Μια καταγγελία από την Θεσσαλονίκη για το ΚΕΠΑ

Το ΚΕΠΑ είναι το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας, και πολύ συχνά έχουν γίνει καταγγελίες σε εμάς για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι πολίτες από την δαιδαλώδη γραφειοκρατία που επικρατεί αλλά και τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό. Αφήνουμε την καταγγέλλουσα κα. Σάνια Μωραΐτου να εξιστορήσει το τι βίωσε.
+++
Εδώ Αδωνιστάν, ο τόπος του μαρτυρίου….
Οκτώ το πρωί στα ΚΕΠΑ Θεσσαλονίκης, την  πρώτη εργάσιμη μέρα του Ιουνίου, του σωτηρίου έτους  2014.
Οι αριθμοί προτεραιότητας έχουν ήδη τελειώσει και οι ουρές φτάνουν έως το απέναντι πάρκο.
Τέσσερις ταλαίπωροι υπάλληλοι όλοι κι όλοι κι απέναντί τους εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι, με μεγαλύτερη ή μικρότερη αναπηρία, να περιμένουν το αυτονόητο για κάθε ευνομούμενη πολιτεία, όχι όμως και για το  Αδωνιστάν, να τους πιστοποιηθεί  το ποσοστό αναπηρίας, ώστε να λάβουν τις στοιχειώδεις παροχές, περίθαλψη, σύνταξη, επίδομα, κοινωνικό τιμολόγιο,  έκπτωση στην εφορεία, τα φάρμακα κλπ. Ειδικά ο ένας και μοναδικός υπάλληλος στις πληροφορίες, είναι για κλάματα. Προσπαθεί να εξηγήσει, σε  ανθρώπους  στα πρόθυρα της  κατάρρευσης, με ελλιπή μόρφωση, παλιννοστούντες, μετανάστες, υπέργηρους, χρήστες με εμφανή τα σημάδια στέρησης, το πρακτέο, μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της γραφειοκρατίας.
Η ατμόσφαιρα είναι τόσο βαριά, ώστε  νιώθεις πως βουλιάζεις  σ΄ ένα πηχτό βρώμικο τέλμα από εκνευρισμό,  απελπισία, παραίτηση,  πίκρα,  υποβόσκοντα θυμό.
Οι περισσότεροι όρθιοι, κάποιοι, περιμένουν απλά με σκυμμένο το κεφάλι, μερικοί κλαίνε βουβά, άλλοι αρπάζονται μεταξύ τους για το παραμικρό, άλλοι συζητούν χαμηλόφωνα, προσπαθώντας να δώσει ο ένας στον άλλον πληροφορίες, άλλοι με το χαρτάκι στο χέρι  βγαίνουν κάθε τόσο έξω για ένα τσιγάρο, κάποιοι που δεν αντέχουν τα πόδια τους, κάθονται  κάτω από τον δυνατό ήλιο στα δυο παγκάκια που πλαισιώνουν το μικρό προσκυνητάρι με την τεράστια, εκτεθειμένη στα στοιχειά της φύσης, εικόνα της  Παναγιάς, πουθενά δεν έχω συναντήσει, άλλη Παναγία με τόσο πονεμένο, τόσο θλιμμένο βλέμμα .
Είναι η τρίτη φορά από τον περασμένο Ιούνιο, που καλούν τον γιο μου, να προσέλθει για να περάσει από επιτροπή, παρά τις ιατρικές γνωματεύσεις πως  δεν μετακινείται και πρέπει να εξετασθεί κατ΄ οίκον.
Κάθε φορά τους δείχνω τα έγγραφα, κάθε φορά με στέλνουν από την Πύλη Αξιού στην Αριστοτέλους και τούμπαλιν, από το ισόγειο στον έκτο, χωρίς αποτέλεσμα. ‘Όλοι κατανοούν το δίκιο μου, άλλοι δηλώνουν άγνοια, άλλοι  αναρμόδιοι, άλλοι περνούν εκ νέου  στον υπολογιστή  τα στοιχεία.  Ζητώ να συναντήσω τον Διευθυντή, δεν υπάρχει ή έτσι μου λένε.  Δεν βγάζω άκρη, δεν ξέρω τι να κάνω πια, δεν θέλω να τα παρατήσω, δεν μπορεί το παιδί μου να είναι ανασφάλιστο, δεν αντέχω οικονομικά το κόστος  της περίθαλψής του, δεν θέλω να τα παρατήσω, όμως νοιώθω ανίσχυρη, θυμωμένη,  ηλίθια, ζαλίζομαι από την κούραση, δαγκώνω τα χείλη μου για να μην κλάψω, θέλω να ήμουν στην Αθήνα, ζωσμένη με δυναμίτη, να είχα μπροστά μου όλους αυτούς που καθορίζουν τις τύχες μας. Ν’ άναβα το φιτίλι  και ν΄ ανατιναζόμουν μετά των τυρράνων, ενός ολόκληρου λαού.
Ακουμπώ στον τοίχο το μέτωπο μου κι αφήνω να κυλήσουν επιτέλους τα δάκρυα που με πνίγουν. Κάποιος με χτυπά απαλά στην πλάτη.  Δεν ανταποκρίνομαι, δεν γυρίζω, δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν, δεν θέλω ούτε τη συμπάθεια, ούτε προπαντός τον οίκτο κανενός. Ακούγεται μια αντρική φωνή:
«Κυρία μου, σας έχω δει κι άλλες φορές, μην κουράζεστε άδικα. Τα χαρτιά σας είναι εντάξει, απλά δεν υπάρχουν ακόμη   επιτροπές για πιστοποίηση της αναπηρίας κατ΄ οίκον, θα πάρει πολύ καιρό αυτό. Πιστέψτε με, ξέρω τι λέω, γυρίστε σπίτι σας, είμαι γιατρός  και σας μιλώ μετά λόγου γνώσεως.»
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί κρεμώ τα προσωπικά μου στα μανταλάκια του φβ; Μα για να ευαισθητοποιήσω όσους περισσότερους μπορώ, να μάθουν τι συμβαίνει εκεί έξω, στον κόσμο των «αθλίων»  του μνημονίου, μακριά από την ιλουστρασιόν πλασματική τηλεοπτική πραγματικότητα. Και να ζητήσω από όσους βιώνουν τα ίδια, να μην παραιτηθούν, να μην αποδεχθούν την αδυναμία τους, να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Κι αν δεν μπορούν μόνοι, εδώ είμαστε εμείς.
Πηγή https://www.facebook.com/notes/niki-vikou/

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
(ΔΕΥΤΕΡΑ-ΠΕΜΠΤΗ 10:00-20:00, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10:00-19:00) και (ΣΑΒΒΑΤΟ 10:00-14:00)
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 210 9631950
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΑΤΡΕΙΟΥ: εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης
(δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού, 200 μέτρα από την Τροχαία Ελληνικού)
Ιστοσελίδα http://www.mkiellinikou.org Email mkiellinikou@gmail.com