ΣΥΡΙΖΑ : Το ανέκδοτο που έγινε ιστορία

 

Όποιος είχε την ελάχιστη σχέση με την πολιτική, πριν την ορμητική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του “αριστερού” σχεδίου διακυβέρνησης με αιχμή τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκπονήθηκε από μεσαίου βεληνεκούς “διανοητές” και δυστυχώς στηρίχθηκε και από τίμιους αγωνιστές της αριστεράς, τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΝ που αργότερα μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσαν κινούμενη όνειδος τόσο σε πολιτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Το μοτίβο δεν άλλαξε. Μετεβλήθη μόνο ο καμβάς, αποκτώντας την εξωτερική σοβαρότητα της κυβερνητικής διαχείρισης.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης*

Όσοι γνωρίζουν δεν λησμονούν, ότι τα μέλη του ΣΥΝ στα πανεπιστήμια ή στα εργατικά σωματεία εξαντλούσαν την χρησιμότητα τους κλείνοντας ή ανοίγοντας τις θύρες των αιθουσών που λάμβαναν χώρα οι πολιτικές διαδικασίες. Ακριβώς για αυτό πρόκειται για «παραβίαση ανοικτών θυρών», όπως και έκφραση του αστείρευτου χιούμορ που διαθέτει η ιστορία, η ανάληψη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ της διακυβέρνησης της χώρας.

Ωστόσο εξήγηση υπάρχει. Το πολιτικό και ιδεολογικό κενό εξουσίας που δεν μπόρεσε να καλύψει η κομμουνιστική αριστερά και η εργατική τάξη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο από το 2010-2015, καλύφθηκε από ένα τυχοδιωκτικό συρφετό ημιμαθών μικροαστών, που δεν έκανε τίποτε περισσότερο, από αυτό που ήταν προγραμματισμένο να πράξει. Αυτό που πράττει δηλαδή κάθε πολιτικό μόρφωμα που οικοδομείται στην βάση της κατασκευής τεχνητών πολιτικών και ιδεολογικών πλατφορμών για την αναζήτηση κοινών τόπων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.

Πρόκειται για μια συνήθη πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας ειδικά της κεκαλυμμένης, όπως ήταν ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από αντικαπιταλιστικές αερολογίες και θεωρητικές ακροβασίες που δεν αντέχουν στην ελάχιστη κριτική ούτε από πρωτοετή φοιτητή της Κοινωνιολογίας. Ταυτόχρονα τόσο ο ΣΥΝ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, -και δεν πρέπει να υποβαθμίζεται αυτό- αποτέλεσαν την μοναδική επαγγελματική διέξοδο για μια σειρά πολιτικών και θεωρητικών τσαρλατάνων που κακοποίησαν την επαναστατική πολιτική και την μαρξιστική θεωρία, συρρικνώνοντας την, στα πεπερασμένα όρια της μικροαστικής τους μυωπίας και της δυσώδους διανοητικής οκνηρίας τους.

Η ιστορία ωστόσο δεν συγχωρεί. Ξεβράζει κάθε φορά ότι διαθέτει, ακόμη και αν αυτό που αναδύεται συνιστά ένα τραγικό ανέκδοτο που προέκυψε ως απόρροια της σύλησης των συμβόλων και των αγώνων της κομμουνιστικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Η αστική πολιτική λοιπόν, μεταμφιέστηκε σε αντίσταση απέναντι στα μνημόνια και στο πολιτικό κατεστημένο χρησιμοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως ξενιστή, και επανήλθε στην εξουσία άσπιλη, αμόλυντη και κυρίως εξαιρετικά αποτελεσματική για την επιτυχή διευθέτηση των σκοπών και των επιδιώξεων της αστικής τάξης.

Οι σαλτιμπάγκοι της ελληνικής αριστεράς, επαναπροωθήθηκαν στην μήτρα που τους γέννησε. Εγκολπώθηκαν εκ νέου στα κανονιστικά όρια της αστικής πολιτικής, έλαβαν το ανάλογο αντίτιμο και μετετράπησαν σε γενίτσαρους μιας αστικής διακυβέρνησης που αποτέλεσε “αναδυόμενη Αθηνά” και ευκταία διέξοδος από το αδιέξοδο που είχε περιέλθει η αστική τάξη.

Έτσι το ανέκδοτο “ΣΥΡΙΖΑ” έγινε ιστορία, και η ιστορία μας λοιδορεί που δεν σταματήσαμε να γελάμε εγκαίρως…

υπ. Διδάκτορας Πολιτικής Φιλοσοφίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

theradicalmarxismproject.wordpress.com