Φαντασία

Η φαντασία σε ό,τι αφορά το μασκάρεμα της αντιλαϊκής πολιτικής είναι ένα από τα «ατού» του ΣΥΡΙΖΑ, που του αναγνωρίζουν άλλωστε τα αστικά επιτελεία. Κάπως έτσι, ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτος σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» μίλησε για «μεταμνημονιακή παρακολούθηση», χωρίς - υποτίθεται - νέους όρους και μέτρα... πέρα από τα όσα η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει. Το θέμα βέβαια δεν είναι το ταλέντο της κυβέρνησης στη «λεξιπλασία», ούτε ο καβγάς ανάμεσα στα αστικά κόμματα για τους όρους της «παρακολούθησης». Το θέμα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι ότι η «επόμενη μέρα», όπως και η προηγούμενη, έχει για εκείνους μνημόνια διαρκείας και ευρωπαϊκά εξάμηνα, «δικλίδες» δημοσιονομικής σταθερότητας και πρωτογενή «πλεονάσματα» για δεκαετίες, μειώσεις στις συντάξεις και φοροληστεία. Πάνω απ' όλα, έχει εργασιακούς χώρους - γκέτο της εργοδοσίας, με τα εκατοντάδες αντεργατικά μέτρα να διασφαλίζουν το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» για τους καπιταλιστές. Απ' αυτήν την άποψη, η «επόμενη μέρα» είναι ήδη εδώ και ο λαός δεν πρέπει καθόλου να δει τους «τίτλους τέλους» για να καταλάβει ότι οι ανάγκες του δεν χωράνε στα σενάρια των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους.

Στασίδι

 

Μόνιμο στασίδι έχουν πιάσει οι ναζί της Χρυσής Αυγής δίπλα σε κυβερνητικούς βουλευτές και κρατικούς αξιωματούχους. Από τις δοξολογίες και τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, μέχρι την υποδοχή του «Αγίου Φωτός» στο αεροδρόμιο της Αθήνας, υπόδικοι βουλευτές της φασιστοσυμμορίας ποζάρουν χαλαροί και άνετοι με στελέχη της κυβέρνησης, χωρίς κανένας τους να νιώθει άβολα. Τώρα μάλιστα που στη δίκη της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτονται διάλογοι όπου οι φασίστες καμαρώνουν για τα εγκλήματά τους, όπως τη δολοφονία του Π. Φύσσα, η κυβέρνηση φροντίζει με κάθε αφορμή να τους βάζει στο «εθνικό κάδρο», ξεπλένοντάς τους στα μάτια των εργαζομένων. Η ανοχή που δείχνουν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στους φασίστες και στην εγκληματική ιδεολογία τους, είναι και αυτή κομμάτι της σαπίλας του συστήματος που όλοι μαζί υπερασπίζονται. Κατά τ' άλλα, περίσσεψαν ξανά τα δάκρυα από στελέχη της κυβέρνησης για το «μέλλον της ΕΕ» μετά την επανεκλογή του εθνικιστή Ορμπαν στην Ουγγαρία...

Πρότυπα

 

Με αφορμή τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, πυκνώνει η αρθρογραφία από αστικά επιτελεία για τα περί «αμυντικού δόγματος» που πρέπει να αλλάξει, ενώ όλο και πιο συχνά αναφέρεται ως «πρότυπο» το Ισραήλ. Μάλιστα, δημοσιεύματα σημειώνουν ότι έχει ανοίξει και σε στρατιωτικά επιτελεία η συζήτηση για τη νέα στρατηγική, «με υιοθέτηση πτυχών του ισραηλινού μοντέλου», διευκρινίζοντας ότι «όσοι το συζητούν δεν έχουν μιλιταριστική διάθεση», αλλά προβληματίζονται τάχα για το πώς η Ελλάδα θα στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. Το τι σημαίνει βέβαια «ισραηλινό μοντέλο» το ξέρει πρώτα απ' όλα ο Παλαιστινιακός λαός, που βιώνει εδώ και δεκαετίες την κατοχή και τις δολοφονίες. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι το κράτος του Ισραήλ έχει αποτελέσει τον πυλώνα για την προώθηση των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών σχεδίων, που έβαλαν και συνεχίζουν να βάζουν φωτιά σε όλη την περιοχή. Αυτά είναι τα «πρότυπα» της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων, που οικοδομούν αναβαθμισμένες σχέσεις, «άξονες συνεργασίας» και «εμπνέονται» από το «παράδειγμα» του Ισραήλ. Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι, δηλαδή...

Χωρίς στεγανά

 

Με «καταλύτες» όλων των ειδών προχωρά η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Τελευταίο επεισόδιο είναι ο θόρυβος που προκάλεσε το άρθρο του Αντ. Σαμαρά σε κυριακάτικη εφημερίδα, όπου λίγο έως πολύ καλούσε σε σύμπηξη «μετώπου» ανάμεσα στη ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατ' επανάληψη της συγκυβέρνησης το 2012. Μάλιστα, στο άρθρο του ο Αντ. Σαμαράς ισχυρίζεται ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Κίνημα Αλλαγής σήμερα) έχουν πολλά κοινά να υπερασπιστούν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, από την περίοδο που ήταν μαζί στην κυβέρνηση. Πράγματι, τα δύο αυτά κόμματα έχουν να υπερασπιστούν την εφαρμογή του πρώτου και δεύτερου μνημονίου, αλλά και την ψήφιση του τρίτου μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015. Πέρα από τις διαφορετικές ιστορικές και ιδεολογικές καταβολές, τα κόμματα αυτά δεν έχουν και πολλά που τους χωρίζουν, αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε αλώβητους τους 600 και πλέον μνημονιακούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενίσχυσε την ελληνική εμπλοκή στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, ενώ σήμερα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί τις υποθέσεις του κεφαλαίου στην εποχή που σηματοδοτεί η διαφαινόμενη (αναιμική) ανάκαμψη της οικονομίας, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης. Το γεγονός εξάλλου ότι οι μετεγγραφές δίνουν και παίρνουν, ενώ όλοι βρίσκουν «σημεία αναφοράς» σε όλους, αξιοποιώντας και τις διεργασίες στο εσωτερικό των κομμάτων τους, δείχνει πως δεν υπάρχουν στεγανά στη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη, την ώρα που το κεφάλαιο σχεδιάζει «επί χάρτου» τις επόμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις, εξαντλώντας όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.


Ριζοσπάστης