Τα μέτρα είναι άσχετα με το χρέος

Επειδή το παραμυθάκι τής "κρίσης χρέους" που ταλαιπωρεί την χώρα μας καλά κρατεί, καλό είναι να θυμόμαστε μερικές χρήσιμες λεπτομέρειες, ώστε να μη "τσιμπάμε". Μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, λοιπόν, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει από το 2000 την περίφημη "στρατηγική της Λισαβόνας", η οποία παρουσιάστηκε ως βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Αυτή η "στρατηγική της Λισαβόνας" έβαλε το γενικό πλαίσιο της αντεπίθεσης του κεφαλαίου, αφήνοντας τα επί μέρους θέματα τακτικής στις διάφορες συνόδους (είτε σε επίπεδο αρχηγών κρατών είτε σε επίπεδο υπουργών).

Η εν λόγω "στρατηγική" επικεντρωνόταν κυρίως στην περιστολή τού διαβόητου "εργασιακού κόστους". Όμως, είναι αλήθεια ότι τα πρώτα βήματα για την εφαρμογή της ήσαν μάλλον δειλά, μάλλον επειδή οι ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις δεν είχαν πείρα από ολομέτωπες επιθέσεις κατά των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν επιχειρήθηκαν σκληρά χτυπήματα, όπως π.χ. οι διάφορες ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες προωθήθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκονταν δεξιά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, στο δεύτερο μισό τού 2008, το κεφάλαιο βρήκε την ευκαιρία για το σοκ που αναζητούσε. Όταν γινόταν η σύνοδος κορυφής (16-17/10/2008), τα πρώτα δείγματα της οικονομικής κρίσης έχουν ήδη εμφανιστεί στην ευρωπαϊκή οικονομία. Έτσι, εκείνη η σύνοδος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "η επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι πιο σημαντική από ποτέ, προκειμένου να συμβάλει στην επιστροφή στην ανάκμψη". Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα στόχευαν:

• στην ενίσχυση της ευελιξίας τής αγοράς εργασίας
• στην περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών (προϊόντων και υπηρεσιών)
• στην αλλαγή των συνταξιοδοτικών συστημάτων
• στην σύνδεση των μισθών με την ανταγωνιστικότητα
• στην διαμόρφωση προϋπολογισμών σύμφωνων με το ΣύμφωνοΣταθερότητας.

Αυτές ήσαν οι κατευθυντήριες οδηγίες. Έναν χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2009, συνήλθε στις Βρυξέλλες το συμβούλιο του Ecofin και εξειδίκευσε τα μέτρα που θα έπρεπε να παρθούν, δίνοντας το έναυσμα για την αντεργατική επέλαση που επρόκειτο να σαρώσει ολόκληρη την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Το τελικό κείμενο (φυσικά, υπογεγραμμένο και από τον τότε υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου) προέβλεπε, μεταξύ άλλων

• αλλαγή στο σύστημα των συμβάσεων εργασίας
• σύνδεση της παραγωγικότητας με τους μισθούς
• υλοποίηση πολιτικών διαμόρφωσης της αγοράς εργασίας (ενδεικτικά: προγράμματα διά βίου κατάρτισης των εργαζομένων, προγράμματα απόκτησης εργασιακών δεξιοτήτων κλπ)
• κατάργηση των περιορισμών στις απολύσεις των εργαζομένων με ταυτόχρονη μείωση του εργοδοτικού κόστους των απολύσεων
• ενίσχυση της εργασιακής ευελιξίας (δηλαδή, υιοθέτηση του γερμανικού μοντέλου με την ενοικίαση εργαζομένων και τα minijobs)
• μείωση του προστατευτισμού των δημοσίων υπαλλήλων με τελικό στόχο την πλήρη άρση κάθε μονιμότητας
• προσανατολισμός των εκπαιδευτικών συστημάτων στην κατεύθυνση της διά βίου μάθησης
• αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με ταυτόχρονη θέσπιση κινήτρων για παράταση του εργασιακού βίου και αντικινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση.

Αυτά αποφασίστηκαν τον Οκτώβριο του 2008 και τον Δεκέμβριο του 2009, δηλαδή την εποχή που -υποτίθεται πως- "υπήρχαν λεφτά" και δεν είχαμε κανένα λόγο να μιλάμε για ΔΝΤ και μηχανισμούς στήριξης. Επίσης, αποφασίστηκαν πριν ξεσπάσει οποιαδήποτε "κρίση χρέους" σε οποιαδήποτε χώρα (εξ άλλου, εκείνη την εποχή εμείς δίναμε πλαστά στοιχεία στην Ε.Ε. και κρύβαμε το χρέος, έτσι δεν είναι;). Επί πλέον δε, αποφασίστηκαν για το σύνολο των χωρών-μελών τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν αφορούσαν μόνο τους "τεμπέληδες", "καλοπαρασάκηδες" και "μπαταχτσήδες" έλληνες.
Έτσι είναι. Κι ας λέει το Mega (και όχι μόνο!) ό,τι θέλει.
Αναδημοσίευση απο : Cogito ergo sum