Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε κυβερνητικά στελέχη και μέλη της Επιτροπής
της κυβέρνησης να μιλούν για το δεύτερο κύμα πανδημίας του κορονοϊού,
που είναι πιο επιθετικό από το πρώτο. Τις ...αναλύσεις τους βέβαια τις
συμπληρώνουν και με τις αιτίες που, ούτε λίγο ούτε πολύ, συμπυκνώνονται
στα εξής: «Φταίει η ανευθυνότητα των πολιτών», «φταίει η μη τήρηση των
μέτρων», «φταίει η μη συνειδητοποίηση της ατομικής ευθύνης». Ολα αυτά,
βέβαια, προετοιμάζουν το έδαφος για να εμφανίσουν τον ίδιο τον λαό ως
υπεύθυνο για την κατάσταση που θα επιδεινωθεί, αλλά πολύ περισσότερο ως
υπεύθυνο που πρέπει να πληρώσει με ένα νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που
θα συνοδεύει το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Το έργο το είδαμε άλλωστε
και στο πρώτο κύμα και στο πρώτο lockdown... Γι' αυτό, άλλωστε, όλες
αυτές τις μέρες, σταθερά βρίσκεται εκτός κάδρου η πραγματική αιτία.
Δηλαδή, η κατάσταση στον τομέα Υγείας, στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα
Μαζικής Μεταφοράς, στα σχολεία, στις δομές προσφύγων και μεταναστών.
Εκεί δηλαδή όπου μας λένε ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο από
αυτό που έχει ήδη γίνει, αν και θεωρούνται σύμφωνα και με διεθνείς
μελέτες οι βασικές εστίες υπερμετάδοσης. Είναι κρίσιμη βεβαίως η
απάντηση στο γιατί δεν μπορούν να παρθούν τα αναγκαία και ουσιαστικά
μέτρα, που αποτελούν άλλωστε και αντικείμενο διεκδίκησης συνδικάτων,
μαζικών οργανώσεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος, των υγειονομικών,
εκπαιδευτικών, μαθητών. Η κυβέρνηση λέει ότι δεν προλάβαινε να κάνει
κάτι άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα και στήνουν
μεταξύ τους αποπροσανατολιστικό καβγά. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Το
γιατί δεν μπορούν να παρθούν μέτρα λογικά και αυτονόητα, δείχνει και το
βάθος του προβλήματος. Οτι δηλαδή η λογική κόστους - οφέλους που
κυριαρχεί για μια σειρά από κρατικές δαπάνες που αφορούν λαϊκές ανάγκες,
οι οποίες αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα, οι προτεραιότητες στήριξης
των μονοπωλιακών ομίλων, το πολιτικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει από
κοινού όλες οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, που διαπνέει τη
λειτουργία των μηχανισμών του αστικού κράτους, δεν αφήνουν άλλα
περιθώρια...