30-08-2018
ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Απ’ όλα όσα το σύστημα της ελεύθερης αγοράς
επιφυλάσσει στους πολίτες για να τους χειραγωγεί κοροϊδεύοντας τους
ταυτόχρονα, το πιο χυδαίο, το πιο εμφατικά υβριστικό με την αρχική του
σημασία, το πλέον ανίερο, με την έννοια που είναι αποδεκτή ως “ιερή”
ακόμη κι από άθεους, άθρησκους αγνωστικιστές , είναι η… ποσοστοποίηση
της αναπηρίας με οικονομικά κριτήρια.
Απ’ όλα όσα το σύστημα της ελεύθερης αγοράς επιφυλάσσει στους πολίτες
για να τους χειραγωγεί κοροϊδεύοντας τους ταυτόχρονα, το πιο χυδαίο, το
πιο εμφατικά υβριστικό με την αρχική του σημασία, το πλέον ανίερο, με
την έννοια που είναι αποδεκτή ως “ιερή” ακόμη κι από άθεους, άθρησκους
αγνωστικιστές , είναι η… ποσοστοποίηση της αναπηρίας με οικονομικά
κριτήρια.
Με κοντά μισόν αιώνα εμπειρία του δημόσιου λόγου έχω γκώσει πια, αηδίασα να βλέπω και ν’ ακούω τη μεταχείριση των ανθρώπων ως res, αντικείμενο, και δη μεταχειρισμένο. Κυριολεκτώ. Αρχίζοντας απ’ τις μετονομασίες, “ανάπηροι, άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα με ειδικές δεξιότητες”… κι άλλα πολλά που βολεύτηκαν πίσω από το αρκτικόλεξο ΑΜΕΑ, κρύβεται ένα πολιτικό ανθρωποπάζαρο του αισχίστου είδους. Με βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά, περιφρόνηση της επιστήμης και της τεχνολογίας από τους κυνηγούς του κέρδους, με εκμετάλλευση κάθε πρακτικής, συναισθηματικής οικογενειακής, ανθρώπινης σχέσης, το σύστημα πουλάει δικαιώματα κι επιδόματα στους ανάπηρους, όπως οι πλασιέ μεταχειρισμένων ελαστικών σε εμπόλεμες ζώνες μαύρης αγοράς.
Οι έχοντες και το μαχαίρι και το πεπόνι της εξουσίας στήνουν κάθε τρεις και λίγο αντιεπιστημονικά και αντικοινωνικά “επιτροπές” εκτίμησης της αναπηρίας, κατά την ποσόστωση που βολεύει το εκάστοτε αστικό γκουβέρνο. Και με ψίχουλα επιδομάτων, ανύπαρκτες δομές, ελάχιστες πολιτισμικές κι εκπαιδευτικές επενδύσεις, ώστε η ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ να μην είναι κτηνώδης επιβίωση αλλά ζωή ποιοτική κι ελεύθερη, ασκεί πολιτική χειραγώγησης μαζών, με εκατοντάδες ΜΚΟ, συμβούλια, χορηγούς, στοχευμένες φιλανθρωπίες και μπόλικη δημοσιοσχετίλα, γιγαντώνοντας το χάσμα, μεταξύ εχόντων και μη, “τυχερών” και “άτυχων”. Για να πουλιέται ανάμεσα και στους άλλους φόβους-τρόμους, κι αυτός της αναπηρίας που μπορεί να χτυπήσει τον καθένα μας ανά πάσα ώρα, αιτία και στιγμή.
Οι “επιτροπές” αλλάζουν κριτήρια, τρόπο εκτίμησης, γραφειοκρατική συνδεσμολογία, σκοπιμότητες και εκτελούν λογιστηριακές μικροπολιτικές οδηγίες, παίζοντας με τη ζωή των ΑΜΕΑ και των οικογενειών τους, όπως ο Εμπενίζερ Σκρουτζ με τις τύψεις του για τους φτωχούς κάθε χριστουγεννιάτικη αγορά.
Έτσι και τώρα (με αφορμή την υπόθεση Φλώρου, βαθιά ύποπτη πολιτικά έτσι κι αλλιώς κι εκτός δικαστηρίων) ξαναβγήκαν στην αγορά τα ποσοστά ηθικής και ανήθικης αναπηρίας απ’ τους εμπόρους των εντυπώσεων και των επιτροπών. Και το σύμπλεγμα ΑΜΕΑ- νόμος – κράτος αστικό, λειτουργεί σαν μάντρα χαλασμένες αυτοκινήτων με το… ευεργέτημα του κέρδους από την απόσυρση… Μπλιαχ!… Ποσοστό αηδίας 100%!
Με κοντά μισόν αιώνα εμπειρία του δημόσιου λόγου έχω γκώσει πια, αηδίασα να βλέπω και ν’ ακούω τη μεταχείριση των ανθρώπων ως res, αντικείμενο, και δη μεταχειρισμένο. Κυριολεκτώ. Αρχίζοντας απ’ τις μετονομασίες, “ανάπηροι, άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα με ειδικές δεξιότητες”… κι άλλα πολλά που βολεύτηκαν πίσω από το αρκτικόλεξο ΑΜΕΑ, κρύβεται ένα πολιτικό ανθρωποπάζαρο του αισχίστου είδους. Με βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά, περιφρόνηση της επιστήμης και της τεχνολογίας από τους κυνηγούς του κέρδους, με εκμετάλλευση κάθε πρακτικής, συναισθηματικής οικογενειακής, ανθρώπινης σχέσης, το σύστημα πουλάει δικαιώματα κι επιδόματα στους ανάπηρους, όπως οι πλασιέ μεταχειρισμένων ελαστικών σε εμπόλεμες ζώνες μαύρης αγοράς.
Οι έχοντες και το μαχαίρι και το πεπόνι της εξουσίας στήνουν κάθε τρεις και λίγο αντιεπιστημονικά και αντικοινωνικά “επιτροπές” εκτίμησης της αναπηρίας, κατά την ποσόστωση που βολεύει το εκάστοτε αστικό γκουβέρνο. Και με ψίχουλα επιδομάτων, ανύπαρκτες δομές, ελάχιστες πολιτισμικές κι εκπαιδευτικές επενδύσεις, ώστε η ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ να μην είναι κτηνώδης επιβίωση αλλά ζωή ποιοτική κι ελεύθερη, ασκεί πολιτική χειραγώγησης μαζών, με εκατοντάδες ΜΚΟ, συμβούλια, χορηγούς, στοχευμένες φιλανθρωπίες και μπόλικη δημοσιοσχετίλα, γιγαντώνοντας το χάσμα, μεταξύ εχόντων και μη, “τυχερών” και “άτυχων”. Για να πουλιέται ανάμεσα και στους άλλους φόβους-τρόμους, κι αυτός της αναπηρίας που μπορεί να χτυπήσει τον καθένα μας ανά πάσα ώρα, αιτία και στιγμή.
Οι “επιτροπές” αλλάζουν κριτήρια, τρόπο εκτίμησης, γραφειοκρατική συνδεσμολογία, σκοπιμότητες και εκτελούν λογιστηριακές μικροπολιτικές οδηγίες, παίζοντας με τη ζωή των ΑΜΕΑ και των οικογενειών τους, όπως ο Εμπενίζερ Σκρουτζ με τις τύψεις του για τους φτωχούς κάθε χριστουγεννιάτικη αγορά.
Έτσι και τώρα (με αφορμή την υπόθεση Φλώρου, βαθιά ύποπτη πολιτικά έτσι κι αλλιώς κι εκτός δικαστηρίων) ξαναβγήκαν στην αγορά τα ποσοστά ηθικής και ανήθικης αναπηρίας απ’ τους εμπόρους των εντυπώσεων και των επιτροπών. Και το σύμπλεγμα ΑΜΕΑ- νόμος – κράτος αστικό, λειτουργεί σαν μάντρα χαλασμένες αυτοκινήτων με το… ευεργέτημα του κέρδους από την απόσυρση… Μπλιαχ!… Ποσοστό αηδίας 100%!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου