Υπόθεση Novartis : Το φάρμακο, οι φαρμακοτρίφτες και οι ασθενείς

Πυκνός κουρνιαχτός σηκώθηκε από την υπόθεση Novartis. Το πολιτικό σκηνικό επιμερίστηκε ανάμεσα σε αυτούς –τους ανεκδιήγητους συριζαίους- που θέλουν να αφεθεί η δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη την δουλειά της και σε αυτούς –ΝΔ και λοιπός αστικός θίασος- που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι παρεμβαίνει στην δικαιοσύνη επιδιώκοντας να κατασκευάσει ένα σκάνδαλο και μαζί και τους απαραίτητους ενόχους. Η δικαιοσύνη δε μίλησε ακόμη βέβαια. Θα μιλήσει υποθέτω τελευταία, ανεξάρτητα και αμερόληπτα,  όπως πάντα άλλωστε.

Ξεπροβάλλει λοιπόν το σκάνδαλο, ώστε να καταδειχθεί η ηθική ανωτερότητα της «αριστερής κυβέρνησης» να αναδειχθεί η σαπίλα του «παλιού πολιτικού συστήματος» και να ξεπλυθεί το σύνολο της φαρμακοβιομηχανίας μέσα από την Novartis, που αντιμετωπίζεται ως η ακραία εξαίρεση, ενώ το σκάνδαλο που την αφορά,  ως η έκφραση της βουλιμίας κάποιων ανώτερων στελεχών της, βουλιμία, που συναντήθηκε με μια ανάλογη λαιμαργία πολιτικών προσώπων. Μεμονωμένες περιπτώσεις δηλαδή. Όπως όλα στον καπιταλισμό.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Λησμονείται έτσι, ότι η φαρμακοβιομηχανία στην Ελλάδα όπως και σε όλο τον πλανήτη, είναι ένα διαρκές σκάνδαλο, ενώ η επιστήμη της ιατρικής είναι ένα διεθνές σουπερ μάρκετ, μια καθημερινή δημοπρασία τιμών εκ της οποίας καθορίζεται ποιος θα ζήσει, και ποιος θα πεθάνει. Την τιμή της ζωής και του θανάτου την καθορίζουν όχι μόνο οι φαρμακοβιομηχανίες αλλά και η διεθνής «επιστημονική κοινότητα» που με στοχευμένες ιατρικές έρευνες παράγει ότι αποφέρει κέρδος στους χορηγούς που είναι αυτοί που τελικά αντιστοιχούν την χρηματική αξία του φαρμάκου προς την αξία της ανθρώπινης ζωής. Συνήθως η ανθρώπινη ζωή υποκοστολογείται, και το φάρμακο υπερκοστολογείται, αλλά τι να γίνει, τα χει αυτά η ελεύθερη αγορά.

Εξέχοντα ρόλο διαδραματίζουν σε αυτή την διαδικασία, κάθε λογής φαρμακοτρίφτες –όσοι έχουν τριβή με το φάρμακο δηλαδή , σε βαθμό καύσης- που προτείνουν ή συνταγογραφούν, -πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη- τα πλέον ιδανικά φάρμακα για τους ασθενείς τους, αναλόγως με την φαρμακοβιομηχανία που συμπαθούν. Τσάι και συμπάθεια δηλαδή. Οι συμπάθειες στον καπιταλισμό όμως μοιάζουν με το χρηματιστήριο. Μπορεί για χρόνια να είναι συμπαθής μια φαρμακοβιομηχανία και μια πολιτική απόφαση ή ένα σκάνδαλο η μια δεσπόζουσα σύγκρουση συμφερόντων να την κάνει αντιπαθή και απεχθή, και αίφνης να αποκτήσει συμπάθειες μια άλλη φαρμακοβιομηχανία.

Τίποτε το εξαιρετικό. Το ίδιο ισχύει για τα πατατάκια, τις μπατονέτες, τα ρεβίθια, τα Smartphone, τα έξυπνα τραπέζια, τα ευφυή αυτοκίνητα, τα οξυδερκή χριστουγεννιάτικα φωτάκια που αναβοσβήνουν μόνα τους. Η διαφορά με το φάρμακο όμως είναι ότι αυτό συνδέεται με μια κόκκινη λεπτή κλωστή τόσο με την ζωή όσο και με τον θάνατο. Το πιο τραγικό και αστείο συνάμα είναι, ότι την μια άκρη αυτής της κλωστής την κρατά ένα κουστουμάτο ασπόνδυλο, που από την άλλη άκρη του πλανήτη πίνοντας ένα malt whiskey μακράς ωρίμανσης, αποφασίζει ποιος  θα ζήσει ή θα πεθάνει στην Αίγυπτο, στις Ινδίες, στην Ισπανία ή στην Ελλάδα. Αν υπάρχει σκάνδαλο λοιπόν, αυτό είναι το σκάνδαλο.

Το σκάνδαλο είναι ότι η εργατική τάξη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο το πλανήτη έχει εκχωρήσει το δικαίωμα τη ζωής της αλλά και του τρόπου του θανάτου της, σε μια κάστα ανθρωποειδών που στο όνομα τη ελεύθερης αγοράς που η «αριστερή κυβέρνηση» του Τσίπρα ομνυά με κάθε ευκαιρία, δολοφονεί νόμιμα όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακα που παράγει. Ας μην ξεχνάμε πως ότι είναι νόμιμο στον καπιταλισμό είναι ταυτόχρονα και ηθικό. Όλα τα υπόλοιπα είναι ποίηση Μπογδάνου. Μη ποίηση δηλαδή.

Μη σκανδαλίζεστε λοιπόν από το σκάνδαλο της Novartis. Αν ωστόσο σας αρέσουν οι εκπλήξεις και τα σκάνδαλα, ρίξτε μια ματιά στις τιμές των φαρμάκων για σοβαρές ασθένειες όπως είναι το AIDS ή ο καρκίνος στις διάφορες μορφές του, ανακαλύψτε πόσο κοστολογείται μια δόση από αυτά τα  φάρμακα, κάντε την σύγκριση με το μέσο μισθό ενός μισθωτού, και ρωτήστε τι ποσό από αυτά, δικαιολογεί το εθνικό σύστημα υγείας. Τότε θα ανακαλύψετε κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Μετά περιηγηθείτε στις μακάβριες στατιστικές της τελευταίας δεκαετίας , δείτε σε ποια κοινωνική τάξη αφορούν, και μετά διαβάστε το πόνημα κάποιου εγχώριου η διεθνούς οικονομολόγου της πλάκας, περί αυτορρύθμισης της ελεύθερης αγοράς.

Η ελεύθερη αγορά δεν αυτορυθμίζεται, ο καπιταλισμός δεν ισορροπεί, παρά μόνο ως διαρκής τρόμος. Πρόκειται για ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων όπου οι άνθρωποι και η ασθένεια τους είναι πλευρά των δεικτών πωλήσεων των φαρμακοβιομηχανιών, αλλά επίσης των γιατρών και των φαρμακείων όπως και στατιστική δαπάνης -και μόνο αυτό- για το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, η αύξηση των κρουσμάτων εμφράγματός του μυοκαρδίου δεν είναι απαραίτητα μια αρνητική εξέλιξη. Και αυτό γιατί μια τέτοια αύξηση συνεπάγεται αυξήσεις στις πωλήσεις φαρμάκων και στον αντίστοιχο τζίρο των φαρμακοβιομηχανιών, συνεπακόλουθη χρηματοδότηση για να ερευνηθεί από επιφανείς επιστημονικές ομάδες αυτή η «απροσδόκητη εξέλιξη» όπως και εν τέλει, ραγδαία αύξηση της πελατείας των γιατρών.

Πρόκειται για ένα κύκλο πωλήσεων που δεν κλείνει ποτέ, αλλά αντίθετα περιστρέφεται διαρκώς, με στόχο η περιστροφή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη, ώστε να κερδίζουν περαιτέρω οι εταιρείες, από την εκπλήρωση ενός μοντέλου από τα πολλά ίδια μοντέλα οικονομιών κλίμακας,  που εφαρμόζει κάθε υγιής επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της, και κυρίως τον κοινωνικό της ρόλο.

Στο κέντρο αυτής της ζωοπανήγυρης ο Τσίπρας , η κυβέρνηση του, και το λοιπό αστικό σκηνικό δεν έχουν παρά τον ρόλο της αρκούδας που διασκεδάζει τους παριστάμενους μέχρι να τελειώσει το νούμερο. Την ίδια στιγμή που οι ασθενείς αναμένουν το επιστημονικό πόρισμα της κατάστασής τους σε κάποιο άθλιο διάδρομο νοσοκομείου ή σε κάποιο σοβαρό ιδιωτικό ιατρείο με συνοδεία Μότσαρτ , υπολογίζοντας ποιο λογαριασμό να αφήσουν απλήρωτο για να χρηματοδοτήσουν την αγορά του φαρμάκου, με την ελπίδα ότι θα επιβιώσουν,  ώστε να συνεχίσουν να το κάνουν.

Good night and Good Luck!

https://theradicalmarxismproject.wordpress.com