1. Το Survivor
δεν είναι απλώς ένα ακόμα τηλεοπτικό σκουπίδι: δυστυχώς αποτυπώνει με
δραματικό τρόπο το χάλι μας, αυτό που ζούμε στην καθημερινότητά μας. Ο
αυτοεξευτελισμός κάθε παίχτη αναδεικνύει ό,τι χειρότερο έχει μέσα του.
Δεκαετίες τώρα, μπροστά στα μάτια μας, η μια τηλεοπτική χυδαιότητα
διαδέχεται την άλλη. Η πολιτεία, ο εκάστοτε υπουργός Πολιτισμού, η
Δικαιοσύνη ας αφήσουν τα «ανώτερα θέματα» και ας καταδυθούν στην
προοδευτικά απαξιούμενη καθημερινότητα, ώστε να συναντήσουν την πρώτη
ύλη της ζωής, αφήνοντας κατά μέρος κάθε επίσημη περιττολογία, και να
φωτιστούν για μέλλον αυτής της χώρας.
2.
Δεν είναι ανάγκη να έχει μελετήσει κάποιος φιλοσοφία για να συλλάβει
τις λεπτές πτυχές της καθημερινότητας. Αρκεί μια βόλτα με την υπόγεια
συγκοινωνία και θα τα δει όλα. Ας συμπεριλάβει στη βόλτα του και τους
πέριξ της Ομόνοιας και της πλατείας Βάθη δρόμους - εκεί που τελειώνει το
παραμύθι και η ζωή εξαναγκάζεται να γίνει μια διαρκής συνωμοσία όλων
όσους έχει πετάξει στα σκουπίδια το πολιτικό σύστημα, που δεν ορρωδεί
προς ουδενός.
3.
Ο δήμαρχος Αθηναίων είναι ένας αφελής αστός με έντονο το αίσθημα της
χριστιανικής φιλανθρωπίας. Γεμάτος προθέσεις, αντιφάσεις, σχέδια και
μακέτες, δύσκολα μπορεί να πείσει ότι μετά από δύο σχεδόν θητείες στη
δημαρχία, μπορεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του. Στο «αμαρτωλό»
λεγόμενο τρίγωνο των Αθηνών - λες και στην υπόλοιπη Αθήνα διαβιούν μόνο
αναμάρτητοι - θα συνεχίζει να χτυπά, σβήνοντας γρήγορα, η καρδιά κάθε
καταραμένου που πέρασε τη γραμμή της ζωής.
4.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα για να αντιληφθούμε ότι, κάθε μέρα,
εκτυλίσσεται γύρω μας ένα σκηνικό στο οποίο, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο
καθένας από εμάς, ανάλογα με το χαρακτήρα και τα πιστεύω του,
συμμετέχει διαλέγοντας τη θέση του. Το έργο ανεβαίνει καθημερινά και στο
χέρι μας είναι αν θα συνεχίσει ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Κάθε
άλλη άποψη, ότι, για παράδειγμα, μπορούμε να σκηνοθετήσουμε κι εμείς το
έργο, ανήκει αποκλειστικά στους «χαρισματικούς» Αριστερούς, γνωστούς για
τις ταχυδακτυλουργικές επιδόσεις τους.
5.
Η έπαρση και η αυθάδεια είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό των «αστικών
κομμάτων». Η προσκόλλησή τους στο μοντέλο της Ευρώπης επίσης. Αλλά αυτό
που είναι εξεχόντως εξοργιστικό είναι αυτός ο αδιάκοπος συναγωνισμός για
τη διεκδίκηση της πρώτης θέσης όσον αφορά την αξιοπιστία τους στην
«καρδιά» των Ευρωπαίων ηγετών. Αυτό κι αν αγγίζει τη σφαίρα του
παραλόγου. Από τη μια, οι δίχως αρχές Δεξιοί, με τον αρχηγό τους να
μεταφράζει την πραγματικότητα «λέγοντας ψέματα σαν αυτόπτης μάρτυς», για
να θυμηθώ μια ρωσική παροιμία, και από την άλλη, η κυβερνώσα Αριστερά
με τον πρωθυπουργό της, που συνεχίζει να εξιδανικεύει την πτώση μας.
Αλλά το παιχνίδι παίζεται ερήμην τους. Ετσι κι αλλιώς, μιλούν οι δρόμοι.
6.
Εκτός από κάτι καριερίστες της συμφοράς, κανείς δεν μπορεί να
ισχυριστεί ότι έρχονται ευτυχέστερες μέρες. Πρέπει ο πολίτης να
καταλάβει πού τον πονά και πού τον σφάζει. Ανεξαρτήτως κοινωνικής
προέλευσης, οφείλει να είναι παρών στο δράμα του. Ο φόβος, ο δάσκαλος
όλων των δεινών, περισσότερο από κάθε άλλη φορά διευρύνει τα όριά του.
Το βλέπεις παντού - καθήκον μας είναι να τον αναχαιτίσουμε.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου