«Παρουσιάζουν μεταφυσικά τον πόλεμο ως "ζιζάνιο" στα ανθοφόρα λιβάδια του καπιταλισμού...»
|
«...οι απολυταρχίες στην ιστορία πήρανε δύο
κατευθύνσεις. (...) σε γενικές γραμμές, εάν θέλετε και ιδεοτυπικά, θα
μιλούσαμε για τη διάκριση μεταξύ αυταρχισμών και ολοκληρωτισμών. Ο
αυταρχισμός (...) είναι αυτό που οριοθετείται στο πολιτικό και απαιτεί
αποχή, δηλαδή το αυταρχικό καθεστώς δεν θέλει, δεν επιτρέπει, δεν
ανέχεται την αντιπολίτευση. (...) Αντιθέτως, ο ολοκληρωτισμός δεν
οριοθετείται στο πολιτικό, έχει μια καθολικότητα, μια ολικότητα, εξ ου
και ο όρος.
Καταλαμβάνει τις απόψεις των ανθρώπων για την τέχνη, για τον ευρύτερο πολιτισμό, για τον αθλητισμό, ακόμα και για τη γενετική. (...) Κατά δεύτερον ενώ ο αυταρχισμός αρκείται και ικανοποιείται από την μη τοποθέτηση, από την αποχή, από την απολιτικοποίηση των ανθρώπων, ο ολοκληρωτισμός θέλει την ενεργό στράτευση. (...) Στον αυταρχισμό υπάρχει όριο στο φόβο. Αν δεν αντιπολιτεύεσαι νιώθεις σχετικά ασφαλής. Στον ολοκληρωτισμό δεν υπάρχει όριο. Κανείς δεν ξέρει από ποιο σημείο και πέρα θα θεωρηθείς ότι ενδιαφέρεις το καθεστώς. (...) τα μη ολοκληρωτικού χαρακτήρα απολυταρχικά καθεστώτα και αυτά είναι δύο ειδών. Ηταν οι απόλυτες μοναρχίες (...), οι οποίες είχαν μια κοινωνική νομιμοποίηση. Η κοινωνία αυτούς αποδεχόταν ως φυσικούς ηγέτες. Και είναι και τα καθεστώτα εκτροπές, όπως η δική μας δικτατορία των συνταγματαρχών που δεν είχε ολοκληρωτικό χαρακτήρα, δεν επεκτεινόταν στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων, αλλά δεν είχε κοινωνική νομιμοποίηση, με την έννοια της περίπου ομόφωνης αποδοχής της θεωρητικής και ιδεολογικής βάσης του καθεστώτος»43.
«Διερωτώμαι αν ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός θα είχε με τόση ένταση και τόση επιτυχία διαχυθεί στην Κεντρική Ευρώπη, με τόσα κομμουνιστικά καθεστώτα δορυφόρους, εάν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διατηρηθεί ως μεγάλο ανάχωμα η Αυστροουγγαρία»44.
Τι μάθαμε από τον κ. καθηγητή; Οι απόλυτες μοναρχίες είχαν σχετική νομιμοποίηση! Φαντάζομαι από το θεό. Η ελληνική χούντα δεν ήταν ολοκληρωτική, γιατί δεν επενέβαινε στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων! Η αυστροουγγρική μοναρχία θα αποτελούσε αντίσταση στο σοβιετικό ολοκληρωτισμό! (Πραγματικά θρηνεί που δε διατηρήθηκε).
Ολη η σήψη της σύγχρονης αστικής ιδεολογίας στην επιφάνεια. Μπροστά στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, οι αστοί ιστορικοί είναι έτοιμοι να καταδικάσουν κάθε επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας και να δικαιολογήσουν κάθε έγκλημα των εκμεταλλευτών ανά τους αιώνες. Μάλιστα, όλοι αυτοί οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές, που θεωρούν τον καπιταλισμό ως το βέβαιο τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας, καταγγέλλουν τον κομμουνισμό για μεσσιανισμό:
«Μήπως [η Οκτωβριανή Επανάσταση] επιβιώνει επειδή υπάρχει ένας λαός, ο οποίος πιστεύει στη δευτέρα παρουσία πολύ έντονα με το θρησκευτικό στοιχείο (...);»45.
«[Ο κομμουνισμός] Δεν είναι ψέμα είναι θρησκεία»46.
«Θα ήθελα να τονίσω τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα των μεσσιανικών καθεστώτων, τα οποία επιδιώκουν μια ουτοπία και χάριν της ουτοπίας δικαιολογούν τρομερές θυσίες»47.
«Ο μαρξισμός έχει το επίφοβο, εσχατολογικό στοιχείο ότι έχει υποτίθεται προδιαγράψει το τέλος της ιστορίας»48.
«Ο σοσιαλισμός ως ρεύμα είναι ένα μείγμα από μεσσιανικές αντιλήψεις για το τέλος του κόσμου σε μια αταξική κοινωνία, αλλά και από πολύ κρίσιμες κοινωνιολογικές αναλύσεις, που πηγάζουν απ' τις ανισότητες της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας»49.
Η
αστική ιστοριογραφία, αδυνατώντας να αρθρώσει θετικό λόγο για την
προάσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας και επιστημονικά μεθοδολογικά
εργαλεία προσέγγισης της Ιστορίας, καταφεύγει στο τελευταίο όπλο της, τη
συκοφάντηση του ταξικού της αντιπάλου.
Φυσικά, επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις αδικίες και τις κοινωνικές ανισότητες στον καπιταλισμό, ούτε να κλονίσουν το επιστημονικό έργο του Καρλ Μαρξ, προχωρούν σε μια προσπάθεια διαχωρισμού των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού από τις προλεταριακές επαναστάσεις του 20ού αιώνα50, μιας και κατά τους ίδιους ο Μαρξ πρόκρινε την επανάσταση, ελλείψει καθολικής ψήφου:
«Στο 19ο αιώνα ο σοσιαλισμός αντιλαμβάνεται τη μετάβαση από τη μια κοινωνία στην άλλη, ακριβώς επειδή δεν έχουμε καθολικό εκλογικό δικαίωμα, αλλά σε αρκετές χώρες πάρα πολύ περιορισμένο, συμπεριλαμβανομένης της Μ. Βρετανίας»51.
Πρόκειται φυσικά για αναμάσημα όσων έλεγε ο ρεφορμιστής σοσιαλδημοκράτης Μπερνστάιν πριν από 120 χρόνια52 και τα οποία καταρρίπτονται από μαρξιστικό απόφθεγμα: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Ομως, ο ισχυρισμός χρησιμοποιείται προκειμένου να διαχωρίσει τους νομιμόφρονες στην αστική δημοκρατία σοσιαλιστές και τους ολοκληρωτικούς μπολσεβίκους που «παραβίασαν τα λόγια του Μαρξ»!:
«Ο Μαρξ μιλούσε για εγγενή ρωσικό ολοκληρωτισμό. Θεωρούσε ότι αυτός ο πρωτόγονος σλαβικός λαός, ό,τι κι αν κάνει, θα οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό»53.
Φυσικά, πρόκειται για σκέψεις του καθηγητή που δε νιώθει την ανάγκη να τις στοιχειοθετήσει. Ενώ, ο Μαραντζίδης συμπληρώνει:
«Ο Λένιν έχει να αντιπαρέλθει μια θεωρία που έλεγε ότι η επανάσταση (...) θα γίνει στην Αγγλία, γιατί η επιστήμη του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού που οι μαρξιστές πρεσβεύουνε, έλεγε ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα ανώτερο στάδιο ανάπτυξης των κοινωνιών από τον καπιταλισμό (...) Και τότε κατασκευάζει τη θεωρία του ιμπεριαλισμού που επιτρέπει στον Λένιν να πει ότι τώρα ζούμε σε μια διαφορετική φάση του καπιταλισμού που λέγεται ιμπεριαλισμός και στον ιμπεριαλισμό υπάρχει ταξική πάλη μεταξύ των κρατών. Και η Ρωσία είναι ένα καταπιεσμένο κράτος, είναι σαν προλετάριος στη διεθνή σκηνή. Ο προλετάριος μπορεί να εξεγερθεί κατά των καπιταλιστών»54.
Εδώ ο καθηγητής κατόρθωσε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Την έννοια του ιμπεριαλισμού εισήγαγε αρχικά ο Αυστριακός μαρξιστής Ρούντολφ Χίλφερντιγκ στο έργο του «Χρηματιστικό Κεφάλαιο: Μια μελέτη της τελευταίας φάσης του καπιταλισμού» (1910)55. Μια σειρά επαναστάτες, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, χρησιμοποίησαν τον όρο, πολύ πριν ο Λένιν συγγράψει το έργο του «Ιμπεριαλισμός: Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» (1916). Σε αυτό ο Λένιν υποστήριζε, εν συντομία, ότι ο καπιταλισμός είχε εισέλθει από τις αρχές του 20ού αιώνα σε ένα νέο στάδιο, βασικότερα χαρακτηριστικά του οποίου ήταν: Η συγκέντρωση του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μονοπωλίων, η συγχώνευση του βιομηχανικού - τραπεζικού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, η μεγάλη σημασία της εξαγωγής των κεφαλαίων, οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών που μοιράζουν τον κόσμο, το τελείωμα του μοιράσματος του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις και το διαρκές μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου με πολεμικές συγκρούσεις56.
Σύμφωνα με τον Λένιν, οι πολεμικές συγκρούσεις αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητας του σύγχρονου καπιταλισμού και επομένως δεν είχε νόημα η διάκριση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ανάμεσα σε προοδευτικές και μη57, ή η δικαιολόγηση του πολέμου στο όνομα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα58.
Αντίθετα, εκτιμούσε ως ουσιαστική απάντηση τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε σοσιαλιστική επανάσταση59. Από αυτήν τη σκοπιά, τόνισε ότι η σταθερότητα της παγκόσμιας αλυσίδας του ιμπεριαλισμού κρίνεται από τη σταθερότητα του πιο αδύναμου κρίκου της. Αργότερα, έπειτα από την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, θεώρησε εφικτή την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας στη Ρωσία, όχι επειδή αποτελούσε κράτος - προλετάριο, αλλά ακριβώς επειδή στην επανάσταση του Φλεβάρη είχε νικήσει η αστική εξουσία κόντρα στους προλετάριους.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα για τους καθηγητές μας. Τους αρκεί μέσα από λαθροχειρίες να διαμορφώσουν τον καμβά που θα τους επιτρέπει να δυσφημήσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση:
«Πορτοσάλτε: Πώς οι κομμουνιστές παίρνουν την εξουσία.
Μαραντζίδης: Η λέξη είναι με ένα γρήγορο πραξικόπημα.
Διαμαντόπουλος: Στην Πετρούπολη υπάρχει ακόμα το θωρηκτό "Αβρόρα" που έριξε την πρώτη [βολή] και αποδεικνύει τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα»60.
Πραγματικά, πρόκειται για μια μεταμοντέρνα εκδοχή πραξικοπήματος, μιας και ανάμεσα στην απόφαση της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων για επαναστατική εξέγερση (10 Οκτώβρη) και την πραγμάτωσή της (25 Οκτώβρη) μεσολάβησαν μια σειρά από γεγονότα που έκαναν γνωστή την επανάσταση όχι μόνο στις εργατικές και στρατιωτικές μάζες των μεγάλων πόλεων, αλλά και στην αστική κυβέρνηση. Από την επόμενη κιόλας μέρα της συνεδρίασης της ΚΕ, οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ (που ο Διαμαντόπουλος ανέφερε ως πρωτοστατήσαντες της επανάστασης) δημοσιοποίησαν τη διαφωνία τους, ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες οι μπολσεβίκοι προπαγάνδιζαν ανοιχτά στα σοβιέτ και στις εργατικές μάζες και στους εξεγερμένους στρατιώτες τις αποφάσεις τους61. Η δε παρουσίαση των εξεγερμένων ναυτών του «Αβρόρα» στην Επανάσταση ως απόδειξη πραξικοπήματος είναι τουλάχιστον σουρεαλιστική.
Ριζοσπάστης
Καταλαμβάνει τις απόψεις των ανθρώπων για την τέχνη, για τον ευρύτερο πολιτισμό, για τον αθλητισμό, ακόμα και για τη γενετική. (...) Κατά δεύτερον ενώ ο αυταρχισμός αρκείται και ικανοποιείται από την μη τοποθέτηση, από την αποχή, από την απολιτικοποίηση των ανθρώπων, ο ολοκληρωτισμός θέλει την ενεργό στράτευση. (...) Στον αυταρχισμό υπάρχει όριο στο φόβο. Αν δεν αντιπολιτεύεσαι νιώθεις σχετικά ασφαλής. Στον ολοκληρωτισμό δεν υπάρχει όριο. Κανείς δεν ξέρει από ποιο σημείο και πέρα θα θεωρηθείς ότι ενδιαφέρεις το καθεστώς. (...) τα μη ολοκληρωτικού χαρακτήρα απολυταρχικά καθεστώτα και αυτά είναι δύο ειδών. Ηταν οι απόλυτες μοναρχίες (...), οι οποίες είχαν μια κοινωνική νομιμοποίηση. Η κοινωνία αυτούς αποδεχόταν ως φυσικούς ηγέτες. Και είναι και τα καθεστώτα εκτροπές, όπως η δική μας δικτατορία των συνταγματαρχών που δεν είχε ολοκληρωτικό χαρακτήρα, δεν επεκτεινόταν στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων, αλλά δεν είχε κοινωνική νομιμοποίηση, με την έννοια της περίπου ομόφωνης αποδοχής της θεωρητικής και ιδεολογικής βάσης του καθεστώτος»43.
«Διερωτώμαι αν ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός θα είχε με τόση ένταση και τόση επιτυχία διαχυθεί στην Κεντρική Ευρώπη, με τόσα κομμουνιστικά καθεστώτα δορυφόρους, εάν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διατηρηθεί ως μεγάλο ανάχωμα η Αυστροουγγαρία»44.
Τι μάθαμε από τον κ. καθηγητή; Οι απόλυτες μοναρχίες είχαν σχετική νομιμοποίηση! Φαντάζομαι από το θεό. Η ελληνική χούντα δεν ήταν ολοκληρωτική, γιατί δεν επενέβαινε στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων! Η αυστροουγγρική μοναρχία θα αποτελούσε αντίσταση στο σοβιετικό ολοκληρωτισμό! (Πραγματικά θρηνεί που δε διατηρήθηκε).
Ολη η σήψη της σύγχρονης αστικής ιδεολογίας στην επιφάνεια. Μπροστά στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, οι αστοί ιστορικοί είναι έτοιμοι να καταδικάσουν κάθε επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας και να δικαιολογήσουν κάθε έγκλημα των εκμεταλλευτών ανά τους αιώνες. Μάλιστα, όλοι αυτοί οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές, που θεωρούν τον καπιταλισμό ως το βέβαιο τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας, καταγγέλλουν τον κομμουνισμό για μεσσιανισμό:
«Μήπως [η Οκτωβριανή Επανάσταση] επιβιώνει επειδή υπάρχει ένας λαός, ο οποίος πιστεύει στη δευτέρα παρουσία πολύ έντονα με το θρησκευτικό στοιχείο (...);»45.
«[Ο κομμουνισμός] Δεν είναι ψέμα είναι θρησκεία»46.
«Θα ήθελα να τονίσω τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα των μεσσιανικών καθεστώτων, τα οποία επιδιώκουν μια ουτοπία και χάριν της ουτοπίας δικαιολογούν τρομερές θυσίες»47.
«Ο μαρξισμός έχει το επίφοβο, εσχατολογικό στοιχείο ότι έχει υποτίθεται προδιαγράψει το τέλος της ιστορίας»48.
«Ο σοσιαλισμός ως ρεύμα είναι ένα μείγμα από μεσσιανικές αντιλήψεις για το τέλος του κόσμου σε μια αταξική κοινωνία, αλλά και από πολύ κρίσιμες κοινωνιολογικές αναλύσεις, που πηγάζουν απ' τις ανισότητες της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας»49.
Η κριτική του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και η διαστρέβλωση του κομμουνισμού
Φυσικά, επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις αδικίες και τις κοινωνικές ανισότητες στον καπιταλισμό, ούτε να κλονίσουν το επιστημονικό έργο του Καρλ Μαρξ, προχωρούν σε μια προσπάθεια διαχωρισμού των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού από τις προλεταριακές επαναστάσεις του 20ού αιώνα50, μιας και κατά τους ίδιους ο Μαρξ πρόκρινε την επανάσταση, ελλείψει καθολικής ψήφου:
«Στο 19ο αιώνα ο σοσιαλισμός αντιλαμβάνεται τη μετάβαση από τη μια κοινωνία στην άλλη, ακριβώς επειδή δεν έχουμε καθολικό εκλογικό δικαίωμα, αλλά σε αρκετές χώρες πάρα πολύ περιορισμένο, συμπεριλαμβανομένης της Μ. Βρετανίας»51.
Πρόκειται φυσικά για αναμάσημα όσων έλεγε ο ρεφορμιστής σοσιαλδημοκράτης Μπερνστάιν πριν από 120 χρόνια52 και τα οποία καταρρίπτονται από μαρξιστικό απόφθεγμα: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Ομως, ο ισχυρισμός χρησιμοποιείται προκειμένου να διαχωρίσει τους νομιμόφρονες στην αστική δημοκρατία σοσιαλιστές και τους ολοκληρωτικούς μπολσεβίκους που «παραβίασαν τα λόγια του Μαρξ»!:
«Ο Μαρξ μιλούσε για εγγενή ρωσικό ολοκληρωτισμό. Θεωρούσε ότι αυτός ο πρωτόγονος σλαβικός λαός, ό,τι κι αν κάνει, θα οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό»53.
Φυσικά, πρόκειται για σκέψεις του καθηγητή που δε νιώθει την ανάγκη να τις στοιχειοθετήσει. Ενώ, ο Μαραντζίδης συμπληρώνει:
«Ο Λένιν έχει να αντιπαρέλθει μια θεωρία που έλεγε ότι η επανάσταση (...) θα γίνει στην Αγγλία, γιατί η επιστήμη του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού που οι μαρξιστές πρεσβεύουνε, έλεγε ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα ανώτερο στάδιο ανάπτυξης των κοινωνιών από τον καπιταλισμό (...) Και τότε κατασκευάζει τη θεωρία του ιμπεριαλισμού που επιτρέπει στον Λένιν να πει ότι τώρα ζούμε σε μια διαφορετική φάση του καπιταλισμού που λέγεται ιμπεριαλισμός και στον ιμπεριαλισμό υπάρχει ταξική πάλη μεταξύ των κρατών. Και η Ρωσία είναι ένα καταπιεσμένο κράτος, είναι σαν προλετάριος στη διεθνή σκηνή. Ο προλετάριος μπορεί να εξεγερθεί κατά των καπιταλιστών»54.
Εδώ ο καθηγητής κατόρθωσε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Την έννοια του ιμπεριαλισμού εισήγαγε αρχικά ο Αυστριακός μαρξιστής Ρούντολφ Χίλφερντιγκ στο έργο του «Χρηματιστικό Κεφάλαιο: Μια μελέτη της τελευταίας φάσης του καπιταλισμού» (1910)55. Μια σειρά επαναστάτες, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, χρησιμοποίησαν τον όρο, πολύ πριν ο Λένιν συγγράψει το έργο του «Ιμπεριαλισμός: Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» (1916). Σε αυτό ο Λένιν υποστήριζε, εν συντομία, ότι ο καπιταλισμός είχε εισέλθει από τις αρχές του 20ού αιώνα σε ένα νέο στάδιο, βασικότερα χαρακτηριστικά του οποίου ήταν: Η συγκέντρωση του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μονοπωλίων, η συγχώνευση του βιομηχανικού - τραπεζικού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, η μεγάλη σημασία της εξαγωγής των κεφαλαίων, οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών που μοιράζουν τον κόσμο, το τελείωμα του μοιράσματος του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις και το διαρκές μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου με πολεμικές συγκρούσεις56.
Σύμφωνα με τον Λένιν, οι πολεμικές συγκρούσεις αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητας του σύγχρονου καπιταλισμού και επομένως δεν είχε νόημα η διάκριση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ανάμεσα σε προοδευτικές και μη57, ή η δικαιολόγηση του πολέμου στο όνομα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα58.
Αντίθετα, εκτιμούσε ως ουσιαστική απάντηση τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε σοσιαλιστική επανάσταση59. Από αυτήν τη σκοπιά, τόνισε ότι η σταθερότητα της παγκόσμιας αλυσίδας του ιμπεριαλισμού κρίνεται από τη σταθερότητα του πιο αδύναμου κρίκου της. Αργότερα, έπειτα από την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, θεώρησε εφικτή την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας στη Ρωσία, όχι επειδή αποτελούσε κράτος - προλετάριο, αλλά ακριβώς επειδή στην επανάσταση του Φλεβάρη είχε νικήσει η αστική εξουσία κόντρα στους προλετάριους.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα για τους καθηγητές μας. Τους αρκεί μέσα από λαθροχειρίες να διαμορφώσουν τον καμβά που θα τους επιτρέπει να δυσφημήσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση:
«Πορτοσάλτε: Πώς οι κομμουνιστές παίρνουν την εξουσία.
Μαραντζίδης: Η λέξη είναι με ένα γρήγορο πραξικόπημα.
Διαμαντόπουλος: Στην Πετρούπολη υπάρχει ακόμα το θωρηκτό "Αβρόρα" που έριξε την πρώτη [βολή] και αποδεικνύει τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα»60.
Πραγματικά, πρόκειται για μια μεταμοντέρνα εκδοχή πραξικοπήματος, μιας και ανάμεσα στην απόφαση της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων για επαναστατική εξέγερση (10 Οκτώβρη) και την πραγμάτωσή της (25 Οκτώβρη) μεσολάβησαν μια σειρά από γεγονότα που έκαναν γνωστή την επανάσταση όχι μόνο στις εργατικές και στρατιωτικές μάζες των μεγάλων πόλεων, αλλά και στην αστική κυβέρνηση. Από την επόμενη κιόλας μέρα της συνεδρίασης της ΚΕ, οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ (που ο Διαμαντόπουλος ανέφερε ως πρωτοστατήσαντες της επανάστασης) δημοσιοποίησαν τη διαφωνία τους, ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες οι μπολσεβίκοι προπαγάνδιζαν ανοιχτά στα σοβιέτ και στις εργατικές μάζες και στους εξεγερμένους στρατιώτες τις αποφάσεις τους61. Η δε παρουσίαση των εξεγερμένων ναυτών του «Αβρόρα» στην Επανάσταση ως απόδειξη πραξικοπήματος είναι τουλάχιστον σουρεαλιστική.
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου