Οι Σκουριές και οι σαπίλες

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf

 

Κείμενο της  Νάντιας Κατσαρού

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.

Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.

Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.

Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.

Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.

Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.

Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.

Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.

 Αναρτήθηκε από : βυσσινόκηπος