Το φαγοπότι μένει ίδιο

Περί διαφθοράς ο λόγος χτες στη Βουλή, με τον πρωθυπουργό να λέει ανάμεσα σε άλλα, απαντώντας σε Ερώτηση του επικεφαλής του Ποταμιού: «Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να είναι προτεραιότητα η αντιμετώπιση της διαφθοράς. Αλλά, ξέρετε, αυτό έχει και πολιτικό κόστος για μια κυβέρνηση. Κι εμείς αυτό το πολιτικό κόστος το αναλαμβάνουμε, αφού τα ισχυρά συμφέροντα που έμαθαν να πορεύονται με αυτούς τους όρους και να κερδίζουν μέσα σε αυτό το πολύπλοκο δίκτυο, αντιστέκονται και εξαπολύουν καθημερινά μια λυσσαλέα επίθεση. Ξέρετε κάτι, ακριβώς αυτή η επίθεση είναι που αποτελεί για εμάς ένα δείκτη ότι κάτι κάνουμε καλά. Θα αρχίσω να ανησυχώ, όταν οι επιθέσεις σταματήσουν». Η συζήτηση περί διαφθοράς και διαπλοκής ήταν πάντα το ασφαλές καταφύγιο των αστικών κυβερνήσεων, για να αποπροσανατολίσουν το λαό από την ουσία της αντιλαϊκής τους πολιτικής, κυρίως σε περιόδους που αυτή κλιμακωνόταν. Το ίδιο κάνει και τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παριστάνοντας μάλιστα το θύμα (!). Η αλήθεια είναι ότι με την πολιτική της η κυβέρνηση επιδρά σε επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς και στην αναμόρφωση του επιχειρηματικού τοπίου, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πρώην δυσαρεστημένοι που γίνονται ευχαριστημένοι και το αντίστροφο. Με άλλα λόγια, το φαγοπότι της διαπλοκής του κεφαλαίου με τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του παραμένει, ακόμα κι αν κατά καιρούς αλλάζουν οι συνδαιτυμόνες και οι καλεσμένοι.

Δικαίωμα επιλογής

 

Η φράση που αποδίδεται στον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκη, στην προχτεσινή του ομιλία στο London School of Economics, είναι η εξής: «Καλύτερα μια χειρότερη λύση τώρα, παρά μια καλύτερη σε μερικούς μήνες». Ακόμα και αν η συγκεκριμένη αποστροφή μεταφέρεται με απόλυτη ακρίβεια, καμιά αίσθηση δεν προκαλεί, αφού αυτό είναι το «μότο» όσων καίγονται να κλείσει η «αξιολόγηση» για να μην εκτροχιαστεί ο «οδικός χάρτης» προς την καπιταλιστική ανάκαμψη. Και η κυβέρνηση συγκαταλέγεται βέβαια σ' αυτούς. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μαθαίνει έστω και τώρα ο λαός είναι ότι η διαπραγμάτευση (η συγκεκριμένη και όλες οι άλλες) μπορεί να οδηγήσει σε ένα χειρότερο ή σε ένα πολύ χειρότερο αποτέλεσμα για τον ίδιο. Οπότε, ας μη διαμαρτύρεται. Τουλάχιστον έχει το δικαίωμα της επιλογής...

Αλληλοσυμπληρώνονται

 

Στο χτεσινό κύριο άρθρο της, η «Καθημερινή» ασχολείται με τα «φαινόμενα διάλυσης» της χώρας, που, όπως γράφει, πληθαίνουν με την ανοχή της κυβέρνησης. Σ' αυτά τα φαινόμενα, δίπλα στις καταστροφές σε Μέσα Μεταφοράς, τις καταλήψεις και τις βιαιοπραγίες, συμπεριλαμβάνει και τα αγροτικά μπλόκα. Η εφημερίδα αναρωτιέται αν η κυβέρνηση πιστεύει πως με την ανοχή της θα αποκλιμακωθούν όλα αυτά και απαντάει η ίδια ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο και πως, αντίθετα, τα φαινόμενα «φουντώνουν και σε λίγο δεν θα μαζεύονται». Δεν πρωτοτυπεί η «Καθημερινή» στην προσπάθεια που κάνει να συνδέσει τους κάθε είδους βανδαλισμούς και τραμπουκισμούς με τον δίκαιο αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, που παλεύει να επιβιώσει. «Παλιά μου τέχνη κόσκινο» για την εφημερίδα, αν σκεφτούμε τη στάση που κρατάει διαχρονικά απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Προκύπτει όμως και κάτι άλλο από το δημοσίευμα της «Καθημερινής». Οτι οι τσαμπουκάδες και οι καταστροφές των αυτοαποκαλούμενων «αντιεξουσιαστών» το μόνο που κάνουν είναι να αξιοποιούνται από τους διάφορους αναμεταδότες της προπαγάνδας του συστήματος για να συκοφαντηθούν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες και να δυναμώσει η καταστολή. Αυτό κάνει η «Καθημερινή». Και όπως φαίνεται, οι ρόλοι τους αλληλοσυμπληρώνονται.

Ενα διάλειμμα... 

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 55 - 64 ετών, που βρέθηκε εκτός αγοράς εργασίας το τελευταίο δωδεκάμηνο, σκαρφάλωσε τον περασμένο Νοέμβρη στο 19,3%, από 17,3% τον ίδιο μήνα του 2015. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά το ίδιο διάστημα, το γενικό ποσοστό ανεργίας, σύμφωνα πάντα με την ΕΛΣΤΑΤ, μειώθηκε κατά 1,5 μονάδα (23% από 24,5% τον Νοέμβρη του 2015). Τι σημαίνει αυτό; Οτι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας, με σχετικά καλύτερους μισθούς και δικαιώματα, χάνουν τη δουλειά τους, προφανώς για να αντικατασταθούν από νεότερους και φτηνότερους. Τη θλιβερή πρωτιά πάντως στην ανεργία τη διατηρούν ακόμα οι νέοι 15 - 24 και 25 - 34 ετών, όπου καταγράφονται ποσοστά 45,7% και 29,9% αντίστοιχα, ενώ ανάλογη είναι η διασπορά της ανεργίας και στις άλλες ηλικιακές ομάδες. Που σημαίνει ότι στο σάπιο σύστημα που ζούμε, η εργασία κατέληξε να είναι το ...διάλειμμα ανάμεσα σε μεγάλες περιόδους ανεργίας.

Ριζοσπάστης