Στις ΗΠΑ, με την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Ντ. Τραμπ
όλοι στο πολιτικοκοινωνικό σύστημα
φαίνεται ότι διαθέτουν μια θεωρία για το τι συνέβη και γιατί αυτή τη
στιγμή, ενώ συγχρόνως στέκονται ενωμένοι στη διακήρυξη ότι δεν υπάρχει χώρος
για βία στη δημοκρατική Αμερική. Την ίδια στιγμή όλες οι ομάδες συμφερόντων
κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να απομυζήσουν οφέλη από αυτό το γεγονός και
να προωθήσουν τα δικά τους επιμέρους συμφέροντα, συσκοτίζοντας πλήρως την
πραγματικότητα. Και όλοι αυτοί που
πέρασαν εννέα μήνες συμβάλλοντας με τον ένα ή άλλο τρόπο στο βομβαρδισμό της
Γάζας συμφωνούν ότι η επίθεση εναντίον του Τραμπ ήταν η χειρότερη πράξη βίας
που έχουν δει ποτέ. Οι Δημοκρατικοί που πέρασαν τέσσερα χρόνια διαδίδοντας
θεωρίες συνωμοσίας και αποκαλώντας τον Τραμπ Σατανά συμφωνούν με τους
ρεμπουμπλικάνους για τη διχαστική ρητορική που οδήγησε σ’ αυτή τη στιγμή. Τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι
Δημοκρατικοί επιμένουν συνεχώς ότι η άλλη πλευρά θα είναι τυραννική στην
εξουσία, για να έχουν την ψευδαίσθηση της επιλογής οι εκλογείς
τους. Και οι μεν και οι δε δεν διαφωνούν
να δολοφονούνται Ιρανοί, Αφγανοί ή Παλαιστίνιοι, αλλά ομόφωνα καταδικάζουν τη βία στη χώρα τους. Μόνο
στις χώρες του ΝΑΤΟ, και στο Ισραήλ
βεβαίως, επιτρέπονται τέτοια δολοφονικά παιχνίδια εις βάρος άλλων χωρών, χωρίς
να πάψουν να θεωρούνται πολιτισμένες και δημοκρατικές.
Η χώρα των ΗΠΑ που έχει πραγματοποιήσει στοχευμένες
δολοφονίες σε Υεμένη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ. θέλει να θεωρείται ότι είναι
μια χώρα πολιτισμένη που σέβεται το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες δικαίου, αν
και η πολιτική βία και οι στοχευμένες
δολοφονίες μοιάζει να είναι τα εθνικά της αθλήματα. Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα όπου η ζωή μοιάζει να είναι
φθηνή, ιδιαίτερα για όποιον είναι φτωχός.
Είναι μια χώρα όπου ένας αστυνομικός μπορεί να πυροβολήσει και
να σκοτώσει και μόνο για επίδειξη δύναμης, όπου οι πολιτικοί θα σκεφτούν να ανατινάξουν ακόμα
και σχολεία και νοσοκομεία απλώς για να συλλάβουν ανθρώπους που θεωρούν επικίνδυνους,
όπου οι πολίτες τους πληρώνουν για τις θηριώδεις στρατιωτικές δαπάνες αλλά αφήνονται να πεθάνουν όταν αρρωστήσουν, όπου
οι άνθρωποι εκτελούνται με έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς στον κόσμο. Η ιδέα
της δημοκρατίας των ΗΠΑ ολοένα και μοιάζει ακόμα και επικοινωνιακά να
παραπαίει. Ένας γέροντας που παριστάνει
τον πρόεδρο της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου και ένας υποψήφιος για
πρόεδρος εναντίον του οποίου έγινε απόπειρα δολοφονίας δεν δείχνουν παρά μια
αποτυχία ελέγχων και ισορροπιών στα εσωτερικά του κατεστημένου που επέτρεψε αμφισβητούμενα
άτομα, ακόμα και για την εικόνα μιας υπερδύναμης, να βρίσκονται στο προσκήνιο. Και
μοιάζει από αδυναμία ή και κυνισμό της υπερδύναμης η διαφημιζόμενη δημοκρατία της να αποτυγχάνει να προστατεύσει την εικόνα της που απαιτεί να φαίνεται ότι
εκπροσωπούνται οι εκλογείς στα θεσμικά όργανα. Αυτή η δημοκρατική
υπερδύναμη, ψιθυρίζοντας απλώς κάποιες αντιρρήσεις για τον αριθμό αμάχων που
σκοτώνονται, ενισχύει με όπλα και
υποστηρίζει με τη διπλωματία τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Αυτή η δημοκρατία και οι άλλες της Ευρώπης
εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Τραμπ,
αλλά καμιά δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τα χιλιάδες παιδιά της Παλαιστίνης
που έχουν σκοτωθεί και τα χιλιάδες άλλα που σύντομα θα σκοτωθούν, όπως τα
δεκάδες παιδιά σε σχολεία και νοσοκομεία
που βομβαρδίζονται από το Ισραήλ ψάχνοντας πάντα τους αποκαλούμενους τρομοκράτες της
Χαμάς. Οι πολιτικοί και από τις δυο
πλευρές του Ατλαντικού αγαπούν να στέλνουν τεράστιες βόμβες στο Ισραήλ, ενώ
συμφωνούν ότι αυτό που κάνουν στους άλλους δεν πρέπει ποτέ να το υφίστανται οι
ίδιοι.
Και όλες οι φιλελεύθερες αστικές
μας δημοκρατίες πορεύονται, με κάποιες διαφοροποιήσεις, στα χνάρια της μεγάλης
δημοκρατίας, όπως διαφημίζεται, των ΗΠΑ. Και η δική μας, αποκαταστημένη μετά τη
δικτατορία, συντονισμένη με την Ε.Ε του Διαφωτισμού, εκσυγχρονισμένη στη συναίνεση, προσπαθεί να μας
ποδηγετεί για μια ήρεμη πολιτική κατάσταση, που θα επιτρέπει την πολιτική
ηγεσία, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις, να διεκπεραιώνει με επιτυχία τις υποχρεώσεις της απέναντι στο κεφάλαιο. Αυτή
η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας που τα όρια της έθεσε με το Σύνταγμά της η αναβαπτισμένη σε Ν.Δ προδικτατορική ΕΡΕ, με την κυριαρχία, για τετραετίες, του
ΠΑΣΟΚ κατάφερε την αποδυνάμωση και αποϊδελογικοποίηση, έξω από ταξικές
αντιθέσεις, των κοινωνικών διεκδικήσεων. Όταν με την επιβολή των μνημονίων
βάθυνε το ταξικό χάσμα, αφού το μαζικό αντιφασιστικό
κίνημα εξουδετέρωσε το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτοντας την
εγκληματική της διάσταση, ο ΣΥΡΙΖΑ
έσπευσε εξ αριστερών σε βοήθεια του συστήματος, όπως στην πρώτη δεκαετία της
μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ, για να
παραπλανήσει και τιθασεύσει τις εργατικές διεκδικήσεις. Κι έτσι, στο πολιτικό μας σύστημα, με τη
βεβαιότητα της ικανότητάς του για απόλυτη χειραγώγηση των μαζών, οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της άρχουσας τάξης
παύουν πια να διαφέρουν, έστω και σε επίπεδο διακηρύξεων, ως προς τα κοινωνικά τους προτάγματα και
περιορίζονται οι διαφορές τους στον τρόπο διαχείρισης των κοινών.
Και μόνο το ΚΚΕ απομένει να συνεχίζει την αγωνιστική παράδοση,
να διασώζει τη συλλογική μνήμη, να οργανώνει και να πρωτοστατεί σε αγώνες. Αν
δεν υπήρχε το Κομμουνιστικό Κόμμα για κανένα εργατικό ατύχημα δεν θα υπήρχαν
καταγγελίες και διαμαρτυρίες, ούτε καν η ελάχιστη δημοσιότητα, για καμιά
καταστρατήγηση κατακτημένων με αγώνα εργασιακών δικαιωμάτων δεν θα οργανώνονταν
κινητοποιήσεις, καμιά εναλλακτική για το ανάλγητο οικονομικό σύστημα δεν θα
υπήρχε στον ορίζοντα. Οι περισσότεροι κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας θα απογοητευόμαστε
και θα παραιτούμαστε Γιατί μόνο οι
συλλογικοί αγώνες μπορούν να λύσουν συλλογικά προβλήματα. Διαφορετικά ο καθένας
κλεισμένος στο μικρόκοσμό του απογοητευμένος παραιτείται από κάθε δράση και
αντίσταση. Γι’ αυτό η υποστήριξη του ΚΚΕ,
ακόμα και με την κριτική που μπορεί να του ασκηθεί, είναι η μόνη διέξοδος.
Διαφορετικά θα κυριαρχούν απολύτως, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν τηλεοπτικά και διαδικτυακά, δημοσιογραφούντες
και πολιτικοί που αναλώνονται σε κουτσομπολίστικες
αναλύσεις ή σε μικροπρεπείς διαφωνίες, όσο στη χώρα ιδιωτικοποιούνται τα πάντα και ο
πλούτος μοιράζεται σε λίγους, ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων εξαθλιώνεται.
Οι κινητοποιήσεις για το Δημόσιο
Σύστημα Υγείας που καταρρέει, οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων
στη ΛΑΡΚΟ που απολύονται καθώς η κυβέρνηση μεθοδεύει το ξεπούλημα του πλούτου της σε ιδιωτικές εταιρείες είναι
συλλογικοί αγώνες που αφορούν όλους μας και ας μην κινητοποιούν όλους, παραμένοντας
μια μεγάλη πλειοψηφία παθητικά σιωπηλή, μέχρι να έρθει η σειρά της. Κι αν φαίνεται
ν’ αγωνίζονται μόνο οι μειοψηφίες, είναι γιατί πάντα μειοψηφίες ήταν στην
πρωτοπορία, που ανοίγουν το δρόμο των μαζικών αγώνων. Η δυναμική που αναπτύσσουν
όμως μπορεί, το λιγότερο, να ανατρέψει τις
ποσοτικές αναλογίες ανάμεσα στις τάξεις
εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων και να επιβάλλει νέες σχέσεις με τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της κυρίαρχης
τάξης.
Και δεν μιλάμε βέβαια και για
επανάσταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου