Του Κώστα Παπαδάκη*
Οι ιαχές της ΕΕ για πέρασμα της βιομηχανίας της σε λειτουργία «πολεμικής οικονομίας» είναι ενδεικτικές για τη νέα φάση κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών προετοιμασιών, των αυξημένων αναγκών του κεφαλαίου για ενίσχυση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όπως άλλωστε και για τα νέα δεινά που προδιαγράφουν συνολικά για τους λαούς. Οχι τυχαία άλλωστε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος - κατακτητή Ισραήλ έριχναν τη σκιά τους στην προεκλογική συζήτηση στην Ευρώπη.«Πολεμική» η οικονομία... τέτοιο και το αστικό πολιτικό της σύστημα
Αυτές οι προετοιμασίες δεν μένουν μόνο στο οικονομικό επίπεδο, σε συνάρτηση και με την ενδεχόμενη νέα κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Εχουν την άμεση αντανάκλασή τους και στις αντίστοιχες προσαρμογές που επιδιώκουν οι αστικές τάξεις και σε πολιτικό επίπεδο, στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε αυτή να εκπληρώνει κάθε φορά τις νέες αυξημένες απαιτήσεις για την καπιταλιστική κερδοφορία.
Η αλήθεια είναι ότι σε έναν βαθμό έχει δεχτεί πλήγμα η δυνατότητα εναλλαγής των υπαρχουσών αστικών πολιτικών δυνάμεων, που να συνοδεύεται από ανάλογες λαϊκές προσδοκίες του παρελθόντος και να εξασφαλίζει τον αναγκαίο χρόνο «πολιτικής σταθερότητας», προκειμένου να προωθηθεί στον βαθμό που θα ήθελαν και με τους λιγότερους κραδασμούς η αντιλαϊκή τους πολιτική.
α αποτελέσματα των ευρωεκλογών έδειξαν ότι τα κόμματα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις μέτρησαν μεγάλες απώλειες, ενώ και στις εκλογικές αναμετρήσεις σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως η Βρετανία και η Γαλλία αυτό που επιβεβαιώθηκε ήταν ότι ακόμα κι εκεί που υπήρξε εναλλαγή πηδαλιούχου στην αστική διακυβέρνηση, αυτή έγινε με όρους φθοράς και πύρρειας επικράτησής του. Πλευρά έκφρασης αυτής της κατάστασης αποτελεί και η αποχή.
Αντίστοιχα κι όποτε επιστρατεύτηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα οι όποιες παραλλαγές κυβερνητικών εταίρων όπως με «πράσινους», φιλελεύθερους ή οπορτουνιστικά κόμματα, αυτές τελικά έχουν καταγραφεί σε μεγάλο βαθμό στη λαϊκή συνείδηση ως συνένοχοι στην υλοποίηση της ίδιας αντιλαϊκής αστικής στρατηγικής και πλέον ούτε αυτά είναι σε θέση να αναπτερώσουν στον βαθμό που το επιτύγχαναν παλιότερα φρούδες λαϊκές ελπίδες και αυταπάτες για φιλολαϊκή πολιτική τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και των κρατών - μελών. Αυτό το «τσαλάκωμα» των αστικών πολιτικών δυνάμεων έχει προ πολλού σημάνει συναγερμό στα αστικά επιτελεία για τα όρια στις δυνατότητες να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα με τον τρόπο που το επιτύγχαναν τα προηγούμενα χρόνια. Οι διαψεύσεις, οι απογοητεύσεις τροφοδοτούν την επιζήμια λογική του «μικρότερου κακού» και τη συντηρητικοποίηση.
Π.χ. στη Βρετανία οι μεν Εργατικοί έχασαν σχεδόν μισό εκατομμύριο ψήφους, ενώ απευθείας μετάγγιση ψήφων από τους Συντηρητικούς έγινε μόνο προς την ακροδεξιά του Φάρατζ. Ενώ στη Γαλλία η κουρελού των διαφόρων εκδοχών της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας (Ανυπότακτη Γαλλία, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Οικολόγοι, Γαλλικό ΚΚ, Place Publique) που προβάλλεται με θριαμβολογίες ως δήθεν «φάρος ελπίδας» από το εγχώριο σκορποχώρι της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ήρθε τελικά τρίτη κατά σειρά σε ψήφους στον β' γύρο και χρειάστηκε να συμπράξει εκλογικά με τον... μέχρι τις προάλλες τρισκατάρατο Μακρόν, προκειμένου όπως ισχυρίζονταν «να φράξουν τον δρόμο» της αποκρουστικής Λεπέν. Αλήθεια, όντως το κατάφεραν;
Η άνοδος των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων και στη Γαλλία, όπως και σε ορισμένες ακόμα χώρες, παρουσιάζεται από κόμματα, ΜΜΕ κι άλλα αστικά επιτελεία ως μια παραφωνία εν μέσω ενός «δημοκρατικού πολιτικού κόσμου». Πρόκειται για μια καραμπινάτη επιχείρηση ξεπλύματος όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων και δυνάμεων, που φέρουν τεράστια ευθύνη, καθώς προωθώντας την σκληρή αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου. Στη βάση της λαϊκής διαμαρτυρίας και αγανάκτησης απέναντι σ' αυτήν την πολιτική, που εμφανίζεται μάλιστα ως «προοδευτική», στρώνεται φαρδύ πλατύ το έδαφος και για την ενίσχυση των ακροδεξιών δυνάμεων. Το ίδιο ισχύει και για τις τεράστιες ευθύνες της ΕΕ του κεφαλαίου, του αντικομμουνισμού, των ανιστόρητων κηρυγμάτων περί «δύο άκρων» που πριμοδοτούν την ακροδεξιά και τον φασισμό.
Πάνω από όλα, όμως, αυτό που επιχειρούν να κρύψουν όλοι τους είναι ότι συνολικά τα αστικά κόμματα, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις, που οδηγούν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, γίνονται όλο και πιο αντιδραστικά, όλο και πιο επιθετικά σε βάρος του λαού, όλο και πιο επιζήμια για τον λαό σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Εκεί μπορεί άλλωστε να αποδοθεί και στη χώρα μας η προώθηση των αντεργατικών εκτρωμάτων της κυβέρνησης της ΝΔ σε συνέχεια των προηγούμενων, με τη σύμπλευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, την πλειοδοσία όλων τους στην ολοένα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του Ισραήλ, έως κι ο μεσσιανισμός ηγετών τους ή ακόμα και οι followers - κομματικά μέλη του δίευρου...
Πολύτιμη εφεδρεία του συστήματος η ακροδεξιά
Τα αστικά επιτελεία εμφανίζουν παραπειστικά ότι π.χ. στη Γαλλία η Λεπέν μόλις μία βδομάδα πριν τις εκλογές «εγκατέλειψε τις αντι-ΕΕ θέσεις της για να καθησυχάσει τις αγορές». Το ΚΚΕ πολύ έγκαιρα, από τις αρχές κιόλας της περασμένης δεκαετίας, είχε ξεσκεπάσει την απάτη του λεγόμενου ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος, στο οποίο «κολύμπησαν» και οι ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις. Βαφτίστηκε από τότε ως «αμφισβήτηση της ΕΕ» το κυνήγι μεγαλύτερου μεριδίου στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων στο εσωτερικό της Ενωσης, προτείνοντας και διαφορετικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες προκειμένου να αποσπάσουν πρόσθετα οφέλη για την ίδια την αστική τους τάξη. Σημάδι ότι αυτός ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων οξύνεται, είναι και η δημιουργία μιας γκάμας πλέον ακροδεξιών ευρωπαϊκών ομάδων που η σύνθεσή τους αναμοχλεύτηκε μετά τις ευρωεκλογές: Ετσι υπάρχει η ομάδα της - σύμφωνα με την Φον ντερ Λάιεν - «όχι και τόσο ακροδεξιάς» Μελόνι, του Πολωνικού PIS, του Βελόπουλου, αυτή των Ευρωπαίων Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών (ECR), η οποία εμφανίζεται ως πιο συντεταγμένη εταίρος στον ευρωενωσιακό σχεδιασμό απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ταυτόχρονα συγκροτήθηκαν οι λεγόμενοι «Πατριώτες για την Ευρώπη» του Ορμπαν, που απορρόφησε σε μεγάλο βαθμό την ευρωομάδα της Λεπέν (Ταυτότητα και Δημοκρατία-ID) και με προσθήκες του Ολλανδού Βίλντερς, του Ιταλού Σαλβίνι, του Τσέχου Μπάμπις, των Ισπανών του VOX και της Λατινοπούλου (που κατέληξε εκεί γιατί δεν έγινε προηγούμενα δεκτή από το ECR λόγω «βέτο» του κόμματος του Βελόπουλου) και αποτελούν την τρίτη πλέον σε δύναμη ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα στο ΕΚ κ.ά. Πρόκειται για ακροδεξιούς που δεν αμφισβητούν την ευρωενωσιακή στρατηγική γραμμή πλεύσης, ζητούν ωστόσο μεγαλύτερη ευχέρεια των αστικών τους τάξεων στη συγκρότηση συμμαχιών και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, χωρίς όμως και να ταυτίζονται απόλυτα με τα συμφέροντά τους, προβάλλοντας κι αυτοί τον «ρεαλισμό τους για κυβερνησιμότητα». Τέλος, συγκροτήθηκε η ομάδα «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών» από τους Γερμανούς ακροδεξιούς της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AfD), κυρίως μαζί με Ανατολικοευρωπαίους ακροδεξιούς που πρόσκεινται σε πιο ακραιφνή γραμμή στήριξης της καπιταλιστικής Ρωσίας.
Είναι φανερό ότι τα παραπάνω σχήματα που συγκεντρώνουν ακροδεξιούς, φασιστοειδή, νοσταλγούς των ναζί και αντικομμουνιστές αποτελούν μια χρήσιμη εφεδρεία του συστήματος. Παράλληλα συνιστούν πολιτική έκφραση της όξυνσης των προβλημάτων συνοχής της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ σε συνθήκες αυξανόμενης ανισομετρίας των καπιταλιστικών οικονομιών. Είναι πάντως χρήσιμο να θυμόμαστε ότι τα «θέλω» της βρετανικής αστικής τάξης για το Brexit μπορεί μεν να τα προπαγάνδισε ο ακροδεξιός Φάρατζ, αλλά το μεγάλο βάρος για να επιτευχθεί τελικά αυτό το σήκωσαν οι ίδιοι οι Tories...
Οι παραπάνω διεργασίες σηματοδοτούν σε κάθε περίπτωση την επιδίωξη του κεφαλαίου τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να στοιχίζονται ακόμα πιο ενεργά πίσω από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, που παρά τις αντιθέσεις δείχνουν στον λαό ευθέως τα πολεμικά πεδία και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως μονόδρομο για να λύσουν τους λογαριασμούς με τους ανταγωνιστές τους.
Μπορεί μεν η ατζέντα των ακροδεξιών φασιστικών κομμάτων να είναι βγαλμένη από τις πιο μύχιες επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, μιας και προβάλλει με θόρυβο τα λεγόμενα «εθνικά συμφέροντα», όπου στο όνομά τους μπαίνουν κάτω από την ίδια ομπρέλα εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, με ενοχοποίηση των μεταναστών και όχι της εργασιακής γαλέρας που τους επιβάλλεται κ.ά., αλλά αυτή η ατζέντα δεν εμφανίστηκε στη μέση του πουθενά. Μάλιστα, αυτές τις μέρες εκτυλίσσεται η γνωστή, επαναλαμβανόμενη κι αποπροσανατολιστική συζήτηση για την άνοδο της ακροδεξιάς, μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αλλά και των διπλών καλπών στη Γαλλία. Συζήτηση που αναπαράγεται από αστικά επιτελεία, από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ, που έχουν τις δικές τους ευθύνες για την άνοδο των ακροδεξιών μορφωμάτων.
Παρουσιάζεται μάλιστα το αποτέλεσμα του β' γύρου στη Γαλλία ως «δικαίωση» και «αντάξια συνέχεια» των μεγαλειωδών κινητοποιήσεων των εργατών της Γαλλίας ενάντια στον νόμο - έκτρωμα Μακρόν για το συνταξιοδοτικό σύστημα.
Ποιος «θρίαμβος», ποια «δικαίωση των αγώνων»...
Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο ωστόσο, πρέπει να απαντήσουν σε ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα: Τελικά αποτελεί «δικαίωση» και «συνέχεια» του αγώνα των εργαζομένων της Γαλλίας η παραπέρα ισχυροποίηση της εκλογικής συμμαχίας της Λεπέν, που παρά τις θριαμβολογίες των υποστηρικτών του λεγόμενου «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (ΝΛΜ) ήρθε πρώτη σε ψήφους και ποσοστό σχεδόν 12% διαφορά από το δεύτερο ΝΛΜ; `Η επίσης αποτελεί μήπως «δικαίωση» το γεγονός ότι όλα αυτά τα εκατομμύρια των εργαζομένων που μαχητικά εναντιώθηκαν στην κυβέρνηση Μακρόν, στους αντεργατικούς της νόμους και την άγρια καταστολή που επέβαλε στον λαό, ο οποίος ήταν για μήνες στους δρόμους, κλήθηκαν με χορηγό τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία και το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ να ψηφίσουν αυτόν και τους υποψηφίους του για μια ακόμα φορά, στο όνομα και πάλι της «αποτροπής της ακροδεξιάς», της «προόδου» και του «μικρότερου κακού»; Αραγε, το γεγονός ότι ο Μακρόν, που είχε καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού, ήρθε τελικά στον β' γύρο δεύτερος και εξελίχθηκε σε ρυθμιστή για τον σχηματισμό της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης την επόμενη μέρα, τι σχέση έχει με τους μεγάλους αγώνες στη Γαλλία άλλη εκτός από την απόλυτη διάψευσή τους; Εφραξε άραγε ο δρόμος στην ακροδεξιά ή μήπως αυτή στην ουσία πριμοδοτήθηκε από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα για μια ακόμα φορά, αφού παρουσιάστηκε ως δήθεν «αντισυστημική» και αντιπολεμική δύναμη ενώ συνιστά ακριβώς το αντίθετο, μέχρι το μεδούλι δύναμη του κεφαλαίου;
...και ποια «Αριστερά»;
Τα αστικά ΜΜΕ έσπευσαν επίσης να μιλήσουν έως και για «θρίαμβο της Αριστεράς»... Αλήθεια, τι σχέση έχει με τις αγωνιστικές παραδόσεις και τα λαϊκά συμφέροντα το χρεοκοπημένο ρετάλι της σοσιαλδημοκρατίας Ολάντ, που έφυγε κακήν κακώς από το Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων έχοντας περάσει τον διαβόητο νόμο τερατούργημα «Ελ Κομρί» που προκάλεσε τις κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργαζομένων που δέχτηκαν μάλιστα άγρια καταστολή; Εναν νόμο που νομιμοποίησε έως και 12ωρη δουλειά, «για τις ανάγκες της επιχείρησης», με διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε τρίμηνη βάση καθώς και απολύσεις στο όνομα της μείωσης του τζίρου ή των παραγγελιών των ομίλων. Ηταν η ίδια κυβέρνηση που προώθησε τα σχέδια της γαλλικής αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στη Συρία...
Τι σόι... όμως «αριστερός» είναι και ο σοσιαλδημοκράτης από τα γεννοφάσκια του Μελανσόν, που κατέγραψε χιλιόμετρα αντιλαϊκής διαδρομής ως σύμβουλος των κυβερνήσεων Μιτεράν, στηρίζοντας ως πρώτο βιολί την ιμπεριαλιστική επέμβαση και εισβολή της Γαλλίας στο Ιράκ, ενώ όταν ο γαλλικός λαός έλεγε όχι στο δημοψήφισμα για την έγκριση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αυτός στήριζε ...το Ναι. Ηταν αυτός που ως ευρωβουλευτής, στη συνέχεια ήταν υπέρμαχος της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, των βομβαρδισμών δηλαδή των ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ.
Ο ίδιος και οι ευρωβουλευτές του κόμματός του «Ανυπότακτη Γαλλία» στηρίζουν την ευρωατλαντική εκστρατεία υποστήριξης του αντιδραστικού καθεστώτος Ζελένσκι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ σε ρόλο ταγμένου τελάλη των μακελάρηδων του ΝΑΤΟ ο ίδιος έδειξε «κατανόηση για χώρες όπως η Σουηδία και η Φινλανδία που αισθάνονται περισσότερο προστατευμένες εντός του ΝΑΤΟ παρά εκτός...», τύφλα να έχουν δηλαδή οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον...
Είναι το κόμμα του που κατά τη διάρκεια των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στο έκτρωμα για το συνταξιοδοτικό στη Γαλλία, που γνώρισαν άγρια καταστολή, εναντιώθηκε στην... «υπέρμετρη βία» της κυβέρνησης Μακρόν σε βάρος των διαδηλωτών, νομιμοποιώντας την καταστολή σε βάρος του λαού με ...συγκεκριμένη δοσομετρία. Αλλωστε, είναι τόσο φόβητρο για την αστική τάξη της Γαλλίας ο Μελανσόν που ο πρόεδρος του Γαλλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων στις περασμένες προεδρικές εκλογές είχε χαρακτηρίσει το πρόγραμμά του «σταθερό και συνεκτικό».
Οσο για το Γαλλικό ΚΚ έχει εδώ και πολλές δεκαετίες απολέσει τον χαρακτήρα και τον ρόλο πραγματικού ΚΚ. Ενδεικτικά αναφέρουμε εδώ ότι ψήφισε και με τα δύο χέρια την απόφαση για ενίσχυση των πολεμικών εξοπλισμών της Ουκρανίας και των κυρώσεων προς τη Ρωσία, επιδοκιμάζοντας το ΝΑΤΟ και τη στρατηγική του, την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ο ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ, Ρουσέλ, ήταν ακόμα αυτός που εκθειάζοντας την πολιτική Μπάιντεν είχε ομολογήσει με στόμφο ότι «ο Μπάιντεν διαθέτει επαναστατικό πρόγραμμα και θα μπορούσε να λάβει κάρτα μέλους του ΓΚΚ».
Επίσης σε μια περίοδο που σαρώνονται και τα τελευταία επιδόματα ανεργίας, με δηλώσεις του ο ΓΓ του ΓΚΚ έδωσε άλλοθι στην αντιλαϊκή πολιτική Μακρόν, αφού εναντιώθηκε στα επιδόματα σε ανέργους γιατί τους κάνουν «επιδοματίες» ...προτιμώντας δήθεν τα επιδόματα από τη δουλειά, και κάπως έτσι οι κυβερνήσεις επιβάλλουν τον εκβιασμό «δέχεσαι ό,τι δουλειά να 'ναι ή χάνεις το επίδομα». Ενώ τον Ιούνιο του 2021, ο ίδιος δήλωσε ότι αν οι μετανάστες «δεν έχουν λόγο να μείνουν στο γαλλικό έδαφος, τότε έχουν λόγο να επιστρέψουν εκεί από όπου ήρθαν».
Ακόμα το στέλεχος του ΓΚΚ και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής του ομάδας Chassaigne, δείχνοντας το μίσος του για την ταξική πάλη, περηφανεύτηκε κιόλας ότι δεν έχει ποτέ συμμετάσχει σε κινητοποίηση έξω από εργοστάσιο με ντουντούκα αλλά μόνο σε συναντήσεις με την εργοδοσία, για να «κινήσει τα πράγματα προς τα μπροστά».
Να απορριφθεί η αναπαλαίωση της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας
Και βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι πριν ακριβώς 12 χρόνια, το 2012 ήταν και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ και η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία που και πάλι μας έλεγε, όπως και τώρα, «να γίνουμε κι εμείς Γαλλία», τότε που φυσούσε ο «άνεμος αλλαγής» με τον Ολάντ, τον οποίο είχαν στηρίξει από κοινού Μελανσόν και Γαλλικό ΚΚ... Το τι ακολούθησε και στη Γαλλία και βέβαια στην Ελλάδα με τα μνημόνια και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό... Για αυτό η επιχείρηση αναπαλαίωσης της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας και στη χώρα μας με τα ίδια γαλλικά συνθήματα πρέπει να απορριφθεί αποφασιστικά από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών σηματοδοτεί την οργανωμένη επιχείρηση ξεπλύματος και ανακαίνισης της φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας, με οφθαλμοφανή πλέον τα όριά της να μπορεί να πείθει τον λαό όπως παλιότερα μπορούσε, επιστρατεύοντας αριστερή συνθηματολογία ως φερετζέ για να συγκαλύψει την υλοποίηση της πολιτικής στήριξης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αυτό μαρτυρά και το πρόγραμμα του λεγόμενου Νέου Λαϊκού Μετώπου (ΝΛΜ) που κινείται στο ίδιο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Πολυδιαφημίζεται ότι περιλαμβάνει απόσυρση του νόμου Μακρόν για το συνταξιοδοτικό, αλλά αποκρύπτεται ότι στις λεγόμενες «ενέργειες ρήξης» του προγράμματος υπάρχει η ...δημιουργική ασάφεια περί «επιβεβαίωσης του κοινού στόχου για το δικαίωμα σε σύνταξη στα 60», αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα για την επαναφορά μιας παραλλαγής του νόμου, αφού εκπρόσωποι του ΝΛΜ μιλούν ήδη για «επανεξέταση» του νόμου Μακρόν, ενώ δεν αμφισβητούνται ούτε τα αντιλαϊκά κριτήρια της ΕΕ που υπαγορεύουν αυτούς τους νόμους, ούτε και τα δημοσιονομικά μέτρα και οι συστάσεις της ΕΕ στο όνομα της υπέρβασης του ελλείμματος, τα οποία βρίσκονται πρώτα στη λίστα των αντιλαϊκών προαπαιτούμενών τους για αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μετατροπή της σε ατομική υπόθεση και την εμπορευματοποίησή της. Χαρακτηριστική είναι η προχθεσινή δήλωση του Μελανσόν, ότι το ΝΛΜ δεν θα είχε «κανένα συμφέρον να εισέλθει σε μετωπική σύγκρουση» με την ΕΕ σχετικά με τους ευρωπαϊκούς κανόνες για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Αλλωστε, αποδείξεις για το τι σόι συνταξιοδοτικό νόμο θα φέρει αν ποτέ κι εφόσον αποσύρει τον νόμο Μακρόν το ΝΛΜ, αποτελούν και οι διακηρύξεις για αποφασιστική αύξηση της συμμετοχής των ιδιωτών στην Υγεία και τα νοσοκομεία. Οσο για τους φόρους, αυτοί σκόπιμα περιορίζονται στους «υπερπλούσιους» και τα υπερκέρδη, με τους εκπροσώπους του Μετώπου να διαβεβαιώνουν ότι «το 92% των επιχειρήσεων δεν θα αλλάξει φορολογικό πλαίσιο»... Οσο για το ιμπεριαλιστικό μακελειό στην Ουκρανία, το πρόγραμμα στηρίζει την κυβέρνηση Ζελένσκι, «με παράδοση των απαραίτητων όπλων»...
Σε κάθε περίπτωση όμως, το ξεθωριασμένο δήθεν «αριστερό» περιτύλιγμα της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει ότι τελικά αμπαλάρει στο εσωτερικό του τόσο την ισχυροποίηση της Λεπέν, που πλέον η ίδια η αστική τάξη την διαφημίζει μέσα από τα πρωτοκλασάτα ΜΜΕ της («Le Figaro», «C-News» κ.ά.) ως «ώριμη επιλογή» υπεράσπισης των συμφερόντων της και ως κυβέρνηση στο άμεσο μέλλον, όσο και την πολιτική επιβίωση του Μακρόν. Μέσα λοιπόν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η έμπειρη γαλλική αστική τάξη με τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς και χορηγό τη σοσιαλδημοκρατία φρόντισε να αναστηλώσει τρεις βασικές πολιτικές εφεδρείες, πάνω στις οποίες ήδη οι εκπρόσωποί της έχουν διαμηνύσει ότι με καμία από τις τρεις, ούτε βέβαια και τις όποιες διαφαινόμενες συγκολλήσεις τους, δεν θα είχαν πρόβλημα να αναλάβει τη διακυβέρνηση, προκειμένου αυτή να επικρατήσει στον διεθνή ανταγωνισμό τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
«Φωνάζει» η έλλειψη ισχυρού επαναστατικού ΚΚ
Η επαναφορά της επιζήμιας για τον λαό λογικής του «μικρότερου κακού», οι αδιέξοδες συγκρίσεις ανάμεσα σε αποκρουστικές ακροδεξιές ή καταδικασμένες αντεργατικές εκδοχές διακυβέρνησης που σε κάθε περίπτωση υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ένα μόνο τεκμηριώνουν κι επιβεβαιώνουν. Οτι η εργατική τάξη και ο λαός δεν διαθέτει σήμερα στη Γαλλία πολιτική επιλογή που να υπηρετεί τα συμφέροντά του, να τιμά τους αγώνες του και να διασφαλίζει τη συνέχειά τους, τη ριζοσπαστικοποίηση του προσανατολισμού τους. Οσοι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες κι αν διεξάγονται, όσο μαζικοί και μαχητικοί κι αν είναι αυτοί, θα έρχονται διαρκώς σε αντίφαση με το πολιτικό αδιέξοδο, καθώς το κύριο είναι ότι δεν υπάρχει σήμερα στη Γαλλία επαναστατικό, ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα που να τιμά τον τίτλο και την αποστολή του. Να γιατί ο λαός συνεχίζει εύκολα να εγκλωβίζεται και στη Γαλλία και αλλού ανάμεσα στα εκβιαστικά διλήμματα της αστικής τάξης, που μόνο διαιωνίζουν την αντεργατική πολιτική, ενώ υφαίνουν νέες αντιλαϊκές πολιτικές εφεδρείες χειραγώγησης και εγκλωβισμού.
Η ανασύνταξη του κινήματος στη Γαλλία, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη και η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να γεννήσει ελπίδες για τους λαούς και να φράξει πραγματικά τον δρόμο στις αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις, ως μια ακόμα εφεδρεία του συστήματος. Είναι ο μόνος δρόμος για να μετατρέπεται η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ σε δύναμη ανάτασης, ανατροπής και πραγματικής προόδου.
Μπορούν λοιπόν οι λαοί με τον αγώνα τους και την αξιοποίηση της πολύτιμης και συσσωρευμένης πείρας τους να χαράξουν δρόμο πάλης και ανατροπής της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας που γεννά μεταξύ όλων των άλλων και τον φασισμό, την ακροδεξιά. Αυτός ο δρόμος με βεβαιότητα θα βγάλει στο προσκήνιο και πάλι τους κομμουνιστές στη Γαλλία και παντού ως πρωταγωνιστές της ταξικής πάλης και εγγυητές ότι προορισμός της δεν θα είναι η μία ή η άλλη εκδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά η εργατική εξουσία, ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός.
*Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου