Εμείς θέλαμε, αλλά μετά αυτοί δεν ήθελαν και τότε εμείς…
Στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
Θα βάλετε στρατιωτικό στην κυβέρνηση; Αυτά μόνο στη χούντα γίνονταν…
Είπε ο Μητσοτάκης το ’19. Και συνέχισε αναδρομικά.
Εντάξει, θα τον βάλουμε λοιπόν κι εμείς, τότε. Μεταγραφή αεροδρομίου. Και για να δέσει ο συμβολισμός, θα δώσουμε υπουργείο και στο τρίτο παιδί του Καρατζαφέρη. Αυτός τελικά γιατί έμεινε χωρίς υπουργείο; Μήπως να του δίναμε κάτι, τιμής ένεκεν;
Αλλά η αντιπολίτευση άστραψε και βρόντηξε, σαν Όλυμπος και Γκιώνα.
Θα τον βάλετε εσείς υπουργό, αυτόν που κάναμε εμείς; Αποστασία, Μητσοτάκηδες. Όλοι στους δρόμους. Άστο καλύτερα, έχει ζέστη ακόμα. Μα καλά, στα Ιουλιανά πώς διαδήλωναν πενήντα μέρες σερί; Δεν έσκαγαν; Δεν πήγαιναν ελεύθερο;
Και ο ναύαρχος μυρίστηκε ναυάγιο αλά Γκελεβουρδέζος και ανέκρουσε πρύμναν, λέγοντας πως ήθελε διακομματική συναίνεση για το πρόσωπό του.
Και μετά συνόψισε ο αναλυτής.
Εμείς στην αρχή θέλαμε, αλλά αυτοί δε θέλανε, και μετά μας είπαν ότι θέλουμε και τότε εμείς τους είπαμε…
Και τώρα ψάχνουμε ποιος είναι ο νικητής, τι θα γίνει με το υπουργείο και πώς θα συνεχίσουν να ψηφίζουν όλοι μαζί από κοινού τα μισά και βάλε νομοσχέδια που έρχονται στη Βουλή.
Στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Παρά μόνο τεχνητά, σαν τους καβγάδες τους, για να αναδείξουν τις αγεφύρωτες διαφορές που δεν έχουν.
Εγώ πότε θα γίνω υπουργός; Και με ποιο κόμμα;
Επιμύθιο
Τέτοιες παραστάσεις μόνο στην αστική δημοκρατία γίνονται. Μπορεί να μην είναι τέλειο πολίτευμα, αλλά κάνει τη δουλειά της άρχουσας τάξης, για αυτό και την κρατάνε -ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου