ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΩΝΤΑΣ

Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί που την εκπροσωπούν και εξυπηρετούν τα συμφέροντά της με την πολιτική που εφαρμόζουν, σε αναζήτηση ιδεολογίας και θεωρίας, που θα πείθει και θα εξασφαλίζει τη συναίνεση πλειοψηφίας των εργαζομένων, σκοντάφτουν πάντα σε διαστρεβλώσεις τσιτάτων που αποδίδονται σε Μαρξ και Λένιν. Με άλλοθι λοιπόν παραποιημένες φράσεις τους προσπαθούν να καταξιώσουν την πολιτική τους από τη μια, αλλά κυρίως φιλοδοξούν να τους αχρηστεύσουν παρουσιάζοντάς τους να δικαιολογούν το κυρίαρχο σύστημα και τους κομμουνιστές ανίδεους που δεν τους κατανοούν.  Και ενδεικτικό παράδειγμα  δεν είναι μόνο  ο αρχηγός  της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Μητσοτάκης που  με την «αθλιότητα» της δικής του φιλοσοφίας θέλει να παραπλανά, ανάλογα σε ποιο ακροατήριο ή σε ποιο τμήμα του εκλογικού σώματος απευθύνεται, αλλά και οι οπορτουνιστές «αριστεροί» και ένα μεγάλο μέρος μιας διανόησης συγχωνευμένης στην κυρίαρχη εξουσία που επιμένουν να τεκμηριώνουν τις απόψεις τους με μια διαστρεβλωμένη ανάγνωση όχι μόνο της ιστορίας αλλά και των κλασικών του  επιστημονικού σοσιαλισμού. Πέρα από την όποια άγνοια μπορεί να τους καταλογιστεί, το βασικό είναι ο στόχος τους  να  τους μετατρέψουν σε ιδεολογικά στοιχεία αναπαραγωγής του καπιταλισμού, που φανερώνει τον καλυμμένο φόβο τους γι’ αυτούς, αφοπλίζοντας ιδεολογικά και πολιτικά το εργατικό κίνημα.   

   

Και κάπως έτσι να συνεχίζουμε ακόμα και μέσα στην εξαθλίωσή μας να καθορίζουμε τα δικά μας συμφέροντα, των εργαζομένων, με τα κριτήρια της άρχουσας τάξης. Η «αριστερή» μας κυβέρνηση λοιπόν, χρησιμοποιώντας και τις μαρξιστικές της γνώσεις,   ήθελε  να μας πείσει πως μπορούσε να καταφέρει με τους αστικούς θεσμούς της δημοκρατίας τη χαλάρωση της αντίθεσης των δυο ταξικών αντιπάλων, άρχουσας τάξης –εργαζομένων, και τη μετατροπή της σε αρμονία. Μόνο που τελικά, αν και λυπάται,  η κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας  επιβάλλει μια πανεθνική προσπάθεια και σχέδιο που έχει επίκεντρο την ανάπτυξη και τις  μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζομένων, αφού δεν υπάρχει άλλη οδός. Γι’ αυτό και στην προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή για τη β αξιολόγηση και την οικονομία, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση διασταύρωσαν τα ξίφη τους για όλα όσα δεν αφορούσαν την οικονομική πολιτική που επιβάλλεται και ενστερνίζονται αμφότεροι. 

 

                Και κάπως έτσι η υπουργός Γεροβασίλη με έγγραφο στις δημόσιες υπηρεσίες αναφέρει τα μέτρα «για προστασία υγείας υπαλλήλων λόγω συνθηκών καύσωνα», όπου υπενθυμίζεται πότε θεωρείται δικαιολογημένη η «μη προσέλευση στην υπηρεσία εκείνων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες όπως αναφέρονται στην υπ’ αρ. πρωτ. ΔΙΑΔΠ/20-07-11 εγκύκλιο του Υπουργείου». Μόνο που στην πράξη η εργαζόμενη οδοκαθαρίστρια με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, Ντανιέλλα Πρελορέντζου, 62 ετών, στο δήμο Ζωγράφου κλήθηκε στο ίδιο 24ωρο να δουλέψει στη νυχτερινή βάρδια μετά την πρωινή, με συνέπεια το θάνατό της εν ώρα υπηρεσίας. Γι’ αυτό τα εργατικά ατυχήματα και οι θάνατοι στη δουλειά εξαφανίζονται πίσω από υποκριτικές συμπαραστάσεις στους οικείους του εκλιπόντα και υποσχέσεις  για αναζήτηση ευθυνών, που μένουν πάντα στο στάδιο των υποσχέσεων όταν δεν υπάρχει ισχυρό οργανωμένο  εργατικό κίνημα.  

 

                Και κάπως έτσι, επειδή η αστική τάξη δεν προσαρμόστηκε σ’ ένα άκαμπτο πρότυπο συμπεριφοράς,  εξαιτίας των ταξικών αγώνων των προηγούμενων δεκαετιών, και πρόσφερε στους εργαζομένους την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας στο προϊόν της εργασίας τους και τη συνακόλουθη αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών προς όφελός τους, δίχασε και προσεταιρίστηκε εργαζόμενους,  που πιστεύοντας ακόμα και τώρα  πως θα ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιβάλλει, συνειδητά την υπηρετούν κολακεύοντάς την. Μόνο που τώρα πια η αποκάλυψη και ο ρόλος των   ενσωματωμένων επαγγελματιών συνδικαλιστών που συνεργάζονται με τους διαχειριστές της εξουσίας για χειραγώγηση των εργαζομένων δεν μπορεί να καλυφτεί πίσω από έναν λόγο που υποκρίνεται πως υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, όπως του προέδρου της ΠΟΕ-ΟΤΑ Ν. Τράκα ο οποίος σε δήλωσή του, εκθειάζοντας το ζήλο και ευσυνειδησία της εργαζόμενης που πέθανε, βρήκε την ευκαιρία να στραφεί εναντίον της απεργίας «Αυτοί είναι οι εργάτες της καθαριότητας. Εργάτες της δουλειάς και όχι των απεργιών. Αυτό μόνο ζητάνε. Εργασία για ζωή.»

              

  Και κάπως έτσι μια ακόμα απεργία μπήκε στο στόχαστρο και των άλλων εργαζόμενων που πλήττονταν απ’  αυτή. Με την κυβέρνηση που ήθελε να φαίνεται πως αναζητεί λύση στο πρόβλημα των συμβασιούχων με υποσχέσεις που παρέπεμπαν το πρόβλημα στον επόμενο χρόνο και διάφορους δημάρχους να θέλουν να επιδείξουν αποφασιστικότητα, σταθερότητα, αυστηρότητα κλπ. δηλ. αρχηγικές ικανότητες ισάξιες αυτών της κεντρικής πολιτικής σκηνής συμπράττοντας μαζί της,  με επικεφαλής σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό το δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρη και τις απειλές του για ανάθεση της αποκομιδής σκουπιδιών σε ιδιώτη. Γιατί σε κάθε απεργία το διακηρυγμένο χαρτί της εργοδοσίας είναι το τσάκισμα των απεργών, που δεν περιλαμβάνει μόνο την οικονομική τους ανέχεια και την απειλή της ανεργίας, αλλά και την απομόνωσή τους από την κοινωνία και άλλους εργαζόμενους με την επιστράτευση του κοινωνικού αυτοματισμού.

 

                Πολιτικές συμπεριφορές, μέσα ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης, λόγοι θεωρητικών  αντανακλούν, καθρεφτίζουν αλλά κυρίως επιβάλλουν μια συγκεκριμένη εικόνα για την κοινωνική ζωή και για μας και  διαμορφώνουν το βλέμμα μας. Κι αν σήμερα στον καπιταλισμό η μόνη κλίμακα αξιών  και συγκινήσεων που θέλουν να διαμορφώνουν το βλέμμα μας στον κόσμο είναι αυτή του ανταγωνισμού και κέρδους, υπάρχει πάντα το όραμα μιας άλλης κοινωνίας  στη οποία το βλέμμα μας  στον κόσμο προσδιορίζεται  από συγκινησιακές ολοκληρώσεις και αξίες που σέβονται τον άνθρωπο και την εργασία του. Και είναι η κομμουνιστική. 

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis