Την «τέλεια καταιγίδα» ζουν τα λαϊκά νοικοκυριά, λίγες μέρες πριν βγει ο χρόνος. Η καθήλωση των μισθών, η ακρίβεια και οι νέες περικοπές που επίκεινται στον κρατικό προϋπολογισμό ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, βάζουν βόμβα στο εισόδημα εκατομμυρίων εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και βιοπαλαιστών αγροτών.
Το χτεσινό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» είναι αποκαλυπτικό: Τρεις στους δέκα μισθωτούς φυτοζωούν με 345 ευρώ τον μήνα, την ώρα που ο μέσος καθαρός μισθός ίσα που ξεπερνάει τα 780 ευρώ. Οι μισθοί αυτοί, βέβαια, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι συνέπεια της πολιτικής μείωσης του λεγόμενου «κόστους εργασίας», που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις και κλιμακώνεται τώρα από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Τα φραγκοδίφραγκα με τα οποία καταδικάζονται να επιβιώσουν 700.000 μισθωτοί, έχουν τη σφραγίδα των νόμων για τη μερική απασχόληση και τις άλλες μορφές «ευελιξίας», του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτερο μισθό και όλων των άλλων νόμων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους διευρύνονται τα όρια της απλήρωτης δουλειάς, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Η γενικευμένη επιβολή τέτοιων άθλιων όρων εργασίας και μισθών στις νεότερες κυρίως ηλικίες, σε συνδυασμό με την απουσία Συλλογικών Συμβάσεων εδώ και 12 χρόνια, συντελεί καθοριστικά στην πτώση και του μέσου μισθού, που μειώθηκε κατά 25% στη διάρκεια της περασμένης κρίσης και κυμαίνεται πλέον στη ζώνη του προ κρίσης κατώτερου μισθού. Ο,τι δηλαδή επιδίωκαν οι μεγαλοεργοδότες, που ανέθεσαν αυτήν την αποστολή στις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας.
Πάνω εκεί στηρίζονται η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη της οικονομίας, όπως και στη γενναία στήριξη από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους, για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, με τον λαό να πληρώνει τον λογαριασμό.
Με αυτούς τους τσακισμένους μισθούς βρήκε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα η ακρίβεια που φουντώνει, πρώτα απ' όλα στο ηλεκτρικό ρεύμα και σε βασικά αγαθά. Ομως, ούτε αυτές οι ανατιμήσεις έπεσαν από τον ουρανό. Είναι συνέπεια της ίδιας της λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας, εν προκειμένω της διαχείρισης της κρίσης με επεκτατική πολιτική στήριξης των μονοπωλίων, που τροφοδότησε τον πληθωρισμό.
Είναι επίσης αποτέλεσμα της πολιτικής «απελευθέρωσης» της Ενέργειας και των «πράσινων» επενδύσεων, που ο συνδυασμός τους κάνει πανάκριβο το ηλεκτρικό ρεύμα, μετακυλίοντας στον λαό το κόστος της «πράσινης» μετάβασης, δηλαδή των κρατικών και ιδιωτικών επενδύσεων για νέα, «πράσινα» κέρδη.
Το κάδρο συμπληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός που εισάγεται τη Δευτέρα στη Βουλή. Τα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια είναι ξανά μειωμένα, και μάλιστα εν μέσω πανδημίας, όπως και αυτά που αφορούν άλλες «κοινωνικές δαπάνες». Η λαϊκή οικογένεια θα χρειαστεί το επόμενο διάστημα να βάλει ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να επιβιώσει, να βρει γιατρειά, να αγοράσει φάρμακα.
Η «απάντηση» της κυβέρνησης σ' αυτό το εκρηκτικό σκηνικό είναι 0,50 ευρώ αύξηση στον κατώτερο μισθό από 1/1/2022, μερικές πενταροδεκάρες επιδότηση στο κόστος του ρεύματος και συστάσεις για «δουλειά και υπομονή», με «ακάλυπτες επιταγές» στον λαό για διανομή περισσότερου πλούτου, όσο μεγαλώνει η πίτα της ανάπτυξης. Δηλαδή, φαύλος κύκλος, χωρίς αρχή και τέλος, που μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στο πώς ζει ο λαός και στο πώς μπορεί να ζήσει, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται έναν πιο «δίκαιο» τάχα καπιταλισμό, με μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας για τη θωράκιση της «κοινωνικής συνοχής», την οποία περιλαμβάνει στα αναπτυξιακά μέτρα που είναι αναγκαία για να αναπαράγεται απρόσκοπτα η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η επεκτατική διαχείριση, που υπερασπίζεται ως «απάντηση» δήθεν στον «νεοφιλελευθερισμό», είναι αυτή που ζει ο λαός τα δύο τελευταία χρόνια και τώρα καλείται να πληρώσει με το νέο υπερμνημόνιο: Το Ταμείο Ανάκαμψης και τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των επιδοτήσεων στο κεφάλαιο.
Αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να τον σπάσει μόνο ο λαός, κάνοντας στην μπάντα τις φωνές που τον καλούν να συμβιβαστεί με το μικρότερο κακό και το χαμήλωμα των απαιτήσεων, περιμένοντας λύσεις από τα πάνω και έξω από τους αγώνες του. Η λύση βρίσκεται στα δικά του χέρια, στη δύναμη της οργανωμένης πάλης, για να πληρώσει το κεφάλαιο, όχι ο λαός, ανοίγοντας δρόμο στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 10 Δεκέμβρη 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου