Νοστάλγησε την χούντα η κυβέρνηση της αριστεράς

Τα “νέα” κοινωνικά κινήματα που έχουν ταυτιστεί θεωρητικά και πολιτικά με τη ανάδειξη μιας σειράς ατομικών κοινωνικών δικαιωμάτων, που πρόδηλα καταπατούνται από το καπιταλιστικό κράτος, αποτέλεσαν γόνιμο πεδίο ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, που πλείστες των περιπτώσεων πριν αποκτήσει την «αστική πολιτική σοβαρότητα» που τώρα τον διακρίνει, τα ανέδειξε ως την πρωταρχική κοινωνική και πολιτική αντίθεση του αστικού καθεστώτος οικοδομώντας στην βάση αυτής, το πολιτικό προφίλ του προσεταιριζόμενος παράλληλα πολιτικές συλλογικότητες  από τις οποίες απαλλάχθηκε, όταν πια δεν τις χρειαζόταν, προκειμένου να αναλάβει την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης* 

Διόλου τυχαία εξέλιξη, καθώς η ανάδειξη των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων με πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο τρόπο, αποτελεί την οικεία τακτική κάθε σοσιαλδημοκρατίας που θέλει να αποφύγει οποιαδήποτε ακόμη και λεκτική αναφορικά στα εργατικά δικαιώματα, όπως και κάθε ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα που συγκροτείται γύρω από την κεφαλαιώδη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, εκ της οποίας άλλωστε απορρέει , και η καταπάτηση του συνόλου των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών στα πλαίσια της καπιταλιστικής δημοκρατίας.

Η κραυγαλέα γύμνια του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε με τον πιο σαφή τρόπο στην άρνηση του αρμόδιου υπουργού Κοντονή να δεχθεί την πρόταση που έκανε το ΚΚΕ περί κατάργησης του αντιτρομοκρατικού νόμου, στην βάση του οποίου βρίσκονται άδικα στην φυλακή η Ηριάννα και ο Περικλής. Η τραγελαφική απάντηση του κυβερνητικού εσμού ήταν ότι δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες προκειμένου να καταργηθούν αυτές οι διατάξεις. Σύμφωνα με αυτή την λογική λοιπόν, η Ηριάννα και ο Περικλής αλλά και οποιοσδήποτε πολίτης,  μπορεί να βρεθεί στην φυλακή αν «ανακαλυφθεί» μια τρίχα σε ένα βιβλίο ή σε ένα σπίτι ή οπουδήποτε αλλού, γεγονός που κατά την γνώμη του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης συνιστά απόδειξη τρομοκρατικής δράσης.

Ουσιαστικά το διαφορετικό πολιτικό φρόνημα από το καθεστωτικό, ονομάζεται τρομοκρατία ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ  και η κυβέρνησή του, νομίζει ότι ξεμπερδεύει με  καθετί αριστερό την ίδια στιγμή που η δική των ναζιστών της ΧΑ μετατρέπεται σε δίκη παρωδία, διαρκής προσβολή στους νεκρούς της δολοφονικής δράσης των ναζιστών. Ο “δικαιωματισμός” του ΣΥΡΙΖΑ εξέπνευσε νωρίς, ως έλλογο αποτέλεσμα της πλήρους ταύτισης του εν λόγω νεοφιλελεύθερου πια μορφώματος με τις φασιστικές κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ, όπου οποιοσδήποτε αντιτίθεται στο κανονιστικό πλαίσιο της καπιταλιστικής  δημοκρατίας ακόμη και λεκτικά, θεωρείται δυνάμει τρομοκράτης και προληπτικά φυλακίζεται.

Από αυτή την σκοπιά, η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δεχθεί την πρόταση του ΚΚΕ αποτελεί την αποτύπωση της προγραμμένης πορείας κάθε σοσιαλδημοκρατίας όπου σε συνθήκες καπιταλιστικής  κρίσης μετατρέπεται σε εκφραστή των θεμελιωδών γνωρισμάτων του καθεστώτος, οικειοποιούμενη συνειδητά τα εργαλεία και τις πρακτικές των φασιστών και των ναζιστών, ως μέσο παραμονής στην διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας.

Έτσι το «Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ» αποκαλύπτεται ως αυτό που πάντα ήταν, ένα πολιτικό ανέκδοτο τραγικών διαστάσεων, που μισθοδοτείται από μια κυβέρνηση που αρέσκεται στην τρομολαγνεία και στην τρομοκράτηση του εργατικού κινήματος, ελπίζοντας ότι θα μακροημερεύσει.

Το ίδιο πίστευε και η χούντα. Το ίδιο πιστεύει κάθε χούντα. Την τελική λέξη όμως θα την πει ο κόσμος της εργασίας.

Και αυτό, είναι το μόνο που γνωρίζουν καλά και το μόνο που φοβούνται, τα κυβερνητικά οικόσιτα.

*υπ. Διδάκτορας Πολιτικής Φιλοσοφίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

αναδημοσίευση από Εργατικό Περιοδικό Praxis