Δεν μπορούν να βρουν το στόχο όμως να ξεφύγουν από την κρίση βίας
ToPeriodiko Admin Team | αναδημοσίευση από The Nation
Δύο
15χρονοι μαθητές σκοτώθηκαν την Τρίτη 23 Ιανουαρίου στο Κεντάκι μέσα
στο σχολείο τους. Ήταν ο 11ος πυροβολισμός μέσα σε σχολείο από την 1η
Ιανουαρίου. Ο 50ος μέσα στο τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Στην Αμερική, έχουν
αρχίσει να συνηθίζουν πλέον ότι παιδιά μπορούν να σκοτώνονται μέσα στο
ίδιο τους το σχολείο. Και το μόνο που φαίνεται να μπορούν να κάνουν
είναι να ενισχύουν αυτή την τάση. Σα να παίζουν βιντεοπαιχνίδι. Αυτή τη
φορά με ακόμα χειρότερο σενάριο: αυτό που ο καθηγητής ή η καθηγήτρια
πανέτοιμοι πυροβολούν και σκοτώνουν πρώτοι τον μαθητή ή τη μαθήτρια που
πάει να πυροβολήσει. Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο της Patricia J.
Williams* από The Nation.
Μετάφραση/επιμέλεια: Ελένη Παγκαλιά
Μέσα στις πρώτες 23 ημέρες του 2018, σημειώθηκαν 11 πυροβολισμοί σε σχολεία στις ΗΠΑ. Αντί να γίνει κάποια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, υπήρξε, αντιθέτως, μια πληθώρα νόμων και νομοσχεδίων που οπλίζουν τους δασκάλους και τους εκπαιδεύουν να μπορούν να σκοτώνουν.
Ο Adam Skaggs, του Νομικού Κέντρου Giffords για την Πρόληψη ενάντια στη Βία των όπλων, παρατηρεί: «υπάρχει αυτή η ιδέα ότι οι άνθρωποι χρειάζονται όπλα παντού, στους δρόμους, στα δημόσια πάρκα, ακόμη και στα κυβερνητικά κτήρια«. Αυτό είναι επίσης η απάντηση ενός έθνους που βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό του.
Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η χρηματοδότηση από το ίδρυμα Buckeye Firearms των λεγόμενων προγραμμάτων «Faster»,
τριήμερα εκπαιδευτικά σεμινάρια για δασκάλους από όλη τη χώρα. Εκτός
από εκπαίδευση σε στόχο, η μία μέρα της εκπαίδευσης είναι αφιερωμένη
στην «ανάπτυξη κατάλληλης στάσης» ή ενίσχυσης της ετοιμότητας των
εκπαιδευτικών να πυροβολούν μετά από πολύ γρήγορη κρίση. Οι
εκπαιδευόμενοι καλούνται να «κλείσουν τα μάτια τους και να φανταστούν
τον μαθητή να εισέρχεται στην τάξη με ένα όπλο» και έπειτα διδάσκονται
πώς να βρουν το θάρρος να σκοτώσουν τον συγκεκριμένο μαθητή. Μια δασκάλα
από το Κολοράντο δήλωσε στο BBC ότι «αποφάσισε κατά τη διάρκεια της
προετοιμασίας να φανταστεί την αγαπημένη της μαθήτρια, σε μια
προσπάθεια να σκληρύνει τον εαυτό της στο χειρότερο πιθανό ενδεχόμενο». Ένας εκπαιδευτής του προγράμματος ήταν αρκετά ενθαρρυντικός σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα: «αν
μπορούμε να τους καταφέρουμε να νικήσουν πρώτα μέσα στο μυαλό τους,
έχοντας μπροστά τους αυτόν τον μαθητή, τότε σε ένα πραγματικό
περιστατικό θα κυριαρχήσουν».
Τι φοβερή πρόταση, αυτό το τραγικό μάθημα για το τι σημαίνει νικούν «πρώτα μέσα στο μυαλό τους έχοντας μπροστά τους αυτόν τον μαθητή».
Αυτή η προσκόλληση σε μια τοξική ισοπεδωτική ηθική της Άγριας Δύσης
φέρνει τους δασκάλους σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση: Πρέπει να δουλέψουν
πολύ, να εκπαιδευτούν για να βρουν επιχείρημα για το ότι οι μαθητές
τους είναι κυριολεκτικά στο στόχαστρο. Εάν αυτό δεν είναι το τέλος του
πολιτισμού, δεν ξέρω τι είναι.
Το να εκτελούν οι καθηγητές χρέη
αποφασισμένων αξιωματικών της έννομου τάξης, με γεμάτα όπλα για να
υπερασπιστούν την «ειρήνη», λέει πολλά για το για το πόσο προκλητικό
είναι για την αστυνομία η καθημερινότητα της βίας με όπλα. Πρέπει να
αναλογιστούμε πόσο πολύ διάφορες δημοκρατικές θέσεις σχετικά με το
κρατικό μονοπώλιο στη βία έχουν ξεφτίσει από αναρχικές ιδεολογίες του
τύπου «ο καθένας για τον εαυτό του». Και φέρνουν αυτή τη νοοτροπία
«εμείς εναντίον αυτών» στην σχολική τάξη. Η δασκάλα του Κολοράντο
φανταζόταν την αγαπημένη της μαθήτρια. Υποθέτω ότι πολλοί θα φαντάζονταν
τον χειρότερο μαθητή τους ή κάποιο στερεότυπο επικίνδυνης ετερότητας.
Όπως και να έχει, η φαντασιακή πράξη να βλέπεις το καλύτερο ως χειρότερο
και το χειρότερο ως αναλώσιμο, είναι ένας ιδιαίτερος κίνδυνος από μόνος
του – μια προμελετημένη άδεια για να σκοτώνεις γρηγορότερα, ακόμα πιο
γρήγορα (Faster).
Στις ΗΠΑ, περισσότερο από το μισό του
πληθυσμού πιστεύει ότι η κατοχή όπλου ενισχύει τις πιθανότητες επιβίωσης
σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από συμμορίες και τρομοκράτες. Ωστόσο,
τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η κατοχή όπλων είναι πολύ πιο πιθανό να
αυξήσει τον κίνδυνο κάποιου κακού. Οι έρευνες δείχνουν, όπως σημειώνει
το Slate.com, ότι «ένα
όπλο στο σπίτι ήταν πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιηθεί για να απειλήσει
ένα μέλος της οικογένειας ή έναν κοντινό μας άνθρωπο παρά να
χρησιμοποιηθεί για αυτοάμυνα.«
Σύμφωνα με την εκστρατεία Brady για την Πρόληψη της Βίας των Όπλων, «δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της ανθρωποκτονίας … τρεις φορές υψηλότερος στα σπίτια με πυροβόλα όπλα», αλλά επιπλέον, «η
κατοχή πυροβόλου όπλου στο σπίτι αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας από 3
έως 5 και αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας με πυροβόλο όπλο 17 φορές«. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην υποθέσουμε ότι αυτοί οι αριθμοί θα ισχύουν και για σχολικές αίθουσες που θα έχουν όπλα.
Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την ανόητη αδιαφορία για τα στατιστικά δεδομένα γύρω από το τι πραγματικά μειώνει τη βία των όπλων.
Όταν το σύστημα προειδοποίησης πυρηνικής
επίθεσης απενεργοποιήθηκε τυχαία στη Χαβάη πριν μερικές εβδομάδες,
πολλοί βίωσαν τη βαθιά αδυναμία να αντιμετωπίσουν μια ανυπολόγιστη
δύναμη βίας. Ίσως μας δίνει μια κάποια αίσθηση ελέγχου το να
φανταζόμαστε ότι θα είχαμε το χρόνο να «προστατευτούμε» πηγαίνοντας
έρποντας σε ένα καταφύγιο, αλλά στην περίπτωση μιας πυρηνικής επίθεσης,
είναι σαφές ότι όλοι στην ευρύτερη περιοχή θα αποτεφρώνονταν στιγμιαία. Η
μόνη πραγματική ελπίδα για επιβίωση είναι ο περιορισμός στην πρόσβαση
και τον έλεγχο των ίδιων των όπλων.
Το ίδιο ισχύει και για το αδιανόητο
οπλοστάσιο που διαθέτουν ιδιωτικά οι Αμερικανοί. Μπορούμε να κάνουμε
ό,τι καλύτερο μπορούμε για να προστατευτούμε από κάθε απρόσμενη παράλογη
επίθεση όπως αυτή που έγινε στο Λας Βέγκας, αλλά αν δεν φορέσουμε
αλεξίσφαιρα και δεν κινούμαστε με τεθωρακισμένα, το πρόβλημα παραμένει:
Κυκλοφορούν τόσο πολλά όπλα γύρω μας που δεν γίνεται να νομίζουμε ότι
μπορούμε να προστατευτούμε χωρίς να μειώσουμε τον αριθμό τους. Στην
Αμερική τα όπλα στοιχίζουν ακριβότερα από τις πολεμικές συγκρούσεις.
Σύμφωνα με τον Guardian: «Από
το 1968…υπήρξαν 1.516.863 θάνατοι που σχετίζονται με όπλα στην
αμερικανική επικράτεια. Από την ίδρυση των ΗΠΑ, υπήρξαν 1.396.733
θάνατοι λόγω πολέμου. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει του
Αμερικανούς που σκοτώθηκαν κατά την Αμερικανική Επανάσταση, τον Πόλεμο
του Μεξικού, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον ισπανικό-αμερικανικό πόλεμο, τον
Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Πόλεμο της
Κορέας, τον Πόλεμο του Βιετνάμ, τον Πόλεμο του Κόλπου, τον Πόλεμο στο
Αφγανιστάν, τον Πόλεμο στο Ιράκ, καθώς και άλλες συγκρούσεις, μεταξύ
άλλων στο Λίβανο, στη Γρενάδα, στον Παναμά, στη Σομαλία και στην Αϊτή».
Και όμως… Η εκπαίδευση του Faster
χαρτογραφεί εξαιρετικά τον ρομαντισμό της Αμερικής γύρω από την
λυτρωτική αυτοδικία. Μέσα από αυτή τη στήλη έχω συστήσει το εξαιρετικό
βιβλίο της μελετήτριας του Χάρβαρντ Caroline Light «Stand Your Ground: Μια ιστορία της ερωτικής σχέσης της Αμερικής με τη θανατηφόρα αυτοάμυνα».
Επιτρέψτε μου να προσθέσω εδώ και την σύντομη ιστορία «Erostratus» του
Jean-Paul Sartre. Εκεί, ο αφηγητής παίρνει μια μισανθρωπική και
σεξουαλική ευχαρίστηση όταν έχει ένα όπλο κρυμμένο στην τσέπη του. Αυτή η
υπερβολική χαρά έρχεται, λέει, όχι από το όπλο, αλλά «από τον εαυτό μου: γινόμουν σαν ένα περίστροφο, μια τορπίλη ή μια βόμβα».
Ο φιλόσοφος Robert Esposito γράφει ότι «τα πράγματα αποτελούν το φίλτρο μέσω του οποίου οι άνθρωποι μπαίνουν σε σχέσεις ο ένας με τον άλλον.»
Όπλα, τορπίλες και βόμβες είναι ακριβώς τέτοια πράγματα. Ο Esposito
προειδοποιεί: «Όσο περισσότερο τα τεχνολογικά μας αντικείμενα, με την
τεχνογνωσία που τα έχει θέσει στην υπηρεσία μας, ενσωματώνουν ένα είδος
υποκειμενικής ζωής, τόσο λιγότερο μπορούμε να τα περιορίσουμε σε μια
αποκλειστική λειτουργία υπηρεσίας.»
*Η Patricia J. Williams είναι καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια των ΗΠΑ
Πηγή: The Nation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου