Το φάντασμα που τους τρομάζει ακόμα...

Συμβαίνει συχνά, ειδικά σε «στρογγυλές» επετείους που αφορούν σε στιγμές του επαναστατικού κινήματος, να εμφανίζονται και στον αστικό Τύπο σχετικά αφιερώματα. Οχι πάντα με μόνο κίνητρο την αύξηση της κυκλοφορίας. Και σίγουρα πάντα με κριτήριο την άμβλυνση των ιδεολογικών επιπτώσεων από την υπενθύμιση του γεγονότος που «γιορτάζεται». Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις μέρες, με τα 170 χρόνια από την έκδοση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Είδαμε ολοσέλιδη διαφήμιση εφημερίδας, του κυβερνητικού μάλιστα Τύπου, για προσφορά στους αναγνώστες της μιας από τις εκδόσεις του «Μανιφέστου». Για τον αναγνώστη είναι ασφαλώς καταρχάς θετικό το γεγονός ότι του δίνεται η ευκαιρία να διαβάσει το πρώτο προγραμματικό ντοκουμέντο του κομμουνιστικού κινήματος, ένα κείμενο ταξικής αφύπνισης και προλεταριακού διεθνισμού. Κι εκεί σταματούν τα θετικά. Γιατί όσο καλό κι αν είναι η προσέλκυση αναγνωστών με το «τυράκι» ενός ντοκουμέντου, τόσο καλύτερο είναι και το «κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε».

***

 

Στην προκειμένη περίπτωση μαζί με τη διαφήμιση για την προσφορά του «Μανιφέστου», προσφέρθηκε στους αναγνώστες και μια δισέλιδη ανάλυσή του, από κάποιον καθηγητή, για να μάθουμε επιτέλους μετά από 170 ολόκληρα χρόνια πως οι Μαρξ και Ενγκελς άλλη έγνοια δεν είχαν εξόν από μία: Να μιλήσουν για την «βαθύτερη ουσία της δημοκρατίας» κι ακόμα καλύτερα για την πεμπτουσία της, την απλή αναλογική! Εδώ κολλάει το «ύπαγε οπίσω μου Σατανά», την ώρα που έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο και προσπαθείς να σώσεις τους αναγνώστες από τον κίνδυνο να μη σκοντάψουν στην επαναστατική ψυχή του Μανιφέστου: «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις τους και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν, μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού καθεστώτος», γράφουν οι Μαρξ και Ενγκελς.

***

 

Εν κατακλείδι: «Με τη διδασκαλία του Μαρξ συμβαίνει σήμερα ό,τι συνέβη επανειλημμένα στην Ιστορία με τις διδασκαλίες των επαναστατών διανοητών και ηγετών των καταπιεζόμενων τάξεων, στην πάλη τους για την απελευθέρωση. Οσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τούς αντάμειβαν με συνεχείς διώξεις και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μοχθηρία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Υστερα απ' το θάνατό τους, γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σαν να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομά τους για "παρηγοριά" των καταπιεζόμενων τάξεων και για εμπαιγμό τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας και εκχυδαΐζοντας την επαναστατική της αιχμή. Σε μια τέτοια "επεξεργασία" του μαρξισμού συναινούν σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα. Λησμονούν, σβήνουν, διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της. Προβάλλουν σε πρώτο πλάνο και εξυμνούν εκείνο που είναι αποδεκτό ή που φαίνεται πως είναι αποδεχτό για την αστική τάξη».

***

 

Τα έγραψε ο Λένιν, πριν ακριβώς 100 χρόνια στον πρόλογο του έργου του: «Κράτος και Επανάσταση», αναφερόμενος στους οπορτουνιστές και τους διάφορους ...μαρξολόγους, της εποχής του και τους σημερινούς.

Λ. Π.

 

 

Ριζοσπάστης