Τα άσεμνα τα λόγια τα μεγάλα

Οταν η εξουσία κυριολεκτήσει εμπράκτως, είναι βέβαιο ότι χάνονται ζωές αλλά απολύτως σίγουρο ότι οι ευθύνες για τις απώλειες και η ανάληψή τους, στο επίπεδο της λήψης αποφάσεων, βρίσκονται εκτός ουσίας. Αλλωστε, αυτό σημαίνει εξουσία. Εκτός ουσίας. Η σχολιογραφία, η κριτική, ο λόγος των απελπισμένων, οι καταγγελίες, ακόμα και η στείρα αντιπολίτευση είναι μες το παιχνίδι της σύγκρουσης της ουσίας με την εξουσία μπροστά στο θηριώδες, το απόλυτο που λέμε κακό που μας βρήκε.

 

Τα προβλήματα αρχίζουν όχι από την ώρα που μας βρίσκει το κακό, αλλά απ' την ώρα που το απεργαζόμαστε, το προκαλούμε, το μεγεθύνουμε, το ωραιοποιούμε, το ξορκίζουμε, το απευχόμαστε και εντέλει τρέχουμε για να το αποφύγουμε άλλοι σώζοντας το τομάρι τους κι άλλοι εαυτούς και αλλήλους, επειδή θέλουν, μπορούν και εν πολλοίς ξέρουν πως.
Αυτά όμως είναι ζητήματα ουσίας της ζωής και της κοινωνίας. Οταν φτάσουμε στην εξουσία είναι άλλες οι ευθύνες, οι γνώσεις, οι απαιτήσεις και κυρίως το βάρος της υπογραφής του πιστοποιητικού θανάτου. Χάνεις τον άνθρωπό σου. Πονάς, υποφέρεις όσο και όπως και στις αρχαίες και στις σύγχρονες κοινωνίες. Στις τελευταίες όμως το πιστοποιητικό το υπογράφουν οι... αρχές.

Σ' αυτήν την αντίφαση που γεννήθηκε ανάμεσα στη δήλωση - απάντηση του γραμματέα Πολιτικής Προστασίας σε Ερώτηση του ΚΚΕ για την πυρασφάλεια κ.λπ... «η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό, που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν... μ' ένα δίκτυο εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που «η φωτιά σβήνεται μ' ένα ή δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου» και σε όσα «υπερήφανα» ακούστηκαν σαν άσεμνα λόγια σε κηδεία στη συνέντευξη Τύπου των «προστατευτικών αρχών», χάθηκε και η ουσία εξευτελίστηκε και η εξουσία. Οχι. 

Δεν είναι θέμα παραίτησης απλώς. Είναι ύβρις να τα έχεις πει αυτά τα μοναδικά εξαιρετικά και τέλειά σου έργα ένα μήνα πριν και μετά με καρβουνιασμένους νεκρούς, πνιγμένους και ξεσπιτωμένους, να λες ότι φταίνε οι πάντες και τα πάντα για τον όλεθρο, εκτός από την εξουσία σου, που δεν επιτρέπεται να κριθεί εκ του αποτελέσματος.

 

Κι εδώ αρχίζει το βρώμικο παιχνίδι του οπορτουνισμού: Πώς θα βγούμε κερδισμένοι απ' την καταστροφή. Η μείζων αντιπολίτευση, αφαιρώντας τον εαυτό της απ' τον κρίκο των διαχρονικών ευθυνών, στην αρχή το παίζει σεμνή και σιωπηλή και μετά βάζει τα τσιράκια της να λένε κομμούνια τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έτσι ώστε να ταυτίζεται με την ερώτηση που αυτοί δεν έκαναν, αλλά την έκανε το ΚΚΕ, κι όχι με την απάντηση που είναι ίδια με αυτή που θα έδιναν οι ίδιοι αν ήταν κυβέρνηση, στο ίδιο σύστημα, με τον ίδιο καπιταλιστικό κώδικα αξιών. Αυτόν που θέλει να σε σκοτώνει η εξουσία και μετά να πρέπει να την ψηφίζεις, επειδή σου έδωσε χαμηλότατο δάνειο να πληρώσεις τα περατατζίδικα του Χάρου που πήρε τη μάνα σου ή το παιδί σου.

Κι έτσι, φτάνουμε κυριολεκτικά πατώντας πάνω σε πτώματα με επικοινωνιακές πιρουέτες και το Χάρο πρώτο μπαλαρίνο, να μετράνε τις πυρκαγιές τους σαν επίσημα ψηφισμένα τσογλάνια που μετράνε καμένα πιόνια του τύπου «η δικιά σας πυρκαγιά είχε 63 πτώματα κι η δικιά μας μόλις 84...» (!). Εκτός ουσίας, με συμπυκνωμένη την εκ των υστέρων ευαισθησία στη λέξη «σκάστε», που έτσι κι αλλιώς διαφέρει πολύ όταν λέγεται μπροστά στις κάμερες απ' όταν υλοποιείται πίσω απ' αυτές.

 

Στις βρωμοκουβέντες τα παλιά τα χρόνια οι μεγαλύτεροι λέγανε «θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα». Σαν πολύ πλακωθήκαμε στις εξωτικές καυτερές γεύσεις, τα σπρέι πιπεριού και τα πιπεράτα σχέδια αντιμετώπισης κρίσης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Υπάρχει τρόπος να βγει πολιτικά ο σκασμός. Πάρτε απ' τη «Σύγχρονη Εποχή» την έκδοση της ημερίδας του Μαΐου του 2018 του ΚΚΕ για την πυρασφάλεια και τη δασοπροστασία και χώστε την καλά διαβασμένη στα άσεμνα στόματα της εξουσίας. Τώρα εγκαίρως. Πριν έρθει το φθινόπωρο και μας πνίξουν τα προεκλογικά σαλιαρίσματα σαν χείμαρροι σε κάθε μάνδρα, σε κάθε γειτονιά.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ