Κανονικότητα

«Μέρος της κανονικής και αναμενόμενης διαδικασίας που εξασφαλίζει τη συνεχή στήριξη για την ολοκλήρωση και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων» είναι σύμφωνα με την Κομισιόν η επέκταση του «ενισχυμένου εποπτικού πλαισίου» - του «μεταμνημονιακού» μνημονίου - κατά ένα εξάμηνο, που ανακοίνωσε μόλις προχτές. Στο πλαίσιο της «κανονικής και αναμενόμενης» διαδικασίας, δεκάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά θα νιώσουν τη θηλιά των εκβιασμών και πλειστηριασμών να σφίγγει κι άλλο για τα στεγαστικά δάνεια, τη φοροληστεία να φουντώνει παραπέρα, ενώ μέρος της ίδιας «διαδικασίας» είναι η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών λιμανιών, των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και δεκάδων άλλων «τιμαλφών» που έχει στα χέρια του το περιβόητο υπερταμείο. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς ότι η «ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων», που απαιτεί το κεφάλαιο για να θωρακίσει την κερδοφορία του, «χάνεται» κάπου στα βάθη των επόμενων δεκαετιών και ότι αυτά αποτελούν απλά μια πρόγευση, εύκολα καταλαβαίνει τι εννοεί η κυβέρνηση με τα περί «επαναφοράς της κανονικότητας».

Πίσω από τα «ζήτω»

 

Δύο από τα πιο προβεβλημένα έργα του «master plan» της ΟΛΠ ΑΕ (COSCO), η ανάπτυξη ναυπηγικής δραστηριότητας και η κατασκευή κέντρου Logistics, είτε απορρίφθηκαν είτε παρατάθηκε το πάγωμά τους κατά την τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Λιμένων. Απορρίφθηκε επίσης η κατασκευή μεγάλου εμπορικού κέντρου στη ζώνη του λιμανιού, ενάντια στην οποία τάσσονταν επαγγελματίες και φορείς της πόλης. Με αφορμή αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο υποψήφιός του στο δήμο του Πειραιά πανηγύριζαν την επομένη ότι «μπαίνει φρένο στα φαραωνικά σχέδια της COSCO στον Πειραιά». Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η COSCO δεν αγόρασε τον ΟΛΠ, με την υπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για να φτιάξει απλά ένα ...εμπορικό κέντρο στον Πειραιά, αλλά για να αυγατίσει τα κέρδη της αναδεικνύοντας το λιμάνι σε διαμετακομιστικό κέντρο προς την Ευρώπη και για να αναπτύξει τη ναυπηγοεπισκευή. Τα δύο αυτά επενδυτικά πλάνα της πολυεθνικής συναντούν διαρκώς προσχώματα, και ο λόγος δεν είναι άλλος από τους σκληρούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς που μαίνονται στο παρασκήνιο ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ, με την εμπλοκή και ισχυρών κρατών της ΕΕ. Οπως έγινε και στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων τοποθετούνται με κριτήριο και αυτές τις γεωπολιτικές κόντρες, τις οποίες κρύβουν καλά. Οπως κρύβουν και τις ευθύνες τους για το γεγονός ότι με τη δική τους υπογραφή τα μονοπώλια βάζουν στο χέρι υποδομές στρατηγικής σημασίας για το λαό, όπως ο ΟΛΠ και τα δέκα επιπλέον λιμάνια που «παραχωρούνται» αυτές τις μέρες.

Ομοφωνία

 

«Σύμφωνα με τις αντιδράσεις που έχουν καταγραφεί μετά την υπουργοποίηση Μωραΐτη και Τόλκα, ο προβληματισμός που εκφράζεται δεν αφορά τη στρατηγική των συμμαχιών - που αποτελεί ομόφωνη θέση - αλλά το εάν ο προοδευτικός πόλος θα διαμορφωθεί στη βάση προγραμματικών και πολιτικών συγκλίσεων, ή με κινήσεις που μπορούν να ερμηνευτούν ως ιδιοτελείς, που αποσιωπούν θέσεις εξουσίας». Με αυτόν τον τρόπο σχολιάζει η «Αυγή» τη συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση του λεγόμενου «προοδευτικού πόλου», μετά από τη μεταγραφή δύο ακόμα στελεχών που θήτευσαν «ευδοκίμως» σε προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Οπως γίνεται αντιληπτό, καμιά διαφωνία δεν υπάρχει για την ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική συγκρότησης ενός νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, που θα ξεπλύνει τα ανομήματα του παλιού ΠΑΣΟΚ και θα αποτελεί αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική για το κεφάλαιο, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να αναλάβει καθήκοντα. Εκεί που φαίνεται ότι δεν τα βρίσκουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις με τις οποίες θα προχωρήσει το εγχείρημα, καθώς εκφράζονται ανησυχίες ότι οι βιασύνες και οι ατσαλοσύνες «από τα πάνω» το δυσφημίζουν και το κάνουν λιγότερο εύπεπτο για το λαό. Οσοι λοιπόν τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται να αντιδρούν στις υπουργοποιήσεις πρώην ΠΑΣΟΚων, δεν σημαίνει ότι διαφωνούν και με το σχέδιο αντικατάστασης του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΝΔ, προκειμένου να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική. Αντίθετα, στόχο έχουν να μαζέψουν και να εκτονώσουν «εντός των τειχών» τις αντιδράσεις προοδευτικών ανθρώπων που αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερο πόσο γιαλαντζί είναι ο «προοδευτικός πόλος» του ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από τον οποίο κρύβεται η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ.

Ποια «άνοιξη»;

 

Δειλά - δειλά, με αφορμή τις διαδηλώσεις σε Αλβανία και Σερβία, κάνει την εμφάνισή του ο όρος «βαλκανική άνοιξη». Οι συνειρμοί που γεννιούνται είναι αναπόφευκτοι, σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φουντώνουν στην περιοχή. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι δυο αυτές χώρες βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων: Η μεν Σερβία για την προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή στη Βαλκανική, η δε Αλβανία για το σχέδιό της να ενσωματώσει βήμα - βήμα το Κόσοβο, προωθώντας τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Πάνω σ' αυτά τα σχέδια εκφράζονται αντιδράσεις και ανταγωνισμοί, τόσο ανάμεσα στις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσία, όσο και στο εσωτερικό της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, καθώς από τη Γερμανία και άλλους υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα στην πορεία της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης». Οι διαδηλώσεις επομένως με τα γνωστά συνθήματα ενάντια στη «διαφθορά» και τον «αυταρχισμό», όπου πρωτοστατούν ή παρεμβαίνουν ενεργά αστικές δυνάμεις και κόμματα στις δυο χώρες, είναι βέβαιο ότι αξιοποιούν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια και αποτελούν έκφραση αυτών των ανταγωνισμών, όπως έγινε παλιότερα στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ή πριν από μερικά χρόνια στην Ουκρανία, με την «αραβική» και την «ουκρανική άνοιξη» αντίστοιχα. Βλέποντας σήμερα πού βρίσκονται και τι βιώνουν οι λαοί σ' αυτές τις χώρες, όπου μεταξύ άλλων υπήρξε ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση, κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ήσυχος όταν ακούει να επανέρχονται «ειδήσεις» περί «άνοιξης», αυτήν τη φορά στα Βαλκάνια...

Ριζοσπάστης    Παρασκευή 22 Φλεβάρη 2019