Έχουν πλάκα!

      Η ανασύσταση της κεντροαριστεράς

Γράφει ο Cogito ergo sum // Στο Ατέχνως

Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά το ΠαΣοΚ ξαναπήρε φόρα για να ανασυστήσει την κεντροαριστερά. Πρώτον, το είπε τις προάλλες σε ομιλία της η Φώφη: «Είμαστε εδώ παρόντες, αποφασισμένοι και αισιόδοξοι, για να ενώσουμε την πίστη, την φωνή και τη δύναμή μας, για να συνδυάσουμε τους αγώνες, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για να συνθέσουμε και να ανανεώσουμε τις ιδέες, τις αναζητήσεις και τις προτάσεις μας, για να δώσουμε νόημα , αξία, στην κεντροαριστερά». Και, δεύτερον, το έγραψαν οι έγκυροι αναλυτές, με αφορμή την παρουσία Φώφης, Γιωργάκη και Σημίτη στο πρόσφατο συνέδριο του Ποταμιού: «Εάν προσθέσει κανείς και πλειάδα στελεχών από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, που παρέστησαν επίσης στο Συνέδριο, τότε μάλλον η πορεία του Ποταμιού φαίνεται να είναι συνυφασμένη με τις διεργασίες για την επανένωση του χώρου της κεντροαριστεράς…». Δεν έχουμε λόγο να αμφισβητούμε όλα αυτά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, γιατί αυτή η επιχειρούμενη ανασύσταση έχει πολύ παρελθόν.
Πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια, το ΠαΣοΚ εμφανίστηκε ως «σοσιαλιστικό» κόμμα, όπως λέει και το όνομά του, άλλωστε. Αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως «σοσιαλδημοκρατικό». Λίγο αργότερα, ο ιδρυτής του ανακάλυψε έναν «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Μετά άρχισε τις νεοφιλελεύθερες κουτσουκέλες, με κάτι προεδρικά διατάγματα που δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τον σοσιαλισμό. Κατόπιν, το κόμμα έστριβε όλο και προς τα δεξιά κάθε φορά που άλλαζε τιμονιέρη. 

Στην αρχή «εκσυγχρονίστηκε» με τον Σημίτη, ύστερα ήρθε ο Τζέφφρυ και του άλλαξε τον αδόξαστο (μαζί με ολόκληρη την κοινωνία) και κατόπιν, στα ξεφτίσματα, με τον Βαγγέλα ήρθε και τακίμιασε απόλυτα με την νεοφιλελεύθερη δεξιά.

Σε όλη τούτη την δεξιοτίμονη πορεία, το ΠαΣοΚ γέννησε μερικά μεγάλα κεφάλια. Τον Πάγκαλο, λόγου χάρη. ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να συστήσει κοινή κάθοδο ΠαΣοΚ-ΝΔ στις εκλογές. Ή τον Λοβέρδο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την δική του «ρήξη» αφού πρώτα ξεθεμέλιωσε το σύστημα υγείας σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρκεί ένα φύσημα του Άδωνι για να σωριαστεί. Ή την Αννούλα, η οποία πρωτοτύπησε σε παγκόσμια κλίμακα αφού έγινε η πρώτη «σοσιαλίστρια» υπουργός παιδείας που έκλεισε σχολεία αντί να ανοίξει. Ή τον Πάχτα. Ή τον Λαλιώτη. Ή τον Μιχάλη τον Αδιάβαστο. Ή… ή…ή…


Πριν τρία-τριάμισυ χρόνια, μετά από ένα τέτοιο «σαξές στόρυ» αλλά και μετά το στραπάτσο των εκλογών του 2012, όλοι τούτοι οι ρεμπεσκέδες πήραν (τουλάχιστον, έτσι είπαν) πρωτοβουλία για ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Και σαν να μην ήσαν από μόνοι τους αρκετοί, πήγαν κοντά τους και μερικά άλλα φυντάνια. Όπως, ας πούμε, ο Γιαννίτσης, ο οποίος είχε βάλει στο μάτι το ασφαλιστικό προτού ο Λοβέρδος μάθει την προπαίδεια. Ή ο Μπίστης, ο οποίος έχει περάσει από ένα κάρο κόμματα αλλά δεν του έφταναν αυτά κι έφτιαξε και δικό του (την ΑΕΚΑ, αν δεν τη θυμόσαστε, με την οποία προσχώρησε στο σημιτικό ΠαΣοΚ για να γίνει υφυπουργός εσωτερικών).
Κι επειδή όλες οι μπούρδες έπρεπε να ντυθούν με το κατάλληλο ρούχο ώστε να γίνουν θελκτικές από το πόπολο, υποτίθεται ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε -αν θυμόσαστε- από μια «κραυγή αγωνίας» που υπέγραψαν 58 αρκουδιαραίοι, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με την αριστερά όση εγώ με την αεροναυπηγική. Τί ήταν να βγάλουν οι 58 την διακήρυξή τους; Αμέσως ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο οι πρυτάνεις της αριστεράς. «Μωρέ, σαν καλά τα λένε τούτοι», είπε ο Σημίτης… «Ρε γαμώτο, πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ», αναρωτήθηκε ο Βαγγέλας… «Κάτι τέτοιο είχα κι εγώ κατά νου αλλά με φάγανε τα λαμόγια», μελαγχόλησε ο Γιωργάκης…
Φαίνεται, όμως, πως εκείνη η προσπάθεια δεν ήταν πολύ πετυχημένη. Η «Ελιά» που φύτεψε ο Βαγγέλας, δεν έπιασε. Παρ’ ότι της έρριξε κάμποσο δημαρίτικο λίπασμα, πνίγηκε στα αγριόχορτα και τα ζιζάνια και, ενώ γύρω της κάρπιζαν λεβέντικα ποτάμια, αντί για ελιές έβγαλε «κούμαρα κι απίδια», όπως λέει ο λαός και επιτρέψτε μου να μη συμπληρώσω την παροιμία και ρίξω το επίπεδο του κειμένου.
Έτσι, λοιπόν, έφυγε ο Βαγγέλας και ήρθε η Φώφη να διορθώσει την κατάσταση. Και κάπως έτσι, ξεχάστηκε η «Ελιά». Και τώρα ξαναμαζεύονται όλοι μαζί με φόρα και σηκωμένα μανίκια, έτοιμοι να βάλουν μπρος το χτίσιμο της κεντροαριστεράς. Την ανασυγκρότηση, όπως την λένε. Μόνο που τίποτε δεν πάει καλά με τούτη την δουλειά.
Κατ’ αρχάς, τα υλικά δεν είναι σόι. Ένας σωρός χτιστάδες και ένα καινούργιο υλικό δεν πήρανε. Όλα τα μαζέψανε από τα γκρεμίδια που σωριάσανε όλα τούτα τα χρόνια. Τί σκατά να χτίσεις με τέτοια υλικά; Ποιός φτιάχνει καινούργιο σπίτι με υλικά από «το παρόν κατεδαφίζεται»;
Έπειτα, οι μαστόροι. Ποιοί θα χτίσουνε; Ο Λοβέρδος, η Αννούλα κι ο Μιχάλης ο Αδιάβαστος, που προαναφέραμε; Μήπως ο Κωνσταντινόπουλος; Ο Σκανδαλίδης; Ο Λαλιώτης; Ο Θεοχαρόπουλος, ο Τσούκαλης κι ο Χατζητέτοιος της ΔημΑρ; Μα αυτοί είχανε χτίσει και το παλιό οικοδόμημα, που το πήρε ο άνεμος και το σήκωσε. Έφερες κάποτε έναν ηλεκτρολόγο και σου έβαλε τις πρίζες έτσι που πήγαινες ν’ ανάψεις το πορτατίφ κι έπαιρνε μπρος ο εξαερισμός στον καμπινέ. Τον ξαναφέρνεις, αν πεις να φτιάξεις καινούργιο σπίτι;
Πάνω απ’ όλα οι αρχιμαστόροι. Οι εργολάβοι, να πούμε. Εγώ ξέρω πως όταν θες να πάρεις μια δουλειά, παρουσιάζεις στον ενδιαφερόμενο ένα δείγμα από τις δουλειές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Έχεις ένα πορτφόλιο, που λένε κι οι αγγλομαθείς. Στην θρυλούμενη «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» ποιοί θα είναι οι εργολάβοι; Η Φώφη, ας πούμε; Ο Γιωργάκης; Ο Βαγγέλας; Ο Σημίτης; Με τί πορτφόλιο; Ποιά δουλειά κάνανε καλά όλοι αυτοί ίσαμε σήμερα ώστε να πειστούμε πως θα κάνουν καλά και τούτη; Ή μήπως θα πάρουν μεταγραφή τον Σταύρο και το ασκέρι του, που όχι κοτέτσι δεν μπορεί να χτίσουν αλλά ούτε κοτετσόσυρμα να στήσουν;
Τελικά, αν κατάλαβα καλά, οι σοσιαλιστές-σοσιαλδημοκράτες-εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές-ανανεωτές-κλπ του -απώτατου και πρόσφατου- παρελθόντος θέλουν τώρα να γίνουν και ανασυγκροτητές. Κι από πάνω, θέλουν να τους εμπιστευτεί κι ο λαός.
Έχουν πλάκα!