Στη «Δευτέρα Παρουσία»

«Μεταξύ σποράς και θερισμού μεσολαβεί πάντα ένα χρονικό διάστημα. Οι επενδύσεις θέλουν τον χρόνο ωρίμανσής τους και για να μετατραπούν σε αυξήσεις εισοδημάτων (...)». Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, σε συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», με προφανή στόχο να καλλιεργήσει προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη της οικονομίας θα έχουν για έπαθλο την αύξηση των εισοδημάτων. Δεν προκαλεί εντύπωση η ...χοντροκοπιά με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγελάσει το λαό και να ανανεώσει την ανοχή του στην πολιτική που τον εξαθλιώνει. Αλήθεια, όμως, πόσο θα χρειαστεί να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα για να ωριμάσει η «σπορά» των επενδύσεων και να αρχίζει να «καρπίζει» το εισόδημα; Και πόσο μεγάλος θα είναι αυτός ο «καρπός»; Και πόσο πιο βαθιά θα χωθεί ο λαός στη φτώχεια για να «φυτρώσουν» αυτές οι περίφημες επενδύσεις; Απαντήσεις σε ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα δίνει η μελέτη του ΔΝΤ, ενός από τους τέσσερις «θεσμούς» του κουαρτέτου, όπου γίνεται η πρόβλεψη ότι η ανεργία θα επανέλθει στα επίπεδα του 2009 μόνο μετά από 21 χρόνια! Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα ιδιαίτερα αμφίβολο. Κατ' αντιστοιχία, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για αυξήσεις στο εισόδημα ανήκουν στη σφαίρα της ...«Δευτέρας Παρουσίας». Πολύ περισσότερο που στα χρόνια της κρίσης, οι μισθοί έχουν κατακρημνιστεί στην κυριολεξία και οι σχέσεις εργασίας έχουν σμπαραλιαστεί.

Τι πρέπει να ξεχάσει ο κάθε πραγματικός δημοκράτης

 

Δημοκρατία : η επιβολή της θέλησης του λαού 
Υφίσταται δημοκρατία ... χωρίς την εξουσία στα χέρια του λαού ??

 Όχι και ποτέ. Καμμιά πολιτική μορφή πραγματικής δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει ... ενάντια σε οποιαδήποτε εξουσία που δεν είναι στα χέρια του λαού. Η αμεσοδημοκρατία που τάχα μπορεί να επιβάλλει ο λαός παρά και ενάντια σε εξουσία που δεν κατέχει ... είναι αφελής ουτοπία.

Λοιπόν ...

 

... ή ο λαός παραδίδει και αναθέτει την εξουσία παραπλανημένος απο την ψευδαίσθηση δημοκρατίας και προπαντός υπό καθεστώς πολυποίκιλων εκβιασμών ... όπως στις σημερινές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες που εξ´ ορισμού δεν μπορούν να πάρουν ποτέ την πολιτική μορφή της πραγματικής δημοκρατίας ... επειδή ακριβώς υπάρχουν για να διατηρούν την εξουσία στα χέρια δεδομένων μειοψηφικών κοινωνικών τάξεων και κυρίως στήνουν ολόκληρο τον μηχανισμό της εξουσίας τους με πρωταρχικό στόχο να αποτρέπει την απώλεια της εξουσίας

... ή ο λαός κατέχει την εξουσία οπότε μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η πραγματική δημοκρατία. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ.

Φόρεσαν την προβιά του «φίλου»...

Οπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης δηλώνει πως η κυβέρνηση θα «σεβαστεί» τον αγώνα των αγροτών, τους καλεί όμως να εγκαταλείψουν τα μπλόκα και να προσέλθουν σε «διάλογο», βάζοντας ως προϋπόθεση τα αιτήματά τους να μην είναι «μαξιμαλιστικά» και να μην αντιτίθενται στους «υπάρχοντες δημοσιονομικούς περιορισμούς», όπως έλεγε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Οι μπαγαποντιές της κυβέρνησης, μαζί με τις ψευτιές ότι όλα τα αιτήματα των αγροτών έχουν ικανοποιηθεί σε προηγούμενη φάση και άρα δεν υπάρχει λόγος να κινητοποιούνται, στόχο έχουν να τους συκοφαντήσουν στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους των μικρομεσαίων αγροτών για την αντιλαϊκή της πολιτική και να ανακόψουν τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις αναπτύσσονται κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων και την παρέμβαση του αγωνιστικού κινήματος των αγροτών, όπως εκφράζεται από Ομοσπονδίες, Συλλόγους και Επιτροπές Αγώνα, που συντονίζονται μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων.

Στην προσπάθεια αυτή, η κυβέρνηση δεν είναι μόνη. Τη στηρίζουν τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως η ΝΔ, η οποία προσπαθεί να κρατήσει τους μικρομεσαίους αγρότες μακριά από τα μπλόκα, αξιοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο. Μάλιστα, κάνει στοχευμένη δουλειά σε αγρότες που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στους αγώνες, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, και τώρα θέλει να τους κρατήσει τουλάχιστον αδρανείς.

Η αντιλαϊκή «κανονικότητα»

 

 

Τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, τα ζητήματα της Ενέργειας, καθώς και οι αναδιαρθρώσεις, που κρίνονται αναγκαίες στην προοπτική της προσέλκυσης νέων κερδοφόρων επενδύσεων, αποτελούν τους κεντρικούς άξονες της τρέχουσας «αξιολόγησης». Κυρίαρχη θέση κατέχει και το ζήτημα του δημοσιονομικού «κόφτη», που θα λειτουργεί ως πρόσθετη δικλίδα διασφάλισης της αντιλαϊκής πολιτικής και των μέτρων «μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης» στους κρατικούς προϋπολογισμούς και για την περίοδο μετά το 2018.

Τα πάντα, στην κυριολεξία, υποτάσσονται στη στρατηγική για την ανάκαμψη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και των ισχυρών επιχειρήσεων, ζήτημα που με τη σειρά του προϋποθέτει την εμπέδωση κλίματος «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης», ιδιαιτέρα, μάλιστα, σε συνθήκες που εκδηλώνονται μια σειρά από «κίνδυνοι» και αβεβαιότητες γύρω από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη και γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία.

Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  

 

Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

 Στις 27 Γενάρη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς. Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Όσα αποκαλύφθηκαν τότε θα θυμίζουν για πάντα εκείνο το ρηθέν: Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων. Η’ για την ακρίβεια εκείνων των υπανθρώπων που ομνύουν στον υπεράνθρωπο για να δικαιολογήσουν την απανθρωπιά τους.

Έχει νόημα να μνημονεύει κανείς την 27^η Γενάρη ως Διεθνή Ημέρα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος; Εξαρτάται πως προσεγγίζει κανείς την σημερινή εποχή. Την εποχή του Τραμπ, της Λεπέν, του Βίντερς, του Ορμπαν, των ναζί της Ουκρανίας, της Χρυσής Αυγής…

Έχει νόημα, αφού εκείνοι που προκάλεσαν τα Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο και τιμωρήθηκαν, να μνημονεύει κανείς την επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει» που δέσποζε στην είσοδο του Άουσβιτς; Εξαρτάται πως εννοεί κανείς την έννοια τιμωρία την εποχή των πνιγμένων προσφύγων στο Αιγαίο, πως εννοεί την «εργασία» την εποχή που 8 Κροίσοι κατέχουν τόσα, όσα και τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Αλλά, επήλθε πράγματι τιμωρία για εκείνο το έγκλημα;  Κάθισαν, όντως, στο σκαμνί όλοι όσοι το προκάλεσαν; Ας δούμε:

«Ενα το κρατούμενο» η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής

Με αιχμές τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό και στα προνοιακά επιδόματα, την ενίσχυση της φοροληστείας του λαού, καθώς και τα ζητήματα που σχετίζονται με την Ενέργεια και άλλες διαρθρωτικές παρεμβάσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη, εξελίσσονται τα παζάρια και οι συνεννοήσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σχετικά με το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης».

 Το αντιλαϊκό πακέτο που «αμπαλάρεται» μετά και το Γιούρογκρουπ της περασμένης Πέμπτης, συμπληρώνεται από την αναβάθμιση και την παράταση του δημοσιονομικού «κόφτη», από τη διατήρηση των στόχων για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» πέραν του 2018 και την προγραμματισμένη τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου.

Την ίδια ώρα, αποφασιστικό εργαλείο στην πορεία κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής αποτελεί το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους, γύρω από το οποίο εκδηλώνονται οι ανταγωνισμοί της Ευρωζώνης με την πλευρά του ΔΝΤ, ενώ γύρω από μια σειρά θέματα (π.χ. Ενεργειακό), συγκρούονται τμήματα του κεφαλαίου εντός και εκτός συνόρων.

Παζάρια για Εργασιακά, Φορολογικό, Ενέργεια, αναδιαρθρώσεις

«Υψηλά» νοήματα...

Η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων προκαταβολικά «είναι ζήτημα δημοκρατίας», λέει η κυβέρνηση. Δημοκρατία, δηλαδή, είναι η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων, των μνημονίων, της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων με τη «νορμάλ» διαδικασία, οι εργασιακοί χώροι - γκέτο, οι ομαδικές απολύσεις, η απαγόρευση των απεργιών, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, τα δουλεμπορικά, η καταδίκη στην ανεργία, οι εκβιασμοί στο λαό να αποδεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα γιατί αλλιώς έρχεται το χάος... «Πάνω απ' όλα είναι η πατρίδα», λένε η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πιέζοντας την κυβέρνηση να κλείσει όπως - όπως την «αξιολόγηση» του μνημονίου, για να μη διακινδυνεύσει ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να μην υπονομεύουν την «εθνική προσπάθεια», τους απαντάει η κυβέρνηση. «Πατρίδα» είναι προφανώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι. «Εθνική προσπάθεια» είναι να τους μπουκώσουμε με νέο ζεστό χρήμα και προνόμια. Είναι ιδέα μας ή όσο «χοντραίνουν» οι κόντρες των καπιταλιστικών κρατών, των τμημάτων του κεφαλαίου και των αστικών επιτελείων που προμηνύουν «κόλαση» για το λαό, τόσο «παχαίνουν» τα λόγια με στόχο να στρατευτεί ο λαός στους στόχους του κεφαλαίου; Οπως και να 'χει, όσο εκείνοι «μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει», τόσο το λαό δεν πρέπει να τον «βάζουν στο χέρι».

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

 

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Χθες, 27 Γενάρη, ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Στις 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε τους εναπομείναντες φυλακισμένους του κολαστηρίου του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στη μεγαλύτερη θηριωδία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αναμφίβολα, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του περασμένου αιώνα. Πρόκειται για εγκλήματα που δεν πρέπει να σβηστούν ποτέ από την συλλογική μνήμη των λαών, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. Υπάρχουν ωστόσο και οι «λησμονημένες» πλευρές της Ιστορίας, τα «ξεχασμένα» ολοκαυτώματα στα οποία ο δυτικός Τύπος και ευρύτερα η αστική ιστοριογραφία έχουν φροντίσει να αποδώσουν ελάχιστη σημασία, είτε προσπερνώντας τα ως ασήμαντες λεπτομέρειες της παγκόσμιας Ιστορίας, είτε διαστρεβλώνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις. Ένα κορυφαίο παράδειγμα τέτοιου, «ξεχασμένου» ολοκαυτώματος, είναι η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, την περίοδο 1965-1966.

Σαν χθες λοιπόν, πριν 9 χρόνια, στις 27 Γενάρη 2008, πέθανε ο αλήστου μνήμης ινδονήσιος δικτάτορας Σουχάρτο, που κυβέρνησε την ασιατική χώρα από το 1967 μέχρι το 1998. Ο στρατηγός Σουχάρτο υπήρξε ο άνθρωπος που, με την ανοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ευθύνεται για ένα από τα χειρότερα λουτρά αίματος του 20ου αιώνα: τη μαζική σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, μέλη και υποστηρικτές του ΚΚ Ινδονησίας (1).

Οι Έλληνες εφοπλιστές και το… «ελληνικό δαιμόνιο».

Τι κερδίζουν και τι (δεν) πληρώνουν οι «κυρίαρχοι των θαλασσών»

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

 

Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες  ελληνικά νοικοκυριά ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας (1),  τα στοιχεία για τον πλούτο των Ελλήνων εφοπλιστών αποδεικνύουν το απύθμενο χάσμα που χωρίζει την κοινωνία. Απ τη μια πλευρά είναι το μεγάλο κομμάτι που φτωχαίνει, εξαθλιώνεται και περιθωριοποιείται, και απ΄ την άλλη, το κομμάτι των πολύ λίγων που πλουτίζουν προκλητικά. Και αυτό, όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την ενεργό συμβολή της κυβέρνησης, η οποία εκτός των άλλων διατηρεί το απαράδεκτο καθεστώς φοροαπαλλαγών και φορολογικής ασυλίας για το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Όταν, μάλιστα, η ίδια δηλώνει πρόθυμη να συζητήσει με τους δανειστές τη μείωση του αφορολόγητου, μέτρο που θα είναι η χαριστική βολή για χιλιάδες οικογένειες που βρίσκονται σήμερα στα όρια της επιβίωσης. 

Χρωστούμενα κι αγύριστα

Μια αποκαλυπτική πλευρά του «θαύματος του τουρισμού» στην Ελλάδα φέρνουν στην επιφάνεια τα στοιχεία του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (KEAO), σύμφωνα με τα οποία οι μεγαλοξενοδόχοι είναι από τους μεγαλύτερους οφειλέτες των ασφαλιστικών ταμείων. Οι οφειλές τους αγγίζουν τα 2 δισ. ευρώ και συσσωρεύονται χρόνο με το χρόνο, παρά τα απανωτά «ρεκόρ» που σπάει ο τουρισμός, σύμφωνα με τις κυβερνητικές θριαμβολογίες. Αν σ' αυτά προσθέσει κανείς την απληρωσιά που «σπάει κόκαλα», καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι στον Τουρισμό παραμένουν απλήρωτοι ακόμα για τη σεζόν του 2015 - 2016, αντιλαμβάνεται ότι το «θαύμα» της ανάπτυξης του Τουρισμού στηρίζεται, μεταξύ άλλων, στη λεηλασία των Ταμείων και βέβαια στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων με όλους τους τρόπους. Στους μεγάλους οφειλέτες αθροίζονται επίσης - σύμφωνα με τα στοιχεία του ΚΕΑΟ - μεγάλες επιχειρήσεις του Εμπορίου και κατασκευαστικές. Οι εργοδότες των παραπάνω κλάδων (ξενοδοχεία, εμπόριο, κατασκευές) χρωστούν συνολικά στα Ταμεία πάνω από 4,5 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση εντάσσει στο ΚΕΑΟ, άρα και στον προθάλαμο των αναγκαστικών κατασχέσεων, τους μικροοφειλέτες των Ταμείων, με χρωστούμενα κάτω από 5.000 ευρώ, για να εκβιάσει την αποπληρωμή τους. Η ταξική αντιλαϊκή πολιτική, συνέχεια και προέκταση των προηγούμενων, σε όλο της το μεγαλείο...

«Βέλτιστη πρακτική» της ΕΕ ο υπο-κατώτατος μισθός

Απαντώντας σε Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, η επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ επιβεβαιώνει ότι η διάκριση ακόμα και στον κατώτερο μισθό, για πιο φτηνούς εργαζόμενους, είναι στο μεδούλι της στρατηγικής του κεφαλαίου

Η θεσμοθέτηση του «υπο-κατώτατου» μισθού και η συνέχιση της μισθολογικής διάκρισης σε βάρος των νεότερων κυρίως εργαζομένων, που σχεδιάζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αποτελούν «βέλτιστη ευρωπαϊκή πρακτική», όπως αφήνει να εννοηθεί η Κομισιόν, απαντώντας σε Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ.

 Στην Ερώτηση, που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γινόταν αναφορά στο απαράδεκτο καθεστώς των διακρίσεων που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα αναφορικά με τον κατώτερο μισθό και στις προθέσεις της κυβέρνησης να διατηρήσει παραλλαγμένο το ίδιο καθεστώς.

Με βάση αυτά, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ ρωτούσε την Κομισιόν, «πώς τοποθετείται στο γεγονός ότι προφανής και εξόφθαλμη επιδίωξη της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της για τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία των εργοδοτών είναι η διαιώνιση των απαράδεκτων διακρίσεων για τους νέους εργαζόμενους, με "υπο-κατώτατους" μισθούς πείνας, κάτω και από το ελάχιστο όριο;».

ΗΠΑ – ΜΕΞΙΚΟ Το Τείχος Των Νεκρών

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) • 27 Ιανουαριου 2017 

 

To 1982 ήταν η χρόνια εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό όταν αυτό ανακοίνωσε μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων υλών του από πολυεθνικές των ΗΠΑ. Όμως  καθοριστικό ρόλο άρχισε να παίζει το 1995 όταν το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ το οποίο συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να εκπονηθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του.

Μετά η αναδιάρθρωση έπρεπε να εφαρμοστεί έτσι ώστε να πιστωθεί η «Γραμμή» με 30 δισ. δολάρια. Είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση των τραπεζών από τον πρόεδρο Χοσέ Λοπέζ Πορτίγιο με στόχο όχι βέβαια την οικοδόμηση ενός  σοσιαλιστικού  κράτους, μα την εθνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους της ολιγαρχίας.

 Η «αναδιάρθρωση της οικονομίας» επενδύθηκε από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες» οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα» οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» η «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».

Η οικονομία αναδιαρθρώθηκε σε τέτοιο βαθμό που  εξαρτάτε απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως το 2009 οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευαν το 78% των άμεσων ξένων επενδύσεων όπου ξεχωρίζουν η παραγωγή ηλεκτρονικών, η αυτοκινητοβιομηχανία, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Το Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ στηρίζει τον δίκαιο αγώνα των Αγροτών!

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ  Ι.Κ.Α.  ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ’’ Η ΕΝΟΤΗΤΑ Αριστοτέλους 32 – Ολύμπου 77,   Τ.Κ. 546 31,   Ε.Κ.Θ.   Τηλ: 2310 237694 www.syntaxio.blogspot.com    -- --       e-mail: suntax.ika@gmail.com

27.01.2017

ΚΑΛΕΣΜΑ – ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Η Διοίκηση του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Μείζονος Θεσσαλονίκης «Η ΕΝΟΤΗΤΑ» εκφράζει τη συμπαράστασή της στον δίκαιο αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς της χώρας μας.  

Καλεί τους συνταξιούχους να στηρίξουν μαζικά και με κάθε τρόπο τα αγροτικά μπλόκα και τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Να αντισταθούν και να ανατρέψουν τη βαρβαρότητα που εξελίσσεται σε όλες τις πλευρές της ζωής. Να αγωνιστούν για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων έτσι που να κτίζεται η κοινωνική συμμαχία εργατών – αγροτών και αυτοαπασχολουμένων.   

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.

Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                         Ο  ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

 

Αναρτήθηκε από https://syntaxio.blogspot.com ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ Η ΕΝΟΤΗΤΑ

Εχθροί με μανδύα φίλου

Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο οι αγροτικές κινητοποιήσεις ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης, σε μια προσπάθεια, από τη μια, να αποδομήσει και να συκοφαντήσει τα δίκαια αιτήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς και, από την άλλη, να δημιουργήσει την εντύπωση ότι άδικα κινητοποιούνται, μιας και τα περισσότερα από τα αιτήματά τους έχουν τάχα ικανοποιηθεί. Σ' αυτό το «δίπτυχο» κινούνται και τα δημοσιεύματα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, οι οποίες με διάφορες γαλιφιές προσπαθούν να υπερασπιστούν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει και τους αγρότες. Για παράδειγμα, στο χτεσινό του φύλλο, τη μέρα δηλαδή που στηνόταν το μεγάλο μπλόκο στη Νίκαια, το «Εθνος» είχε πρωτοσέλιδο μια μεγάλη φωτογραφία με τρακτέρ και τίτλο: «Νομοθετική ρύθμιση: Εντός 60 ημερών η εξόφληση των αγροτών από τους εμπόρους». Στις μέσα σελίδες, το ρεπορτάζ συμπληρωνόταν με τίτλους όπως «Ψάχνουν νέους τρόπους αντίδρασης» οι αγρότες και με δηλώσεις αγροτοσυνδικαλιστών, δοκιμασμένων στα πάρε - δώσε με την κυβέρνηση από προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι οποίοι δήλωναν ότι τα μπλόκα δεν φέρνουν πλέον αποτέλεσμα (λες και τα μπλόκα δεν αποτελούν κορύφωση άλλων μορφών πάλης...). Τις προηγούμενες μέρες, η ίδια εφημερίδα προσπαθούσε να δώσει διαστάσεις ίντριγκας στην υπαρκτή διαπάλη μέσα στο αγροτικό κίνημα, όπως κάνουν άλλωστε και άλλα αστικά μέσα, δείχνοντας ότι τους προβληματίζει σοβαρά ο προσανατολισμός που θα κυριαρχήσει στον αγώνα που τώρα κλιμακώνεται. Τις μέρες που έρχονται, όπως συνέβη και πέρυσι τέτοια εποχή, οι αγωνιζόμενοι μικρομεσαίοι αγρότες θα ακούσουν και θα δουν πολλά, από εχθρούς που εμφανίζονται με το μανδύα του φίλου. Πλέον, όμως, έχουν την πείρα να αποκρούσουν και τις συκοφαντίες και τις βρώμικες επιθέσεις.

Συμφιλίωση με τη φτώχεια;

«Κάνουμε ό,τι μπορούμε σε δύσκολες δημοσιονομικές συνθήκες και ταυτόχρονα δίνουμε τη μάχη για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια...», επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας απολογισμό του δίχρονου που πέρασε.

Τι εννοούν όταν λένε κάνουν ό,τι μπορούν; Δεν θα αναφερθούμε σε όσα κάνουν για το ακριβώς αντίθετο, όσα μέτρα παίρνουν τσακίζοντας εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά σε όσα υποτίθεται αφορούν στη λαϊκή ανακούφιση. Ενα καλό παράδειγμα δίνει η προχτεσινή συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ), όπου συζητήθηκε η συγκρότηση «δομών στην υπηρεσία του πολίτη». Ανάμεσα σε αυτές, ξεχωρίζουμε 120 γραφεία για την «ενημέρωση/ υποστήριξη δανειοληπτών» καθώς και ένα «γραφείο», στο «front desk» του υπουργείου Εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι «θα μπορούν να απευθύνονται για να ενημερώνονται για τα δικαιώματά τους και να πληροφορούνται για τις ενέργειες στις οποίες είναι σε θέση να προβούν σε περίπτωση που αυτά παραβιάζονται...».

Εντάξει, τα μέτρα ανακούφισης και προστασίας του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων δεν χωράνε στις «δημοσιονομικές συνθήκες» που απαιτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Ομως, εδώ πάμε ένα βήμα παραπέρα, στην αναγόρευση σε «κοινωνική πολιτική» δομών που έχουν ως στόχο οι μισθωτοί και τα λαϊκά στρώματα να συμφιλιωθούν με τη φτώχεια τους και να τη διαχειριστούν εξατομικευμένα όντας «καλά πληροφορημένοι». Για να μπορούν «πληροφορημένοι» να δένονται χειροπόδαρα από τις τράπεζες και να σκύβουν το κεφάλι στα αφεντικά...

Ποια διεκδίκηση από τα Συνδικάτα; Ποια προστασία και μέριμνα από τις κρατικές υπηρεσίες για την πάταξη της ανασφάλιστης δουλειάς, της απληρωσιάς κ.λπ.; Τα προβλήματα θα τα «συζητάει» ο εργαζόμενος με κάποιους «ειδικούς» πίσω από γκισέδες, που θα μοιράζουν απλόχερα ευχολόγια και συμβουλές, αφήνοντας τον εργαζόμενο να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα.

Αλλα γραφεία θα ενημερώνουν για τα «ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα υποστήριξης των πιο αδύναμων πολιτών». Δηλαδή, για τα προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας, και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές της, όπου κατρακυλάνε ολοένα και περισσότεροι από τα λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της πολιτικής θωράκισης και ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, βέβαια, με το άλλο χέρι, το κράτος μοιράζει αφειδώς χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, για να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης των κερδών του.

Ολο αυτό το πλέγμα, που στήνεται από την κυβέρνηση, οδηγεί σωρευτικά σ' ένα πραγματικό «στρίμωγμα» των ασθενέστερων, για να χωρέσουν στην «κοινωνική» της πολιτική. Αλλωστε, παρόμοιες «δομές» έχουν θεσμοθετηθεί καιρό πριν σε κράτη της ΕΕ, και κυριολεκτικά δένουν χειροπόδαρα τα θύματα της ακραίας φτώχειας που γεννάει το ίδιο το σύστημα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, βαθύτερη, στόχευση με αυτές τις «δομές στην υπηρεσία του πολίτη»: Να κατοχυρώνεται σαν αντίληψη και νοοτροπία ότι ακόμα κι αυτό το κακέκτυπο της «πρόνοιας» είναι ατομική - προσωπική ευθύνη. Οτι η κυβέρνηση απλά συγκροτεί το πλαίσιο, παρέχει πληροφόρηση για τις «εναλλακτικές» και τις «ευκαιρίες» κι από εκεί και πέρα είναι ατομική υπόθεση του καθενός να τα βγάλει πέρα με τον εργοδότη, την τράπεζα, την πείνα, τη φτώχεια.

Χώρια που, για να έχει κανείς πρόσβαση ακόμα και σ' αυτά τα ελάχιστα μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας, προϋπόθεση είναι να καταθέσει στα γκισέ των «δομών» του κράτους την αξιοπρέπειά του και κάθε προσδοκία για μια καλύτερη ζωή, όταν είναι αυτός που παράγει τον πλούτο και ενώ σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν και με το παραπάνω όλες οι σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες...

Ριζοσπάστης

Τα άπταιστα χρυσαυγίτικα του Θανάση Λενή (γνωστός και ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος)

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ  

 

Εάν ο Θανάσης Λενής δεν ήταν Μητροπολίτης μπορεί και να μην είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς, προσωπικά, μαζί του. Θα ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα φασισταριά που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο και μιλάνε χρυσαυγίτικα.

Ο Λενής, σε άπταιστα χρυσαυγίτικα, έγραψε:

«Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες»

Έγραψε κι άλλα, στην ίδια «γλώσσα» (ολόκληρο το φασιστικό «κήρυγμα» του Λενή στο προσωπικό του ιστολόγιο) ,ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας, αυτός που έβλεπε, από νωρίς, «γλυκιά ελπίδα» στη Χρυσή Αυγή.

Δυο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει

Αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση στο Παλαί Ντε Σπορ Θεσσαλονίκης, για τα 99 χρόνια του Κόμματος

Φίλες και φίλοι,Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Κι αν ένα πράγμα επιβεβαιώθηκε ξανά και ξανά, είναι ότι όποια κυβέρνηση κινείται εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι από χέρι αντιλαϊκή.
Είναι από χέρι αντιλαϊκή, όπως κι αν ονομάζεται, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις της.
Επιβεβαιώθηκε, γκρεμίζοντας και τις τελευταίες αυταπάτες, ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Κι αν πριν από δύο χρόνια όσοι εναπόθεταν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονταν να κατανοήσουν αυτό που τους έλεγε το ΚΚΕ, ότι αντικειμενικά κάθε τέτοια αστική κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη... Σήμερα μπορούν να κάνουν το λογαριασμό. Ακόμα και με τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχουν για το Κόμμα μας.

Μπορούν να σκεφτούν, ποιος βγαίνει κερδισμένος και ποιος χαμένος, σ' αυτά τα δύο χρόνια των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Κι αυτό μπορεί να το δει σήμερα ο κάθε εργάτης, άνεργος, φτωχός αγρότης και αυτοαπασχολούμενος.

Κάνοντας λογαριασμό τι έχασε από το εισόδημά του, τι έχασε από τα δικαιώματά του στη δουλειά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Εκπαίδευση των παιδιών του.

Τι χάνει στην καθημερνή προσπάθεια να τα βγάλει πέρα.
Και το ταμείο είναι μείον.

«Απολογισμός» διαχείρισης της καπιταλιστικής ανάκαμψης

 

Απολογισμό για τα δυο χρόνια διακυβέρνησής του κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που ο απολογισμός του είναι απολογισμός διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας. Διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με στόχο να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ*

 

Η «ταξική» ψήφος, ο επεμβατικός κοσμοπολιτισμός και ο αυταρχισμός της «βαθιάς Αμερικής» ​

Aσφαλώς και οι κοινωνικές βιογραφίες ατόμων και ομάδων επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά. Αυτό όμως δεν αρκεί για τον σχηματισμό μιας ταξικής συνείδησης. Μπορεί τα άτομα να αυτοπροσδιορίζονται ως εργάτες, ως μικροαστοί κ.ο.κ. αδυνατούν όμως αποκλειστικά με το βίωμα να οριοθετηθούν έναντι των ταξικών τους αντιπάλων, όπως λόγου χάρη, έναντι του Τραμπ, και να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση. Και αυτό γιατί  οι ίδιες οι συνθήκες ζωής και εργασίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων λειτουργούν ως μηχανισμός κοινωνικής πειθάρχησης. Εκτός αυτού η τάξη που κατέχει, όπως το έχει θέσει ο Κ. Μαρξ, τα υλικά μέσα παραγωγής ελέγχει και τα πνευματικά (ιδεολογία, ΜΜΕ, εκπαιδευτικό σύστημα κ.λπ.), συμβάλλοντας παντοιοτρόπως στην παραγνώριση της ταξικής κυριαρχίας επομένως και στην έγερση μιας ταξικής συνείδησης. Με αυτή την έννοια η εργατική τάξη και οι «υποτελείς τάξεις» χρειάζονται το πολιτικό κόμμα τόσο ως τον «συλλογικό διανοούμενο» που θα εκλογικεύσει σχέσεις και θέσεις, όσο και ως οργανωσιακό πόρο για να οργανώσει και να συντονίσει την ταξική τους δράση. Μάλιστα εξαιτίας της ταξικής τους κατάστασης οι εργάτες εξαρτώνται σχεδόν απόλυτα από το κοινωνικό κεφάλαιο της τάξης τους (συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση).

Μάννα εξ ουρανού

Από τον απολογισμό του δίχρονου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρεί η «Αυγή» στο κύριο άρθρο της, μαθαίνουμε μεταξύ άλλων τα εξής: «(...) σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος που εμπιστεύθηκε μία και δύο φορές τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δυσανασχετεί επειδή περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν καλύτερα. Προφανώς, ευθύνη γι' αυτή την προσμονή έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ (...) γιατί καλλιέργησε υπέρμετρες προσδοκίες για μια πολύ καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές, με άμεσα αποτελέσματα στην οικονομία και το κοινωνικό εισόδημα. Δηλαδή, δεν εκτίμησε σωστά τον συσχετισμό δυνάμεων, όπως έχει αναγνωρίσει και ο Αλέξης Τσίπρας». Αυτό το ...λαθάκι που σημειώνει δήθεν αυτοκριτικά η «Αυγή», δεν είναι και τόσο αθώο. Η αλήθεια είναι ότι οι «υπέρμετρες προσδοκίες» δεν «πάτησαν» στον αέρα, αλλά στη βάση της αυταπάτης που καλλιέργησε συνειδητά ο ΣΥΡΙΖΑ ως ανερχόμενη κυβερνητική δύναμη, ότι είναι δυνατόν σε συνθήκες αστικής εξουσίας να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση και ταυτόχρονα να εκπληρωθούν τα συμφέροντα και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του λαού. Η ικανότητά του να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, σκορπώντας τέτοιες αυταπάτες, ήταν το μεγάλο «ατού» του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα παραδοσιακά αστικά κόμματα, που διαχειρίστηκαν ως κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως, η αλλαγή σκυτάλης ήρθε σαν «μάννα εξ ουρανού» για το κεφάλαιο και όχι βέβαια για το λαό.

Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: Η δικαίωση του Ανιέλι

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τον ερχομό της «πρώτης φοράς Αριστερά» στην κυβερνητική εξουσία. Δύο χρόνια πολιτικής εξαπάτησης του λαού και υπηρεσίας προς το κεφάλαιο. Μεταφράζοντας τη λαϊκή ψήφο σε εν λευκώ εξουσιοδότηση, ορκιζόμενοι στις «αξίες» και την «ηθική» της «αριστεράς» που τάχα εκπροσωπούν, οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν πως με τον ερχομό τους στην κυβερνητική εξουσία θα εξαργύρωναν ένα κύρος που δεν τους ανήκε.

Αφού είπαν τέτοια ψέματα- «που ντράπηκαν μέχρι και τα ίδια τα ψέματα αφού δεν ντρέπονταν οι ίδιοι που τα’ λεγαν»-, αφού επένδυσαν στην αγωνία και δίψα του λαού για την ανακούφιση του απ’ τις πολιτικές των μνημονίων, αφού εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη λαϊκή ανοχή, οι κύριοι της «πρώτης φοράς αριστερά» βάδισαν στο δρόμο των προκατόχων τους, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο πως οι ετοιμασίες για τους εορτασμούς των δύο χρόνων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν το κεντρικό ζήτημα πρόσφατης συνεδρίασης του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ. Και ερχόμαστε, λοιπόν, να ρωτήσουμε:

Στις κοινωνίες των μελισσών εφαρμόζεται η… δικτατορία του προλεταριάτου!

 

Εισαγωγικές διευκρινίσεις

Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θαυμάζουν και αναφέρονται στην «τέλεια λειτουργία» της κοινωνίας των μελισσών. Έχουν παραχθεί πολλές θεωρίες και ερμηνείες, καθόλου απαλλαγμένες από σκοπιμότητες, ιδίως σκοπιμότητες των κυρίαρχων τάξεων και εξουσιών. 

Οι θεοκρατικές αντιλήψεις απέδιδαν σε «θεϊκό θαύμα» την λειτουργία τους. Φυσικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από οργάνωση ενός ζωικού είδους που μέσα από μια εξέλιξη 55-60 εκατομμυρίων ετών, κατάφερε να επιβιώσει, να προσαρμοστεί και να ενσωματώσει στο dna του αυτόματες λειτουργίες, απολύτως απαραίτητες και καθόλου περιττές, για την επιβίωσή του στις σκληρές συνθήκες της φύσης.

Οι πρώτες γνωστές γραπτές και πολύ ακριβείς παρατηρήσεις για την οργάνωση της κοινωνίας των μελισσών, προέρχονται από τον Αριστοτέλη.

 

Στο παρόν κείμενο ο παραλληλισμός της ανθρώπινης κοινωνίας με αυτή των μελισσών, γίνεται μόνο ως προς την ερμηνεία των πραγματικών λειτουργιών τους. Επί της ουσίας, η πρώτη είναι κοινωνία έλλογης βούλησης και πράξης και η δεύτερη κοινωνία αυτόματης εντυπωμένης λειτουργίας, στο dna των μελισσών, άρα δεν υπάρχει όμοιο ποιοτικό πεδίο σύγκρισης. Εξισώσεις των δύο κοινωνιών ή  ιδεαλιστικές ερμηνείες για τη λειτουργία τους, είναι απορριπτέες.

Οι ερμηνείες που δίνονται είναι κοινωνιολογικού χαρακτήρα, και δεν υποκαθιστούν επιστημονικές μελέτες. Για την κατανόηση, χρησιμοποιούνται γνωστοί κοινωνιολογικοί και πολιτικοί όροι που ταιριάζουν σε ανθρώπινη κοινωνία.

Σκοπός του κειμένου είναι να αναθεωρηθούν οι αντιδραστικές θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί, για χιλιάδες χρόνια, από αντιδραστικές ιδεολογίες, με βάση την υποκειμενική ταξική ερμηνεία της ζωής των μελισσών. Η ερμηνεία αυτή ξεκινούσε με την θέση ότι κέντρο της ζωής των μελισσών είναι οι βασίλισσες.  Κάποιοι μάλιστα είχαν επιχειρήσει να τις ονομάσουν βασιλείς(!) μη ανεχόμενοι τη θηλυκοκρατία στο μελίσσι.

Οι αντιδραστικές και ιδίως οι θεοκρατικές θεωρίες, χρησιμοποιούσαν την αρμονία του μελισσιού για να της δώσουν έννοιες σκεπτόμενης κοινωνίας, όπως η ανθρώπινη. Υμνούσαν ως χαρακτηριστικά μεγάλου προτερήματος την, κατά τη γνώμη τους, αποδοχή-υποταγή όλων στη βασίλισσα, την «σιωπή» με την οποία κάνουν την εργασία οι εργάτριες, χωρίς διαμαρτυρίες και… απεργίες και την απόρριψη των κηφήνων (τεμπέληδων) που ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Επίσης οι ιδεαλιστικές αντιλήψεις «πατούσαν» στα σπουδαία, για τον άνθρωπο, προϊόντα του μελισσιού που κανένας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να υποκαταστήσει. Αρχή και τέλος γι όλες αυτές τις θεωρίες ήταν η βασίλισσα και αυτό είχε το βαθύ προπαγανδιστικό του νόημα.

Στην ουσία, οι αντιδραστικές θεωρίες προσπαθούσαν να περιγράψουν μια κοινωνία μελισσών κατ’ εικόνα και ομοίωση μιας ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, παρουσιάζοντάς τη σαν φυσική και θεϊκή επιταγή. Έτσι, διαπαιδαγωγούσαν τους νέους στο πρότυπο της γενικής υποταγής, κατ εικόνα και ομοίωση των μελισσών, στην ταξική εξουσία που άλλοτε εμφανιζόταν σαν βασιλεία, άλλοτε σαν «φωτισμένη» δικτατορία, άλλοτε σαν αστική δημοκρατία. Αυτή την ιδανική αρμονία που επιδιώκουν για την ανθρωπινή κοινωνία, δήθεν τη διαταράσσουν ταραχοποιά, επαναστατικά, κομμουνιστικά και αναρχικά στοιχεία, τα οποία επιδιώκουν την ανατροπή και καταστροφή της! Έτσι ολοκλήρωναν την αντιδραστική - ταξική αξιοποίηση της δικής τους ανάγνωσης της κοινωνίας των μελισσών.

Φυσικά, στις συγκρίσεις μεταξύ των δύο κοινωνιών πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η βασική ποιοτική διαφορά της προδιαγεγραμμένης δράσης των μελισσών και της έλλογης δράσης των ανθρώπων. Λάθη εξομοίωσης οδηγούν σε ιδεαλιστικές τερατογεννέσεις! Επίσης δεν επιτρέπονται παρανοήσεις από τις αναγωγές που γίνονται στο κείμενο από την ερμηνεία της κοινωνίας των μελισσών με χρήση ανθρώπινων όρων. Αυτό εξυπηρετεί τη δική μας κατανόηση και οι μέλισσες δεν ενδιαφέρονται καθόλου γι αυτό.

Ας δούμε όμως γιατί οι κλασσικές αντιδραστικές θεωρίες για την ερμηνεία της κοινωνίας των μελισσών, είναι ακριβώς αντίθετες από την πραγματικότητα αυτών των κοινωνιών. Επίσης, ας κάνουμε, ποιητική αδεία, μια δική μας προοδευτική διαλεκτική ανάγνωση, χρησιμοποιώντας ανθρώπινους πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους.

 

Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτέλεσε μια μακρά συνομιλία με τον Ερμή, νέο και παρατηρητικό μελισσοκόμο.

Ο Ερμής έχει λίγα χρόνια που ασχολήθηκε με τα μελίσσια. Είχε πάντα μια μεγάλη κλίση αγάπης προς τα ζώα, ήμερα και άγρια, και έφτασε μέχρι να αναπτύξει σχέσεις φιλίας με αλεπουδάκια! Πανέξυπνα αλλά παρεξηγημένα ζώα. Τώρα όμως τον έχουν κερδίσει οι μέλισσες.

Μιλούσαμε για τα μελίσσια και τη ζωή τους. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα να καταγραφεί η κανονική αφήγησή του σε κείμενο «μεταφρασμένο» σε πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους. Το κείμενο, μετά από πολλές παρατηρήσεις και υπομνήσεις ότι το μελίσσι δεν είναι ανθρώπινη κοινωνία και οι αναγωγές έχουν πάντα τα κενά και τα ρίσκα τους, πήρε τελικά έγκριση από τον Ερμή!

Η αφήγηση είναι του Ερμή και η «μετάφραση» του υπογράφοντα.

Συκοφαντική επίθεση στους αγωνιζόμενους αγρότες

Από την πρώτη κιόλας μέρα της κλιμάκωσης των αγροτικών κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση ξεκίνησε έναν σκληρό, συκοφαντικό πόλεμο ενάντια στους αγωνιζόμενους αγρότες. Βεβαίως, οι επιθέσεις αυτές, γαρνιρισμένες με ένα σωρό από ψέματα κι απατηλές υποσχέσεις, είχαν αρχίσει εδώ και καιρό, πριν ακόμα «γυρίσουν οι μίζες» των τρακτέρ για τα μπλόκα. Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της διαρκώς εντεινόμενης κυβερνητικής εκστρατείας, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Β. Αποστόλου, και ο αναπληρωτής υπουργός, Γ. Τσιρώνης, μίλησαν στον «ΣΚΑΪ» και στην ΕΡΤ, αντίστοιχα, προχτές Δευτέρα και χτες Τρίτη.

Οι δυο υπουργοί επανέλαβαν με προκλητικό τρόπο τα ψέματα που λένε τόσο καιρό για τους μικρομεσαίους αγρότες, όπως ότι: Δεν έχουν υποστεί τα πλήγματα του μνημονίου που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνηση δίνει λύσεις στα άμεσα προβλήματά τους και ικανοποίησε πολλά από τα αιτήματά τους. Το εισόδημά τους αυξήθηκε στα δυο χρόνια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και φέτος «τσέπωσαν» 3,7 δισ. ευρώ από επιδοτήσεις - ενισχύσεις και αποζημιώσεις. Αδικα φωνάζουν κατά του Φορολογικού - Ασφαλιστικού, αφού πληρώνουν λιγότερους φόρους σε σχέση με πέρσι και τα αυξημένα ασφάλιστρα στον ΟΓΑ θα τους εξασφαλίσουν καλύτερες συντάξεις. Κακώς στρέφονται κατά της ΚΑΠ της ΕΕ, η οποία στηρίζει το εισόδημά τους και τους προστατεύει από τον ...ανταγωνισμό.

Ταυτόχρονα, «πέταξαν στον αέρα» ξανά τις υποσχέσεις για πακτωλό χρημάτων από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης κι άλλες «δράσεις», ενώ επανέλαβαν ότι η κυβέρνηση είναι «ανοιχτή στο διάλογο» με τους αγρότες. Μάλιστα, άφησαν να εννοηθεί ότι «έχει όλη την καλή διάθεση» να ικανοποιήσει περισσότερα αγροτικά αιτήματα, αλλά δεν μπορεί να το κάνει πριν ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση», καθώς παραμονεύουν οι «θεσμοί»! Μ' αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν ν' αποσείσουν από τους ώμους της κυβέρνησης τις ευθύνες για τη μη ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων της αγωνιζόμενης αγροτιάς και, ταυτόχρονα, να στείλουν το μήνυμα στους αγρότες ότι, αφού με τις τωρινές κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα, καλό θα είναι να τις σταματήσουν και αργότερα, μετά την αξιολόγηση, να πάνε σε «διάλογο» με την κυβέρνηση, όπου κάτι παραπάνω μπορεί «να τσιμπήσουν».

Προτεραιότητες...

«Η κυβέρνηση, από την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων της δύο χρόνια πριν, έθεσε ως ύψιστη προτεραιότητα την ανάδειξη και την καταπολέμηση των πρακτικών διαπλοκής και διαφθοράς που σημάδεψαν τη δημόσια ζωή του τόπου για δεκαετίες. Αυτή την προτεραιότητα συμμερίζεται απολύτως ο μοναδικός εντολέας αυτής της κυβέρνησης: ο ελληνικός λαός. Που υπήρξε εξάλλου το αποκλειστικό θύμα του τριγώνου διαπλοκής μεταξύ κομμάτων, τραπεζών και ΜΜΕ. Του τριγώνου που φέρει βαρύτατες ευθύνες τόσο για τη χρεοκοπία όσο και για το βάθος και τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης».
Αυτά είπε με το «καλημέρα», χτες, κατά την τακτική ενημέρωση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος. Επιχειρώντας να φορτώσει στον ελληνικό λαό, που κατά τ' άλλα στενάζει από τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και την ένταση της «νομιμότατης» εκμετάλλευσης για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου, την προτεραιότητα της κυβέρνησης να παρουσιάσει τη «σκιαμαχία» με τα άλλα αστικά κόμματα για τη σαπίλα που γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν, ως «απόλυτη προτεραιότητα». Αλλά και να παρουσιάσει τη «διαπλοκή» ως αιτία της καπιταλιστικής κρίσης και του βάθους της! Βέβαια, είπαμε. Η κυβέρνηση έχει προτεραιότητες. Και μία βασική είναι την ώρα που περνάει τα αντιλαϊκά μέτρα με εκβιασμούς και ψεύτικες προσδοκίες, να παριστάνει και τη «μαχόμενη» υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Για το ρόλο δηλαδή που επιλέχτηκε από τον πραγματικό εντολέα της, το κεφάλαιο.

Ως πότε οι ζωές μας θα καταγράφονται σε στοιχεία εξαθλίωσης;

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

 

Τα στοιχεία της έρευνας του  Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ, που παρουσιάστηκαν(αναλυτικά παρακάτω) αποτυπώνουν την εξαθλίωση. Σε πολλές «κατηγορίες» της έρευνας θα βρούμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας, τη ζωή της οικογένειας μας.

Το ερώτημα,όμως, παραμένει: Ως πότε οι ζωές μας θα καταγράφονται σε στοιχεία εξαθλίωσης; Ας τα διαβάσουμε, όπως παρουσιάζονται στην έρευνα. Θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακά εάν δεν ήταν «απλά» η καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα.

[Η φωτογραφία του δημοσιεύματος μας είναι το έργο του Νορβηγού ζωγράφου, Έντβαρντ Μουνκ (1863-1944), «Η Κραυγή»]

1. Πάνω από 37% των νοικοκυριών δηλώνει ότι διαβιώνει με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα που βρίσκεται στην κατώτερη εισοδηματική κλίμακα (37,1% αναφέρει ότι διαθέτει εισόδημα <10,000€, ποσοστό οριακά αυξημένο σε σχέση με το 36,3% του 2015). Στην πιο δεινή θέση είναι τα νοικοκυριά με έναν τουλάχιστον άνεργο, όπου καταγράφεται ποσοστό άνω του 50%.

 

2. Το 75,3% των νοικοκυριών παρουσίασε μείωση των εισοδημάτων το 2016 σε σχέση με το 2015, με σαφέστατη την τάση διεύρυνσης της ανισότητας υπέρ των ανώτερων εισοδηματικών κλιμακίων (στην κατηγορία άνω των 30,000€ παρουσιάζεται αύξηση στο 11,1% του πληθυσμού).

Παζάρια γύρω από το «είδος» και το ύψος των νέων αντιλαϊκών μέτρων

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ

Eurokinissi

Ο Δ. Παπαδημητρίου προανήγγειλε ουσιαστικά προχτές το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου

Το νέο «κούρεμα» στο αφορολόγητο όριο των μισθωτών και συνταξιούχων, οι παρεμβάσεις στα προνοιακά επιδόματα, σε συνδυασμό και με την αναβάθμιση του «δημοσιονομικού κόφτη», αποτελούν ορισμένες πτυχές των αντιλαϊκών παζαριών και των συνεννοήσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «θεσμούς» του κουαρτέτου. Ηδη ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, με επιστολή του προς το κουαρτέτο «ενημέρωσε τους θεσμούς ότι θα προσέλθει στο Γιούρογκρουπ της 26ης Ιανουαρίου με συγκεκριμένες θέσεις σε όλα τα εκκρεμή ζητήματα», επισημαίνουν κυβερνητικές πηγές.

 Ταυτόχρονα, πηγές της Ευρωζώνης, αναφορικά με τη νέα επιστολή Τσακαλώτου, το περιεχόμενο της οποίας μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε γίνει γνωστό, επισημαίνουν πως αποτελεί «καλή αφετηρία», ωστόσο θα χρειαστούν «περισσότερες διαπραγματεύσεις» προκειμένου να επιτευχθεί η τελική συμφωνία.

Χαρακτηριστική είναι και η επίσημη «ενημέρωση» από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία, μέσω δηλώσεων του εκπροσώπου της, Μ. Σχοινά, επισήμανε πως «τέτοια ζητήματα συζητούνται στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων και μεταξύ των μελών του Γιούρογκρουπ». Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής εξέφρασε την προσήλωση της Κομισιόν στις «εποικοδομητικές συζητήσεις» προκειμένου, όπως είπε, να συνεχίσει τη συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση και να διευκολύνει την «περαιτέρω πρόοδο»...