«Πρωταθλήτρια» στην τουριστική κίνηση αναδεικνύεται φέτος η Αθήνα, με τις αφίξεις να είναι κατά 9% υψηλότερες από το 2019, χρονιά που είχε καταγραφεί «ρεκόρ» στην πρωτεύουσα. Η απογείωση της κερδοφορίας για τους ομίλους του κλάδου αναμένεται μάλιστα να συνεχιστεί, αφού για τους επόμενους μήνες προβλέπεται αύξηση τουλάχιστον 10% σε σχέση με πέρυσι και ακόμα παραπάνω σε σχέση με το 2019. Να λοιπόν πόσο «ικανή» αποδεικνύεται η δημοτική αρχή της ΝΔ, που με τη στήριξη των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ προωθεί με την πολιτική της την πόλη - «τουριστικό προϊόν», μετατρέποντάς την σε πάρκο ξενοδοχείων, με γειτονιές - διασκεδαστήρια, όπου αλωνίζει η βραχυχρόνια μίσθωση.
Τι σημαίνει όμως αυτό για τον λαό της Αθήνας; Σημαίνει ενοίκια στα ύψη και μια πόλη «υγειονομική ζώνη», για να αναπτύσσεται το τουριστικό προϊόν. Σημαίνει να δίνει η δημοτική αρχή δεκάδες εκατομμύρια για «αναπλάσεις» και τουριστική διαφήμιση, την ίδια στιγμή που σχεδόν 400 σχολεία είναι του μισού αιώνα και εκατοντάδες οικογένειες δεν έχουν πρόσβαση σε παιδικό σταθμό, με Προσχολική Αγωγή στα κοντέινερ. Οι μεγαλοξενοδόχοι χρωστούν εκατομμύρια ευρώ από τέλη που δεν αποδίδουν στον δήμο, ενώ τα λαϊκά νοικοκυριά φορτώνονται με πάνω από 200 εκατ. ευρώ δημοτική φορολογία. Ετσι θωρακίζονται τα κέρδη και κατοχυρώνεται μια Αθήνα «φιλική» στις τουριστικές επενδύσεις και εχθρική για τα εκατομμύρια του λαού της. Τέτοια στοιχεία, λοιπόν, δύο μέρες πριν από τις δημοτικές - περιφερειακές εκλογές, δίνουν ακόμα περισσότερους λόγους για να εκφραστεί πλατιά η γνήσια λαϊκή αντίθεση με αυτήν την αντιλαϊκή «κανονικότητα». Να καταψηφιστούν η πολιτική των tour operators, τα συμφέροντα των λίγων, να δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πολλών, με «Λαϊκή Συσπείρωση» ακόμα πιο δυνατή!
Οταν μια δικαστική απόφαση σιγοντάρει την πολιτική της κυβέρνησης, τότε η «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» και ο «σεβασμός στις αποφάσεις της» είναι το «ιερό δισκοπότηρο» για τους υπουργούς και τα επιτελεία της. Οταν όμως για διάφορους λόγους «παρεκκλίνει» έστω και λίγο από την κεντρική πολιτική γραμμή, τότε «τα δικαστήρια δεν μπορούν να ασκούν δημοσιονομική πολιτική», όπως σχολίαζε χτες ο Αδ. Γεωργιάδης για την απόφαση σχετικά με τις περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών. Βέβαια, όσες τέτοιες αποφάσεις κι αν πάρει η Δικαιοσύνη, ούτε ο χαρακτήρας ούτε ο ρόλος της αλλάζουν, στην υπηρεσία της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής. Υπάρχουν άλλωστε εκατοντάδες αποφάσεις που το επιβεβαιώνουν, κρίνοντας «απαράδεκτες» τις διεκδικήσεις εργαζομένων και συνταξιούχων για ανάκτηση παλιότερων περικοπών, βγάζοντας απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, «δικαιώνοντας» την εργοδοσία σε εργατικά «ατυχήματα», νομιμοποιώντας περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, επικυρώνοντας απολύσεις για συνδικαλιστική δράση και ...πάει λέγοντας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η παρέμβαση της Δικαιοσύνης στην «άσκηση πολιτικής» καθόλου δεν ενοχλεί τις κυβερνήσεις. Αντίθετα, την επιδιώκουν και την επιβάλλουν με τους νόμους τους. Ας μην ανησυχεί επομένως ο Γεωργιάδης για την απόφαση σχετικά με τις συντάξεις των δικαστικών. Προπάντων όμως να μην επαναπαύονται και να μην εφησυχάζουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι ότι η διεκδίκηση των απωλειών που είχαν όλα αυτά τα χρόνια και βελτίωση μισθών και συντάξεων μπορούν να γίνουν χωρίς αγώνα, χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς, το αντιλαϊκό κράτος και όλους τους θεσμούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου