Υπάρχει παντού. Είναι ο ιδεότυπος του
ασκόπως περιφερόμενου τίποτα. Κρύβεται στις στάσεις των λεωφορείων ή
πίσω από τα φιμέ τζάμια ενός αυτοκίνητου που αγκομαχάει να πληρώνει τις
δόσεις. Ίσως ακόμη πίσω από μια σοβαρή αστική εφημερίδα, που τον
δυσκολεύει η πολιτική αρθρογραφία και την ξεπερνάει γρήγορα για να
φτάσει στις σελίδες της show biz και στα αθλητικά. Η δυστοκία κατανόησης
ακόμη και των τετριμμένων φληναφημάτων της αστικής δημοσιογραφίας, που
δεν φημίζονται δα, και για την εμβρίθειά τους, αποτελεί σε κάθε
περίπτωση πρόβλημα. Δεν συμφωνείς ; Βιάστηκα. Για να συμφωνήσεις ή να
διαφωνήσεις πρέπει αρχικά να καταλάβεις.
γράφει ο Χρήστος Μιάμης
Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν ; Μάλλον
καλύτερα γιατί δεν καταλαβαίνεις ; Πόσο δύσκολο, πόσο σύνθετο, πόσο βαθύ
είναι να κατανοήσεις πως είσαι το πιόνι σε μια παρτίδα σκάκι, ενώ εσύ
επιμένεις να ξεχνιέσαι, παίζοντας τάβλι ; Δεν το κάνεις από μια
ιδιόμορφή, ίσως και γοητευτική αντίδραση σε ένα στημένο παιχνίδι. Αν
συνέβαινε αυτό, τότε θα ήταν κάτι ενδιαφέρον, κάτι ελπιδοφόρο, μια
κραυγή, μιας έστω ανομολόγητης απόδρασης. Κι όμως δεν είναι. Απλά δεν
καταλαβαίνεις. Τόσο απλό που δεν χωράει στο νου του homo sapiens.
Αλήθεια δεν βαρέθηκες να μην
καταλαβαίνεις ; Δεν βαρέθηκες το σπήλαιο του Πλάτωνα με τις ψεύτικες
σκιές τους τοίχους, να θεωρείς ότι είναι όλος και όλος ο κόσμος που
μπορείς να δεις ; Η προσωπική φυλακή τη ατομικής αναχώρησης, ο τρόμος
απέναντι στον ισχυρότερο, απέναντι στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα, σε
οδηγεί σε μια δουλικότητα που ζέχνει, καλύπτοντας όλο σου το σώμα. Ο
τρόμος απέναντι στο άγνωστο, στο διαφορετικό, στον ξένο, στον αδύναμο
ξένο συνήθως, σε μετατρέπει σε αρπακτικό και αίφνης η δουλικότητα
μετατρέπεται σε διάχυτο μισανθρωπισμό. Όχι, δεν μισείς τους ανθρώπους.
Μισείς μόνο αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από σένα. Τους
υπόλοιπους τους υπηρετείς και τους φθονείς.
Ας το πούμε με ένα παράδειγμα λοιπόν,
καθώς τα παραδείγματα πάντα βοηθούν όσους δεν καταλαβαίνουν. Δεν είναι
αξίωμα, είναι τάση. Στην περίπτωση σου ευελπιστώ να επιβεβαιωθεί.
Ξεκινάει λοιπόν ένα παιδί από ένα χωριό της περιφέρειας. Φθάνει στην
Αθήνα, φοιτά σε μια σχολή. Μπορεί να σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες,
Διεθνείς Σχέσεις, οικονομικά, ή κάτι εξίσου βαρύγδουπο. Δεν έχει
σημασία.
Ενώ σπουδάζει και επειδή και αυτός όπως
και συ, δεν καταλαβαίνει και πολλά, αποφασίζει να ασχοληθεί με την
πολιτική. Όχι για να κάνει πολιτική. Απλά για να περάσει τα μαθήματα με
την βοήθεια των αρίστων του κομματικού αστικού κατεστημένου των
πανεπιστημίων, και να πάει και καμιά εκδρομή σε κάποιο μουσείο στην
Μύκονο. Παίρνει το πτυχίο εγκαίρως –πως άραγε ;- ενώ έχει ήδη ανέβει τα
κομματικά κλιμάκια. Παραμένει όσο αδαής ξεκίνησε από το χωριό του, αλλά
κατάφερε να μάθει τα κόλπα της επιβίωσης και της επαγγελματικής ανέλιξης
και εξάλλου διαθέτει και πτυχίο ίσως και κάποιο μεταπτυχιακό συνήθως
στην διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού ή κάτι ανάλογα σύνθετο. Είναι δηλαδή
άσχετος με μεταπτυχιακή διατριβή.
Εισέρχεται όλο και πιο βαθιά στα κλιμάκια
του κόμματος. Αρχίζει και αρθρογραφεί, όχι ο ίδιος, αλλά το όνομά του
φαίνεται, οπότε λίγο ενδιαφέρει. Εμφανίζεται στα κανάλια και εκεί
πραγματοποιείται η συνάντηση. Η δική σου συνάντηση με τον πονηρό
πολιτευτή. Πρόκειται για την απόλυτη έκρηξη άγνοιας και ημιμάθειας. Ο
ένας προσποιείται ότι ξέρει για τι πράγμα μιλάει, και ο έτερος
προσποιείται ότι καταλαβαίνει. Αυτός προσπαθεί απέλπιδα, να αρθρώσει
κοινοτυπίες περί αξιοκρατίας, υγιούς επιχειρηματικότητας, εκπαιδευτικής
και επαγγελματικής αριστείας και συ συναινείς ανεβοκατεβάζοντας το
κλούβιο κεφάλι σου στην γνωστή δουλική στάση σου.
Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις αλλά
έχεις άποψη για την οικονομική κρίση, έχεις άποψη για τους κακούς
μετανάστες που κλέβουν τις δουλειές, έχει γνώμη για την Μακεδονία και ας
δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την Αλεξάνδρεια από την Αλεξανδρούπολη.
Είσαι ο ηγεμονικός ιδεότυπος της εποχής
μας : «Δεν καταλαβαίνω αλλά ψηφίζω κάποιον που νομίζω ότι καταλαβαίνει,
δεν καταλαβαίνω αλλά προσποιούμαι ότι γνωρίζω συμφωνώντας ταυτόχρονα με
δυο διαμετρικά αντίθετες απόψεις χωρίς να καταλαβαίνω την διαφορά».
https://theradicalmarxismproject.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου