Επόμενη στάση 4ο μνημόνιο – Mind the gap

Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεν υπάρχει καμία προοπτική διεξόδου για τους εργαζόμενους από το καθεστώς των καπιταλιστικών μνημονίων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συναινεί και δεν υποκύπτει , φέρνοντας στην χώρα 4ο μνημόνιο με αντάλλαγμα μέτρα διαχείρισης του δημοσίου χρέους. Πρόκειται για εκτέλεση συμβολαίου η οποία πραγματοποιείται σε χρόνο ενεστώτα,ενώ έχει ως απαράβατη προϋπόθεση την εκχώρηση της ζωής των εργαζόμενων στον οικονομικό σχεδιασμό εγχώριων και ξένων κεφαλαίων που προετοιμάζονται και καραδοκούν εδώ και καιρό, για αυτό που τώρα συμβαίνει.

Δεν υπάρχει περίπτωση να αποφασισθεί οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους, κάθε είδους και μορφής, χωρίς την επιβολή νέων μέτρων. Περαιτέρω, οποιαδήποτε λύση για το δημόσιο χρέος δεν σημαίνει οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, τίποτε θετικό για τον κόσμο της εργασίας. Ακριβώς γιατί, όρος για να δρομολογηθεί οποιαδήποτε λύση είναι η διάλυση και των τελευταίων ψηγμάτων εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει μετά από τρία μνημόνια, ενώ οι ομαδικές απολύσεις, η εξαφάνιση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία και η ολοκληρωτική επικράτηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης δεν συνιστούν παρά τα πρόσφατα ανταλλάγματα που δίνει η κυβέρνηση στους δανειστές για να παραμείνει στην εξουσία.

Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης είναι απλός : Εκτελεί κατά γράμμα το πρόγραμμα διακυβέρνησης των δανειστών, -που ταυτίζεται πλήρως με τα συμφέροντα των εγχώριων καπιταλιστικών ελίτ- ώστε να της δοθούν κάποια μέτρα για την διευθέτηση του χρέους, να ανοίξει ο δρόμος για να ενταχθεί η ελληνική οικονομία στην “ποσοτική χαλάρωση” και κατόπιν να κληθούν μαζικά επενδυτές κάθε εθνικότητας να κάνουν πλιάτσικο σε μια κατεστραμμένη αγορά εργασίας, όπου εκατομμύρια άνεργοι εκλιπαρούν για μια οποιαδήποτε δουλειά. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ανταλλάσσει την διαχείριση της εξαθλίωσης του κόσμου της εργασίας με την προοπτική της παραμονής του στην εξουσία.

Κρίση και ανάπτυξη εναλλάσσονται σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό, με θύμα πάντα την εργατική τάξη. Οι θύλακες καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα κατασκευαστούν ως απόρροια του κενού χώρου που έχει δημιουργηθεί από την καταστροφή και την συμπίεση μερίδων κεφαλαίων που δέσποζαν στην προ μνημονίων περίοδο, θα έχουν την μορφή σύγχρονης γαλέρας με άθλιες συνθήκες εργασίας, εξευτελιστικούς μισθούς, με εργαζόμενους χωρίς κανένα δημοκρατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα. Αυτό διαπραγματεύεται τώρα η κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη παράλληλα την δική της πολιτική επιβίωση.

Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και η έλευση του 4ου μνημονίου θα σημάνει το άνοιγμα μιας νέας περιόδου κοινωνικών πολιτικών και εργατικών αγώνων, που εκ των πραγμάτων για να έχουν πιθανότητα νίκης, επιβάλλεται να κινηθούν εκτός των ασφυκτικών ορίων της καπιταλιστικής νομιμότητας. Εξάλλου το νομοθετικό πλαίσιο που εξασφάλιζε μια ελάχιστη νομιμοποίηση στις εργατικές διεκδικήσεις ξηλώνεται από την νέα υπουργό εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή σύμπνοια με τους υπαλλήλους των δανειστών, βγάζοντας οριστικά εκτός νόμου τα εργατικά , κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Το εργατικό κίνημα της επόμενης περιόδου ή θα είναι κίνημα μαζικής κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής, που θα αγωνίζεται για το δικαίωμα στην ζωή, αμφισβητώντας το πολιτικό πλαίσιο κυριαρχίας του καθεστώτος ή θα οδηγηθεί σε εξευτελιστική ήττα και συνθηκολόγηση. Κάθε μικρή ή μεγάλη διεκδίκηση θα μετατρέπεται αναγκαστικά σε σύγκρουση με τους αρχετυπικούς πυλώνες δόμησης του καπιταλιστικού καθεστώτος, θέτοντας στο προσκήνιο με επιτακτικό τρόπο το κοινωνικό ζήτημα, ως την ωμή έκφραση του διττού ερωτήματος της πολιτικής εξουσίας.

“Ποιος ; Ποιον ;”. Σε αυτό θα κληθεί να απαντήσει η εργατική τάξη το αμέσως επόμενο διάστημα. Και από την απάντησή της θα εξαρτηθούν πολλά.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

αναδημοσίευση από Εργατικό περιοδικό Praxis

Πηγή The Radical Marxism Project