Θανατηφόρες Επενδύσεις

Η μεγαλύτερη επένδυση σε ένα καπιταλιστικό κράτος, ίδιο, μικρότερο, μεγαλύτερο, το κάλλιστο ή το χείριστο - δεν έχει καμιά σημασία - κατά το δοκούν των κυβερνητών του, είναι η επένδυση στον ανέξοδο θάνατο περισσευάμενων μαζών με φθηνή τιμολόγηση της ζωής τους.

 

Αυτές τις μέρες που συζητιέται, και μόνον από τους βουλευτές του ΚΚΕ σφυροκοπείται, το αναπτυξιακό ...αριστούργημα της αυτοδύναμής μας κυβέρνησης στο Κοινοβούλιο, αυτή η επένδυση στο θάνατο, και αποκωδικοποιείται, και αποκαλύπτεται πλήρως. Δεν χωράνε σ' αυτήν τη στήλη όλες οι αποχρώσεις της εξόντωσης των εργαζομένων, σε όλα τα επίπεδα, αλλά οι σατανικές εμπνεύσεις πέφτουν βρουτσηδόν (όπως λέμε βροχηδόν) στα κεφάλια των εργαζομένων, που πρέπει να αποδείξουν την ικανότητά τους να προοδεύουν ως μελλοθάνατοι με ψηλά το κεφάλι του ευχαριστημένου δούλου.

Το μεγαλύτερο bonus για επένδυση στην Ελλάδα, ο μαγνήτης για επιχειρηματικούς μάγκες, ενδεχομένως και καραμπουζουκλήδες, είναι να φροντίζουν να έχουν έναν δικό τους υπουργό - μίνι αντεργατικό αυτοκράτορα - ο οποίος θα αποφασίζει: Να τιμωρεί, με μίνιμουμ ποινή την τρίμηνη παύση, κάθε δημόσιο υπάλληλο που καθυστερεί τον επενδυτή. Να αποφασίζει τον κατώτατο μισθό επί του οποίου θα γίνονται διαπραγματεύσεις, δήθεν συλλογικές. Να μπορεί όμως ο επιχειρηματίας να κατεβάσει το μισθό όπου γουστάρει, αν μπορεί, που μπορεί, να στήσει μια ένωση προσώπων που θα υπογράφει αμοιβές επιχειρησιακής σύμβασης, τόσο κατώτερες από τα γενικώς συμφωνηθέντα, όσο τον βολεύει. Να μπορεί να στήσει κανείς μια φάμπρικα μερικώς απασχολούμενων με πετσοκομμένη αμοιβή, και να 'χει και το δικαίωμα να υποχρεώνει, καθολικώς, αυτούς τους μερικώς απασχολούμενους να δουλεύουν υπερωρίες, με πρόσθετη αμοιβή περίπου ένα δίευρω την ώρα κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.

 

Με φακελωμένο και το τελευταίο σωματείο, με εργαλειοποιημένη την τηλεψηφοφορία για απεργία, στάση εργασίας ή όποια συλλογική αντίσταση και διεκδίκηση, δηλαδή με το αφεντικό, τον προϊστάμενο ή το ρουφιάνο του αφεντικού να πατάει το κλικ, για λογαριασμό του εργάτη στο πληκτρολόγιο, «όχι στην απεργία, ήμαρτον», η ανάπτυξη έρχεται, και βαράει κατακούτελα το δικαίωμα στην υπεράσπιση της εργασίας.

Οι Γενικές Συνελεύσεις των συνδικάτων κάθε βαθμίδας μετατρέπονται σε chat rooms, χακαρισμένα εκ των προτέρων από τους επιχειρηματίες - επενδυτές.

Η έκφραση «άκρα του τάφου σιωπή» δεν είναι τυχαία ως αποτύπωση της απουσίας ζωής. Οι εργαζόμενοι πρέπει να μην μπορούν να μιλήσουν, να σκεφτούν, να εκφραστούν, να αντιδράσουν, να αντισταθούν, ακόμα κι όταν καταδικάζονται σε αιώνια μιζέρια ή και θάνατο.

Τις προάλλες συνάντησα τον κυρ Φώτη, συνταξιούχο των τετρακοσίων και κάτι ψιλά ευρώ, που έψαχνε τα διπλάσια απ' αυτά, για να βοηθήσει την άνεργη κόρη του να κάνει ένα γονιδιακό τεστ για τον καρκίνο που τη βρήκε πολύ πριν σαρανταρίσει, μπας και σωθεί με βάση τις καινούργιες θεραπείες, που μπορεί να κοστίζουν και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, και ακόμα κι όσες καλύπτονται από τα κουτσουρεμένα δικαιώματα του ταμείου, μπορεί να πάρουν τόσο χρόνο ώσπου να εγκριθούν, ώστε να προλάβει ο καρκίνος να την φάει ανέξοδα και φιλοεπενδυτικά.

Αυτό το επενδυτικό θαύμα, σαν όλα τα όμοιά του, έρχεται να πατήσει πάνω στο θαύμα της ζωής, που ξέρουμε ήδη πόσο κοστίζει στο πρόγραμμα δημοσίων δημογραφικών ...επενδύσεων. Δυο χιλιάρικα το κεφάλι, αν μεγαλώσει έτσι ώστε να μένει πάντα σκυμμένο, βολικό και τυχερό που βρήκε ένα αφεντικό να το εκμεταλλευτεί και με νόμους και με τάξη, οριζόντια κατάλληλους και για ανήλικους και για ενήλικες δούλους στο καπιταλιστικό δωμάτιο.

 

 

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ