Το Τέρας είναι πάντα εδώ και με περιμένει να του μοιάσω

Το Τέρας είναι πάντα εδώ και με περιμένει να του μοιάσω

Απ΄τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Εκείνο το πρωινό, σαν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, είδα πόσο πιο όμορφος ήμουν από το Τέρας που είχα δει σε φωτογραφία το προηγούμενο βράδυ.
Εκείνο, λες και είχε συγκεντρώσει όλη την ασχήμια και την αγριάδα του κόσμου, ήταν τόσο αποκρουστικό που δεν μπορούσα να κρατήσω πάνω του τη ματιά μου, ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Πόσο τυχερός ήμουν που δεν του έμοιαζα σε τίποτα!
Πάντα ήμουν οπαδός της αξιοκρατίας και σιχαινόμουν όλους εκείνους που έβρισκαν τις «άκρες», τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση για να καταφέρνουν τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τους χωρίς να το αξίζουν.
Όμως, μια φορά, χρειάστηκε, όχι για μένα, αλλά για την κόρη μου τη μεγάλη να ζητήσω κι εγώ μια χάρη από κάποιον που ήταν «στα πράγματα». Δύο πτυχία και τρεις ξένες γλώσσες είχε αλλά δουλειά δεν έβρισκε. Το πήρα, λοιπόν, απόφαση και πήγα στο βουλευτή της περιοχής μου. Σκέφτηκα πως δεν είναι δα και κανένα έγκλημα. Δουλειά για την κόρη μου θα ζητούσα που την άξιζε με τόσα προσόντα. Δεν θα αδικούσα κανέναν.
Ο βουλευτής το κατανόησε. Να περιμένω λίγο, μου είπε, και κάτι θα έκανε, μετά τις εκλογές, αν κατάφερνε και πάλι να εκλεγεί. Ήταν ειλικρινής απέναντί μου. Δεν μου έταξε λαγούς με πετραχήλια. Δουλειά για λίγους μήνες μου είπε, όχι πολλά και μόνιμα πράγματα.
Ξανακοίταξα τον καθρέφτη και μου ήρθε πάλι στο μυαλό το Τέρας.
Ευτυχώς που ήμουν πολύ πιο όμορφος από εκείνο.
Αλλά και την υποκρισία ποτέ δεν την άντεξα.
Τις προάλλες, μετά τη σχολική παρέλαση για την εθνική μας επέτειο, στον πεζόδρομο της πόλης, παρέλασαν όλοι σχεδόν οι υποψήφιοι δήμαρχοι. Οι περισσότεροι από αυτούς ασχολούνται χρόνια με τα του δήμου. Αρκετοί από αυτούς βρίσκονται σε διάφορα πόστα. Άλλος σε διοικητικό συμβούλιο νοσοκομείου, άλλος είναι διευθύνων σύμβουλος σε δημόσιο οργανισμό καθώς, είχαν φροντίσει να πιάσουν άκρες σε κομματικούς κυβερνητικούς μηχανισμούς. Κανέναν από δαύτους δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση της χώρας και των πολιτών.
Ντυμένοι με τα φανταχτερά τους κοστούμια και έχοντας καρφώσει το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους για να φαίνεται η πρόσφατη λεύκανση των δοντιών τους, κουνούσαν δεξιά κι αριστερά το κεφάλι τους όπως οι κορδωμένες χήνες και έδειχναν τα λευκά τους δόντια υπενθυμίζοντας την πρόθεσή τους να συνεχίζουν να τρώνε με χίλιες μασέλες.
Τι να έκανα κι εγώ; Έτρεξα να τους σφίξω το χέρι και να τους ευχηθώ «Καλή Επιτυχία». Σκέφτηκα πως μια ευχή σε κάποιον δεν είναι κακό και σου δίνει και το δικαίωμα να του ζητήσεις κάτι αν χρειαστεί.
Απεχθάνομαι επίσης την ξενοφοβία, μισώ το ψέμα και το άδικο, πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, γεμάτοι με ταλέντα, αγαπώ την αλήθεια και το δίκιο.
Έτσι πορευόμουν όλα αυτά τα χρόνια.
Σήμερα κοιτάχτηκα πάλι στον καθρέφτη και ξαφνιάστηκα. Η όψη μου είχε γίνει ίδια με την όψη του Τέρατος. Την όψη εκείνη που μου προκαλούσε φόβο και αηδία.
Συνειδητοποίησα ότι τελικά, η μορφή του δεν είναι και τόσο αποκρουστική. Αν μάλιστα τη συνηθίσεις μπορείς να βρεις πάνω της και στοιχεία καλά, γιατί όχι, ακόμη και όμορφα.
Βγαίνοντας από το σπίτι είδα τις ανθισμένες νεραντζιές αλλά δεν οσμίστηκα τη μυρωδιά τους, ούτε μου προξένησε εντύπωση η ομορφιά τους.
Κατάλαβα πως απλώς ανέπνεα.
Εδώ και καιρό, μόνο ανέπνεα. Είχα σταματήσει να ζω…