Έχει έγνοιες και άγχη τελικά το καινούργιο κουστούμι του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Για παράδειγμα, για το Παλαιστινιακό μάθαμε πως το βασικό άγχος είναι η «αδιανόητη» στάση της ηγεσίας της ΕΕ «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει ενεργό ρόλο για ειρήνη και σταθερότητα στη γειτονιά της».
Ίσως να μην πρόλαβε να ανοίξει τηλεόραση για να δει π.χ. τον Γερμανό καγκελάριο στο πλευρό του Μπ. Νετανιάχου, αλλά οφείλουμε να τον διαβεβαιώσουμε πως μια χαρά παρούσα είναι η ΕΕ στην περιοχή: Με τα πολεμικά της πλοία και μέσα - ανάμεσα σε αυτά και τα ελληνικά - «σε απόσταση βολής», να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά του πολέμου. Με τις «στρατηγικές συμφωνίες» - ανάμεσα σε αυτές και Ελλάδας και Κύπρου που κι εκείνος συνυπέγραψε - με το κράτος-δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού. Με τις κατάπτυστες συμφωνίες για τον εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών, όπως π.χ. τη Συμφωνία με την Τουρκία που επί ΣΥΡΙΖΑ υπογράφτηκε, για να μη φτάνει ως την ΕΕ «των εγκλημάτων τους ο απόηχος». Με την απαγόρευση διαδηλώσεων αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, όπως σε Γαλλία και Γερμανία. Η ΕΕ λοιπόν είναι τόσο απούσα όσο είναι και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, όπως ξαναέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα ακριβώς που η ιμπεριαλιστική ένωση αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια, πάνω και από τις ΗΠΑ, στις πολεμικές δαπάνες προς τον Ζελένσκι.
Μάλλον το άγχος του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό: Το πώς θα μακιγιάρει το γεράκι για να φέρνει σε περιστέρι. Τι καλύτερο αλήθεια απ' το να εξισώνεις θύτες και θύματα και να παρουσιάσεις τη σημερινή κατάσταση ως πόλεμο Ισραήλ και «Χαμάς», μιλώντας για «το δικαίωμα του Ισραήλ να αντιμετωπίσει τη "Χαμάς"», που όμως «δεν μπορεί να περιλαμβάνει τον βομβαρδισμό αμάχων»; Αλήθεια, τι διαφορετικό έλεγε από την κυβέρνηση που μιλούσε για «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και για «προσπάθεια να αποφευχθεί μια ανθρωπιστική κρίση»;
«Αυτές τις κρίσιμες ώρες είμαστε με τους αμάχους, ανεξάρτητα από τη θρησκεία και την εθνικότητά τους», γράφει ο Τσίπρας. Αλλά αλήθεια πώς είσαι με τους αμάχους όταν τέτοιες κρίσιμες ώρες «ξεχνάς» να πεις ποιος τους μετατρέπει σε θύματα «ανεξάρτητα από θρησκεία και εθνικότητα» κι απ' τη μια κι απ' την άλλη πλευρά; Ότι είναι η κατοχή της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, η βαρβαρότητα δεκαετιών απέναντι σε έναν ολόκληρο λαό, η συστηματική εξόντωσή του με τις πλάτες ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η άρνησή τους να υπάρξει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Αυτή η πολιτική δηλαδή που τελικά μετατρέπει σε θύμα και τον ίδιο τον λαό του Ισραήλ που μεγάλο κομμάτι του αντιδρά στην πολιτική του κράτους - δολοφόνου.
Για το τέλος, η ερώτηση είναι εύλογη: Αυτά τα ευχολόγια περί «επιστροφής σε αξιόπιστες συνομιλίες για λύση δύο κρατών», τα είχε πει άραγε στον... «Μπίμπι» (όπως μάθαμε αργότερα πως προσφωνούσαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Νετανιάχου) όταν «κλείδωναν» τη στρατηγική συμφωνία με το κράτος - δολοφόνο; Ή να υποθέσουμε πως η «οικειότητα» αυτή δεν είχε καθόλου να κάνει με τον ενταφιασμό επί ΣΥΡΙΖΑ της ομόφωνης απόφασης της Βουλής για αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους;
Τ. (αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου