Στο άρθρο 65 του νομοσχεδίου για την «Ολοκλήρωση Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» προβλέπεται η «Ενίσχυση των δημοσίων δομών υγείας από ιδιώτες παρόχους και ιδιώτες ιατρούς για την αντιμετώπιση αναγκών που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».
Αφορμή για τη νομοθέτηση αυτού του μέτρου ήταν όχι γενικά οι ελλείψεις γιατρών σε όλες σχεδόν τις δημόσιες μονάδες υγείας της χώρας και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, αλλά ορισμένες «ακραίες» περιπτώσεις, όπως στο νοσοκομείο της Κώ που δεν υπάρχουν παθολόγοι και για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ταυτίζεται με τον τουρισμό και τις ανάγκες των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα.
Επομένως ο «πολλά βαρύς» υπουργός υγείας με αυτό το μέτρο αποδεικνύεται συνεπής με το σχέδιο ανάπτυξης που επιδεινώνει γενικά τους όρους περίθαλψης του λαού αλλά ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει τις ακραίες εκφάνσεις της πολιτικής της Κυβέρνησης και να λειτουργεί ως «αμορτισέρ» απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών. Να συζητάμε όχι γιατί όλο το χρόνο σε όλα σχεδόν τα δημόσια νοσοκομεία και στο σύνολο των Κέντρων Υγείας λείπουν γιατροί τόσο σε αριθμό όσο και σε βασικές ειδικότητες αλλά να θεωρηθεί επιτυχία ότι σε ένα δημόσιο νοσοκομείο θα υπάρχει για κάποιες μέρες και κάποιες ώρες κάποιος γιατρός!
Στην ουσία το μέτρο αυτό αντιστοιχεί με την πολιτική που συστηματικά φτωχοποιεί τις παροχές του κράτους για τη λαϊκή περίθαλψη και παρεμβαίνει με διορθωτικά μέτρα για τις ακραίες περιπτώσεις. Σε αυτήν την πολιτική ο υπουργός Υγείας και συνολικά η Κυβέρνηση δεν είναι μόνοι τους. Έχουν και όλοι οι άλλοι που στηρίζουν αυτήν την ανάπτυξη υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων λερωμένη τη φωλιά τους. Το παράδειγμα της ΚΩ είναι πολύ χαρακτηριστικό όπου το πρόβλημα της υποστελέχωσης του Νοσοκομείου δεν προέκυψε τώρα. Απλά τώρα «σφίξαν τα λουριά» λόγω των επιχειρηματικών προτεραιοτήτων του τουριστικού κεφαλαίου και όχι λόγω των αναγκών των κατοίκων της. Στην ΚΩ, στο νησί του Ιπποκράτη, που δεν υπάρχει ούτε ένας παθολόγος στο έρμο το δημόσιο νοσοκομείο, κατά τα άλλα οι αθεόφοβοι, για να τιμήσουν τον Ιπποκράτη έχουν κάνει συνέδρια επί συνεδρίων, με πρωτοστάτες τις ηγεσίες του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, άλλων Ιατρικών Συλλόγων, επιχειρηματιών της υγείας, ξενοδοχειάδων, της Τοπικής Διοίκησης, προκειμένου να προχωρήσει ο λεγόμενος Ιατρικός Τουρισμός και τα κέρδη τους.
Η τραγική έλλειψη σε γιατρούς και άλλους υγειονομικούς των δημόσιων νοσοκομείων είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής της Κυβέρνησης, μέρος της οποίας είναι και το αποσπασματικό και αναποτελεσματικό μέτρο της αξιοποίησης των αυτοαπασχολουμένων γιατρών για κάποιες εφημερίες ή κάποια εξωτερικά ιατρεία. Η λειτουργία ενός νοσοκομείου, τα εξωτερικά ιατρεία, τα επείγοντα, η νοσηλεία των ασθενών, η συνέχεια της παρακολούθησης της πορείας της υγείας τους απαιτούν πλήρως στελεχωμένο νοσοκομείο με μόνιμο προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή και όχι περιοδεύοντες γιατρούς για κάποιες μέρες και ώρες, όπως προωθεί η Κυβέρνηση. Γι’ αυτό το συγκεκριμένο μέτρο της Κυβέρνησης δεν αποτελεί αποφασιστικότητα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά διαιώνισής του.
Η πολιτική που αδειάζει τα δημόσια νοσοκομεία από γιατρούς και άλλους υγειονομικούς είναι οι περικομμένες αποδοχές στα όρια της περιόδου του 2012, οι πολυήμερες εφημερίες, οι μετακινήσεις από μονάδα σε μονάδα για να καλύπτονται τα κενά «όπως-όπως», η επιδείνωση των επιστημονικών και κοινωνικών αναγκών που δημιουργούν τους όρους της «τελευταίας επιλογής» στους υγειονομικούς για εργασία στο δημόσιο νοσοκομείο και μετά η Κυβέρνηση παριστάνει την έκπληκτη για τις άγονες προκηρύξεις. Αυτή είναι η αιτία της υποστελέχωσης την οποία η Κυβέρνηση επιχειρεί να τη μετατοπίσει σε ευθύνη των αυτοαπασχολούμενων γιατρών βγάζοντας από το συρτάρι και τον «κοινωνικό αυτοματισμό».
Το πρόβλημα της υγείας του λαού δημιουργείται από την πολιτική της Κυβέρνησης και με αυτήν πρέπει να αντιπαρατεθεί το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και οι οργανώσεις των υγειονομικών με προμετωπίδα των διεκδικήσεων τη μονιμοποίηση όλων των ελαστικά εργαζόμενων υγειονομικών, την ανοικτή προκήρυξη άνεσης μόνιμης πρόσληψης σε συνδυασμό με την κατάργηση των νόμων που περιέκοψαν τους μισθούς, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την εξασφάλιση όλων των επιστημονικών και κοινωνικών αναγκών, την ένταξη στα ΒΑΕ και την κατάργηση κάθε πληρωμής και συμμετοχής των ασθενών στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η απειλή για τη δημόσια υγεία είναι υπαρκτό ζήτημα αλλά αυτή αποτελεί προϊόν της πολιτικής της Κυβέρνησης σε όλα όσα αφορούν του όρους ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αυτή παγώνει τις προσλήψεις και όταν προκηρύσσει κάποιες τις κάνει με όρους αποτροπής και όχι προσέλκυσης, ανατρέπει τον εργάσιμο χρόνο με την επέκτασή του και μάλιστα απλήρωτο, φροντίζει για την αυξημένη φορολογία και την ακρίβεια που κάνει το βίο – αβίωτο στα λαϊκά στρώματα. Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν μια χούφτα κηφήνων επιχειρηματιών.
Η ποινή των αυτοαπασχολουμένων εάν αρνηθούν το μέτρο για αναστολή της σύμβασης με τον ΕΟΠΥΥ και απαγόρευση της συνταγογράφησης ουσιαστικά είναι ποινή για τους ασθενείς, οι οποίοι ούτε αυτήν την επί πληρωμή επιλογή θα έχουν ούτε και διέξοδο στις αποδεκατισμένες δημόσιες μονάδες υγείας.
Αλήθεια αφού υπάρχει τέτοια ανάγκη γιατί δεν εντάσσει υποχρεωτικά και τους γιατρούς του άρθρου 74 του παρόντος νομοσχεδίου - ομότιμων και αφυπηρετησάντων καθηγητών ιατρικών σχολών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων - αφού φαίνεται ότι έχουν όρεξη για δουλειά για 3 χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους ή και τους μεγαλοεπιχειρηματίες γιατρούς των διαφόρων Ομίλων, αλλά τα «βάζει» με τη «μαρίδα»; Αλλά ξέρει ο κ. Υπουργός που «βγάζει γλώσσα»...
Με το επιχείρημα του Υπουργού ότι παρέχεται δωρεάν στους αυτοαπασχολούμενους το σύστημα της ΗΔΙΚΑ για τους ασθενείς από το κράτος δείχνει το μέγεθος της προκλητικότητας της πολιτικής της κυβέρνησης. Διότι το σύστημα αυτό δεν το έφτιαξε το κράτος γενικά και αόριστα, αλλά μόνο με λεφτά των εργαζομένων (άμεσα και έμμεσα). Ο Υπουργός όμως κατ΄ αντιστοιχία δεν λέει τα ίδια και στους εργαζόμενους που μόνο αυτοί χρηματοδοτούν την Υγεία, αλλά υγεία δεν έχουν παρά μόνο εάν πληρώσουν τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Όσο κυριαρχούν τα κριτήρια της επιχειρηματικότητας και της εμπορευματικότητας στην Υγεία ο λαός δε μπορεί να περιμένει τίποτα καλύτερο από το χειρότερο. Η καθημερινή πάλη του λαϊκού κινήματος για να μπει φρένο σε αυτήν την πολιτική θα είναι αποτελεσματική από τη στιγμή της σύνδεσής της με το στόχο της ανατροπής της. Για να είναι ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, του σχεδιασμού και της ανάπτυξης ενός κρατικού, ενιαίου, σύγχρονου, δωρεάν λαϊκού συστήματος υγείας με κριτήριο την πλήρη κάλυψη όλων των αναγκών. Για να αποτελέσει ιστορικό παρελθόν το σημερινό συνονθύλευμα των μονάδων του δημόσιου, του ιδιωτικού τομέα, της αυτοαπασχόλησης, των ΜΚΟ, αυτό το κατακερματισμένο δήθεν σύστημα υγείας, όπου δε μπορεί να προσφέρει στο λαό ούτε στις «τρέχουσες» ανάγκες ούτε στις «έκτακτες», όπως στην πανδημία όπου, οι δημόσιες μονάδες δεν έφταναν, οι ιδιωτικές δεν ήθελαν και οι αυτοαπασχολούμενοι εν πολλοίς κατέβασαν ρολά για λόγους προστασίας.
Τ.Υ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου