Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Νομιμοποιείται η καλλιέργεια κλωστικής κάνναβης στην Ελλάδα! *

ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΤΕ ΚΑΝΝΑΒΗ....ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ.

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ !!!

Νομιμοποιείται η καλλιέργεια κλωστικής κάνναβης στην Ελλάδα

«Επτά τρόποι για να προκαλέσετε μια επιδημία ναρκωτικών ουσιών»

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ* • Ημεροδρόμος

Με αφορμή τις συζητήσεις για την απελευθέρωση της κάνναβης για φαρμακευτικούς λόγους, ξαναδιάβασα το βιβλίο του Edwards Griffith με τίτλο: « Αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών. Σωστή απάντηση ή λάθος ερώτηση;». Το βιβλίο εκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ του ΚΕΘΕΑ το 2010 και αποτελεί μια σημαντική συμβολή για την κατανόηση της παραγωγής, διακίνησης, χρήσης και εξάρτησης από ψυχοτρόπες ουσίες.

Εάν ανατρέξουμε στην διεθνή βιβλιογραφία που υποστηρίζει την μια ή την άλλη άποψη για τις ουσίες, θα διαπιστώσουμε ότι είναι μεγάλη και ότι επιχειρεί να καλύψει όλες τις πλευρές του ζητήματος ( ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές, ψυχολογικές, κ.λ.π ), είτε με ένα αυστηρά επιστημονικό τρόπο, είτε θέτοντας ένα ευρύτερο πλαίσιο προβληματισμού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να αναγνωρίσουμε παράγοντες και αιτίες που έχουν επηρεάσει και συνεχίζουν να επηρεάζουν τις ουσίες. Μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ χρήσης ουσιών για τελετουργικούς λόγους στην αρχαιότητα και τη εξάρτηση ως κοινωνικό πρόβλημα στις βιομηχανικές κοινωνίες. Μπορούμε να επισημάνουμε τον επιδημικό ή όχι χαρακτήρα της χρήσης ουσιών σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο σε μια κοινωνία, καθώς και τους παράγοντες που την επηρεάζουν.

Στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, λόγω της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης το πρόβλημα της εξάρτησης από ουσίες παρουσιάζεται ιδιαίτερα οξυμένο. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ώστε το πρόβλημα των ουσιών να μη γίνει επιδημία; Με ποιους τρόπους μπορούμε αυτό να το αποτρέψουμε;

Ή αντίθετα, υπάρχει τρόπος θελημένα ή αθέλητα να προκαλέσουμε μια επιδημία ουσιών;

Σε αυτά τα ερωτήματα, σκέφτηκα να απαντήσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Griffith Edwards που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Το απόσπασμα αυτό το παραθέτω αυτούσιο στη συνέχεια.

«…Επτά τρόποι για να προκαλέσετε μια επιδημία ουσιών.

Υποβάλετε τη δομή του πληθυσμού-στόχου σε έντονη πίεση, τέτοια που να βλάψει τις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις, προκαλέστε κοινωνική διάσπαση, και δημιουργήστε τομείς μεγάλης φτώχειας και δυσανάλογου πλούτου, καταστρέψτε τις παλιές θεότητες της κοινότητας χωρίς να δημιουργήσετε νέες αξίες, αφήστε τη νεολαία χωρίς καθοδήγηση, προετοιμάστε το έδαφος για την επιδημία, και το πιθανότερο είναι ότι οι άνεμοι θα είναι ευνοϊκοί.
Φροντίστε ώστε η ουσία που έχετε επιλέξει για την επιδημία, είτε είναι νόμιμη είτε παράνομη, να είναι ευρέως διαθέσιμη, προωθήστε την πώλησή της στα καταστήματα, διατηρήστε τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα, καταργήστε τους ελέγχους, αφήστε τις ουσίες στο παιχνίδι της ελεύθερης αγοράς και αντιμετωπίστε τες σαν οποιοδήποτε άλλο καταναλωτικό προϊόν.
Δημιουργήστε ένα κλίμα αποδοχής. Πείστε τους ανθρώπους ότι όλοι χρησιμοποιούν την ουσία και ότι όσοι δεν την χρησιμοποιούν παρεκκλίνουν. Εξασφαλίστε ένα σημαντικό προϋπολογισμό για διαφήμιση και, αν αυτό δεν είναι εφικτό για τις παράνομες ουσίες, στηριχτείτε στην υποστήριξη διαμορφωτών της κοινής γνώμης και των μέσων ενημέρωσης για να προωθήσετε αυτές τις ουσίες. Συνδέστε το αλκοόλ με αθλητικές εικόνες, τα τσιγάρα με τους αγώνες της φόρμουλα 1, και την κοκαΐνη με τον επιτυχημένο τρόπο ζωής – πρόκειται παντού για το ίδιο παιχνίδι.
Μπορεί να ωφεληθείτε ιδιαίτερα, αν πείσετε τον ιατρικό κλάδο να υιοθετήσει την ουσία, να τη συνταγογραφεί αφειδώς, να δηλώσει ότι δεν είναι εθιστική και να φροντίσει να διαρρεύσει αυτή η ουσία στους δρόμους. Σχεδόν πριν από έναν αιώνα, αυτό βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί μια θετική εικόνα για το αλκοόλ, αλλά οι γιατροί έχουν φανεί ιδιαίτερα εξυπηρετικοί και στη διάδοση επιδημιών άλλων ουσιών- όπιο, ηρωίνη, κοκαΐνη, βαρβιτουρικά, αμφεταμίνες, LSD, βενζοδιαζεπίνες. Εντυπωσιακός κατάλογος ιατρικής ασυδοσίας.
Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία καινοτομίας, ρίχνοντας στην αγορά μια νέα ουσία σε πιο επικίνδυνη μορφή ή με ένα νέο τρόπο λήψης. Κάντε τον πληθυσμό να πιστέψει ότι η εισπνοή κοκαΐνης είναι ασφαλής και μετά βομβαρδίστε τους με κρακ, δώστε τους να πιουν λίγο λάβδανο και ύστερα εμφανίστε πίσω από την πλάτη σας μια σύριγγα με μορφίνη, αφήστε τους να συνηθίσουν το ταμπάκο, τα πούρα και τις πίπες τους και μετά ξεπαστρέψτε τους με τα θανατηφόρα τσιγάρα.
Εδραιώστε την όλη επιχείρηση κατά το δυνατόν στην αμοιβαιότητα της απληστίας. Για τις νόμιμες ουσίες στηριχτείτε στην συνέργεια μεταξύ κατασκευαστών και φορολογικού συστήματος, για τις παράνομες βρείτε ένα αστείρευτο απόθεμα φτωχών ανθρώπων που θα επανδρώσουν τις κατώτερες βαθμίδες στην αλυσίδα της διανομής, και αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή θα ξεχειλίσουν από κέρδη.
Φροντίστε ώστε η χρήση ουσιών να παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ως αποκλειστικά ατομικό ζήτημα : « κακό γενετικό υλικό», «εθιστικές προσωπικότητες», «θλιβερή ηθική χρεοκοπία». Επίσης, ο λόγος για το ζήτημα πρέπει να παραμένει σε αυτό το ατομικό επίπεδο, και ταυτόχρονα αποκλείστε από το κοινό την παραμικρή επίγνωση, ότι η χρήση ουσιών οφείλεται εν μέρει στο κοινωνικό περιβάλλον…»¹

Όπως επισημαίνει ο Griffith Edwards, εάν τα δεδομένα που παρουσιάζονται αντιστραφούν, τότε έχουμε 7 τρόπους για να αποτρέψουμε μια επιδημία ουσιών. Θα έχουμε αρκετές «..αξιόπιστες ιδέες για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να προστατέψουμε την οικολογία των ουσιών από τέτοια συμβάντα…».²

Πιστεύω ακράδαντα, ότι οι συζητήσεις είτε μέσα στο κοινοβούλιο υπό μορφή ερωτήσεων, είτε μέσα στην κοινωνία από ειδικούς και μη, θα πρέπει να γίνονται σε αυτή τη βάση. Φανταστείτε την υπόθεση, να συζητάμε για τις αρνητικές συνέπειες από τους τρόπους προώθησης των νομιμοποιημένων ουσιών από τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια ή για τους τρόπους διαφήμισης τους σαν ένα οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν. Τι βάση συζήτησης θα ήταν αυτή; Θα υπήρχαν τότε δυνατότητες αντίδρασης; H γνώμη μου είναι πως όχι.

Θα πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι όλες οι ουσίες αρχικά ήταν νόμιμες. Οι κοινωνίες, σε μια προσπάθεια να προστατευθούν από τις συνέπειες της νομιμοποιημένης χρήσης τους τις απαγόρευσαν. Κατά ένα παράδοξο τρόπο, όσοι υποστηρίζουν την αποποινικοποίηση αυτό το ξεχνάνε. Στις μέρες μας , αυτή η αλήθεια έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί τα ναρκωτικά, πέραν όλων των άλλων, χρησιμοποιούνται από την εξουσία ως ένα ιδιότυπο μέσον καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου.

Τα ναρκωτικά, ως κοινωνικό φαινόμενο που τείνει να πάρει επιδημικές διαστάσεις δεν μπορούν να μειωθούν στο επίπεδο των νευροδιαβιβαστών, της βασικής έρευνας, της χημείας, ή της φαρμακολογίας.

Τα ναρκωτικά, ως μια υπόθεση που αφορά τη ζωή χιλιάδων νέων παιδιών και των οικογενειών τους, δεν αφορούν μόνο τους ειδικούς, μας αφορούν όλους.

Η πάλη ενάντια στις αιτίες που οδηγούν στο πρόβλημα της εξάρτησης και το αναπαράγουν, ενάντια στις συνθήκες που μπορούν να προκαλέσουν μια επιδημία ουσιών, περνάει και μέσα από την ανάπτυξη του ευρύτερου αντιναρκωτικού κινήματος και συνδέεται με την πάλη για πιο δίκαιες ανθρώπινες κοινωνίες.

^{1 ,2}Εdwards,G. Aποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών. Σωστή απάντηση ή λάθος ερώτηση; εκδ. ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΚΕΘΕΑ, Αθήνα 2010.