Μόνο με αγώνες ταξικούς και με ισχυρό το ΚΚΕ θα βγει νικητής ο λαός

Οι εξελίξεις το «φωνάζουν»: Η αστική τάξη, η κυβέρνησή της, το κράτος και τα κόμματά της, οι συνδικαλιστές της μέσα στο εργατικό κίνημα, οι διεθνείς ενώσεις όπου συμμετέχει, όλοι, με μοιρασμένους ρόλους, στέκονται απέναντι στην εργατική τάξη και τα δικαιώματά της, στον αγώνα της για να ανακτήσει τις απώλειες που είχε στα χρόνια της κρίσης. Ταυτόχρονα, προετοιμάζουν το λαό για τα ακόμα χειρότερα τα επόμενα χρόνια, είτε η καπιταλιστική οικονομία συνεχίσει να αναπτύσσεται ασθμαίνοντας είτε πέσει σε νέα κρίση - σενάριο που γίνεται όλο και πιο πιθανό για τα αμέσως επόμενα χρόνια, σε διεθνές μάλιστα επίπεδο.

 

Η «σταθερότητά» τους σημαίνει βάσανα για το λαό

 

Αυτή η προσπάθεια φαίνεται για παράδειγμα στην αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων, όταν με αφορμή τη συνταγματική αναθεώρηση συζητούν τους τρόπους θωράκισης της «σταθερότητας» του πολιτικού συστήματος. Με την προπαγάνδα τους και τον κάλπικο δικομματικό καβγά τους, καλούν το λαό να πει ...«ζήτω η σταθερότητα» ενός συστήματος αντιδραστικού και σάπιου μέχρι το μεδούλι. Καλούν τους εργαζόμενους να αναζητούν τους όρους εκείνους που θα εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη «συνέχεια» στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική.

Μπορεί η κυβέρνηση και η ΝΔ να εξασκούνται και με αφορμή τη συνταγματική αναθεώρηση στον ψευτοκαβγά «πρόοδος - συντήρηση», γύρω από την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και τα ψευδεπίγραφα περί «εμβάθυνσης της δημοκρατίας», αλλά μια προσεκτική ματιά στις τοποθετήσεις τους για τη συνταγματική αναθεώρηση (βλ. σελ. 10 - 11) αποκαλύπτει ότι στην ουσία διαγκωνίζονται από αντιδραστική σκοπιά, με το βλέμμα στο πώς θα βρεθούν περισσότερα όπλα ώστε να ασκείται απρόσκοπτα η βάρβαρη πολιτική τους.

Διλήμματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του κεφαλαίου

 

Τα κάλπικα διλήμματα που θέτει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους, με βάση τα οποία τροφοδοτείται και η αντιπαράθεσή της με τη ΝΔ, δηλαδή οι «επιλογές» που παρουσιάζει για το πώς θα συντριβούν ακόμα περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα, φαίνονται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στη συζήτηση γύρω από τον προϋπολογισμό του 2019 (βλ. σελ. 8). Η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από τα «ισοδύναμα» μέτρα σε περίπτωση που δεν περικοπούν οι συντάξεις και την επίδρασή τους στα λεγόμενα «αντίμετρα» διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, προσφέρεται για να βγάλουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι συμπεράσματα για την κυβερνητική πολιτική. Κυρίως αποδεικνύεται ότι η στρατηγική που έχει ως κριτήριο την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας φέρνει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, είτε με μέτρα που «τρέχουν ήδη», είτε με τα «ισοδύναμά» τους. Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι ακόμα κι αν η κυβέρνηση δώσει κάποια ψίχουλα για να αντιμετωπιστεί στοιχειωδώς η εξαθλίωση που προκαλεί η πολιτική της, θα τα πάρει πίσω από το λαό που υποφέρει. Κι αυτό γιατί παραμένει σε πλήρη ισχύ όλο το πολυπλόκαμο μνημονιακό οπλοστάσιο, με τους εκατοντάδες νόμους και διατάξεις, που διασφαλίζει ότι «οι αριθμοί θα βγαίνουν», δηλαδή ότι ο λαός θα την πληρώνει στο διηνεκές.

ΝΑΤΟική «ομοφωνία» των αστικών κομμάτων

 

Αν όμως είναι μια φορά διδακτικό για το λαό το κάλπικο περιεχόμενο του δικομματικού καβγά, που δείχνει ότι τσακώνονται για το ποιος είναι πιο αποτελεσματικός στην άσκηση της βάρβαρης πολιτικής, ακόμα πιο διδακτική είναι η πλήρης συμφωνία τους στα θέματα που αγγίζουν την καρδιά της στρατηγικής της αστικής τάξης, δηλαδή σε εκείνα όπου δεν επιτρέπονται «παραφωνίες». Και εδώ ξεχωρίζει η εμπλοκή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Δεν περνάει πλέον μέρα που να μην αποκαλύπτεται και ένα νέο πεδίο στρατιωτικής συνεργασίας ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την άσκηση στο Ελληνικό για την αντιμετώπιση «ασύμμετρων απειλών». Μια διαδικασία στην οποία συμφωνεί και επαυξάνει και η ΝΔ, μην μπορώντας μάλιστα να κρύψει την αμηχανία της για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε «ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών».

Το «είμαστε στο ΝΑΤΟ, άρα δεν μας αγγίζει κανείς», που πρπαγανδίζει σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα, καταρρέει μπροστά στην πραγματικότητα που ζει ο λαός με τις εκατοντάδες αμφισβητήσεις των κυριαρχικών του δικαιωμάτων κάθε βδομάδα, όπως και με τις πρόσφατες στοχευμένες παρεμβάσεις αξιωματούχων της Ρωσίας, οι οποίοι ξεκαθάριζαν ότι «αποτελούν στόχο» οι χώρες εκείνες και οι υποδομές που αξιοποιούνται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση λοιπόν μετατρέπει όλη τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου, συνεπώς και σε μαγνήτη επιθέσεων, ειδικά σε μια φάση όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας σε Αιγαίο, Κύπρο και Μεσόγειο, με αμφισβητήσεις που φτάνουν μέχρι και την Κρήτη και με αναφορές στη «γαλάζια πατρίδα», στο φόντο πάντα των ερευνών για υδρογονάνθρακες, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον εφησυχασμό που καλλιεργεί η κυβέρνηση για το ρόλο του ΝΑΤΟ, την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» που παρέχει στην περιοχή. Το δε πρόσφατο επεισόδιο με τον Ελληνα ομογενή στην Αλβανία, που έπεσε νεκρός μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, και το πώς αξιοποιείται για να οξύνονται εθνικιστικά και αλυτρωτικά αντανακλαστικά, δείχνουν ότι ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί μπροστά σε εξελίξεις που έρχονται «κουτί» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, για αλλαγές συνόρων και άλλες «διευθετήσεις» στις οποίες πρωτοστατεί και η ελληνική κυβέρνηση.

Να μην περάσει η υπονόμευση των εργατικών αγώνων

 

Τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στην υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων και στην ανάπτυξη της πάλης του εργατικού κινήματος παίζουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ μπροστά στην απαίτηση δεκάδων εργατικών οργανώσεων να προκηρύξει απεργία είναι αποκαλυπτική. Αφού πρώτα τα στελέχη της πλειοψηφίας υπονόμευσαν για λογαριασμό της εργοδοσίας κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης από τα κάτω, την Πέμπτη στη συνεδρίαση της διοίκησης σχεδόν καταδίκασαν την απεργία ως μορφή πάλης, όπως και συνολικά τους εργατικούς αγώνες, και για να βάλουν νέα εμπόδια στο εργατικό κίνημα, οι δυνάμεις που στο ΕΚΑ ψήφισαν για απεργία στις 14 Νοέμβρη, στη ΓΣΕΕ αποφάσισαν απεργία για τις 28!

Οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει πια μεγάλη πείρα από το πώς οι δυνάμεις του κεφαλαίου χτυπούν πολύπλευρα τα δικαιώματά τους. Ο αντίπαλος αυτός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς, παρά μόνο με την αποφασιστική και μαζική δράση «από τα κάτω». Με συσπείρωση και οργάνωση στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, με περιεχόμενο που θα συγκρούεται με την πηγή της κακοδαιμονίας του λαού, και με διεκδικήσεις που αποτυπώνουν τις σύγχρονες ανάγκες του. Ανάγκες που έχουν να κάνουν με τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, με Συλλογικές Συμβάσεις, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Επίσης, με διεκδικήσεις ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι και εκθέτουν το λαό και τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους.

Ο μήνας που διανύουμε είναι για το Κόμμα μας περίοδος κορύφωσης των εορτασμών για τα 100χρονα του Κόμματος, που ξεκίνησαν πριν από σχεδόν πέντε χρόνια. Αυτή η πενταετία, που σημαδεύτηκε από εκατοντάδες πρωτοβουλίες τιμής στον έναν αιώνα ζωής και δράσης, αλλά και πολύμορφης δημιουργίας, εμπνευσμένης από αυτή τη συγκλονιστική πορεία, μπορεί και πρέπει να κορυφωθεί, αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπροστά στις μεγάλες μάχες. Για την οικοδόμηση του Κόμματός μας πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς, που αποτελεί βασικό όρο και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την Κοινωνική Συμμαχία. Ετσι θα μπορέσει να βγει ο λαός στο προσκήνιο, να διεκδικήσει και να κατακτήσει τον πλούτο που παράγει.

Ριζοσπάστης    Σάββατο 3 Νοέμβρη 2018 - Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018