Έχει γεμίσει ο τόπος , από κλαψιάρηδες “πολιτικούς αναλυτές” “λογοτέχνες”, “ποιητές” της μπλογκόσφαιρας, που ενώ μαίνεται η πιο ευρεία , η πιο εκτεταμένη επίθεση του κεφαλαίου τον τελευταίο μισό αιώνα, η μόνη απάντηση που βρίσκουν πρόχειρη, είναι αναπαραγωγή ειδήσεων που καταδεικνύουν τον κανιβαλισμό του συστήματος και πέραν τούτου ουδέν. Ανούσια παράθεση καταστροφικών ειδήσεων, γαρνιρισμένες με το απαραίτητο “ψαγμένο” απόφθεγμα , πολιτικές αναλύσεις που επικαλούνται ένα κάποιο ιδεώδες δημοκρατίας, μια εναγώνια αναζήτηση της χαμένης ευαισθησίας ενός ιδανικού κράτους δικαίου.
Τελειώσαν αυτά. Πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τα σάρωσε και τα σαρώνει κάθε στιγμή που περνάει η καπιταλιστική λαίλαπα, που διαλύει κάθε αυταπάτη περί ύπαρξης μιας ουδέτερης αστικής δημοκρατίας, που η αριστερά της ήττας συνεχίζει να αναπολεί και να επικαλείται -όπως φαίνεται- επί ματαίω. Καθώς το πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας που υφίστατο προ κρίσης, δεν προέκυψε ως δωροληψία, αλλά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων εργατικών αγώνων, με θύματα και νεκρούς. Ακριβώς για αυτό δεν αποτελεί παρά πολιτική βεβήλωση, η αριστερά να εκλιπαρεί για την επιστροφή σε μια περίοδο που δήθεν λειτουργούσε το δημοκρατικό ιδεώδες. Δεν επρόκειτο περί ιδανικής δημοκρατικής πολιτείας, αλλά για την απόσπαση από τον κόσμο της εργασίας ενός βαθμού ελευθερίας, ως αποτέλεσμα επίπονων και μακρών αγώνων του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Η δημοκρατία που υπήρχε λοιπόν, ήταν η δημοκρατία που αντιστοιχούσε στον συσχετισμό δυνάμεων εργασίας και κεφαλαίου στην συγκεκριμένη περίοδο, ενώ αντανακλούσε -όχι με απόλυτη γραμμικότητα- και τον τύπο , την μορφή της αστικής καπιταλιστικής εξουσίας που ηγεμόνευε. Στην περίοδο οξείας καπιταλιστικής κρίσης, όπως η παρούσα, το πολιτικό πλαίσιο που επιβάλλεται αντικατοπτρίζει στην αναλογία του τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της αστικής εξουσίας που τώρα ηγεμονεύει. Αν γίνεται αποδεκτό ότι έχει εγκαθιδρυθεί μια ολοκληρωτική, αυταρχική αστική εξουσία, τότε και το υφιστάμενο πλαίσιο δημοκρατίας, προσαρμόζεται στις ανάγκες διατήρησης και περαιτέρω εμβάθυνσης της συγκεκριμένης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Από αυτή την σκοπιά , η μόνη γραμμή άμυνας απέναντι σε μια καλπάζουσα κατασταλτική θωράκιση του αστικού κράτους από τον εσωτερικό εχθρό-τον κόσμο της εργασίας-, συγκροτείται σε μια θεώρηση που αναζητά, επιδιώκει και απαιτεί την ηγεμονία της δημοκρατίας αυτών που κινούν την ιστορία, αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, αυτών που ενώ δημιουργούν το παν, αποκομίζουν το τίποτα. Μια τέτοια επιδίωξη δεν ταυτίζεται, ούτε καν προσεγγίζεται, από την ιδανικότερη αστική δημοκρατία που μπορεί κάποιος να περιγράψει ή ακόμη και να φανταστεί. Καθώς πρόκειται για την επιδίωξη της εργατικής δημοκρατίας. Της δημοκρατίας δηλαδή, που προκύπτει και απορρέει από την καθημερινή μάχη της εργατικής τάξης να αλλάξει την θέση της στην ιστορία, αλλάζοντας μαζί ολόκληρη την κοινωνία, διευρύνοντας διαρκώς και αέναα τον ορίζοντα της ανθρώπινης ελευθερίας.
Η μόνη δημοκρατία, που αναλογεί και πρέπει να προτάξει η εργατική τάξη, είναι η δημοκρατία της Κομμούνας. Η δημοκρατία των Σοβιέτ. Η δημοκρατία, ως απόρροια της καθολικής ηγεμονίας, -της απελευθερωτικής για όλη την κοινωνία- εργατικής εξουσίας.
Δεν αναλογεί στην εργατική τάξη, να εκλιπαρεί για ψήγματα αστικής δημοκρατίας. Να εκλιπαρεί για επίδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας από ένα σύστημα που αναζωογονείται και αναγεννάται, μέσα από την ωμή πολιτική και φυσική βία. Ένα τέτοιο σύστημα δεν συγκινείται και δεν παραχωρεί το οτιδήποτε παρά μόνο αν εξαναγκαστεί.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει στρατόπεδο ο θρήνος και το κλάμα, είναι η εργατική τάξη να “σκουπίσει τα μάτια της” και να ανυψωθεί σε νικηφόρο αντίπαλο δέος απέναντι στην εξουσία των καπιταλιστών, αποτινάσσοντας τα βαρίδια των αριστερών ψευδαισθήσεων, και των μικροαστικών φληναφημάτων, περί του απολεσθέντος ιδανικού μιας βλακωδώς καθαγιασμένης, αστικής δημοκρατίας.
Τελειώσαν αυτά. Πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τα σάρωσε και τα σαρώνει κάθε στιγμή που περνάει η καπιταλιστική λαίλαπα, που διαλύει κάθε αυταπάτη περί ύπαρξης μιας ουδέτερης αστικής δημοκρατίας, που η αριστερά της ήττας συνεχίζει να αναπολεί και να επικαλείται -όπως φαίνεται- επί ματαίω. Καθώς το πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας που υφίστατο προ κρίσης, δεν προέκυψε ως δωροληψία, αλλά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων εργατικών αγώνων, με θύματα και νεκρούς. Ακριβώς για αυτό δεν αποτελεί παρά πολιτική βεβήλωση, η αριστερά να εκλιπαρεί για την επιστροφή σε μια περίοδο που δήθεν λειτουργούσε το δημοκρατικό ιδεώδες. Δεν επρόκειτο περί ιδανικής δημοκρατικής πολιτείας, αλλά για την απόσπαση από τον κόσμο της εργασίας ενός βαθμού ελευθερίας, ως αποτέλεσμα επίπονων και μακρών αγώνων του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Η δημοκρατία που υπήρχε λοιπόν, ήταν η δημοκρατία που αντιστοιχούσε στον συσχετισμό δυνάμεων εργασίας και κεφαλαίου στην συγκεκριμένη περίοδο, ενώ αντανακλούσε -όχι με απόλυτη γραμμικότητα- και τον τύπο , την μορφή της αστικής καπιταλιστικής εξουσίας που ηγεμόνευε. Στην περίοδο οξείας καπιταλιστικής κρίσης, όπως η παρούσα, το πολιτικό πλαίσιο που επιβάλλεται αντικατοπτρίζει στην αναλογία του τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της αστικής εξουσίας που τώρα ηγεμονεύει. Αν γίνεται αποδεκτό ότι έχει εγκαθιδρυθεί μια ολοκληρωτική, αυταρχική αστική εξουσία, τότε και το υφιστάμενο πλαίσιο δημοκρατίας, προσαρμόζεται στις ανάγκες διατήρησης και περαιτέρω εμβάθυνσης της συγκεκριμένης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Από αυτή την σκοπιά , η μόνη γραμμή άμυνας απέναντι σε μια καλπάζουσα κατασταλτική θωράκιση του αστικού κράτους από τον εσωτερικό εχθρό-τον κόσμο της εργασίας-, συγκροτείται σε μια θεώρηση που αναζητά, επιδιώκει και απαιτεί την ηγεμονία της δημοκρατίας αυτών που κινούν την ιστορία, αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, αυτών που ενώ δημιουργούν το παν, αποκομίζουν το τίποτα. Μια τέτοια επιδίωξη δεν ταυτίζεται, ούτε καν προσεγγίζεται, από την ιδανικότερη αστική δημοκρατία που μπορεί κάποιος να περιγράψει ή ακόμη και να φανταστεί. Καθώς πρόκειται για την επιδίωξη της εργατικής δημοκρατίας. Της δημοκρατίας δηλαδή, που προκύπτει και απορρέει από την καθημερινή μάχη της εργατικής τάξης να αλλάξει την θέση της στην ιστορία, αλλάζοντας μαζί ολόκληρη την κοινωνία, διευρύνοντας διαρκώς και αέναα τον ορίζοντα της ανθρώπινης ελευθερίας.
Η μόνη δημοκρατία, που αναλογεί και πρέπει να προτάξει η εργατική τάξη, είναι η δημοκρατία της Κομμούνας. Η δημοκρατία των Σοβιέτ. Η δημοκρατία, ως απόρροια της καθολικής ηγεμονίας, -της απελευθερωτικής για όλη την κοινωνία- εργατικής εξουσίας.
Δεν αναλογεί στην εργατική τάξη, να εκλιπαρεί για ψήγματα αστικής δημοκρατίας. Να εκλιπαρεί για επίδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας από ένα σύστημα που αναζωογονείται και αναγεννάται, μέσα από την ωμή πολιτική και φυσική βία. Ένα τέτοιο σύστημα δεν συγκινείται και δεν παραχωρεί το οτιδήποτε παρά μόνο αν εξαναγκαστεί.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει στρατόπεδο ο θρήνος και το κλάμα, είναι η εργατική τάξη να “σκουπίσει τα μάτια της” και να ανυψωθεί σε νικηφόρο αντίπαλο δέος απέναντι στην εξουσία των καπιταλιστών, αποτινάσσοντας τα βαρίδια των αριστερών ψευδαισθήσεων, και των μικροαστικών φληναφημάτων, περί του απολεσθέντος ιδανικού μιας βλακωδώς καθαγιασμένης, αστικής δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου