 

 

ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΡΙΚΟΣ* • 6 Απριλιου 2015 Ημεροδρόμος

 Σύμφωνα με το βιβλίο «Έργα και Ημέραι της πρώτης φοράς Αριστερά» το πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας περιλάμβανε μόλις μια παράγραφο, για την ακρίβεια λίγες μόνο γραμμές, κάτι που ο αναγνώστης – πολίτης αυτής της χώρας θα μπορούσε να το εκλάβει σαν μια υποσημείωση.

Ο λόγος ήταν προφανής. Η πρώτη φορά Αριστερά δεν πίστευε στα λόγια και στα προγράμματα – εξαγγελίες, που δεν θα έβρισκαν ανταπόκριση στην πράξη. Είχε από καρό απαρνηθεί τις μεγάλες ιδέες, τον ατελέσφορο ρομαντισμό, μιας και στους κόλπους της είχαν προσέλθει πολλοί φιλοευρωπαϊστές που από το 80′ και μετά ήταν πεπεισμένοι για το τέλος των ιδεολογιών.

Το ζήτημα της Υγείας λύθηκε, εφόσον βούληση υπήρξε περισσή, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ομοβροντίας και ομοψυχίας. Κατά την εαρινή σύναξη, μια χούφτα εμπειρογνωμόνων, που στρατολόγησε γι “ αυτό το σκοπό η πρώτη φορά Αριστερά, κατέληξε σε ένα βραχύ πρόγραμμα διάσωσης – ανασυγκρότησης της Υγείας, που μπήκε, από την επόμενη κιόλας μέρα, σε πλήρη εφαρμογή.

Όλα τα νοσοκομεία της χώρας άρχισαν να λειτουργούν χωρίς ελλείψεις προσωπικού. Χιλιάδες γιατροί, με σχέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ανέλαβαν υπηρεσία καλύπτοντας όλα τα οργανικά κενά. Το ίδιο συνέβη και με το νοσηλευτικό προσωπικό. Ράντζα στους διαδρόμους έπαψαν να υπάρχουν, οι γενικές εφημερίες έβγαιναν με μεγάλη άνεση, οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας σήκωναν όλα τα βαριά περιστατικά με επάρκεια εξειδικευμένου προσωπικού, που αμείβονταν όπως θα έπρεπε, για να έχει και αυτό, αλλά και οι οικογένειές του μια αξιοπρεπή ζωή.

Ο προϋπολογισμός για την Υγεία αυξήθηκε κατακόρυφα. Μιας και οι εμπειρογνώμονες Υγείας της πρώτης φοράς Αριστεράς, κατά την εαρινή σύναξη, αποφάσισαν πως δεν θα χαϊδεύουν πια τα αυτιά του Σ.Ε.Β και πως θα κόψουν τα ΤΡΙΣ. των εξοπλιστικών δαπανών που μέχρι πρότινος δινόταν σε Γαλλία και Γερμανία για αεροπλάνα και βαπόρια. Τα λεφτά αυτά θα έμπαιναν τώρα στον προϋπολογισμό των Δημόσιων Νοσοκομείων για να έχει ο κόσμος υψηλού επιπέδου και δωρεάν νοσηλεία, καθώς και δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη.

Όμως το βιβλίο » Έργα και Ημέραι της πρώτης φοράς Αριστερά » στις τελευταίες του σελίδες επιφύλασσε μια ανέλπιστη ανατροπή. Γράφεται αντί επιλόγου πως οι Θεσμοί και το Eurogroup, γέλασαν και αποδοκίμασαν τα Έργα και Ημέραι της πρώτης φοράς Αριστερά, θεωρώντας τα αστεία, ανεκδοτολογικά, στην καλύτερη περίπτωση Ουτοπικά.

Έτσι στον Επίλογο του βιβλίου » Έργα και Ημέραι της πρώτης φοράς Αριστερά «, η πρώτη φορά Αριστερά, με παντοτινό όραμα την Ενωμένη Ευρώπη των λαών, αποφάσισε τελικά να μην δυσαρεστήσει τους Θεσμούς. Γι “ αυτό η εαρινή σύναξη των εμπειρογνωμόνων για την Υγεία επανεξέτασε το θέμα της Υγείας, ματαιώνοντας τα σχέδιά της.

Τα » Έργα και Ημέραι … » συνεχίζονται … ,

μέχρις ότου ο λαός καταλάβει πως με αντιπροσώπους και κηδεμόνες δεν λύνονται τα προβλήματά του.

Επιχείρηση κατευνασμού: «Θα πληρώσουμε τη δόση στο ΔΝΤ και τις υποχρεώσεις μας στο... διηνεκές»

Να καθησυχάσει τους πιστωτές σε ότι αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας το επόμενο διάστημα, έσπευσε ο Γ. Βαρουφάκης, μετά την πολύωρη συνάντηση που είχε στην Ουάσιγκτον με την Κρ. Λαγκάρντ. Ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών είχε μια επικοδομητική συνάντηση σε καλό κλίμα και μετά την έξοδό του από το κτίριο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έκανε δηλώσεις για πληρωμή όλων των δανείων της Ελλάδας.
Ουσιαστικά ο Γ. Βαρουφάκης επισφράγισε τη γραμμή της ελληνικής κυβέρνησης για καταβολή των δόσεων προς τους δανειστές ώστε να αποφευχθεί οποιοδήποτε πιστωτικό γεγονός που θα έβαζε την Ελλάδα σε περιπέτειες. Από την άλλη με τη φράση - κλειδί για «εκπλήρωση των υποχρεώσεων στο διηνεκές» ο κ. Βαρουφάκης «αδειάζει» στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές που απειλούν με στάση πληρωμών στις 9 Απριλίου ή στις ημερομηνίες που λήγουν δόσεις προς τους πιστωτές.
Με την ανάληψη της υποχρέωσης αυτής προς το ΔΝΤ η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να «ξεκλειδώσει» τη συμφωνία με τους δανειστές και στα EuroWorking Group της Τετάρτης και της Πέμπτης να τεθούν οι βάσεις για ένα συμβιβασμό που θα αποκλείει πιστωτικά γεγονότα και θα δίνει τη δυνατότητα να εκταμιευτούν δόσεις προς την Ελλάδα για να ξεφύγει από την πιστωτική ασφυξία από την οποία απειλείται.

Η Κρ. Λαγκάρντ μπαίνει στο κτίριο για τη συνάντηση

ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ – ΜΑΣ ΚΑΙΕΙ ΟΛΟΥΣ!

April 1, 2015 proraio

 

Το ΤΙΤΑΝ Θεσσαλονίκης πήρε στις 30/1/2014 άδεια από το Υπουργείο Περιβάλλοντος (ΥΠΕΚΑ) για να καίει σκουπίδια και απόβλητα ως καύσιμο για την παραγωγή τσιμέντου.
Ο εφιάλτης ξαναγύρισε. Το καλοκαίρι του 2010 προσπάθησαν μέσω της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης. Τότε απέτυχαν λόγω της αντίστασης των κατοίκων. Τώρα αναλαμβάνει απευθείας η κυβέρνηση να 
ανοίξει το δρόμο.



Η αδειοδότηση της καύσης δικαίωσε της εκτιμήσεις των κατοίκων ότι η εγκατάσταση του ΣΜΑ (Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων) Ευκαρπίας ακριβώς δίπλα στο ΤΙΤΑΝ δεν ήταν τυχαία. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ο ΣΜΑ και η καύση σκουπιδιών είναι μέρος του ίδιου σχεδίου. Άρα, ο αγώνας ενάντια σ’ αυτές τις επιλογές είναι ενιαίος. Απέναντί μας πλέον δεν έχουμε μόνο τις συνέπειες από το ΣΜΑ, αλλά και της καύσης των σκουπιδιών. 

Ο αστάθμητος παράγων

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ • 4 Απριλιου 2015

Το σκηνικό έχει στηθεί, γνώριμο από το πρόσφατο παρελθόν. Οι δανειστές απαιτούν, πιέζουν, εκβιάζουν. Τα μέσα ενημέρωσης (διεθνή και εγχώρια) διαμορφώνουν το κλίμα μιας επερχόμενης καταστροφής. Η κυβέρνηση με μισόλογα στο εσωτερικό και επίδειξη καλής θέλησης προς τους συνομιλητές της, συντηρεί το αίσθημα της ανασφάλειας. Αποδέκτης όλης αυτής της κατάστασης ο πολίτης, ο εργαζόμενος που καλείται (για μια ακόμα φορά) να αποφασίσει αν πρέπει να «θυσιάσει» κάτι ακόμα για να αποφύγει τα …χειρότερα.

Θα διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη, στηριγμένοι στην αποκτημένη κοινή εμπειρία. Η αγωνία για την έκβαση των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» θα κρατήσει για μερικά ακόμη εικοσιτετράωρα, κατά πάσα πιθανότητα συνοδευόμενη από ένταση της καταστροφολογίας. Και μετά,… ανακούφιση.

Με μια συμφωνία που θα οδηγεί στη «σωτήρια» εκταμίευση της δανειακής δόσης. Μια συμφωνία με μπόλικες κυβερνητικές υποχωρήσεις, που θα δικαιολογηθούν ως αναγκαίες για την αποτροπή της «καταστροφής». Εξάλλου, η ίδια η κυβέρνηση έχει διαμηνύσει ότι η «κόκκινη γραμμή» της βρίσκεται εκεί όπου απειλείται η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το διάστημα των τελευταίων εβδομάδων με κορύφωση την τελευταία, σε επίπεδο αρχηγών, συζήτηση στη Βουλή, η κυβέρνηση επιχείρησε τη μεταφορά του πεδίου της αξιολόγησης των χειρισμών της από τις προεκλογικές εξαγγελίες και τις προγραμματικές δηλώσεις, στο ασαφές και απροσδιόριστο πλαίσιο ενός «συμβιβασμού», η εντιμότητα του οποίου θα προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες…

Έτσι, στο βαθμό που αυτή η προσπάθεια έχει αποτέλεσμα, θα είναι πολύ πιο εύκολο να δικαιολογηθεί ένα αρνητικό (για τους εργαζόμενους) αποτέλεσμα. Αφού, η κυβέρνηση δεν θα κριθεί βάσει των όσων υποσχέθηκε, ή εξήγγειλε, αλλά βάσει εκείνων που απέτρεψε με τις υπαναχωρήσεις της. Με δυο λόγια, θα κριθεί γιατί απέτρεψε την ενδεχόμενη στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων και όχι για το ότι εγκατέλειψε τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες της.

Θα πει κανείς ότι μια τέτοια ανάλυση είναι ηττοπαθής, μοιρολατρική και άδικη για την κυβέρνηση. Πράγματι, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί από την «εξίσωση» λείπει ένας παράγων, ο οποίος θα μπορούσε να είναι καθοριστικός και να οδηγήσει στην άρση του σημερινού αδιεξόδου, είναι ο λαϊκός παράγων. Και για την απουσία αυτή δεν ευθύνεται ο γράφων, αλλά όσοι (μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση) έχουν τη δυνατότητα να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν το λαό για την αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης, αλλά δεν το κάνουν.

Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (4)

Απο  Cogito ergo sum

Το 2005, το Αυστριακό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (WIFO) δημοσίευσε μια μελέτη τεσσάρων ερευνητών με θέμα "The Size and Performance of Public Sector Activities in Europe (Μέγεθος και απόδοση των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα στην Ευρώπη)". Από το ενδιαφέρον περιεχόμενό της, παραθέτω εδώ μία από τις συμπερασματικές επισημάνσεις της: 
Η οικονομική λειτουργία των εθνών διαμορφώνεται από τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και από την πολιτική τού δημοσίου. Στις περισσότερες χώρες, ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει ένα μη αμελητέο τμήμα τής συνολικής οικονομίας, φροντίζοντας για την παροχή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, αν και το μέγεθος και η δομή του διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα. Από απόψεως δημοσίων υπαλλήλων, τα μεγέθη στην Ε.Ε. δεν διαφέρουν πολύ από τις ΗΠΑ (με την Ιαπωνία να βρίσκεται πολύ πίσω). Όμως. από απόψεως δημόσιας δαπάνης ως προς το ΑΕΠ, ο δημόσιος τομέας στην Ε.Ε. είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ότι στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία. Η Ε.Ε. ξεχωρίζει λόγω του σημαντικά μεγαλύτερου μεριδίου δαπάνης για κοινωνική προστασία και γενικές δημόσιες υπηρεσίες.

Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (3)

Απο Cogito ergo sum

 

"200.000 χάσανε την εργασία τους. Προφανώς δεν την χάσανε όπως εγώ. Αυτοί που τη χάσανε μάλλον θα ξανα-προσληφθούν και μην πούμε για κάποιους όπως οι φύλακες σχολείων τι δουλειά κάνουνε γιατί θα καταλάβετε πόσο χαζοί είμαστε οι υπόλοιποι. Δεν την χάσανε λοιπόν απλά συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα. Μακάρι να ήμουν και εγώ από αυτούς τους τυχερούς."
Με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα από σχόλιο αναγνώστη στο προχτεσινό κείμενο, είναι ευκαιρία να πούμε δυο λόγια για τον περίφημο "κοινωνικό αυτοματισμό".
Πρώτη παρατήρηση. Η αντεπίθεση του κεφαλαίου, η οποία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και κορυφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά την υποχώρηση του σοσιαλισμού, έχει ως έναν από τους βασικούς της στόχους την πλήρη απορρύθμιση των συστημάτων προστασίας της εργασίας και την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Μη ξεχνάμε ότι για την δυτική οικονομική σκέψη, η εργασία συνιστά έναν από τους τρεις συντελεστές παραγωγής (οι άλλοι δυο είναι το κεφάλαιο και οι πρώτες ύλες). Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η κεντρική ιδέα του καπιταλισμού είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, όπως κάθε εταιρεία αναζητά φτηνές πρώτες ύλες και φτηνό δανεισμό, έτσι πρέπει να αναζητά φτηνή εργασία.
Δεύτερη παρατήρηση. Η αστική εξουσία, ως διαπιστευμένη θεραπαινίδα του κεφαλαίου, θέλει μεν να βοηθήσει σ' αυτή την κατεύθυνση αλλά, παράλληλα, πρέπει να διασφαλίζει εκείνες τις συνθήκες που θα ελαχιστοποιούν την πιθανότητα ανατροπής της. Υπ' αυτή την έννοια, η εξουσία αντιλαμβάνεται ότι μια γενικευμένη επίθεση κατά ενός συμπαγούς μετώπου εργαζομένων ενέχει μεγάλο κίνδυνο αντίδρασης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές. Συνεπώς, αυτό το μέτωπο πρέπει να διαρραγεί. Και ο απλούστερος τρόπος για να το πετύχει αυτό η εξουσία, είναι να στοχοποιήσει ένα τμήμα των εργαζομένων, στρέφοντας τους υπόλοιπους εναντίον του. Τα σχετικά παραδείγματα είναι πάμπολλα:
Ας πάρουμε, για αρχή, όσα έγιναν με τους σιδηροδρομικούς. Βγήκαν κάποιοι νεροκουβαλητές τού συστήματος, άθροισαν τον μισθό τού -διορισμένου από το σύστημα- διοικητή τού ΟΣΕ με τον μισθό τής καθαρίστριας και διαπίστωσαν ότι ο μέσος μισθός των σιδηροδρομικών ξεπερνά τα δυόμισυ χιλιάρικα. Επίσης, ανακάλυψαν ότι κάποιοι μηχανοδηγοί έπαιρναν "τρελλά λεφτά" αλλά δεν πρόσεξαν ότι, λόγω έλλειψης προσωπικού, αυτοί οι άνθρωποι είχαν τρελλαθεί στις υπερωρίες (με όποιους κινδύνους συνεπάγεται κάτι τέτοιο). Κάπως έτσι, η κοινωνία "έμαθε" ότι, την ώρα που το κράτος υπέφερε από χρέη, οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ δεν ήσαν παρά κηφήνες που καλοπερνούσαν. Πάνω τους, λοιπόν, να τους φάμε! Και μπράβο στην κυβέρνηση που τους πετάει στον δρόμο και πουλάει τον ΟΣΕ!

Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (2)

Απο Cogito ergo sum

Επειδή εδώ δεν είναι βιβλίο αλλά ιστολόγιο, έχω και την άνεση και την υποχρέωση να αναθεωρώ και να αναδιατάσσω όσα έχω κατά νου να γράψω, προκειμένου να λάβω υπ' όψη μου τα σχόλια και τις παρατηρήσεις των αναγνωστών. Χτες, ας πούμε, ανώνυμος αναγνώστης παρατήρησε "μια μικρή ακροβασία: Το 1980 το ΑΕΠ ήταν 98,25 δις $, το 2004 239,7 και το 2009 329,8 δις $. Έτσι τα ποσοστά 14.1% 11% και 9% δαπάνης για μισθούς και συντάξεις που αναφέρεις αντιστοιχούν σε 13.85, 26.36 και 29.68 δις $.  Δε θα το ονόμαζα μείωση αυτό". Αγαθή η προαίρεση του σχολιογράφου αλλά ας δούμε αν όντως έτσι είναι τα πράγματα.

Τι είναι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν; Είναι το σύνολο του πλούτου που παράγεται σε μια χώρα(*). Από τον ορισμό, γίνεται σαφές ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στον υπολογισμό αυτού του προϊόντος. Πώς να αθροίσεις έναν τόννο πατάτες που παράγει ο ένας, πενήντα φορολογικές δηλώσεις που φτιάχνει ο άλλος και πέντε κιλά μανιτάρια τρούφες που καλλιεργεί ο τρίτος; Η λύση είναι απλή: αντί να αθροίζουμε πατάτες, δηλώσεις και τρούφες, υπολογίζουμε το εισόδημα που δημιουργεί η παραγωγή όλων αυτών των ετερόκλητων προϊόντων και υπηρεσιών. Υπολογίζουμε, δηλαδή, το Ακαθάριστο Εγχώριο Εισόδημα, το οποίο ισούται με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Πάμε καλά με την θεωρία ως εδώ; Ας συνεχίσουμε.