Το μαύρο επελαύνει. Και δεν έχει αποχρώσεις. Οι
λαοί μοιάζει να σέρνονται κυριολεκτικά σε πολιτική αχρωματοψία,
χειραγωγούμενοι από την εικονογράφηση μιας κρίσης στην παγκόσμια
οικονομία που καραδοκεί σε πραγματικούς αριθμούς, που δεν διορθώνονται
ως δείκτες καθώς το εκκρεμές κινείται απ' τη μια άκρη που είναι οι
παροχές - ψίχουλα έως την άλλη που είναι ο τρόμος ο βαφτισμένος
τρομοκρατία, και πάντα εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή. Εκείνη που
επιτρέπει σ' έναν Μακρόν να παρακαλεί τα κίτρινα γιλέκα να μη
διαδηλώσουν με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος, που πριν από μερικά
χρόνια οι δυτικόφρονες ακροδεξιοί Ουκρανοί παρακάλαγαν τα πορτοκαλιά
μαντίλια να βγούνε στα μεϊντάνια. Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να
μελετήσει κανείς πώς, έναν αιώνα μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, που
ξέσπασε όταν οι ταινίες ήταν μαυρόασπρες, και οι καπιταλιστές κήρυτταν
πανστρατιά εναντίον των «κόκκινων», φτάσαμε στον επικοινωνιακό
χρωματισμό κάθε πραγματικού ή τεχνητού μαζικού κινήματος ή ξεσπάσματος.
Με
συρρικνωμένη την πολιτική στην επικοινωνιακή δημαγωγία των διαδικτυακών
τιτιβισμάτων και της εικονολατρείας που κατακλύζει τα μέσα της
λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης, προκύπτει σχεδόν ως αναπόδραστη η
διαδικασία μπογιατίσματος τμημάτων του κατακερματισμένου κοινωνικού
ιστού. Πρόκειται για βίαιη διαδικασία που επαναλαμβάνεται με αφόρητη και
επικίνδυνη ευκολία, έτσι ώστε να μην μπορεί να διαμορφωθεί ταξική
συνείδηση σ' ένα χυλό, μια μουτζούρα διεκδικήσεων. Για παράδειγμα,
προσέξτε τη χρωματική σπατάλη ως επιθετικό προσδιορισμό στην «πορτοκαλί
επανάσταση», στην «πράσινη ανάπτυξη», στη «λευκή απεργία», στα «ροζ
σκάνδαλα», στα «κίτρινα γιλέκα», στις σημαίες του «Ουράνιου Τόξου» και
στα λάβαρα της άχρωμης «διαφάνειας». Αυτοί που διατυμπάνιζαν το τέλος
της Ιστορίας που δεν ήταν στα μέτρα και στα σταθμά τους, τώρα βάλθηκαν
να ζωγραφίζουν κυριολεκτικά τα σκηνικά, που θα χρησιμοποιήσουν ως
αφορμές για να ξαναματοκυλήσουν τον κόσμο. Είναι μια παγίδα που δε
φαίνεται, καλά καμουφλαρισμένη πίσω από την τεχνική δυνατότητα να
παράγονται δισεκατομμύρια εικόνες, τόσες όσες όχι απλώς να μην
αντιστοιχούν κατά το κοινώς και παρεξηγημένα λεγόμενο «μία ανά χίλιες
λέξεις», αλλά να οδηγούν σε πολιτική και ιδεολογική αφασία. Τα κίτρινα
γιλέκα, λόγου χάρη, δεν πρέπει ποτέ να προσδιοριστούν και εν τέλει να
σχηματιστούν σε οργισμένη εργατική τάξη, ούτε στην κρίσιμη εκείνη μάζα
που θα μπορούσε έστω να εκληφθεί ως σπέρμα προεπαναστατικής διεργασίας.
Πρέπει να μείνουν γιλέκα, κίτρινα, ικανά να ντύσουν απ' την Λεπέν ως τον
Μελανσόν κι απ' τον ριζοσπάστη αστό που δε θέλει να προλεταριοποιηθεί
ως τον αγανακτισμένο χωρίς αιτία που φοβάται μήπως πλήξει σε μια Ευρώπη
που δεν τον αφορά. Κι εδώ βγαίνουν τα μεγάλα μαχαίρια - εκτιμήσεις.
Ο
Μακρόν πάει να τη γλιτώσει με ένα κατοστάρικο αύξηση στον κατώτατο
μισθό, αλλά δεν θα είναι υπόλογος επειδή δε φτάνει, παρά μόνον απέναντι
στους Γερμανούς, σε επίπεδο προϋπολογισμού. Στην Αίγυπτο απαγορεύεται η
πώληση κίτρινων γιλέκων για να μη γίνουν «μόδα» κι από κοντά μιλιούνια
σχόλια για τις ομοιότητες με το Μάη του '68 κι άλλα τέτοια εντυπωσιακά. Η
Ευρώπη των ανταγωνισμών, η σπαρασσόμενη λυκοσυμμαχία, αυτή που
παγιδεύτηκε στο άθλιο τι Χίτλερ τι Στάλιν, μετατρέποντας την Εργατική
Πρωτομαγιά σε γιορτή της άνοιξης και των λουλουδιών, προετοιμάζεται για
τη μεγάλη σύγκρουση με την καπιταλιστική Ρωσία και τον ανηλεή, εμπορικό
για την ώρα, πόλεμο ΗΠΑ - Κίνας, αφήνοντας καταπτοημένες τεράστιες
μάζες, ανίκανες να απαντήσουν στο δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα κι
ανακουφιζόμενες με την ευκολία του άσπρο-μαύρο. Μαύρες μέρες έρχονται,
καλά κρυμμένες πίσω από την πολυχρωμία της αγοράς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου