Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Μουσική.


Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια. Όπως σωστά λέει η φίλη Μαρία Νι.


Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσίκη: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Άλμπουμ: Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος (2003)

Στου κυρ-Αντώνη του μανάβη τις ντομάτες
που είναι σαν κόρες φθισικές πολύ βαμμένες
έχω με τέχνη περισσή εγώ βαλμένες
πράσινες κάμπιες κι άγριες σαν τους αντάρτες

Στα νιάτα του έμπλεξε ο Αντώνης με μια τσούλα
οι συγγενείς του όλοι εμπήκανε στη μέση
να τη θυμάται πότε-πότε πια τ' αρέσει
ζώντας μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα

Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να 'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας

Χώρα σαν τούτη μες στον κόσμο δεν είν' άλλη
με πολιτείες ολοπλούμιστες με φώτα
μα το νερό είν' αρμυρό σαν τον ιδρώτα
κι ο τόπος μοιάζει σαν μιαν αλυκή μεγάλη

Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
δεν βρήκες μου 'πες το θεό μα δε σε νοιάζει
εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
το λεν' αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα

Κόπιασε κόρη μες στου ονείρου μου τ' αλώνι
δεν θα γεράσουμε ποτέ στο υπογράφω
και τις ντομάτες στα παπούτσια μου τις γράφω
μαζί με το μανάβικο του κυρ-Αντώνη.

4 σχόλια:

  1. Ανορθογραφε καλησπερα, οι στιχοι λενε την αληθεια, αληθεια πικρη, οπως αυτος που εχει το τραγουδι, [ζώντας μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα]...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Μα το νερό είν' αρμυρό σαν τον ιδρώτα
    κι ο τόπος μοιάζει σαν μια αλυκή μεγάλη..."


    http://pistos-petra.blogspot.gr/

    "ΣΚΑΣΜΟΣ ΕΣΥ ΑΝΤΩΝΑΚΗ (ΜΟΥ)"

    ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΕ, ΕΛΑ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ ΑΠΟ ΚΕΙ. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  3. Καλησπέρα σου Ανορθόγραφε.
    Στ΄αλήθεια δεν αντιπάθησα ποτέ τίποτε περισσότερο άπ΄ εκείνους όπου κοιτούσαν τη δουλειά τους.
    Αν άκουγες κάποιον απ΄αυτούς θα έλεγαν.
    Εγώ κοιτάω τη δουλειά μου, εγώ δεν έχω ασχοληθεί με κανενός τις υποθέσεις, τη δουλειά μου και το σπίτι μου, την οικογένεια και τα παιδιά μου.
    Και φυσικά θα ήταν ο πρώτος που θα υπονόμευε τον συνάδελφο, θα ήταν ο ξινός της παρέας, θα ήταν ο τσιφούτης, ο φοβισμένος ανθρωπάκος.
    Αυτός που θα γινόταν το καρφι του αφεντικού για να υποστηρίξει την οικογένεια τα παιδιά του, την Πατρίς, την θρησκεία....
    Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που κατάφερνε την αντιπάθειά μου να την μετατρέψει σε οίκτο.
    Ότι χειρότερο δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή