Υπό χυδαία αίρεση

 

 

Τελειώσαν οι γιορτές, και μαζί μ' αυτές κι όλες οι ενοχές που ελλοχεύουν στις προγραμματισμένες φιλανθρωπίες και στις γκουρμεδιές της χοληστερίνης. Και στην προσγείωση στην πραγματικότητα να τη που πετιέται μια φριχτή ατζέντα γεγονότων, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών, από τις εκλογές ως τους πολέμους κι από τις σφαγές ως τα εμπάργκο, παραμένοντας όμως ατζέντα υπό χυδαία αίρεση.

Αναφέρομαι στις αμερικάνικες εκλογές αυτού του φθινοπώρου. Γιατί μου γυρίζουν τ' άντερα όταν ακούω περισπούδαστες αναλύσεις, από καθηγητές πανεπιστημίου λόγου χάρη μέχρι ινφλουενσεράδες στα αραχνώδη μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίζεται μια ανεπαίσχυντη ομολογία ότι η αμερικάνικη καπιταλιστική επικυριαρχία είναι δεδομένη και αποδεχτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ακούς ως μόνιμη επωδό σε οποιοδήποτε επιχείρημα τη φράση «να δούμε, ως τις αμερικάνικες εκλογές...», αν θα συνεχιστεί ή θα σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, αν θα ανοίξει κι άλλο μέτωπο εκτός απ' αυτό της Ουκρανίας, αλλά κι αν θα πεθάνει ο γείτονας από έλλειψη χορηγών ασθενοφόρων, κι αν το αντάρτικο θα καταφέρει να μπάσει και καμιά παλαιστινιακή σημαία στον εκστασιασμένου κοινού πανηγυρικό χυλό της Γιουριβίζιον.

Δηλαδή, πάμε σε ευρωεκλογές ωσάν κρεμασμένοι από τα ανώριμα αστειάκια δύο υπερώριμων υποψήφιων πλανηταρχών. Κι έτσι σ' αυτήν την αόρατη από πλευράς δομής, αλλά απολύτως αισθητή θέση των πάντων υπό αίρεση, δεν μπορεί παρά κάμποσοι από μας να αισθανόμαστε ότι μας φέρονται όπως τις γαλοπούλες που σφάζονται στην αμερικανική Ημέρα των Ευχαριστιών, αλλά μία «τυχερή» λαμβάνει χάρη, από τον Πρόεδρο, κι αφήνεται να σουλατσάρει στον κήπο του Λευκού Οίκου.

Σε μια τέτοια πίστα, πιο εύκολα απ' όλους, κινούνται, βολεύονται κι εντέλει εγκαθίστανται οι φασίστες και τα ναζίδια. Συνήθως πλασάρουν καθαρότητα, τάξη, ασφάλεια, αρχές, αξίες, παράδοση, κ.λπ., ακριβώς επειδή οι σκακιστές που τους κουνάνε ως πιόνια έχουν φροντίσει όλα τα παραπάνω, και κυρίως η αντίπαλη του καπιταλισμού ιδεολογία, να έχουν απαξιωθεί σε βαθμό κακουργήματος. Κι όμως, στην πραγματικότητα αυτοί που γεμίζουν τις ζωές μας σκατά, είναι αυτοί που παρουσιάζουν το φασισταριό ως καζανάκι. Αλλά καζανάκι χαλασμένο που πλημμύρισε και κάνα δυο ορόφους παρακάτω. Είναι πολύ άσχημη, για την ακρίβεια αποκρουστική, μια... δημοκρατία που διαγκωνίζεται να πετύχει το παρακάτω!

Υπάρχει ένας κίνδυνος που θέλει στις μέρες μας κόπο, πίστη και αγάπη στον άνθρωπο. Επιμονή, υπομονή και γνήσια αντίληψη της έννοιας λαός, ώστε να αποφευχθεί. Κι αυτό είναι να καλλιεργηθεί η αδιαφορία για την πολιτική και τα κοινά ως άμυνα. Αμυνα ακόμα και των σκεπτόμενων, των καλλιεργημένων, μη σας πω και των διανοούμενων που δεν θέλουν να μπουν στην κληρωτίδα της γαλοπούλας των αμερικάνικων εκλογών. Μετατρέπονται όμως σε ηθικούς αυτουργούς μιας ιδεολογικής λοβοτομής και μιας πραγματικής σφαγής σαν της τωρινής και της επόμενης Γάζας, που θα συζητάνε περισσότερο για τη γεωπολιτική κατανομή των ψήφων της Γιουροβίζιον ή την εθνική υπερηφάνεια για τις επιδόσεις ομάδων με Ελληνα ιδιοκτήτη και αλλοδαπούς παίκτες, παρά για τη χρηματιστηριακή αποτίμηση του αίματος που έτσι κι αλλιώς αναβάλλεται για μετά τις αμερικάνικες εκλογές...

Της
 

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ