Μονόδρομος για το λαό η απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις βαριές συνέπειές τους

Του Κώστα Παπαδάκη*

«Κρίσιμες Σύνοδοι Κορυφής», «διαμόρφωση συμμαχιών και μπαράζ συναντήσεων για να πειστούν οι σύμμαχοί μας, η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ», «διπλωματικές εκστρατείες για τη διεθνοποίηση του ζητήματος», «ενάντια στο μαξιμαλισμό, να μείνουν ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας για να τα βρούμε», «εθνική ομοψυχία και κοινή εθνική γραμμή των κομμάτων», «ο παράφρων Ερντογάν και η επιχείρηση κατευνασμού του», «κυρώσεις / μποϊκοτάζ / αντίποινα / ψηφίσματα και δηλώσεις - χαστούκια στην Τουρκία»... «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι».

Αυτά είναι ένα δείγμα μόνο από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου που δέχεται ο λαός μας από ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ, την κυβέρνηση της ΝΔ, τις τυπικά αντιπολιτευόμενες και ουσιαστικά συμπολιτευόμενες άλλες αστικές δυνάμεις, τα επιτελεία τους.


Ολοι αυτοί δουλεύουν νύχτα - μέρα για να κάνουν το άσπρο μαύρο. Εχουν βεβαίως τους λόγους τους... Προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων και το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι «αυτόφωτες». Επηρεάζονται και οξύνονται από πολύ ευρύτερους των ελληνοτουρκικών σχέσεων οικονομικούς και γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με Ρωσία και Κίνα.

Ο επιζήμιος δρόμος των συμμαχιών της αστικής τάξης

Για να τοποθετηθούν π.χ. επί της ουσίας και όχι με «περικοκλάδες» η ΕΕ, η Γερμανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ για τη NAVTEX της Τουρκίας ανοιχτά του Καστελόριζου ή τη μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, πρέπει να συνυπολογίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και τις ανοιχτές υποθέσεις τους. Η μία ή η άλλη στάση τους καθορίζεται από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που εκπροσωπούν και στα οποία επικρατεί το κριτήριο του ισχυρού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού εκτοπίσματος της αστικής τάξης της Τουρκίας, που γι' αυτούς σημαίνει ευκαιρία για κοινές μπίζνες και σχεδιασμούς. Εμπορικές σχέσεις δισεκατομμυρίων, τεράστιος όγκος εξοπλισμών, κοινά ή αλληλεξαρτώμενα ενεργειακά σχέδια που καθορίζουν σε τελική ανάλυση τη δοσολογία των ανακοινώσεών τους, αν, πότε και πώς καταγγέλλουν ή χαιρετίζουν μια εξέλιξη, όσο επώδυνη και οφθαλμοφανώς επικίνδυνη κι αν είναι για τους λαούς. Κάπως έτσι η περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας γίνεται «διαφιλονικούμενα ύδατα», σε συγχορδία των ΗΠΑ και της ΕΕ. Κάπως έτσι εξαπολύονται βομβαρδισμοί, με ή χωρίς προσχήματα για όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρίσκονται ποτέ. Κάπως έτσι ξεκινούν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ενάντια σε μέχρι χτες στενούς συνεταίρους και συμμάχους τους και νυν «χασάπηδες», κάπως έτσι η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς από μουσείο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμί αντιμετωπίζεται χλιαρά και με ευχολόγια.

Αντίστοιχα, το απαράδεκτο τουρκολιβυκό σύμφωνο, που αμφισβητεί σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και άλλων κρατών, δεν αποτελεί απλά φαεινή ιδέα του Ερντογάν αλλά άμεση συνέπεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη, που τον βομβαρδισμό της από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με την πολιτική τους χαιρέτισαν και στήριξαν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί δηλαδή που ενώ μιλούν για την εργαλειοποίηση των προσφύγων από την αστική τάξη της Τουρκίας, στήριξαν ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση εναλλάξ την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και στη Λιβύη. Πάνω απ' όλα, για να ανάψει η φωτιά του πολέμου σε Συρία και Λιβύη, που μαίνεται από το 2011 και οξύνει περαιτέρω τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, συμμετοχή και ευθύνες είχαν όλες οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού από το αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο της Σούδας εφορμούν τα βομβαρδιστικά των ιμπεριαλιστών και επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι υποκριτική, γιατί την ώρα που ζητά από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ «καταδικαστικές αποφάσεις και κυρώσεις» ενάντια στην Τουρκία για παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων σε περιοχές εντός των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ, σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις κάνει πως δεν βλέπει. Γιατί π.χ. ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά πάλι με την Τουρκία στην εισβολή της και την κατοχή εδαφών σε Ιράκ, Συρία, για τις οποίες και η κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζουν λέξη; Γιατί ισχύουν άλλα κριτήρια για την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών και αποδίδεται φωτοστέφανο στο Ισραήλ, το κράτος - δολοφόνο του Παλαιστινιακού λαού, τόσο στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τώρα με ΝΔ, στο όνομα των τριγωνικών ενεργειακών συμμαχιών στη Μεσόγειο; Μεγαλύτερη ωστόσο απόδειξη για αυτήν την προκλητική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι το γεγονός ότι μεθοδικά εργάζεται στην κατεύθυνση της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, με ή χωρίς Δικαστήριο της Χάγης, υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, επιδίωξη που συναντιέται με τα σχέδια της αστικής τάξης της Τουρκίας.

Εχει πληρώσει λοιπόν πολύ ακριβά ο λαός μας τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, την αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Δεν πρόκειται για δυνάμεις που απλά «δεν μας στηρίζουν όσο θα έπρεπε», όπως «μαστόρικα» καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία. Αντίθετα, ενθαρρύνουν και αποθρασύνουν την Τουρκία με πολλαπλούς στόχους, ανάμεσα στους οποίους είναι να την αποκόψουν από τη ρωσική επιρροή και να σπεύσουν, ανάλογα με τις εξελίξεις, ως «καλόπιστοι» διαμεσολαβητές που προκρίνουν συνομιλίες για «διευθέτηση» μίας «ελληνοτουρκικής διαμάχης» σε «διαφιλονικούμενες περιοχές», με βέβαιο τίμημα ελληνικά εδαφικά - κυριαρχικά δικαιώματα, γιατί αυτό σημαίνει η συνεκμετάλλευση.

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή, όταν λένε ότι «δεν μας στηρίζουν» δεν αφορά το λαό. Το «εμάς» αφορά την ελληνική αστική τάξη και τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή. Ακόμα και στην περίπτωση που στηρίξουν συγκυριακά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης σε βάρος της τουρκικής, ο ελληνικός λαός θα είναι και πάλι εκτεθειμένος. Π.χ. ένας αγώνας δρόμου κυρώσεων με τιμητή τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που ευθύνονται για εγκλήματα, θα βγάλει τους λαούς και πάλι ζημιωμένους. Αυτό δείχνει το εμπάργκο σε βάρος του Ιράν, ή το εμπάργκο της ΕΕ κατά της Ρωσίας, που δεν επηρέασε τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης της, ενώ το μάρμαρο του «εμπορικού πολέμου» που εξαπέλυσε η ΕΕ το πλήρωσαν οι μικρομεσαίοι αγρότες των χωρών της. Το εκατέρωθεν μπαράζ εθνικισμών δίνει αέρα στα πανιά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Σε καιρούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης διαμορφώνουν το έδαφος να σκοτωθούν οι λαοί για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Στο ερώτημα αν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στην Τουρκία που έχει διαμορφωθεί με τον Ερντογάν, ο τουρκικός λαός μπορεί να δώσει απάντηση. Ασφαλώς απάντηση δεν σημαίνει να υπάρξει η γνωστή αστική εναλλαγή, με αντικατάσταση του Ερντογάν με τους Ρεπουμπλικάνους. Σημαίνει να οργανώσει ο ίδιος την πάλη του και να εμπιστευτεί το ΚΚ Τουρκίας, που πρόσφατα έκανε μια σημαντική τοποθέτηση για την Αγιά Σοφιά, φανερώνοντας ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος των σχεδίων της τουρκικής αστικής τάξης, τα οποία υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα στην Τουρκία, και ποιος εκφράζει στην Τουρκία τα κοινά συμφέροντα του τουρκικού και του ελληνικού λαού.

Αντίστοιχα, και στην Ελλάδα ο λαός μπορεί να βγάλει πια πλούσια συμπεράσματα. Ο «εύκολος», «ρεαλιστικός» δρόμος με το λαό στη γωνία, να περιμένει μάταια από τα παζάρια της ελληνικής αστικής τάξης με τους «διεθνείς εταίρους» της να υπηρετήσουν τάχα τα δικά του συμφέροντα, δοκιμάστηκε και αποδείχθηκε μάταιος. Αυτόν τον επιζήμιο δρόμο των «ισχυρών συμμάχων» και των «απάνεμων λιμανιών» τον γεύτηκε ο λαός και βρίσκει μπροστά του όλο και πιο μεγάλες φουρτούνες. Τα δοκίμασε όλα: Τις «μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες», τις Συνόδους Κορυφής με «αποφάσεις και ψηφίσματα απομόνωσης της Τουρκίας», τις «ελληνοαμερικανικές συμφωνίες - ασπίδα κατά της επιθετικότητας της Τουρκίας» με πολλαπλασιασμό των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και πέραν της Σούδας, όπως αυτή της Αλεξανδρούπολης, όπου γίνεται «απόβαση» χιλιάδων ΑμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτών για να συμμετάσχουν σε μία ακόμα ΝΑΤΟική άσκηση - πρόβα πολέμου. Δοκίμασε ακόμα τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές, όπως η «ΙRINI» της ΕΕ... Μέχρι και στο Μάλι, στην Αφρική, ή την αποστολή πυραύλων «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία για να πολεμήσει κατά του Ιράν, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια.

Ο λαός μπορεί και πρέπει να δώσει τη λύση

Να γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι χρειάζεται ο λαός μας να απεμπλακεί από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Απεμπλοκή του λαού σημαίνει να απαλλαγεί από τον κυκεώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών όπου τον εμπλέκει η ελληνική αστική τάξη. Απεμπλοκή σημαίνει να απορρίψει τα κριτήρια με βάση τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και οδηγούν στην επικίνδυνη διελκυστίνδα «συνεκμετάλλευση ή πολεμική σύγκρουση».

Απεμπλοκή σημαίνει να επιδιώξει να επικρατήσει το μοναδικό ασφαλές κριτήριο για την ειρηνική συμβίωση και συνεννόηση των λαών, η μη αλλαγή συνόρων και η μη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, με βάση τις διεθνείς Συνθήκες που τα καθορίζουν.

Απεμπλοκή σημαίνει να γυρίσουν πίσω οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε μαγνήτη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και εμπόλεμη ζώνη.

Απεμπλοκή σημαίνει χειραφέτηση του εργαζόμενου λαού, που αμφισβητεί και συγκρούεται με την εξουσία του κεφαλαίου, που συνειδητοποιεί ο ίδιος πως τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και η ζωή του ασφυκτιούν, καταπνίγονται μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αποφασίζοντας να παλέψει για την αποδέσμευσή του από αυτές τις λυκοσυμμαχίες, με την εξουσία στα δικά του χέρια.

Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι ο λαός να απαρνηθεί την αναμονή, το ρόλο αμέτοχου παρατηρητή. Να προβληματιστεί γιατί οι κυβερνήσεις διαδοχικά και εναλλάξ περιορίζουν το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία. Γιατί ειδικά στην έκθεση για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ στοχοποιήθηκαν οι λαϊκές διαδηλώσεις. Ο λαός έχει τη δύναμη με την πάλη του να παρέμβει αποφασιστικά κόντρα στις επικίνδυνες εξελίξεις που απεργάζονται σε βάρος του. Να μη δείξει καμία εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Η μαζική και αποφασισμένη τριήμερη καθολική απεργία των νησιωτών, ο αγώνας τους που βάζει μέχρι σήμερα εμπόδια στην εγκατάσταση νέων hot spots στα ελληνικά νησιά για φυλακές προσφύγων και μεταναστών της ΕΕ, είναι ένα μικρό μόλις δείγμα τού πόσο μπορεί να διαψευστεί όποιος υποτιμάει, ακόμα και με αυτόν τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, το ρόλο του λαϊκού παράγοντα στον καθορισμό των εξελίξεων.

Ο αντίπαλος λοιπόν αποδεδειγμένα προετοιμάζεται, το κρίσιμο ζήτημα είναι να κάνει το ίδιο και ο λαός. Να πιστέψει στην αστείρευτη δύναμή του και να τη δείξει στο δρόμο των αγώνων...

*Ο Κ. Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής