Το πραγματικά προοδευτικό για το λαό ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες του

Πόσο «προοδευτικές» είναι η υπονόμευση διά νόμου του απεργιακού δικαιώματος, η εφαρμογή του μνημονιακού εκτρώματος για τον καθορισμό του κατώτερου μισθού από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, η «κωδικοποίηση» - μονιμοποίηση των εκατοντάδων αντεργατικών νόμων των μνημονίων, που σημαίνουν χαμοζωή για 500 ευρώ, απληρωσιά, εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, ζούγκλα στην αγορά εργασίας;

Πόσο «προοδευτικό» είναι να βγάζεις στο σφυρί λαϊκά σπίτια, να ψηφίζεις νόμο που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς «ιδιώνυμο» αδίκημα, να σφίγγεις τη θηλιά της φοροληστείας, των εκβιασμών και των κατασχέσεων σε εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, να εφαρμόζεις κατά γράμμα την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ που επιταχύνει το ξεκλήρισμα των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου;

Πόσο «ριζοσπαστικό» και «σύγχρονο» είναι να φορτώνεις στο λαό ως ατομική ευθύνη την προστασία από φυσικά φαινόμενα και τα περιβαλλοντικά εγκλήματα του κεφαλαίου, να βυθίζεις χιλιάδες σπίτια στην ενεργειακή φτώχεια, να πληρώνει ο λαός για Υγεία και Φάρμακο;

Να «ξεπλένεις» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τη «διαβολική αλλά για καλό» κυβέρνηση Τραμπ, να μετατρέπεις τη χώρα σε μια απέραντη βάση εφόρμησης για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην οποία ο Αμερικανός πρέσβης αλωνίζει από πανεπιστήμιο σε υπηρεσία κι από υπουργείο σε περιφέρεια, κάνοντας το λαό κινούμενο στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών;


Και αλήθεια, τι είδους «προοδευτική απάντηση» στην ακροδεξιά είναι να αθωώνεις την ΕΕ που πρωτοστατεί στην εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού και στηρίζει αντιδραστικές δυνάμεις όπως στην Ουκρανία, να στήνεις στα νησιά κολαστήρια για χιλιάδες πρόσφυγες, να υπερασπίζεσαι όπου σταθείς και όπου βρεθείς τις αντιδραστικές συμφωνίες με την ΕΕ που έχουν οδηγήσει στον εγκλωβισμό τους;

Τα ερωτήματα αυτά, και άλλα παρόμοια, δεν μπορεί παρά να γεννιούνται τώρα που με αφορμή και τις αντιδραστικές προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση που παρουσίασε ο πρωθυπουργός στην αρχή της βδομάδας, όσο και με τον «αχό» της σκανδαλολογίας που ξανασηκώνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ανεβάσει ξανά το έργο της «προόδου» που μάχεται ενάντια στη «συντήρηση» και την ακροδεξιά, του «ριζοσπαστικού» και «καινοτόμου» που επιτίθεται τάχα στο «παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα».

Πολυεργαλείο...

 

Το σχήμα αυτό, όπως και τα υπόλοιπα κάλπικα διλήμματα που κατά καιρούς επιστρατεύουν και εγκαταλείπουν με την ίδια ευκολία, αφού πρώτα φθαρούν με νομοτελειακή ακρίβεια (μνημόνιο - αντιμνημόνιο πριν γίνουν όλοι μνημονιακοί, «ναι» και «όχι» στο δημοψήφισμα πριν πουν όλοι «ναι σε όλα», «φως - σκοτάδι» παλιότερα ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πριν συγκυβερνήσουν), λειτουργεί ως «πολυεργαλείο»:

-- Πατάει και «φουσκώνει» τις δευτερεύουσες πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις - επί της ουσίας για το από ποια τσέπη θα τα πάρουν από το λαό - στήνοντας λογής λογής «σκιάχτρα» με σκοπό να κρύψει το κύριο, τη σύμπλευση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην ουσία της κοινής αντιλαϊκής τους πολιτικής, την ταξική δηλαδή πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου.

-- Λειτουργεί πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος, ως θολή «διαχωριστική γραμμή» που μετακινείται κατά το δοκούν για την ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος, για να διαμορφώνονται συμμαχίες και συμπαρατάξεις αστικών δυνάμεων, να πέφτουν «γέφυρες» προς άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, στη μια ή την άλλη κατεύθυνση, για να διαμορφώνονται «εναλλακτικές» και σχήματα αστικής διαχείρισης.

-- Αξιοποιείται αλλά και αντανακλά τις αντίστοιχες διεργασίες και προβληματισμούς των αστικών τάξεων σε όλη την ΕΕ, για το πώς καλύτερα θα θωρακίσουν τα συμφέροντά τους, σε συνθήκες μεγάλων δυσκολιών στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και προδιαγεγραμμένης πορείας προς μια νέα καπιταλιστική κρίση. Συνθήκες που οξύνουν τις αντιθέσεις με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, ενώ αποτυπώνονται και στην ανάδειξη σε θέσεις αστικής διαχείρισης δυνάμεων που εκφράζουν γραμμή παραπέρα «περιχαράκωσης», με αναδιατάξεις ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, αμφισβήτηση ή επαναδιαπραγμάτευση - έτσι κι αλλιώς - προσωρινών συμφωνιών.

...ενσωμάτωσης

 

Κυρίως βέβαια τα περί προόδου και συντήρησης που επιστρατεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το νέο όχημα για να συνεχίζονται ο εγκλωβισμός, η ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων στην πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου και τα διλήμματά της.

Γι' αυτό και:

-- Προβάλλει τη λογική της ...«αναγκαίας προσαρμογής», δηλαδή στην πλήρη αποδοχή όσων χάθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης ως «περασμένα - ξεχασμένα», της συστηματικής μείωσης των απαιτήσεων από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Εμφανίζοντας ως «σύγχρονο» την πολιτική αναδιανομής της φτώχειας, τους μηχανισμούς διαχείρισης και ενσωμάτωσής της, ως απαραίτητο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες καλούνται να «γειωθούν» με την πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας. Να προσαρμοστούν, δηλαδή, στα στενά όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αποτελεί την αιτία των δεινών για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα αλλά ο ίδιος εμφανίζει ως τάχα λύση τους. Ολες οι δυνάμεις, λοιπόν, συμβάλλουν στο να διαστρεβλώνεται το βασικό: Οτι ακόμα και η πιο μικρή κατάκτηση για την εργατική τάξη έχει αποσπαστεί διαχρονικά, όταν ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του δυνάμωνε και όχι όταν οι εργαζόμενοι υποτάσσονταν στα συμφέροντα του κεφαλαίου και αποδέχονταν τη «ρεαλιστικότητά» του.

-- Παρουσιάζει ως «νέο» και ενίσχυση της «δημοκρατίας» αντιδραστικές προτάσεις για τη θωράκιση και τη «σταθερότητα», όπως λέει, του πολιτικού συστήματος, σχήματα ενίσχυσης της «κοινωνικής συνοχής», καρικατούρες διεκδίκησης, και «μοχλούς» ώστε τα λαϊκά στρώματα να θεωρούνται συνυπεύθυνα για την αντιλαϊκή πολιτική.

-- Στάζει το «δηλητήριο» στις λαϊκές συνειδήσεις πως ό,τι θετικό προσμένει ο λαός θα έρθει «από τα πάνω», δηλαδή μέσα από τη μεταμόρφωση και αναδιάταξη του σάπιου πολιτικού συστήματος, την ανακύκλωση παλιών και νέων φθαρμένων υλικών, διεκδικώντας για τον εαυτό του το ρόλο του προοδευτικού «λευκαντικού», ιδιαίτερα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Καλλιεργεί την αναμονή για εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων, που παραλαμβάνουν η μια πίσω απ' την άλλη την ίδια σκυτάλη, αυτή της υπηρέτησης των συμφερόντων της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

-- Με τη σημαία της «κάθαρσης» και της στήριξης κάποιας υποτιθέμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας», απέναντι στο «σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του χτες» και την «κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα», επιχειρεί να πείσει ότι υπάρχει τάχα και ένας άλλος, «υγιής» καπιταλισμός, ότι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα μπορεί με μια άλλη διαχείριση να κάνει το λύκο αρνί, να απαλλάξει το σύστημα από τις μόνιμες αντιφάσεις του, να μετατρέψει το αστικό κράτος, που υπάρχει για να υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία, σε κράτος «για όλους». Γι' αυτό και δείχνει με επιμονή το «δέντρο» της διαφθοράς, εκείνους που «τα παίρνουν», για να κρύψει το «δάσος», αυτούς που τα «δίνουν», τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους καπιταλιστές, το μεγάλο σκάνδαλο, που δεν είναι άλλο από το σύστημα της εκμετάλλευσης το οποίο από κοινού υπηρετεί με τους υπόλοιπους και πάνω στο οποίο φυτρώνουν και τα υπόλοιπα «λουλούδια» της διαφθοράς, της σήψης, του παρασιτισμού.

-- Ξεπλένει τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει η αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, παρουσιάζοντάς τις ως «εγγύηση» σταθερότητας, ασφάλειας και ειρήνης για τους λαούς, ντύνει με τάχα «προοδευτικό» μανδύα, στην πραγματικότητα αυτόν του κοσμοπολιτισμού της αστικής τάξης, την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που ξεδιπλώνονται, οξύνοντας τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, γεννώντας μεγάλους κινδύνους για το λαό.

-- Σκυλεύει την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, κλέβει από δω κι από εκεί συνθήματα για να ντύσει τη βάρβαρη πολιτική του υπέρ του κεφαλαίου και ταυτόχρονα ρίχνει λάσπη στην πρώτη απόπειρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπως και στις πολύτιμες για το σήμερα παρακαταθήκες του κομμουνιστικού κινήματος, με το βλέμμα στο μέλλον, αναπαράγοντας το ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι αιώνιο και το μόνο που απομένει είναι η πάλη για τον «εξανθρωπισμό» του.

Προσπαθεί με δυο λόγια να θολώσει το κύριο: Οτι το πόσο προοδευτική είναι μια πολιτική δεν κρίνεται απ' τις διακηρύξεις εκείνων που την υλοποιούν αλλά απ' το ερώτημα: Ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί; Κι όσο γι' αυτό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει δώσει παραπάνω από πολλά διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο και αντίστοιχα αποδείξεις στο λαό ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου αποτελούν το «ευαγγέλιό» της.

Το νέο είναι η πρόταση του ΚΚΕ

 

Πραγματική πρόοδος για το λαό σημαίνει να ζει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του, τις δυνατότητες που δημιουργούν η επιστήμη, η τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας.

Πρόοδος για το λαό είναι η ανατροπή όλου του μνημονιακού και αντιλαϊκού οπλοστασίου, για να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι τις απώλειές τους, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους.

Πραγματικά σύγχρονο είναι να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, δωρεάν Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια, πρόσβαση στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό, υποδομές αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής προστασίας, να απολαμβάνουν τον τεράστιο πλούτο που παράγουν. Να ζουν απαλλαγμένοι από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και των θανατηφόρων σχεδίων τους.

Αυτό το διαφορετικό για το λαό μπορεί να έρθει όχι με μια άλλη διαχείριση βγαλμένη από τα σπλάχνα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που γεννάει εκμετάλλευση, φτώχεια, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά μόνο σε σύγκρουση μαζί του.

Μπορεί να έρθει μέσα από την καθημερινή πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, την αποφασιστική ενίσχυση του ταξικού - εργατικού κινήματος, την οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, που θα πολλαπλασιάζει τα εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, τις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά, απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν.

Μέσα από την αποφασιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, που μπαίνει μπροστά στον αγώνα αυτό, αποκαλύπτει τον πραγματικό και μεγάλο ένοχο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ο λαός και η νεολαία, έχει πρόγραμμα και σχέδιο που οδηγούν σε έναν ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, με «ατμομηχανή» την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας και όχι τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών.

Αυτός ο δρόμος οδηγεί σε ξέφωτο υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας, είναι το πραγματικά σύγχρονο και νέο.

Τ. Β.

 

Ριζοσπάστης   Σάββατο 3 Νοέμβρη 2018 - Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018