ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

 

Κι αν η ΕΡΤ, κατά τον εορτασμό της επετείου του «ΟΧΙ» δίνει μικρόφωνο στον Η .  Κασιδιάρη, εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος της Χρυσής Αυγής  που έχει κατηγορηθεί ως εγκληματική οργάνωση από τον Άρειο Πάγο,  για να υμνήσει το Μεταξά, συμβάλλοντας κι αυτή στην νομιμοποίηση του  φασιστικού  λόγου  με τις εθνικιστικές κορώνες και το ρατσιστικό δηλητήριο, το  κύριο άρθρο του Κ. Καραγιώργη στο Ριζοσπάστη,  ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, μοιάζει να τους απαντά από το παρελθόν.

 

«ΤΟ  “ΟΧΙ”  ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

 

Σ΄ένα λαϊκό παραμύθι ένα βασιλόπουλο βρέθηκε παρασυρμένο μέσα σ’ ένα φράχτη. Κι ο φράχτης ήταν ψηλός και τα σκυλιά άφριζαν και ούρλιαζαν τριγύρω του. Έπεσε όμως σε ύπνο βαθύ και ξύπνησε ύστερα από χρόνια. Κι όταν ξύπνησε, ο φράχτης ήταν πάλι ψηλός και απαίσιος. Και τα σκυλιά άφριζαν και ούρλιαζαν ακόμα πιο λυσσασμένα…

 

               Αυτές τις μέρες ο ελληνικός λαός είναι σαν το βασιλόπουλο του παραμυθιού του. Σα να είχε αποκοιμηθεί μέσα στον απαίσιο φράχτη της 4^ης Αυγούστου και της λογικής συνέχειας της κατοχής. Σα να έσβησαν από τη ζωή του τα τελευταία  χρόνια, τα γεμάτα από θυσία και αίμα, από αγώνα και δόξα. Και σαν να ξύπνησε  προχθές, χθες και σήμερα και ξαναβρέθηκε πάλι μέσα στο φράχτη, κάτω από τα ουρλιαχτά των σκυλιών.  Η επίσημη Ελλάδα  γιορτάζει την 28^η Οκτωβρίου! Τη γιορτάζει στα 1945 ή συνεχίζεται ο βραχνάς; Η αστυνομία –ή ίδια της 4^ης Αυγούστου και της κατοχής- διέταξε τον υποχρεωτικό σημαιοστολισμό. Στήνονται οι ίδιες αψίδες. Λάμπουν φωτεινές επιγραφές του “ΟΧΙ” όπου ένα μεσαίο τεράστιο “Χ” κι ένα στέμμα  από πάνω του δίνουν το σήμα κατατεθέν του επισήμου γιορτασμού. Ο “Άγνωστος στρατιώτης” δέσμιος της υποκρισίας και της δημοκοπίας βεβηλώνεται από στεφάνια δοσιλογικά και προδοτικά. Διάφοροι «πανηγυρικοί» ρήτορες της δεκάρας γελοιοποιούν με κούφιον αέρα τη μεγάλη μέρα. Τα «προσκοπάκια» με λάβαρα και πίφερα –όπως άλλοτε η ΕΟΝ- και οι εθνοφύλακες παρελαύνουν πέρα δώθε. Οι χίτες ουρλιάζουν “Σόφια-Μόσχα!”, μέσα στο Ιστορικό Στάδιο. Το Στάδιο που κράτησε χθες, έξω από μια γωνιά, όπου οδήγησαν με διαταγές τους φαντάρους και τους προσκόπους, άσπιλη τη λευκότητα των άδειων κερκίδων του.

 

               Είνε αυτός ο γιορτασμός της μεγάλης μέρας, της ξακουστής 28^ης Οκτωβρίου, που ο ελληνικός λαός σαν ηλεκτρισμένος παρουσίασε τη μεγαλύτερη  έξαρση της ιστορίας του; Είνε αυτός ο γιορτασμός της μεγάλης μέρας που είναι πριν απ’ όλα ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ;

 

               Η 28^η Οκτωβρίου είναι βαθειά ριζωμένη μέσα στην ψυχή του λαού. Κάτω από τη μπότα του Γερμανού ο λαός τη γιόρτασε με πείσμα και με αίμα, αψηφώντας τανκς και πολυβόλα. Και σήμερα ο λαός θα τη γιορτάσει όπου μπορεί και όπως μπορεί. Αλλά τη γιορτάζει, τη μεγάλη αυτή αντιφασιστική και δημοκρατική μέρα, μακρυά από τον «επίσημο γιορτασμό», δηλαδή μακρυά από τους βέβηλους φασίστες, μακρυά από την ξαναζωντανεμένη, μέσα στο μεταδεκεμβριανό αίσχος 4^η Αυγούστου. “Από την σημερινήν εορτήν θα λείπουν ευρισκόμενοι εις τα φυλακάς ή άλλως παρηγκωνισμένοι, όσοι κυρίως ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να συμμετάσχουν. Αφ’ ετέρου θα παρίστανται πολλοί, οι οποίοι θα έπρεπε να ευρίσκωνται εις τας φυλακάς. Και η δικτατορία θα παραμένη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ”.-τονίζει ένας τιμημένος ανώτατος αξιωματικός, ο στρατηγός Αλέξανδρος Οθωναίος. Και υπάρχει μια ανυπέρβλητη  σε αναισχυντία αλλά και ειλικρίνεια φράση που θα μπορούσε δικαιωματικά να μπει με μεγάλα φωτεινά γράμματα κάτω από το Λυκαβητό, έξω από το Παλάτι του κ. Δαμασκηνού Παπανδρέου, μπρος στο Γενικό Επιτελείο, σν αληθινό σύμβολο του επίσημου γιορτασμού του μεταδεκεμβριανού κράτους. Είνε η φράση που μέσα στη δίκη του Λάμπου και του θηριοτροφείου της Ειδικής ούρλιαξε έξαλλος ο συνήγορός των κ. Ευστράτιος Κουλουμβάκης προς τον δυστυχισμένο πατέρα ενός κρεουργημένου νέου 19 χρονών “Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙ ΒΑΘΕΩΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗΝ ΔΙΑ ΤΑ ΜΠΛΟΚΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ!”. Η φράση πέρασε στα πρακτικά της δίκης και θα μείνει στους αιώνες των αιώνων. 

 

               Ο “επίσημος γιορτασμός” ανήκει στους φασίστες. Αλλά η 28^η Οκτωβρίου ανήκει στο λαό. Γιατί ο λαός την έκανε εναντίον του φασισμού, ιταλικού και ελληνικού. Όταν ήχησαν δαιμονισμένα οι σειρήνες εκείνη την ιστορική νύχτα δύο κατηγορίες Ελλήνων έτρεξαν προς διαφορετική κατεύθυνση. Η μια κατηγορία, η μεγάλη, η καθαρή, η αληθινά ηρωική ξεκίνησε για το μέτωπο. Ήταν γυμνή, πεινασμένη, ανοργάνωτη στρατιωτικά, αλλά ξεκίνησε με τραγούδια και με τραγούδια άρχισε  και συνέχισε τον άνισο πόλεμο. Η άλλη κατηγορία, μικρή, μετρημένη στα δάχτυλα, έτρεξε να βολευτεί στα καταφύγια της «Γκραν Μπρετάνιας». Από τα καταφύγια αυτά έκαναν τον πόλεμο, βασιλιάδες και δικτάτορες. Γενικά Επιτελεία και αρχιστράτηγοι, οι Παπαδημαίοι και Νικολούδηδες και μαζί τους τα θρεμένα λαδοπόντικα της Επιμελητείας. Η πρώτη κατηγορία ήταν ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ που βροντοφώναξε το μυριόστομο ιστορικό “ΟΧΙ”, συγκλόνισε την οικουμένη. Η δεύτερη κατηγορία, οι κιοτήδες και οι κλέφτες, άρπαξε το «ΟΧΙ» για να το βεβηλώσει και για να το στρίψει μ’ αυτό σαν κεφάλαιο δημαγωγίας σε 2-3 μέρες στο σίγουρο Κάιρο. 

 

               Πώς μπορούσε να πει το “ΟΧΙ” ο κρονόληρος Μεταξάς, που η ψυχή του ήταν ποτισμένη με πρωσσισμό, με βαθειά ριζωμένη γερμανοφιλία; Που είχε χίλιους δεσμούς με το χιτλερισμό, που είχε παραδώσει όλα τα στρατιωτικά μυστικά σε Γερμανούς αξιωματικούς, που είχε ανοίξει τη χώρα  διάπλατα στους πράκτορες του Γκαίμπελς; Και που στην πραγματικότητα είχε  μεταβάλει όλο το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου ΣΕ ΙΔΕΩΔΗ ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ, στρατιωτική, πολιτική, διπλωματική, ιδεολογική, ηθική;  

 

               Αλλά πώς θα μπορούσε να πει ο Μεταξάς το “όχι” έστω και στο Μουσολίνι; Ο πρεσβευτής  της Ιταλίας Γκράτσι γράφεις στα απομνημονεύματά του: “Ο Μεταξάς αγαπούσε την Ιταλίαν, όπου είχε περάσει τα έτη της εξορίας τους, την οποίαν υπέστη δια την πίστιν του εις την δυναστείαν του Γκλύξμπουργκ. Ως ιδρυτής του ελληνικού ολοκληρωτικού (φασιστικού) συστήματος, το οποίον μετά του Βασιλέως είχεν εγκαινίασει την 4^ην Αυγούστου 1936 εις την Ελλάδα, ο Μεταξάς ήτο φυσικό να κλίνη προς καθεστώτα των οποίων το ιδικόν του ήτο μια απλή μίμησις”. Αυτή η ΜΙΜΗΣΙΣ του Ιταλικού Φάτσιου που ήταν η 4^η Αυγούστου ΕΙΧΕ ΕΓΚΡΙΝΕΙ προτήτερα την κατάληψη της Αλβανίας από το Μουσολίνι. Ο Γκράτσι τηλεγραφούσε τότε στην κυβέρνησή του στις 3 Μαΐου 1933 (ραδιογράφημα υπ’ αριθμόν 2085/468) “Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ αντέδρασε εις την παρ’ ημών κατάληψιν της Αλβανίας κατά τρόπον ΕΧΘΡΙΚΟΝ, παρ΄όλον ότι η στάσις των αρχών ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ (Γκλύξμπουργκ –Μεταξά) ήτο όχι ΜΌΝΟΝ ΑΨΟΓΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΗ!” Αυτός ο Μεταξάς και Γκλύξμπουργκ μπορούσαν να πουν όχι; Αυτοί έκαναν ό,τι τους περνούσε από το χέρι για να παραδώσουν δεμένο χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό στον ξένο φασισμό, όπως τον είχαν  παραδώσει και στον εγχώριο. Αυτοί  δεν άφησαν να ζυγώσει στο στρατό σχεδόν κανένας δημοκρατικός αξιωματικός ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Αυτοί παράδωσαν το στρατό σε κλασσικά ανίκανους αξιωματικούς (αποκορύφωμα ο τενεκεδένιος “αρχιστράτηγος” Παπάγος) ή σε πεμπτοφαλαγγίτες σωματάρχες (Τσολάκογλου, Μπάκος κλπ. Κλπ). Αυτοί είχαν αφήσει  (μέσα σε ατμόσφαιρα διεθνούς πολεμικού οργασμού, που η επικειμένη ιταλική επίθεση έκανε “μπού”) το στρατό γυμνό  από ιματισμό, κουβέρτες (για πρώτη φορά ελληνικός στρατός βάδιζε στο μέτωπο με ιδιωτικές κουβέρτες), χωρίς καμμιά οργάνωση επιμελητείας. Και ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, χωρίς όπλα, χωρίς πυροβολικό, χωρίς μεταφορικά μέσα, χωρίς ούτε ένα σχεδόν αεροπλάνο παρά την περιβόητη  ληστρική ερανολογία για την αεροπορία, σε εσωτερικό και εξωτερικό. 

 

               Αν έμενε η  υπόθεση στο Γεώργιο και στο Μεταξά, στους φασίστες αξιωματικούς και στα επιτελεία τους, στην ανύπαρκτη προπαρασκευή και στο γελοίο εξοπλισμό του στρατού, αλλά και στην ΠΛΗΡΗ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, η υπόθεση  θα τελείωνε σε ελάχιστες μέρες. Θα γινόταν αυτό που είχε πει ο Μεταξάς, θα έπεφταν μερικές ντουφεκιές “για την τιμή των όπλων”. Κι οι ήρωες των καταφυγίων της “Γκραν Μπρετάνιας” θα έφευγαν, μαζί με τις λίρες του κρατικού θησαυρού για έξω. 

 

               Αλλά η υπόθεση πέρασε στον ίδιο το λαό. Πέρασε στους φαντάρους. Πέρασε στους έφεδρους  αξιωματικούς και στους διοικητές των μικρών μονάδων “που εχρησιμοποίησαν αριστοτεχνικά την ορμή του Έλληνα στρατιώτη”, μας λέει ο στρατηγός Ν. Γρηγοριάδης. Πέρασε στις γυναίκες της Πίνδου, που με τη “ζαλίγκα” της ράχης τους  αντικατέστησαν τα ανύπαρκτα μεταφορικά μέσα. Πέρασε ΣΕ ΟΛΟ  το λαό των μετόπισθεν που συντόνισε τις προσπάθειες του και τις συγκέντρωσε σε μια κοινή προσπάθεια για την Πατρίδα και το ΄Εθνος.

 

               Έτσι αντί για μερικές ντουφεκιές έγινε σωστός πόλεμος. Έγινε κάτι πολύ περισσότερο. ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΙΚΩΝ ΒΟΥΝΩΝ.

 

               Το Έπος της Αλβανίας θα ήταν αδύνατοι και ακατανόητο αν ο ελληνικός λαός δεν ήταν βαθύτατα δημοκρατικός, αθεράπευτα εχθρός του φασισμού. Η 4^η Αυγούστου, παρά την τετραετία της ως τότε, είχε ναυαγήσει κυριολεκτικά στην προσπάθειά της  να διαφθείρει φασιστικά την ψυχή  του λαού, έστω και της νεολαίας, παρά την τεράστια πραγματικά προσπάθεια. Τις πρώτες μέρες του πολέμου το ίδιο το καθεστώς είχε αναγκασθεί (για λίγες μέρες!) να χρησιμοποιήσει αντιφασιστικά συνθήματα. Και αν υπάρχει πολιτικό και πολεμικό σύνθημα, που με γρηγοράδα αστραπής απλώθηκε απάνω στη χώρα και στο μέτωπο, ήταν ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ που κήρυξε ο φυλακισμένος Αρχηγός των κομμουνιστών μέσα από το κελλί της φυλακής. Όχι το Ιησουίτικο “ΟΧΙ” του πεμπτοφαλαγγίτη Μεταξά, αλλά το στεντόρειο “ΟΧΙ” του Ζαχαριάδη ήταν αυτό που ενσάρκωσε και ζωντάνεψε την παλλαϊκή θέληση του ελληνικού έθνους. Και μέσα στο “ΟΧΙ” του φυλακισμένου Ζαχαριάδη βρίσκονται οι ρίζες του κατοπινού αγώνα του έθνους στα χρόνια της σκλαβιάς, στα βουνά και στις πόλεις, στο Ελ Αλαμέιν και στην αεροπορία, στον πολεμικό και στον εμπορικό στόλο. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΕ ΜΙΑ ΚΑΙ  ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ. Αρχίζει στις 28 Οκτωβρίου 1940  συνεχίσθηκε αδιάκοπη στα χρόνια της κατοχής στο εσωτερικό και εξωτερικό, πέρασε σε άλλη φάση το Δεκέμβρη του 44 και δεν έκλεισε ακόμα τον ιστορικό της κύκλο… 

 

               Η 28^η Οκτωβρίου είνε μια μεγάλη μέρα. Η αληθινή της σημασία βρίσκεται ολότελα έξω από το βούρκο των σημερινών  επίσημων “εορταστών” της. Και η επίδραση της πάνω στα πεπρωμένα του ελληνικού  έθνους είνε τεράστια. Γιατί μέσα στο λουτρό του εθνικού συναγερμού της άρχισε να βαφτίζεται η ΠΑΛΛΑΪΚΗ αντιφασιστική συνείδηση του ελληνικού έθνους. Η 28^η ήταν μια μεγαλειώδης αρχή. Η πραγματοποίηση της αληθινά ανεξάρτητης Λαϊκής Δημοκρατίας θα είνε η ολοκλήρωσή της». 

 

                              Ριζοσπάστης, Κυριακή 28 του Οκτώβρη 1945

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis